Zoeken in deze blog

zaterdag 25 juli 2015

#142: De Raggende Manne - Nee's Niks (1990)


De Raggende Manne ontstaat als groep bij toeval in 1988 als Bob Fosko de brave muziek van zijn vorige groep De Steile Wand zat is en wil iets ruigers wil. Samen met de bandleden Theo Slagter (gitaar) en Anthony Delmonte Lyon (drums), aangevuld met Wally Langdon (bas), belandt hij in een studio voor een sessie. 

De sessie bevalt de VPRO zo goed dat ze deze uitzenden. Hierdoor aangemoedigd nemen de 'Manne' nog vier sessies op en brengen dit in eigen beheer uit als debuutplaat. Tot in 1999 razen De Raggende Manne vervolgens door Nederland, maar dan is er fut er wel uit zoals ze in een persbericht in De Raggende Manne-stijl ook aangeven:

"Het publiek was er al jaren klaar mee. De Raggende Manne nu godzijdank ook. Uitgekankerd. De koek is op. De cirkel is rond. Het schip is gezonken. Het clubcircuit en de radio zijn verlost van een groep die altijd op leuke momenten de sfeer weer wist te verzieken. [...] Verder blijft de vrees bestaan dat er aan de sattelietprojecten van met name de zwaar overschatte Fosko, nog lang geen einde is gekomen."

Sindsdien komen De Raggende Manne af en toe nog een bij elkaar voor een reünie-optreden en in 2014 verschijnt zelfs weer een nieuw album.

De Raggende Manne hebben veel opmerkelijke nummers nagelaten (daar kom ik zo op terug), maar de waarschijnlijk "kortste single van een Nederlandse artiest" uit 1990 blijft toch wel een heel opmerkelijke uitgave. 

Op de A-kant staat Nee's Niks. Een nummer van 6 seconden (!) met een hilarische videoclip. Op de B-kant staat Ragflarz dat met 7 seconden net iets langer is. Twee nummers die je moet horen om het te geloven.

Dat De Raggende Manne ook tot langere en memorabele liedjes in staat waren bewijst de volgende bloemlezing:


De Raggende Manne zijn aparte, maar zeer welkome aanvulling op de Nederlandse muziekscene.

© 2015 TTZL


Officiële Facebookpagina: De Raggende Manne
Officiële website: Bob Fosko
Wikipedia NL: De Raggende Manne
YouTube: Nee's Niks (A-kant single) [clip]
YouTube: Ragflarz (B-kant single) [clip met A en B kant van de single]
YouTube: Het Rijdt Niet
YouTube: Dit Jaar Wil Ik Sneeuw, Begrepe!!
YouTube: Naar Vore!
YouTube: 
Kramp Van Je Kanis [clip] 
YouTube: Poep In Je Hoofd [2 Meter Sessie]

zondag 19 juli 2015

#141: Cheap Trick - Cheap Trick at Budokan (1978)


Vlak voor de release van hun derde studio-album trad Cheap Trick twee keer op in de Japanse sportarena Budokan. Dat optreden zou bepalend blijken te zijn voor de verdere carrière van de groep. 

Hun eerste twee albums hadden in de VS de top 40 van de albumlijst niet gehaald, maar in Japan hadden beiden de gouden status bereikt. Het tweede album leverde ook twee grote hitsingles op in Japan.

Er werd besloten om de optredens op te nemen zodat er een live-album voor de Japanse markt gemaakt kon worden (ook filmde de Japanse TV één van de optredens). In oktober 1978 werd het album Cheap Trick at Budokan uitgebracht in Japan.

En toen gebeurde het. Een in de VS uitgebracht promo-album met zeven tracks van de LP werd veelvuldig gedraaid op de Amerikaanse radiostations. Hierdoor ontstond vraag naar het Japanse live-album en binnen korte tijd werden er 30.000 Japanse import-albums verkocht op de Amerikaanse markt. Vier maanden na Japan werd het album alsnog in Amerika uitgebracht.

De plaat opent met het toepasselijke Hello There. Een korte uitbarsting van energie die de toon voor het album zet. De twee daaropvolgende tracks, Come On, Come On en Lookout, zijn vergelijkbare nummers waarbij alleen een dooie stil kan blijven zitten. 

In Big Eyes gaat het tempo wat omlaag en is er een lekkere, slepende riff te horen en een mooie gitaarsolo-break. Een goed nummer dat de opmaat vormt voor de geweldige afsluiter van kant A: Need Your Love. Een bijna tien minuten durende nummer waarin alle tijd wordt genomen voor een gedegen opbouw, tempowisselingen, solo's en een uitstekende prestatie van zanger Robin Zander. De band toont hiermee op één plaatkant haar veelzijdigheid.


Kant B opent met een opmerkelijke cover van Fats Domino, Ain't That A Shame, die de jongens van Cheap Trick helemaal naar hun hand weten te zetten. Daarna volgt de track die iedereen van rond de vijftig kent van zijn of haar schoolfeesten: I Want You To Want Me. Een nummer 1 hit in Nederland en ook een grote hit in heel veel andere landen. Dit nummer zou de doorbraak betekenen voor de groep.

Twee hits (Surrender en Clock Strikes Ten) vol adrenaline met het 'uitzwaainummer' Goodnight Now er tussenin sluiten het album af dat altijd nog het best verkochte album van Cheap Trick is. 

Het succes van het album zorgde in 1994 voor Budokan II, een verzameling van nummers uit het concert die niet op het originele album terecht waren gekomen. En het zorgde voor de dubbel-CD The Complete Concert uit 1998 waarop het concert integraal te horen is. En het zorgde voor de 30th Anniversary Collectors Edition uit 2008 waar aan The Complete Concert de Japanse TV-special is toegevoegd op DVD en het tweede concert op CD. 

Deze laatste versie is natuurlijk de heilige graal al blijft het ook altijd nog lekker om het originele album te beluisteren omdat die volgorde van de nummers zo in je geheugen gegrift zit.


© 2015 TTZL


Officiële website: Cheap Trick
Wikipedia EN: Cheap Trick
Wikipedia NL: Cheap Trick
YouTube: Hello There
YouTube: Come On, Come On
YouTube: Lookout
YouTube: Big Eyes
YouTube: Need Your Love
YouTube: Ain't That A Shame [clip]
YouTube: I Want You To Want Me
YouTube: Surrender [clip]
YouTube: Goodnight Now
YouTube: Clock Strikes Ten

zondag 12 juli 2015

#140: Stanley Clarke - School Days (1976)

Een lezer van dit blog merkte op dat het wel gepast zou zijn als ik iets zou schrijven over een artiest die geprogrammeerd staat op het North Sea Jazz festival van deze week. Daar geef ik natuurlijk graag gehoor aan.

Door het programma bladerend viel mijn oog op vele interessante artiesten, maar bij het lezen van de naam Stanley Clarke wist ik het meteen: School Days.

Stanley Clarke begon met het spelen op de bas omdat hij te laat op school kwam op de dag dat de instrumenten werden verdeeld. Een akoestische bas was één van de overblijvers. Het bleek een gelukkig toeval en later zou hij bas spelen in bands van grootheden als Art Blakey, Dave Brubeck, Chick Corea, Gil Evans en Stan Getz.

Begin jaren zeventig werd hij onderdeel van de roemruchte jazz-fusiongroep Return To Forever. Daarnaast begon hij ook met het uitbrengen van solo-albums. Deze combinatie van projecten in samenwerking met andere musici en het maken van solo-albums zou hij zijn hele carrière volhouden.  

School Days is Stanley Clarke's vierde solo-album uit 1976 is net als de voorgaande drie albums (Children Of Forever, Stanley Clarke en Journey To Love) een topper in het jazz-fusion genre. 

Het album opent met de titeltrack School Days en de toon is direct gezet. Een bassriff die inmiddels tot de klassiekers hoort wordt effectief begeleid door drums, gitaar en toetsen. Het nummer kent een energiek begin, rustiger tussenspel en spetterend einde. 

Het volgende nummer, Quiet Afternoon, klinkt zoals de titel doet vermoeden: een relaxte ballad met als kers op de slagroom een mooie synthesizersolo van David Sancious. Het laatste nummer van kant A heet The Dancer en dat heeft een tempo dat weer een tandje hoger ligt. Wederom een memorabele baslijn, uitstekend solowerk van David Sancious en lekkere Zuid-Amerikaans aandoende percussie.

Kant B opent met het verstilde Desert Song. Hierop wordt Stanley Clarke bijgestaan door gitaarvirtuoos John McLaughlin (onder andere bekend van Mahavishnu Orchestra). Op het speelse, relatief korte tussendoortje Hot Fun valt vooral het mooie samenspel van Stanley Clarke's bas en de drums van Steve Gadd op. 

De afsluiter van het album is Life Is Just A Game. Ondersteund door grote namen als Billy Cobham op drums en George Duke op toetsen levert Stanley Clarke hier zijn enige echte vocale bijdrage (maar verwacht daar niet teveel van...). In deze 9 minuten durende track worden alle jazz-fusionregisters opengetrokken en is een waardige einde van het album.

School Days staat ook na bijna veertig jaar nog altijd te boek als een genreklassieker en dat is naar mijn mening volledig terecht.

© 2015 TTZL


Officiële website: Stanley Clarke
Wikipedia EN: Stanley Clarke
Wikipedia NL: Stanley Clarke
YouTube: School Days
YouTube: Quiet Afternoon
YouTube: The Dancer
YouTube: Desert Song
YouTube: Hot Fun
YouTube: Life Is Just A Game
YouTube: School Days [full album]

maandag 6 juli 2015

#139: The Raveonettes - Whip It On (2002)

Bij het doorlopen van mijn platenkast op zoek naar een blog-onderwerp kwam ik de debuut-EP Whip It On van de The Raveonettes tegen. Ik was het plaatje bijna vergeten, maar het werd een prettige hernieuwde kennismaking.

In de zomer van 2002 stormden Sune Rose Wagner en Sharin Foo de muziekwereld binnen. Mede door de aandacht die Rolling Stone editor David Fricke aan hen schonk was er direct een 'buzz'. Ook de Nederlandse muziekpers schonk ruim aandacht aan het duo en waarschijnlijk daarom zal ik het album indertijd ook hebben aangeschaft. 

Whip It On opent met Attack Of The Ghost Riders en in de eerste vijf seconden hoor je een intro van feedback en noise, een simpele strakke drumbeat en een smerig klinkende gitaar. Dan weet je: dit wordt smullen!

De post-punk garagesound doet denken aan The White Stripes (ook al vanwege de man/vrouw duo formatie), maar vooral The Velvet Underground is een referentiepunt.

In de tweede track Veronica Fever is het noise-gehalte wat minder ten faveure van de melodie en de zang, maar daarna wordt in Do You Believe Her de schade weer ruimschoots ingehaald. In het daaropvolgende Chains worden de beste elementen uit de vorige tracks samengebald en dat levert de beste track van het album op. Wat een heerlijke stuwende baspartij van Sharin Foo!

De tweede helft van het album begint in film noir-achtige sferen. Het nummer begint soundtrack-achtig en kent daarna een uitermate gejaagd karakter dat goed bij de tekst en titel past: Cops On Our Tail. Grappig genoeg gaat in een nummer dat My Tornado heet het tempo dan juist weer omlaag.

Dat het tempo nog lager kan bewijst Bowels Of The Beast. Het intro roept herinneringen op aan de vroege Black Sabbath. Zoals het hoort eindigt het nummer met een luide knal, genaamd Beat City. Een vergelijkbare explosie van noise en feedback waarmee het plaatje begon vormt ook het einde.

The Raveonettes blijken nog steeds actief en hebben na dit mini-album nog 4 EP's en 7 albums gemaakt. Misschien moest ik maar eens op zoek naar wat meer muziek van The Raveonettes...

© 2015 TTZL


Officiële website: The Raveonettes
Wikipedia EN: The Raveonettes
Wikipedia NL: The Raveonettes
YouTube: Chains
YouTube: Cops On Our Tail
YouTube: My Tornado
YouTube: Bowels Of The Beast
YouTube: Beat City