Een lezer van dit blog merkte op dat het wel gepast zou zijn als ik iets zou schrijven over een artiest die geprogrammeerd staat op het North Sea Jazz festival van deze week. Daar geef ik natuurlijk graag gehoor aan.Door het programma bladerend viel mijn oog op vele interessante artiesten, maar bij het lezen van de naam Stanley Clarke wist ik het meteen: School Days.
Stanley Clarke begon met het spelen op de bas omdat hij te laat op school kwam op de dag dat de instrumenten werden verdeeld. Een akoestische bas was één van de overblijvers. Het bleek een gelukkig toeval en later zou hij bas spelen in bands van grootheden als Art Blakey, Dave Brubeck, Chick Corea, Gil Evans en Stan Getz.
Begin jaren zeventig werd hij onderdeel van de roemruchte jazz-fusiongroep Return To Forever. Daarnaast begon hij ook met het uitbrengen van solo-albums. Deze combinatie van projecten in samenwerking met andere musici en het maken van solo-albums zou hij zijn hele carrière volhouden.
School Days is Stanley Clarke's vierde solo-album uit 1976 is net als de voorgaande drie albums (Children Of Forever, Stanley Clarke en Journey To Love) een topper in het jazz-fusion genre.
Het album opent met de titeltrack School Days en de toon is direct gezet. Een bassriff die inmiddels tot de klassiekers hoort wordt effectief begeleid door drums, gitaar en toetsen. Het nummer kent een energiek begin, rustiger tussenspel en spetterend einde.
Het volgende nummer, Quiet Afternoon, klinkt zoals de titel doet vermoeden: een relaxte ballad met als kers op de slagroom een mooie synthesizersolo van David Sancious. Het laatste nummer van kant A heet The Dancer en dat heeft een tempo dat weer een tandje hoger ligt. Wederom een memorabele baslijn, uitstekend solowerk van David Sancious en lekkere Zuid-Amerikaans aandoende percussie.
Kant B opent met het verstilde Desert Song. Hierop wordt Stanley Clarke bijgestaan door gitaarvirtuoos John McLaughlin (onder andere bekend van Mahavishnu Orchestra). Op het speelse, relatief korte tussendoortje Hot Fun valt vooral het mooie samenspel van Stanley Clarke's bas en de drums van Steve Gadd op.
De afsluiter van het album is Life Is Just A Game. Ondersteund door grote namen als Billy Cobham op drums en George Duke op toetsen levert Stanley Clarke hier zijn enige echte vocale bijdrage (maar verwacht daar niet teveel van...). In deze 9 minuten durende track worden alle jazz-fusionregisters opengetrokken en is een waardige einde van het album.
School Days staat ook na bijna veertig jaar nog altijd te boek als een genreklassieker en dat is naar mijn mening volledig terecht.
© 2015 TTZL
YouTube: The Dancer
YouTube: Desert Song
Geen opmerkingen:
Een reactie posten