Zoeken in deze blog

zaterdag 27 mei 2023

#550: Tina Turner - Acid Queen (1975)

Het was, sinds het verschijnen van haar boek My Love Story in 2018, bekend dat Tina Turner aan meerdere ziektes leed. Toch kwam het bericht van haar dood op 83-jarige leeftijd nog enigszins onverwacht. 

Nu denk je bij Tina Turner al snel aan de glorieperiode met de Ike & Tina Turner Revue, ondersteund door de Kings Of Rhythm en The Ikettes. Of aan de periode waarin Tina Turner succesvol was als solo-artiest (vanaf 1984 met Private Dancer), maar daar wil ik het niet over hebben. 

Een andere interessante periode ligt namelijk in het midden van de jaren zeventig, wanneer Tina langzaamaan loskomt van Ike. Het begint met haar solo-debuut Tina Turns the Country On! uit 1974 waarmee Ike haar bij een groter publiek onder de aandacht hoopt te brengen. Dat lukt niet echt, maar dan wordt Tina door The Who gevraagd om de rol van Acid Queen te spelen in de filmversie van hun rockopera Tommy. Tina's versie van het nummer Acid Queen slaat in als een bom en om munt te slaan uit de ontstane situatie wordt er een tweede solo-album met Tina gemaakt, natuurlijk onder de titel Acid Queen. 

Op kant A staan vijf covers en het album start met twee nummers van de Rolling Stones,  Under My Thumb en Let's Spend The Night Together, en die klinken verdomd lekker. Daarna volgen twee covers van The Who. Naast een nieuwe versie van Acid Queen ook een heerlijk slepende (met strijkers versierde) versie van I Can See For Miles. 

De afsluiter van kant A is wat mij betreft het hoogtepunt: Whole Lotta Love van Led Zeppelin. Het is een door de bas gedreven versie met fijn gitaarwerk en opnieuw accenten door de strijkers. Tina's versie is heerlijk traag, ze kan zich vocaal helemaal laten gaan en het nummer heeft een hele mooie coda. Dat is nog eens een manier om een nummer af te sluiten!

Kant B wordt gevuld met vier nieuwe nummers van Ike Turner, waaronder het duet Baby - Get It On dat een succesvolle single wordt (in Nederland een Top 10 hit). Het is een uptempo nummer met disco-invloeden en fijne blazers. Daarna komt Bootsey Whitelaw en dat is een lekker mid-tempo nummer met blues-invloeden. De andere twee tracks, Pick Me Tonight en Rockin' And Rollin', zijn prima nummers maar niet zo memorabel.

Baby - Get It On zou Tina's laatste single met Ike zijn, want na veel lichamelijk en geestelijk misbruik vond Tina het genoeg en vluchtte ze op 1 juli 1976 uit de relatie en vroeg een scheiding aan. Het album Acid Queen was daarmee een voorbode van wat nog zou komen: Tina werd solo nog succesvoller dan ze samen met Ike ooit was geweest.

Tekenend voor de handelswijze van Ike was de manier waarop de stemmen van The Ikettes terecht kwamen op de albums Over-Nite Sensation en Apostrophe (') van Frank Zappa. Beide waren in dezelfde studio aan het werk en  Ike vond het goed dat zij zongen bij Zappa, maar dan mocht hij hen niet meer betalen dan 25 dollar per nummer. Dat was namelijk wat Ike aan The Ikettes betaalde en als Zappa meer gaf dan was hij bang dat zij dat voortaan ook van Ike wilde hebben. Zappa gaf de dames echter 25 dollar per uur. 

Tina Turner, Linda Sims en Debbie Wilson zijn te horen op vijf van de zeven nummers op Over-Nite Sensation (waaronder I'm The Slime en Montana) en op Cosmik Debris and Uncle Remus van Apostrophe ('), maar hun namen mochten van Ike niet vermeld worden in de credits. En hoewel de vocale partijen behoorlijk uitdagend waren en er flink gestudeerd moest worden (luister maar naar het middenstuk van Montana) kun je ook duidelijk horen dat ze er plezier in hadden.

Gelukkig was voor Tina het tweede deel van haar leven zowel artistiek als privé een stuk beter, want naast haar solo-carrière had ze in 1986 Erwin Bach ontmoet, een Duitse music executive, waarmee ze gelukkig was tot aan haar dood.

© 2023 TTZL


Official website: Tina Turner
Wikipedia EN: Tina Turner
Wikipedia NL: Tina Turner

YouTube: Acid Queen [album]

YouTube: Under My Thumb
YouTube: Acid Queen

YouTube: Private Dancer
YouTube: Acid Queen [uit 'Tommy']
YouTube: I'm The Slime [Frank Zappa]
YouTube: Montana [Frank Zappa]
YouTube: Cosmik Debris [Frank Zappa]
YouTube: Uncle Remus [Frank Zappa]


Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 21 mei 2023

#549: John Giblin (1952 - 2023)

Deze week overleed de Schotse bassist John Giblin, nadat hij al een lange tijd ziek was. Nu zal de naam Giblin misschien niet bij iedereen direct associaties oproepen, maar hij was een gewilde sessiemuzikant. Zo is hij te horen op albums van uiteenlopende artiesten als Jon Anderson, Chris de Burgh, The Everly Brothers, Fish, Scott Walker en David Sylvian en hij was van 1985 tot 1989 lid van Simple Minds.

Bij mij was Giblin vooral bekend van zijn korte periode in 1979 bij de jazzrock band Brand X (zie blog #440) waarin ook Phil Collins speelde. Hij speelde op het album Product en op nummers als Not Good Enough - See Me!, Rhesus Perplexus en het door hem geschreven April is goed te horen wat  een stijl- en talentvol bassist hij was.

Tijdens de sessies voor Product werden veel meer tracks gemaakt dan op het album paste. Dit zorgde ervoor dat, toen de band kort na dat album ophield te bestaan, er toch nog twee albums volgden (Do They Hurt? en Is There Anything About?) met al dat andere materiaal. Zo komt het dat Giblin's naam op drie Brand X albums staat.

Het zijn echter vooral de samenwerkingen van John Giblin met Peter Gabriel en Kate Bush die het meest zullen beklijven. Uit zowel het bericht van Gabriel als het bericht van Bush in reactie op Giblin's dood spreekt veel waardering en liefde. 

Gabriel geeft aan dat Phil Collins hem in contact bracht met Giblin nadat deze met hem speelde in Brand X. Gabriel's favoriete werk van Giblin voor hem staat op zijn derde album en is het nummer No Self Control, waarop ook Collins speelt en Kate Bush achtergrondzang verzorgt. We horen hier Giblin's baspartij zich soepel door de hoekige, staccato drumpatronen van Collins weven en sfeerbepalend zijn voor het nummer. Gabriel en Giblin werkten ook nog samen op de soundtrack voor de film Birdy.

Met Kate Bush had Giblin een heel lange historie. Al in 1980 verrijkte hij  Babooshka en Breathing (van het album Never For Ever) met zijn smaakvolle bastonen. Tot en met de comeback van Kate Bush in 2014 bleven ze samenwerken.

Giblin blijkt trouwens op meer fijne albums uit mijn collectie mee te doen zoals Grace & Danger van John Martyn (luister maar naar Johnny Too Bad), Face Value van Phil Collins (ja, ook op In The Air Tonight is Giblin te horen) en de fabuleuze bas die te horen in Duncan Browne's The Wild Places (van het gelijknamige album) is ook van Giblin.

Het is duidelijk dat met het verscheiden van John Giblin een zeer veelzijdig en getalenteerd bassist én, zoals uit de beschrijvingen blijkt, aimabel mens is heengegaan.

© 2023 TTZL


Discogs page: John Giblin
Wikipedia EN: John Giblin
Wikipedia NL: John Giblin

YouTube: Rhesus Perplexus
YouTube: April
YouTube: No Self Control
YouTube: Babooshka
YouTube: Breathing
YouTube: Johnny Too Bad
YouTube: The Wild Places

Spotify: Brand X - Product [album]
Spotify: Brand X - Do They Hurt? [album]
Spotify: Peter Gabriel - Peter Gabriel [album] (aka 'Melt', aka '3')
Spotify: Phil Collins - Face Value [album]
Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 13 mei 2023

#548: Bronz - Taken By Storm (1984)

Er zijn van die bands die worden samengesteld met een bepaald doel voor ogen. De platenmaatschappij of een bepaalde producer heeft dan grote invloed en daarbij denk je dan als snel aan een boy band of girl group. Toch komt het ook in andere genres voor. Bronz is een voorbeeld uit het metal genre.

Tegen 1984 liep de New wave of British heavy metal (NWOBHM) een beetje op z'n einde. Het Engelse Bronze Records (in samenwerking met Island Records in de VS) besloot echter het nog op de Amerikaanse markt te gaan proberen, in het kielzog van succesvolle bands als Def Leppard, Iron Maiden en Saxon.

De vier muzikanten Chris Goulstone (gitaar, toetsen), Shaun Kirkpatrick (gitaar), Paul Webb (bas) en Carl Matthews (drums) werden gekoppeld aan zanger Max Bacon die net was gestopt bij Nightwing.

Het leverde Taken By Storm op, een album waarbij maar liefst vijf verschillende producers in drie teams de tien nummers voor hun rekening hebben genomen. Het gevolg is een album waarin weinig eenheid is te ontdekken in stijl, arrangementen en productie. 

Soms neigt het naar AOR met standaard gedubbelde zang, zoals in Send Down An Angel en The Cold Truth. En soms gaat het er net iets fanatieker aan toe zoals in Night Runner of Loneliness Is Mine, al krijgt het nooit dat echt rauwe randje dat het geluid van Iron Maiden of Saxon zo lekker maakt. 

Dat de Amerikaanse markt de focus was hoor je vooral goed terug in nummers als Don't Ever Wanna Loose You en Harder Than Diamond. Het klinkt gepolijst en bedacht.

Zelfs met de hoezen werd er rekening gehouden met de Amerikaanse consumenten. Waar de rest van de wereld een prisma-afbeelding kreeg, werd er voor de VS een versie gemaakt waarop een Magere Hein-achtige figuur een voluptueuze dame schaakt. Er zal vast een goede reden voor zijn geweest...

Taken By Storm is het enige album van Bronze en zal niet herinnerd worden als een hoogtepunt van de NWOBHM (verre van, zelfs). Pas een jaar of twintig jaar later werd er weer een teken van leven vernomen van Bronze, al is Chris Goulstone in de huidige triobezetting het enige originele bandlid.

© 2023 TTZL


Official website: Bronz
Wikipedia EN: Bronz
Wikipedia NL: Bronz

YouTube: Taken By Storm [album]
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 7 mei 2023

#547: Dweezil Zappa - My Mother Is A Space Cadet (1982)

Kinderen die in de voetsporen treden van hun ouders, dat zien we overal. Een kind neemt de zaak van de ouders over of kiest hetzelfde beroep. Ook in de muziek komt het regelmatig voor. Denk bijvoorbeeld aan Frank Sinatra en dochter Nancy, John Lennon en zoons Julian en Sean, John Bonham en zoon Jason of Frank Zappa en zoon Dweezil.

Over die laatste wil het natuurlijk hebben. Allereerst, 'Dweezil' is zijn echte naam, al is dat niet altijd zo geweest. Het was wel vanaf zijn geboorte de bedoeling om hem Dweezil te noemen, maar in het ziekenhuis weigerde men de nieuwgeborene onder die naam in te schrijven. Vader Frank, de discussie zat zijnde, ratelde toen snel wat namen van bevriende musici op en die werden allemaal als naam genoteerd, met als eindresultaat Ian Donald Calvin Euclid Zappa. 

Op zijn vijfde begreep Dweezil dat dit niet zijn echte naam was en op zijn verzoek hebben zijn ouders toen een advocaat in de arm genomen die 'Dweezil' alsnog als zijn wettige naam heeft laten registreren. Dat past ook veel beter bij de namen van oudere zus Moon Unit Zappa (auteur, actrice, zangeres), jongere broer Ahmet Emuukha Rodan Zappa (zanger/muzikant, acteur, beheerder van de Zappa Family Trust) en jongere zus Diva Muffin Zappa (actrice, mode-ondernemer).

De kinderen groeiden op te midden van muziek, maar het is Dweezil op wie dit de meeste greep kreeg. Vanaf een jonge leeftijd is hij gefascineerd door de elektrische gitaar en hij heeft natuurlijk een goede leermeester in zijn vader, maar ook van regelmatige gasten in huize Zappa als Steve Vai en Eddie Van Halen.

In 1984, Dweezil is dan veertien jaar oud, maakt hij zijn opwachting op het  Frank Zappa album Them Or Us waar hij de solo's speelt in Sharleena en Stevie's Spanking. Hij komt op nog een paar albums van zijn vader voor, wordt een veelgevraagd sessiemuzikant, maakt zes solo-albums en creëert twee albums met broer Ahmet onder de groepsnaam Z.

Het meeste succes krijgt Dweezil echter als hij gaat optreden met het repertoire  van zijn vader om de nagedachtenis aan Frank levend te houden. Dat doet hij eerst onder de groepsnaam Zappa Plays Zappa en later onder zijn eigen naam. Vaak wordt de band aangevuld met oudgedienden van zijn vader (zoals Napoleon Murphy Brock) en Zappa fans wereldwijd verwelkomen de mogelijkheid om de muziek nog eens live te kunnen horen (en zijn verbaasd over de geweldige kwaliteit van de uitvoeringen).

Bovenstaande is een hele lange inleiding tot de single waar ik het eigenlijk over wil hebben. Op twaalfjarige leeftijd maakte Dweezil namelijk al zijn debuut met de single My Mother Is A Space Cadet* waarop Eddie Van Halen de intro speelt en de coproductie van heeft gedaan. Steve Vai en zuster Moon hebben het nummer met Dweezil geschreven en de gitaarsolo aan het einde laat de grote belofte horen van Dweezil als gitarist. Leuk om te zien is de Zappa Plays Zappa-uitvoering van het nummer.
* helaas staat alleen deze gemankeerde versie op YouTube
 
Op de b-kant staat Crunchy Water, dat Dweezil met Greg Kurstin schreef. Ook dit is een aanstekelijk nummer en knap gemaakt als je de leeftijd van de uitvoerenden in acht neemt (kijk nog even naar de hoesfoto). De debuutsingle is nu misschien een curiosum, maar door de schaduwen die deze vooruitwierp wel erg leuk om af en toe eens terug te horen.

© 2023 TTZL


Official website: Dweezil Zappa
Wikipedia EN: Dweezil Zappa
Wikipedia NL: Dweezil Zappa

YouTube: My Mother Is A Space Cadet
YouTube: Crunchy Water

YouTube: Sharleena [Frank Zappa]
YouTube: Stevie's Spanking [Frank Zappa]
YouTube: Inca Roads [Zappa Plays Zappa feat. Napoleon Murphy Brock]
YouTube: My Mother Is A Space Cadet [Zappa Plays Zappa]
YouTube: House Of Blues 2015 [Zappa Plays Zappa - compleet concert]
Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)