Tegen 1984 liep de New wave of British heavy metal (NWOBHM) een beetje op z'n einde. Het Engelse Bronze Records (in samenwerking met Island Records in de VS) besloot echter het nog op de Amerikaanse markt te gaan proberen, in het kielzog van succesvolle bands als Def Leppard, Iron Maiden en Saxon.
De vier muzikanten Chris Goulstone (gitaar, toetsen), Shaun Kirkpatrick (gitaar), Paul Webb (bas) en Carl Matthews (drums) werden gekoppeld aan zanger Max Bacon die net was gestopt bij Nightwing.
Het leverde Taken By Storm op, een album waarbij maar liefst vijf verschillende producers in drie teams de tien nummers voor hun rekening hebben genomen. Het gevolg is een album waarin weinig eenheid is te ontdekken in stijl, arrangementen en productie.
Soms neigt het naar AOR met standaard gedubbelde zang, zoals in Send Down An Angel en The Cold Truth. En soms gaat het er net iets fanatieker aan toe zoals in Night Runner of Loneliness Is Mine, al krijgt het nooit dat echt rauwe randje dat het geluid van Iron Maiden of Saxon zo lekker maakt.
Dat de Amerikaanse markt de focus was hoor je vooral goed terug in nummers als Don't Ever Wanna Loose You en Harder Than Diamond. Het klinkt gepolijst en bedacht.
Zelfs met de hoezen werd er rekening gehouden met de Amerikaanse consumenten. Waar de rest van de wereld een prisma-afbeelding kreeg, werd er voor de VS een versie gemaakt waarop een Magere Hein-achtige figuur een voluptueuze dame schaakt. Er zal vast een goede reden voor zijn geweest...
Taken By Storm is het enige album van Bronze en zal niet herinnerd worden als een hoogtepunt van de NWOBHM (verre van, zelfs). Pas een jaar of twintig jaar later werd er weer een teken van leven vernomen van Bronze, al is Chris Goulstone in de huidige triobezetting het enige originele bandlid.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten