Volvette bluesrock van de bar-band The Red Devils, dat is wat je hoort op hun enige en live opgenomen album King King.
The Red Devils ontstond in 1988 als uitstapje voor leden van The Blasters (zie ook blog #75) en er speelden in het begin een flink aantal verschillende muzikanten mee. Begin jaren negentig was de bezetting vrij vast geworden onder aanvoering van zanger Lester Butler die ook excelleert op mondharmonica ('blues harp').
Het voormalige Chinese restaurant King King in Los Angeles was in die tijd een lokale club en The Red Devils waren de vaste band op de maandagavond. Rond deze tijd werden ze opgemerkt door producer Rick Rubin (zie ook blogs #12, #17, #36 en #160) en met hem zouden ze hun debuutalbum opnemen. Op zijn voorstel werd het een live-album, "a one-take, no-overdubs release, titled simply King King". En wat een goede beslissing was dat!
We horen op de plaat een heerlijk op elkaar inspeelde band die zich prima thuisvoelt in midtempo bluestracks als Automatic, Tail Dragger en Devil Woman. Maar ook uptempo nummers als Goin' To The Church, I Wish You Would en Mr. Highway Man worden overtuigend voor het voetlicht gebracht.
Het beste vind ik The Red Devils als ze het tempo naar beneden brengen en van die lekkere, langzame, vuige bluesrock spelen. She's Dangerous, No Fightin', Quarter To Twelve en Cross Your Heart laten horen wat ik bedoel.
Helaas is het bij dit ene album gebleven en Lester Butler maakte nog slechts één album voordat hij in 1998 overleed aan een overdosis heroïne en cocaïne. Er zit dus niet anders op dan van dit blues-document te genieten en het album King King lekker vaak in de CD-lade (of op de draaitafel) te gooien.
© 2016 TTZL
Wikipedia EN: The Red Devils
In blog #154 besteedde ik al eerder aandacht aan de zogenaamde 'novelty songs'. Nummers die meestal voornamelijk grappig zijn en gemaakt door artiesten die als eendagsvlieg kunnen worden gekwalificeerd of door artiesten onder een pseudoniem. Zo ook de hit van Napoleon XIV uit 1966.
Jerry Samuels werkte als liedjesschrijver en opnametechnicus toen hij met het idee kwam voor een nummer, gebaseerd op het ritme van het Schotse lied The Campbells Are Coming. Hij werkte op dat moment ook aan commercials en had daarvoor een VFO (variable-frequency oscillator) tot zijn beschikking. Hij ontdekt met de VFO en een multi-tack recorder een manier waarop hij de toonhoogte van een stem kon verhogen of verlagen zonder het tempo aan te passen. Dit gebruikte hij in zijn nummer dat hij uitbrengt onder het pseudoniem Napoleon XIV.
Het resultaat is één van de merkwaardigste hits aller tijden: They're Coming To Take Me Away, Ha-Haaa! (NB de clip is niet origineel). Het nummer gaat over een jongeman die zijn ex vertelt dat hij zijn verstand heeft verloren en naar een inrichting gebracht zal worden. Precies waarvoor hij haar gewaarschuwd had toen ze hem wilde verlaten. Het nummer heeft eigenlijk alleen een ritme en geluidseffecten en de tekst wordt ingesproken in plaats van gezongen. Toch heeft het nummer na 50 jaar nog een grote aantrekkingskracht die ik niet kan verklaren.
De b-kant van de single was geheel in stijl. De a-kant staat er namelijk achterstevoren op: !aaaH-aH ,yawA eM ekaT oT gnimoC er'yehT.
Na het onverwachte succes van de single wilde de platenmaatschappij natuurlijk een album. Hierop staan nog meer nummers met als thema geestesziekte, maar een nieuwe hit leverde dit niet op.
Wel staat er ophet album, als laatste nummer, een antwoord van de ex van Napoleon XIV. Josephine XV zingt hier I'm Happy They Took You Away, Ha-Haaa! In Nederland werd ook driftig ingehaakt op het succes door Floris VI met Ze Nemen Me Eindelijk Mee, Ha-Haa! en Hugo De Groot met Ze Nemen Me Eindelijk Mee. Vanzelfsprekend komt geen van deze nummers ook maar in de buurt van het origineel qua amusementswaarde.
En als je de smaak te pakken hebt qua novelty songs, dan zou je eens kunnen kijken naar de Top 200 Greatest Novelty Songs.
Deze week eens niet een overleden artiest, maar één waarvan het een wonder genoemd mag worden dat hij er überhaupt nog is: Iggy Pop.
Ineens was daar de mededeling dat Iggy Pop een nieuw album had gemaakt, geproduceerd door Josh Homme van Queens Of The Stone Age. Die aankondiging zorgde voor heel wat opwinding. Hét proto-punk icoon samen met de nieuwe hardrock whizzkid, dat moest toch wel een snoeihard album opleveren? Nee dus.
Volgespeeld door Josh Homme, samen met QOTSA-maatje Dean Fertita en Matt Helders van Arctic Monkeys, is Post Pop Depression een album dat qua sfeer teruggaat naar 1977. De tijd dat Iggy Pop in een zwart gat zat na het uiteenvallen van The Stooges en eruit geholpen werd door David Bowie middels de twee vijfsterrenalbums: The Idiot en Lust For Life. Misschien moeten we Post Pop Depression wel zien als Iggy's eerbetoon aan David Bowie.
Voor mensen met weinig tijd is er een Album Sampler beschikbaar waar je in vier minuten een indruk krijgt van heb album. Luister je liever naar complete nummers, lees dan verder.
De langzame, slepende rocker Break Into Your Heart zet direct de toon. Iggy Pop produceert hier verbazingwekkend mooie vocalen die me op sommige momenten doen denken aan Lou Reed's manier van 'praatzingen'. Een soortgelijk nummer is Chocolate Drops dat een lekkere meezinger lijkt totdat je doorkrijgt waar de tekst over gaat ('chocolate drops' blijkt het soort ontlasting te zijn dat je krijgt als drugsverslaafde):
When you get to the bottom, you're near the top
The shit turns into chocolate drops
Verder staan er een aantal strakke uptempo nummers op het album. In The Lobby, Gardenia en Sunday klinken geweldig en met name in de laatstegenoemde twee nummers is het Bowie-gevoel onmiskenbaar aanwezig. Daarnaast laten de tracks horen dat Josh Homme als producer Iggy Pop tot grotere prestaties heeft kunnen brengen dan menig producer voor hem.
Voor we bij de heftige afsluiter Paraguay komen, waarin Iggy het helemaal gehad heeft de huidige maatschappij, passeren er nog drie nummers waarin springerige ritmes, inventieve instrumentaties en gevarieerde zanglijnen domineren. Vulture, American Valhalla en German Days behoren absoluut tot de beste nummers op het album.
De inmiddels 69-jarige Iggy Pop heeft erop gehint dat dit wel eens zijn laatste album zou kunnen zijn. Als dat zo is, dan is Post Pop Depression een geweldige afsluiter van een enerverende carrière.
© 2016 TTZL
Officiële website: Iggy Pop
Wikipedia EN: Iggy Pop
Wikipedia NL: Iggy Pop