Ik ben absoluut geen rap/hip hop connaisseur, maar sommige dingen kan ik wel waarderen. Die komen wel vaak uit de echte beginperiode, zeg maar de eerste helft van de jaren 80.
Kurtis Blow is heel belangrijk geweest voor het volwassen worden van het genre. Hij was de eerste solo-rapper die een contract voor een album bij een grote maatschappij had, de eerste die een tournee maakte door de Verenigde Staten en de eerste met een gouden plaat. Dat was het nummer dat nog altijd zijn bekendste nummer is: The Breaks uit 1980.
Dat nummer is afkomstig van zijn debuutalbum dat een mijlpaal is in het genre. Helaas voor Blow ging het artistiek daarna alleen maar neerwaarts. Ook commercieel ging het steeds slechter en in 1988 hield hij het voor gezien met platen maken en ging andere dingen doen (zoals verzamelalbums samenstellen en radio presenteren).
In 1986 had hij echter nog wel een klein hitje met I'm Chillin'. Een belangrijke reden voor de aantrekkelijkheid van het nummer is een sample uit de 'theme song' van de TV-serie Transformers. Ik kocht de 12" met de Club Mix en die start het bekende Transformers, born to meet the skies, Transformers, more than meet the eyes. Daarna volgt een heerlijk percussie-intro voordat Blow losbarst in perfect voorbeeld van old skool hip hop. Nog altijd een heerlijk nummer.
Op de b-kant helaas alleen een instrumentale versie en het slappe Don't Cha Feel Like Making Love.
Deze week overleed op 75-jarige leeftijd nogal onverwacht Ric Ocasek, de zanger, gitarist en belangrijkste songsmid van The Cars. Hij was net weer thuis na een hart- en vaatziekte gerelateerde operatie en leek goed te herstellen toen hij ineens in zijn slaap overleed. Hij is hiermee, na bassist en zanger Benjamin Orr in 2000, het tweede lid van The Cars dat overlijdt.
Ocasek en Orr hadden elkaar al in de jaren zestig ontmoet en speelden vervolgens in vele bandjes voordat ze met gitarist Elliot Easton, toetsenist Greg Hawkes en drummer David Robinson The Cars zouden beginnen eind 1976.
Er werd hard gewerkt aan de songs die op het debuutalbum zouden verschijnen door veel op te treden. Begin 1977 maakten ze een demo-tape die aan radiostations werd verstuurd. Enkele stations in Boston begonnen nummers van de tape veel te draaien en zo kregen ze een contract bij Elektra Records.
Het album was een succes en bereikte de achttiende plaats in de VS albumlijst en zou er uiteindelijk 139 weken in staan (inmiddels is de plaat 6x platina in de VS). De volgende vier albums haalden zelfs allemaal de top tien en hebben ook allemaal de (multi)platinum status in de VS (The Cars zouden altijd veel populairder zijn in de VS dan elders).
Een label plakken op de muziek van The Cars is best lastig. Er is wel eens gezegd dat ze belangrijke, uiteenlopende stijlkenmerken als punk-minimalisme, de synthesizer- en gitaarstructuren van art rock, de rockabilly-revival uit de jaren 50 en de melodieuze kracht van power pop hebben samengevoegd tot een persoonlijke new wave mix en dat vat het wel aardig samen.
Debuutalbum The Cars telt negen nummers en er zit geen misser tussen. De plaat opent met twee nummers die pop-geöriënteerd zijn: Good Times Roll en My Best Friend's Girl. Het eerste heeft een heerlijk traag tempo en het tweede is een bekende track en één van de twee hits die The Cars in Nederland hadden (de andere is Drive uit 1984).
Just What I Needed is een stuk fanatiekere, new wave-achtige, song waarna I'm In Touch With Your World het art rock gedeelte voor zijn rekening neemt. De afwisseling wordt hierna voorgezet met Don't Cha Stop, You're All I've Got Tonight en Bye Bye Love.
Moving In Stereo levert daarna precies wat de titel belooft: stereo-experimenten in een goede popsong waarna All Mixed Up het album afsluit met een krachtige, maar beheerste midtempo knaller.
The Cars is een vijfsterrenplaat die nooit verveelt. Opmerkelijk is dat na drie albums die weliswaar goed waren maar niet zo goed als deze, The Cars nog een perfecte plaat afleverden met Heartbeat City. De nalatenschap van Ric Ocasek is dan ook groot, heel groot.
Soms is het lastig om te bepalen wie de eer zou moeten krijgen de bedenker van een nieuw muziekgenre te zijn. Voor dark ambient zijn velen het er echter wel over eens dat Brian Williams uit Wales als de grondlegger mag worden gezien. Hij maakt sinds 1980 muziek onder de naam Lustmørd (later geschreven als Lustmord) en werkte ook samen met de groten uit de industriële en ambient muziek waaronder Chris & Cosey en Robert Rich.
De muziek (of klanklandschappen) van Lustmørd hebben een hoog visueel karakter. Het is dan ook niet vreemd dat Williams veel gevraagd wordt als componist of music/sound designer voor soundtracks van films en videogames en voor commercials.
Zijn derde reguliere album, Heresy uit 1990, wordt gezien als een mijlpaal in het dark ambient genre. Het album werd opgenomen in de periode 1987-89 en Williams geeft aan dat hij voor het album gebruik heeft gemaakt "van ondergrondse locatie-opnames in crypten, grotten, mijnen, diepe schuilplaatsen en catacomben, samen met materiaal van een seismische en vulkanische oorsprong".
De galmende grotten en catacomben zijn goed te herkennen in Heresy - part 1 dat heel donker en sinister van toon is. Heresy - part 2 is iets lichter en atmosferischer en in Heresy - part 3 hoor je vooral de seismische en vulkanische geluiden verwerkt worden. In Heresy - part 4 is de toon van part 2 terug, maar Heresy - part 5 en Heresy - part 6 hebben dan weer een donker en soms zelfs agressief karakter.
Ik blijf het een indrukwekkend album vinden en het is ook na dertig jaar nog steeds een van de topwerken uit het genre. Dark ambient zal niet iedereen aanspreken, maar als je er kennis mee wilt maken zou ik geen beter startpunt weten van Lustmørd's Heresy.
Wat de reden is geweest dat is de LP 2 Faced van de Britse rockers No Dice destijds heb aangeschaft weet ik niet meer. Ik weet wel dat ik de plaat als tiener grijsgedraaid heb omdat het heerlijke jaren zeventig hardrock is met hier en daar een vleugje pop.
2 Faced is hun tweede plaat na het al niet onverdienstelijke debuut No Dice uit 1977 en ondanks dat ze support act waren voor groepen als Status Quo, Foghat, REO Speedwagon, Judas Priest, Rainbow en Cheap Trick was het hierna wel afgelopen voor de groep. In een tijd dat punk zijn hoogtijdagen beleefde vielen ze bij pers en publiek niet in de smaak. Typisch geval van verkeerde plaats, verkeerde tijd.
Aan de muziek zelf kan het niet hebben gelegen, want het is een heerlijk album. Opener Momma Do Stop Your Children Watching What Your Momma Do is een lekker aanstekelijk en bluesy nummer met pop-accenten en zet direct de toon. Ook Shooting In The Dark is uptempo en wordt gekenmerkt door een fijn orgeltje. In I Keep It To Myself wordt gas teruggenomen en dat hoeft niet slecht te zijn, maar deze ballad kan mij niet bekoren. Het zij ze vergeven want daarna volgen op kant A nog Angel With A Dirty Face met heerlijke vette gitaren en No Stone Unturned. Dat laatste nummer kent opnieuw wat pop-invloeden, net als bij de openingstrack en dat werkt hier prima.
Op kant B gaat het niveau nog wat omhoog want daar staat geen minder nummer op. Het begint met het geweldig gezongen Come Dancing dat verder vol staat met heerlijke hooks en riffs, ondersteund door blazers. In de break wordt het zelfs even lekker funky. Daarna volgt If You Had Nothing waarin No Dice laat horen wel degelijk uit de voeten kunnen met een ballad. Associaties met Joe Cocker en The Peddlers (zie ook blog #104) doemen op en maken dit twee hoogtepunten op een rij. Direct hierop volgt Bad Boys, het snelste en hardste nummer van het album, waarna Upt Up 'N' Left Me het album afsluit. Dit nummer begint rustig en kent een prachtige opbouw waarin het tempo en de dynamiek steeds verder toenemen.
Nog altijd ligt de LP 2 Faced regelmatig op mijn draaitafel en die klinkt prima zoals je kunt horen. Toch zou ik maar wat graag geremasterde CD's zien van beide No Dice albums.
Als tienjarige kon ik van alleen zakgeld niet veel platen kopen en daarom was ik regelmatig in de bakken met afgeprijsde singles aan het grazen. Voor 50 cent kocht ik dan soms de leukste dingen en soms ook wat minder goede singles. Zo ben ik ook aan een single van Alvin Stardust gekomen.
Alvin Stardust was het pseudoniem dat Bernard Jewry had aangenomen na zijn periode bij Shane Fenton And The Fentones, een groep die in de UK in de jaren zestig een paar hitjes scoorden waarvan Cindy's Birthday de grootste was.
Het predikaat B-artiest wordt wel vaker gebruikt, maar op Alvin Stardust is dit nu echt eens volledig van toepassing. Het was het altijd nét niet bij hem. Als Shane Fenton And The Fentones moesten ze Cliff Richard & The Shadows voor laten gaan, als de glamrocker Alvin Stardust stond hij in de jaren zeventig in de schaduw van Gary Glitter staan en in de jaren tachtig moest de retro-rock-and-roll Alvin Stardust concurrent Shakin' Stevens voor laten gaan. En niet alleen zijn succes was tweederangs, ook zijn muziek was vaak een slechte carbondoorslag van de originelen.
Toch scoorde hij in de UK (en ook in Nederland) een aantal hits. De eerste was My Coo Ca Choo en dat is goedkope glam rock in optima forma (de clip met een in het leer geklede, stoer kijkende Alvin werkt vreselijk op mijn lachspieren). De daaropvolgende hit, You You You, is degene waarvan ik de single heb en ook hier is de clip leuker om naar te kijken dan het nummer is om naar te luisteren. De b-kant Come On! maakt de single er niet veel beter op.
Jealous Mind en Red Dress haalden in 1974 nog wel de hitparade in de UK, maar niet meer in Nederland en het leek afgelopen met Alvin Stardust. Maar toen Shakin' Stevens vanaf begin 1981 een serie hits scoorde (beginnend met This Ole House) kwam Stardust met een soortgelijke stijl terug en scoorde een grote hit met Pretend (nummer 1 in Nederland). Daarna had hij ook in 1981 nog een kleine hit met A Wonderful Time Up Here, maar I Feel Like Buddy Holly en I Won't Run Away scoorden alleen nog in de UK.
Alvin Stardust heeft de wereld misschien niet verrijkt met fantastische muziek, maar hij gaf wel op zijn manier wat kleur aan het geheel. In 2014 overleed hij op 72-jarige leeftijd aan prostaatkanker.
Ik ben absoluut geen rap/hip hop connaisseur, maar sommige dingen kan ik wel waarderen. Die komen wel vaak uit de echte beginperiode, zeg maar de eerste helft van de jaren 80. 
