#585: Sleep - Dopesmoker (2003)

In Digs (het magazine van de Discogs website) stond een paar weken geleden het artikel If You Like Black Sabbath, Listen To These Doom Metal Bands. Dat trok mijn aandacht en onder de tien vermelde bands waren naast voor mij bekende namen als Pentagram en Candlemass ook een aantal onbekenden. Ik heb de in het artikel aangehaalde albums beluisterd en met name één album bevalt mij bijzonder goed.

Dat is Dopesmoker van de Amerikaanse band Sleep. De muziek van de band voldoet wel aan de karakteristieken van doom metal (laag tempo, laag gestemde gitaren en een dik/vet geluid), maar leunt eigenlijk meer naar stoner metal (met invloeden uit de psychedelische en acid rock). 

Dopesmoker is een ruim 63 minuten durende trip. Ik kan erover vertellen dat vanaf het begin een muur van geluid wordt opgetrokken waarin op het eerste gehoor niet heel veel wordt gevarieerd. Ik kan aangeven dat er op minuut 12 een vette gitaarsolo begint, in minuut 41 een rustpunt wordt ingelast en bij minuut 48 een fijne break te horen is, maar je kunt deze epic maar het beste zelf ondergaan. En als het bij de eerste luisterbeurt niet direct indruk maakt, probeer het dan nog eens, en nog eens. Het is een hypnotiserend werkstuk waarin je helemaal kunt opgaan. Ik merk dat ik het bij iedere luisterbeurt meer ga waarderen.

De diverse (her)uitgaven van het album bevatten allemaal een andere tweede (live) track zoals Sonic Titan, Holy Mountain of Hot Lava Man, maar het draait  natuurlijk allemaal om het titelnummer.

De track Dopesmoker kent trouwens een lange en hobbelige geschiedenis. Het werk aan het nummer startte al in 1992. De eerste twee albums van Sleep waren goed ontvangen en verschillende grotere labels wilden hen een contract aanbieden. De band koos voor London Records omdat hen daar volledige artistieke vrijheid werd beloofd. Toen Sleep echter in 1996 het album afleverde met één lang nummer, weigerde London Records om het uit te brengen.

Het album werd wel uitgebracht door een ander label onder de titel Jersusalem, maar zonder toestemming of medewerking van de band. De versie die daarop staat duurt slechts 52 minuten en is niet de versie die Sleep wilde uitbrengen.

In 2003 kwam de kans op de gewenste versie alsnog uit te brengen en ook onder de titel Dopesmoker (met de 'man op paard' hoes). In 2012 en 2022 volgden nog geremasterde versies. De laatste op het Third Man Records label van Jack White, waarop nu ook hun nieuwe werk verschijnt.

De versies vanaf 2012 verschenen met een nieuwe cover door Arik Roper, die mij om één of andere reden erg aanspreekt. De voor- en achterkant vormen één geheel en ik ben heel blij dat ik deze als groot formaat poster heb kunnen bestellen.

© 2024 TTZL

Officiële Facebook: Sleep 
Wikipedia NL: Sleep
Wikipedia EN: Sleep

Spotify: Dopesmoker [album]

YouTube: Dopesmoker

YouTube: Sonic Titan

YouTube: Holy Mountain

YouTube: Hot Lava Man

#584: Miles Davis - Decoy (1984)

Bij het zoeken naar een nieuw onderwerp probeer ik ook te kijken naar lacunes. En zo kwam ik erachter dat ik in geen van de 583 voorgaande blogs aandacht heb besteed aan een album van Miles Davis. Opmerkelijk, maar wat mij nog meer verbaasde is dat ik tijdens het maken van het blog las dat het ruim 32 jaar geleden is dat hij overleed. Wat gaat de tijd toch snel.

Miles Davis behoort tot de meest bekende jazz-muzikanten. Toch kende ik begin jaren tachtig wel zijn naam, maar was nog niet echt bekend met zijn werk. Dat veranderde door de komst van de Compact Disc in 1982, omdat zijn albums The Man With The Horn (1981) en Star People (1982) tot de eerste albums behoorden die op CD werden uitgebracht. En als je dan een CD-speler gekocht hebt, dan wil je ook CD's draaien en kies je uit datgene wat op dat moment voorhanden is. Zo kwam ik met Miles Davis in aanraking.

De verleiding was groot om één van de heel bekende albums van Miles te kiezen voor dit blog. De keuze is immers reuze. Ik had uit de vroege jaren kunnen kiezen voor bijvoorbeeld 'Round About Midnight (1957), Relaxin' (1958), Kind Of Blue (1959), Sketches Of Spain (1960) of In A Silent Way (1969). Of uit de  door jazz fusion geïnspireerde periode voor Bitches Brew (1970), Live-Evil (1971) of Pangaea (1976).

Ik heb echter gekozen voor een album uit de jaren tachtig. De periode waarin ik zijn muziek echt leerde kennen, maar ook een periode waarin de meningen wijd uiteen lopen. Als je recensies opzoekt over albums als The Man With The Horn, Star People of Decoy (1984), het onderwerp van dit blog, dan valt op dat de waardering erg afhangt van de achtergrond van de recensent. 

De echte jazz-aficionado's konden de experimenteerdrift van Miles maar matig waarderen. De jazz-legende die in de weer ging met rock, funk, elektrische gitaren en synthesizers was niet hun ding. Degenen die de muziek met een open houding tegemoet traden, of voor wie het een eerste kennismaking met de artiest was, waren veel enthousiaster. Ik behoorde tot die laatste groep en Decoy was niets minder dan een openbaring voor de 19-jarige ik. 

Het album opent met titelnummer Decoy en drummer Al Foster en percussionist Mino Cinélu zetten direct een fiks tempo in. Miles' trompet voert als verwacht de boventoon, maar ook de toen nog jonge bassist Darryl Jones laat danig van zich horen. Het nummer is geschreven door toetsenist en ritmeprogrammeur Robert Irving III en hij tovert prachtige klanklandschappen die de anderen mooi ondersteunen. Gitarist John Scofield had al enige naam gemaakt in jazz-kringen voor hij in 1982 tot de band van Miles' toetrad. Zijn mooie klanken horen we met name in het laatste deel van het ruim acht minuten durende nummer. Tot slot is dit één van de drie nummers waar sopraansaxofonist Branford Marsalis op is te horen.

Na het intermezzo Robot 415 (geschreven door Davis en Irving) volgt het in laagjes opgebouwde Code M.D. (wederom van de hand van Irving) waarop Miles' een gedempte solo speelt achter zijn eigen solo. Het tempo is tot dan toe pittig geweest, maar op het door Davis geschreven Freaky Deaky gaat het tempo naar beneden. Het is een fijn relaxt nummer en komt de flow van het album ten goede. Opvallend is dat de trompet van Davis geheel afwezig is. Hij speelt hier alleen synthesizer.

What It Is kent één van mijn favoriete intro's aller tijden. Jones' slap bass komt ongenadig hard binnen denderen waarna een hectisch nummer volgt met vele wendingen. Ongelofelijk dat dit een live opname uit 1983 is van het Festival International de Jazz de Montreal. Dat is de stampende afsluiter That's What Happened ook, maar daarvoor hebben we kunnen luisteren naar het ruim elf minuten durende That's Right. Hierin wordt het tempo wederom omlaag gebracht. Alle drie de nummers (de b-kant van de LP) zijn geschreven door Davis en Scofield. Dat is met name in That's Right heel duidelijk, want Scofield krijgt hierin alle ruimte om te excelleren op zijn gitaar. 

Het album Decoy is nu veertig jaar oud, maar klinkt voor mij nog steeds zo fris als toen ik het voor het eerst hoorde. Daarnaast heb ik altijd respect voor artiesten die niet het kunstje blijven herhalen waarmee ze succes hebben, maar buiten de lijntjes durven te kleuren. Risico's durven te nemen. Invloeden in zich op durven te nemen. Miles Davis was zo iemand en dat niet alle hardcore jazz-fans dat fijn vonden, nam hij op de koop toe. Het leverde hem immers ook nieuwe fans op.

© 2024 TTZL

Officiële website: Miles Davis
Wikipedia NL: Miles Davis
Wikipedia EN: Miles Davis

YouTube: Decoy [album]

Spotify: Decoy [album]

YouTube: Decoy

YouTube: Robot 415

YouTube: Code M.D.

YouTube: Freaky Deaky

YouTube: What It Is

YouTube: That's Right

YouTube: That's What Happened

#583: Budgie - The MCA Albums 1973-1975 (2016)

Het is 1967 als in Cardiff, Wales de band Hills Contemporary Grass wordt gestart door Burke Shelley (bas/zang), Tony Bourge (gitaar/zang) en Ray Phillips (drums). De naam wordt na een tijdje veranderd in Six Ton Budgie en al snel wordt die naam verkort tot alleen Budgie. Die naam van dat kleine, snelle vogeltje (parkiet) staat namelijk leuk in contrast met de zware, logge muziek die ze maken.

Budgie maakt sinds hun debuutalbum uit 1971 trage, op blues geschoeide rock en mag gezien worden als één van de wegbereiders van de muziek die we tegenwoordig hard rock of heavy metal noemen. In tegenstelling tot muzikale verwante tijdgenoten als Black Sabbath en Led Zeppelin was Budgie echter niet succesvol buiten de UK.

De band bestond nog lange tijd (tot de dood van Shelley in 2022), al was dat met flinke tussenpozen, met alleen Shelley van de originele bezetting. In het eerste deel van hun bestaan (1971-1982) bracht Budgie tien albums uit, waarvan vooral de eerste vijf zeer de moeite waard zijn. Na het debuutalbum Budgie (1971) en Squawk (1972) volgden drie albums die in 2016 werden verzameld in de box The MCA Albums 1973-1975. 

Het eerste album uit de box is Never Turn Your Back On A Friend (1973) en dat album opent met Breadfan, een nummer dat als voorloper van speed metal wordt gezien. Een heerlijk gierende gitaar opent het nummer, waarna bas en drums invallen. De stem van Shelley doet denken aan die van Geddy Lee van Rush (al kwamen zij drie jaar later dan Budgie met hun debuut, dus eigenlijk is het andersom). 

Een opvallend nummer van dit album is You're The Biggest Thing Since Powdered Milk, want wie begint nou een nummer met een drumsolo van bijna twee minuten? En dan die wat absurde titel, die overigens wel een stramien volgt, want het werd een handelsmerk van de band om met titels te komen als Nude Disintegrating Parachutist Woman, Hot As A Docker's Armpit, Crash Course In Brain Surgery of Napolean Bona-Part One.

Op In For The Kill! (1974, met nieuwe drummer Pete Boot) staat Crash Course In Brain Surgery en dat nummer stond op de a-kant van hun allereerste single in 1971 maar kwam niet voor op hun debuutalbum uit hetzelfde jaar. Voor In For The Kill! werd het nummer opnieuw opgenomen en eerlijk is eerlijk, die klinkt beter dan de single versie. Een ander topnummer van dit album is voor mij Hammer And Tongs. Een intrigerend, dreigend intro en na ongeveer een minuut barst een heerlijk trage en zware nummer los dat kan wedijveren met het beste van Sabbath en Zeppelin. 

Budgie opent hun albums bijna iedere keer met een geweldige track en Bandolier (1975, met nieuwe drummer Steve Williams) is daarop geen uitzondering. Breaking All The House Rules stampt lekker stevig door en heeft heerlijke riffs en breaks. Er staan verder prima songs op dit album, met I Can't See My Feelings voor mij als beste track, al was het alleen maar door die fantastische baspartij.

In 1987 kwam de band enigszins in de schijnwerpers te staan toen Metallica op The $5.98 E.P. – Garage Days Re-Revisited een cover van Crash Course in Brain Surgery brachten. Een jaar later kwam een cover van Breadfan op de b-kant van een single (en in 1998 op Garage Inc.). Dat zorgde in ieder geval onder Metallica-fans voor wat aandacht voor Budgie. Daarnaast hielpen de ontvangen royalties een financiële crisis van drummer Ray Phillips af te wenden.

Opvallend genoeg staan de eerste twee albums van Budgie (en wat latere albums) wel op de bekende streamingplatforms, maar de drie albums uit deze box niet. Gelukkig kost dit boxje maar zo'n vijftien euro en dat is natuurlijk helemaal niets voor een drie prachtalbums en een boekje met veel informatie. 

© 2024 TTZL

Officiële website: Budgie
Wikipedia NL: Budgie
Wikipedia EN: Budgie

YouTube: Never Turn Your Back On A Friend [album]

YouTube: In For The Kill! [album]

YouTube: Bandolier [album]

YouTube: Breadfan

YouTube: You're The Biggest Thing Since Powdered Milk

YouTube: Crash Course in Brain Surgery

YouTube: Hammer And Tongs

YouTube: Breaking All The House Rules

YouTube: I Can't See My Feelings

YouTube: Crash Course in Brain Surgery [single versie, 1971]

YouTube: Crash Course in Brain Surgery [Metallica]

YouTube: Breadfan [Metallica]

#582: Adamski - Killer (1990) / Killer (Remix) (1990)

In 1978 leek het de 11-jarige Adam Paul Tinley wel een goed idee om zijn nummers Baby Blues + Baby Sitters, die hij met zijn 5-jarige broer Dominic had opgenomen als Stupid Babies, in te sturen naar platenmaatschappij Fast Product. Die brachten het vervolgens uit op een dubbele 7-inch verzamelsingle getiteld Earcom 3.

BBC Radio 1 DJ John Peel zag de lol ervan in en ging het nummer Baby Sitters draaien. Dat zorgde ervoor dat er stukjes verschenen over Stupid Babies in bladen als Smash Hits en Melody Maker.

Ongeveer tien jaar later maakte Tinley een single met een andere band, Diskord Datkord. Dat was een cover van het nummer Identity van de Britse band X-Ray Spex (hun origineel is ook prima) en ook die plaat werd opgepikt door Peel en werd zelfs 'Single Of The Week' in NME.

Dit alles zou een opmaat blijken te zijn voor een carrière van Tinley onder de naam Adamski. Hij maakte al snel naam in de rave scene als DJ en speelde daarbij ook zijn eigen muziek. Het live-album Liveanddirect uit 1989 is daar het resultaat van.

Bij zijn optredens maakte Adamski ook gebruik van MC's en één daarvan was de toen nog onbekende Seal. Samen schreven ze de track Killer en Seal verzorgt ook de vocalen. Het nummer werd in 1990 een groot succes in vele landen, kwam in Nederland tot de tweede plaats van Top 40 en katapulteerde de carrières van Adamski en vooral die van Seal.

Het is dan ook een onweerstaanbaar nummer. Het heeft een heel lekker stuwend ritme, pompende baslijn en zit vol met lekkere riffs. Daaroverheen klinkt het soulvolle stemgeluid van Seal en dat maakt de track helemaal af. In hetzelfde jaar verscheen ook een remix en alhoewel ik daar normaal niet zo'n fan van ben  vind ik deze wel goed gedaan.

Een jaar later nam Seal een eigen verie van het nummer op voor zijn debuutalbum en ook die versie van Killer is echt goed. De elektronische bas is hier nog wat vetter en het tempo ligt net ietsje lager. Een andere versie die heel bekend is geworden is van George Michael. Twee nummers van zijn Five Live EP werden in een gecombineerde versie uitgebracht als de single Killer / Papa Was A Rolling Stone en dat pakte heel goed uit. Deze versie stond ook dit jaar weer in de Top 2000.

Door de jaren heen is het originele nummer populair gebleven en wordt het veel gebruikt in tv-series, video games en reclames. Ook zijn er meerdere covers gemaakt, maar dat die niet allemaal even goed uitpakken kun je horen op de versie van Killer door de Duitse DJ en producer ATB. Als je het origineel niet kent zou je denken dat het maar een erg doorsnee trance nummer is. Hier hoor je goed wat een verschil een goed arrangement en puike uitvoering kunnen maken. 

© 2024 TTZL

Officiële website: Adamski / Seal
Wikipedia NL: Adamski / Seal
Wikipedia EN: Adamski / Seal

YouTube: Killer

YouTube: Killer (Remix)

YouTube: Baby Blues + Baby Sitters [Stupid Babies]

YouTube: Identity [Diskord Datkord]

YouTube: Identity [X-Ray Spex]

YouTube: Liveanddirect [Adamski]

YouTube: Killer [Seal]

YouTube: Killer / Papa Was A Rolling Stone [George Michael]

YouTube: Killer [ATB]