Bij het zoeken naar een nieuw onderwerp probeer ik ook te kijken naar lacunes. En zo kwam ik erachter dat ik in geen van de 583 voorgaande blogs aandacht heb besteed aan een album van Miles Davis. Opmerkelijk, maar wat mij nog meer verbaasde is dat ik tijdens het maken van het blog las dat het ruim 32 jaar geleden is dat hij overleed. Wat gaat de tijd toch snel.Miles Davis behoort tot de meest bekende jazz-muzikanten. Toch kende ik begin jaren tachtig wel zijn naam, maar was nog niet echt bekend met zijn werk. Dat veranderde door de komst van de Compact Disc in 1982, omdat zijn albums The Man With The Horn (1981) en Star People (1982) tot de eerste albums behoorden die op CD werden uitgebracht. En als je dan een CD-speler gekocht hebt, dan wil je ook CD's draaien en kies je uit datgene wat op dat moment voorhanden is. Zo kwam ik met Miles Davis in aanraking.
De verleiding was groot om één van de heel bekende albums van Miles te kiezen voor dit blog. De keuze is immers reuze. Ik had uit de vroege jaren kunnen kiezen voor bijvoorbeeld 'Round About Midnight (1957), Relaxin' (1958), Kind Of Blue (1959), Sketches Of Spain (1960) of In A Silent Way (1969). Of uit de door jazz fusion geïnspireerde periode voor Bitches Brew (1970), Live-Evil (1971) of Pangaea (1976).
Ik heb echter gekozen voor een album uit de jaren tachtig. De periode waarin ik zijn muziek echt leerde kennen, maar ook een periode waarin de meningen wijd uiteen lopen. Als je recensies opzoekt over albums als The Man With The Horn, Star People of Decoy (1984), het onderwerp van dit blog, dan valt op dat de waardering erg afhangt van de achtergrond van de recensent.
De echte jazz-aficionado's konden de experimenteerdrift van Miles maar matig waarderen. De jazz-legende die in de weer ging met rock, funk, elektrische gitaren en synthesizers was niet hun ding. Degenen die de muziek met een open houding tegemoet traden, of voor wie het een eerste kennismaking met de artiest was, waren veel enthousiaster. Ik behoorde tot die laatste groep en Decoy was niets minder dan een openbaring voor de 19-jarige ik.
Het album opent met titelnummer Decoy en drummer Al Foster en percussionist Mino Cinélu zetten direct een fiks tempo in. Miles' trompet voert als verwacht de boventoon, maar ook de toen nog jonge bassist Darryl Jones laat danig van zich horen. Het nummer is geschreven door toetsenist en ritmeprogrammeur Robert Irving III en hij tovert prachtige klanklandschappen die de anderen mooi ondersteunen. Gitarist John Scofield had al enige naam gemaakt in jazz-kringen voor hij in 1982 tot de band van Miles' toetrad. Zijn mooie klanken horen we met name in het laatste deel van het ruim acht minuten durende nummer. Tot slot is dit één van de drie nummers waar sopraansaxofonist Branford Marsalis op is te horen.
Na het intermezzo Robot 415 (geschreven door Davis en Irving) volgt het in laagjes opgebouwde Code M.D. (wederom van de hand van Irving) waarop Miles' een gedempte solo speelt achter zijn eigen solo. Het tempo is tot dan toe pittig geweest, maar op het door Davis geschreven Freaky Deaky gaat het tempo naar beneden. Het is een fijn relaxt nummer en komt de flow van het album ten goede. Opvallend is dat de trompet van Davis geheel afwezig is. Hij speelt hier alleen synthesizer.
What It Is kent één van mijn favoriete intro's aller tijden. Jones' slap bass komt ongenadig hard binnen denderen waarna een hectisch nummer volgt met vele wendingen. Ongelofelijk dat dit een live opname uit 1983 is van het Festival International de Jazz de Montreal. Dat is de stampende afsluiter That's What Happened ook, maar daarvoor hebben we kunnen luisteren naar het ruim elf minuten durende That's Right. Hierin wordt het tempo wederom omlaag gebracht. Alle drie de nummers (de b-kant van de LP) zijn geschreven door Davis en Scofield. Dat is met name in That's Right heel duidelijk, want Scofield krijgt hierin alle ruimte om te excelleren op zijn gitaar.
Het album Decoy is nu veertig jaar oud, maar klinkt voor mij nog steeds zo fris als toen ik het voor het eerst hoorde. Daarnaast heb ik altijd respect voor artiesten die niet het kunstje blijven herhalen waarmee ze succes hebben, maar buiten de lijntjes durven te kleuren. Risico's durven te nemen. Invloeden in zich op durven te nemen. Miles Davis was zo iemand en dat niet alle hardcore jazz-fans dat fijn vonden, nam hij op de koop toe. Het leverde hem immers ook nieuwe fans op.
© 2024 TTZL
Geen opmerkingen:
Een reactie posten