Zoeken in deze blog

zondag 29 december 2013

#60: Alice Cooper - Killer (1971)



Midden jaren zestig vormden een aantal schoolvrienden in Phoenix, AZ (USA) een bandje dat na een aantal naam- en bezettingswisselingen The Nazz werd genoemd. Toen ze er achter kwamen dat Todd Rundgren een groep had gevormd genaamd Nazz moesten ze opnieuw op zoek naar een andere naam. 


De zanger (Vincent Damon Furnier, 1948) vond dat de band een gimmick nodig had en dat de optredens spraakmakend moesten zijn. 

De onschuldig klinkende naam Alice Cooper werd als bandnaam gekozen omdat deze mooi contrasteerde met het bedachte concept van een vrouwenmoordenaar die extravagante kleding en make-up draagt. Dit moest een garantie zijn voor maatschappelijke verontwaardiging en krantenkoppen! Al snel adopteerde de zanger de bandnaam als eigennaam en na het uit elkaar vallen van de band ging Vincent Damon Furnier in 1975 solo verder onder de naam Alice Cooper.

Alle ophef over de 'stage show' van de band (met onder andere een electrische stoel, een guillotine en een boa constrictorzou bijna doen vergeten dat Alice Cooper ook nog muziek maakte. En wat voor muziek! Onder de zeven albums die de band maakte zitten vier absolute top-platen. 

De triomftocht startte met het derde album Love It To Death (1971). Het was het eerste album dat geproduceerd werd door Bob Ezrin en zijn invloed valt niet te overschatten (hij produceerde alle vier de top-albums). I'm Eighteen werd een hit. Ook het vijfde (School's Out, 1972) en zesde album (Billion Dollar Babies, 1973) produceerden hits met respectievelijk School's Out en Elected.

Het vierde album (Killer, 1971) is echter mijn favoriet. Het album gaat van start met de furieuze rocker Under My Wheels. Nog duidelijker is de link te horen naar de psychedelische garagerock van de eerste twee albums in You Drive Me Nervous en Yeah, Yeah, Yeah.

Het macabere element van de optredens komt terug in het met een aanstekelijk refrein gezegende Dead Babies. Verrassend melodieus zijn daarentegen Desperado (een ballad met strijkers én stevige passages) en Be My Lover. In laatstgenoemde track werkt Alice Cooper weer met contrasten: een pop-achtige melodie wordt gecombineerd met een gruizige zangstem en smerig klinkende gitaren.

Op Killer staan ook twee nummers waarin geëxperimenteerd wordt met langere, progrock-achtige songstructuren. De zeven minuten durende, afsluitende titeltrack Killer begint als een 'gewone' rocker, maar transformeert halverwege in een psychedelisch spektakel. Het absolute hoogtepunt van het album is echter Halo Of Flies

Dit nummer staat in mijn persoonlijke top tien allertijden en kan zich meten met classics als Deep Purple's Child In Time en Led Zeppelin's Stairway To Heaven. Dit blijkt ook wel uit het feit dat deze track altijd het hoogst geklasseerd is in de Top 2000 van alle Alice Cooper nummers. Het werd populair als albumtrack en is twee jaar na het verschijnen van het album alleen in Nederland op single verschenen. 

Het ruim acht minuten durende nummer start met een intro dat een kwart van de track beslaat. Daarna volgt een vocale passage waarin het tempo na een tijdje ineens omhoog gaat en waarin de tekst een sfeer van geheim agenten oproept:

Daggers and contacts
and bright shiny limos,
I've got a watch
that turns into a lifeboat,

Glimmering nightgowns
and poisonous cobras,
Silencer under the heel of my shoe.

Na vier-en-een-halve minuut start wat mij betreft het mooiste deel van het nummer. We worden eerst in oosterse sferen gebracht door een vervormde gitaar waarna een minuut volgt met het mooiste samenspel tussen bas en drums dat ik ken. Tenslotte valt de rest van de band weer in en wordt het nummer naar een prachtige climax gebracht. Ik gebruik niet graag alleen maar hoofdletters, maar Halo Of Flies is FENOMENAAL.

De Alice Cooper albums uit de vroege jaren zeventig zijn voor iedere rechtgeaarde rockliefhebber een traktatie. Laat die niet aan je voorbijgaan!

© 2013 TTZL


Officiële website: Alice Cooper

Wikipedia EN: Alice Cooper
Wikipedia NL: Alice Cooper
Youtube: Under My Wheels
Youtube: You Drive Me Nervous
Youtube: Yeah, Yeah, Yeah
Youtube: Dead Babies
Youtube: Desperado
Youtube: Be My Lover
Youtube: Killer
Youtube: Halo Of Flies
Youtube: I'm Eighteen ("Love It To Death", 1971)
Youtube: School's Out ("School's Out", 1972)
Youtube: Elected ("Billion Dollar Babies", 1973)
Youtube: Child In Time (Deep Purple, "Deep Purple In Rock", 1970)
Youtube: Stairway To Heaven (Led Zeppelin, the Four Symbols logo / Led Zeppelin IV, 1971)

zaterdag 21 december 2013

#59: WAR - The World Is A Ghetto (1972)

In 1969 zag producer Jerry Goldstein een aantal muzikanten fungeren als begeleiders van Deacon Jones en hij was gecharmeerd van het geluid van de band. Hij bracht ze samen met ex-Animals zanger Eric Burdon en als "Eric Burdon and WAR" brachten ze twee albums uit. Het eerste album leverde de hit Spill The Wine op (nr. 15 in de Top 40 in 1970). Daarna kwam WAR op eigen benen te staan.

WAR is een typisch voorbeeld van een band die een legendarische status bezit aan de andere kant van de Atlantische Oceaan, maar in Europa geen potten heeft kunnen breken. 

WAR's eerste album (WAR) was nog geen groot commercieel succes (nr. 190 in de Billboard 200), maar laat een band met veel potentie horen die op weg is naar een heel eigen geluid. 

Hun tweede album (All Day Music) was artistiek weer een stap vooruit en hier horen we de typische 'laid back' WAR-mix met elementen uit de jazz, blues, funk, soul, psychedelica, latin, R&B en rock. Het album leverde de hits All Day Music en Slippin' Into Darkness op (de laatste bereikte de gouden status; zie het optreden bij Soul Train) en reikte tot nr. 16 in de Billboard 200.

Hun derde album, The World Is A Ghetto, betekende hun grote doorbraak in de US. Twee hitsingles zorgden voor een nummer 1 notering voor het album in de Billboard 200. 

WAR kon zowel korte, puntige, uptempo songs produceren alsook lange uitgesponnen nummers met ruimte voor experimenten, improvisaties en solo's. Van beide soorten staan op The World Is A Ghetto mooie voorbeelden. 

De korte songs zijn The Cisco KidWhere Was You At en Beetles In The Bog. Het eerstgenoemde nummer werd een grote hit (wederom de gouden status in de US) in Nederland reikte het tot nr. 22 in de Top 40 (de enige andere Top 40 hit voor WAR is Galaxy in 1978).

De langere nummers zijn op het album gepositioneerd als nummers 3, 4 en 5. Allereerst krijgen we een mooie, instrumentale jam van bijna een kwartier: City, Country, City. Daarna horen we WAR op zijn meest 'laid back' in Four Cornered Room. Als je hier niet rustig van wordt dan weet ik het niet meer. 

WAR was een multi-etnische band met een sterk sociaal-politieke inslag. Dit kwam tot uiting in de songtitels en -teksten en in de hoesontwerpen. Het titelnummer The World Is A Ghetto, dat de rij lange nummers afsluit, is hier een mooi voorbeeld van. 

Ik heb WAR leren kennen door de Top 40 notering van The Cisco Kid in 1973 en ik ben ze vanaf toen blijven volgen. Met name de eerste zes albums van WAR verdienen aan deze kant van de oceaan meer waardering dan ze tot nu toe gehad hebben. 

Tijdens het schrijven van dit blog kwam ik er achter dat er vorig een '40th Anniversary Edition' is verschenen van The World Is A Ghetto (geremastered met bonustracks)... Mag ik mijn Kerstlijstje nog aanpassen?
© 2013 TTZL


Officiële website: WAR

Wikipedia EN: WAR
Youtube: The Cisco Kid
Youtube: Where Was You At
Youtube: City, Country, City
Youtube: Four Cornered Room
Youtube: The World Is A Ghetto
Youtube: Beetles In The Bog
Youtube: Spill The Wine (by "Eric Burdon and War")
Youtube: All Day Music (van "All Day Music")
Youtube: Slippin' Into Darkness (van "All Day Music")
Youtube: Soul Train video - Slippin' Into Darkness (van "All Day Music")
Youtube: Soul Train video - Galaxy (van "Galaxy")

zondag 15 december 2013

#58: [VA] - A Christmas Gift For You from Phil Spector (1963)

Kerstmis. Het roept bij mij altijd gemengde gevoelens op. Enerzijds huiselijkheid en gezelligheid, anderzijds huichelachtigheid en hypocrisie. Ineens moeten we allemaal lief zijn voor elkaar (voor een week of twee althans). Er is een totale fixatie op voedsel. We moeten van alles. En hoeveel bekende Nederlanders gaan ons dit jaar weer laten weten te hopen op wereldvrede?

En dan is er natuurlijk ook altijd weer dat andere monster: kerstmuziek. Zet de (Sky) radio maar aan en je wordt overspoeld met telkens weer dezelfde suikerzoete, over-de-top commerciële kerstzooi als Mariah Carey en Michael Bublé.

Natuurlijk, als je goed zoekt zijn er ook best wel wat kerstplaten te vinden die wel het aanhoren waard zijn. Om er een paar te noemen: 
Het leukste en misschien wel beste kerstalbum is A Very Special Christmas Gift For You from Phil Spector. Het album viert dit jaar zijn 50-jarig jubileum. De excentrieke producer Phil Spector, bekend van zijn Wall-Of-Sound, wilde aantonen dat je een 'holiday season'-album kunt maken met (seculiere) kerstnummers dat de sfeer van kerstmis vangt, maar tegelijk ook een pop-meesterwerkje is. De uitvoeringen op dit album hebben tot op de dag van vandaag invloed op de manier hoe deze bekende nummers worden vertolkt.

De nummers wordt uitgevoerd door de artiesten waar Phil Spector op dat moment mee werkte. Zo horen we Darlene Love met Christmas (Baby Please Come Home) en The Ronettes met Sleigh Ride. Ook niet te versmaden zijn Santa Claus Is Comin' To Town van The Crystals en Here Comes Santa Claus van Bob B. Soxx And The Blue Jeans. Maar luister vooral naar het hele album, want er staat nog veel meer leuks op.

Het album flopte genadeloos in 1963, want het verscheen op 22 november, de dag dat John F. Kennedy werd vermoord. Na een heruitgave in 1972 werd het album langzaamaan steeds populairder en nu is het een klassieker. Phil Spector beleeft daar overigens weinig plezier meer aan. Hij zit vanwege een veroordeling voor moord sinds 2009 een gevangenisstraf van 19 jaar uit.

© 2013 TTZL


Officiële website: Phil Spector

Wikipedia EN: Phil Spector
Wikipedia NL: Phil Spector
Youtube: A Christmas Gift For You from Phil Spector (full album)
Youtube: Darlene Love - Christmas (Baby Please Come Home)
Youtube: The Ronettes - Sleigh Ride
Youtube: The Crystals - Santa Claus Is Comin' To Town
Youtube: Bob B. Soxx And The Blue Jeans - Here Comes Santa Claus
Youtube: Jethro Tull - The Jethro Tull Christmas Album (full album)
Youtube: Steve Lukather - SantaMental (full album)
Youtube: Lynyrd Skynyrd - Christmas Time Again (album selections)
Youtube: Twisted Sister - A Twisted Christmas (full album)
Youtube: The Ventures - Christmas Joy (Joy to the world, We Wish You A Merry Christmas)

zondag 8 december 2013

#57: Queen - Sheer Heart Attack (1974)


In november 1974, slechts acht maanden na hun tweede album, verschijnt Queen's Sheer Heart Attack. Het is het album waarop de puzzelstukjes die Queen vormen voor het eerst op hun plaats beginnen te vallen. Waren de albums Queen en Queen II progressieve rockalbums die overliepen van de ideeën die elkaar soms in de weg zaten, Sheer Heart Attack is een meer pop-georiënteerd album waarop evenwel ook ballads, hard rock en zelfs ragtime en muziektheater-achtige elementen te horen zijn.

Het album opent met de track Brighton Rock van gitarist Brian May. Het nummer begint met kermisachtige geluiden waarna een krachtige gitaarriff losbarst en Freddie Mercury afwisselend met zijn falset- en zijn gewone stem te horen is. Het nummer werd een vast onderdeel van de liveoptredens van Queen. Het is met name bekend door de lange gitaarsolo midden in het nummer, iets dat je normaal gesproken alleen op een live-album hoort. Een gewaagde opener.

Daarna volgt het bekendste nummer van het album: Killer Queen. Dit was de eerste internationale hit van de band. In de UK werd de tweede plaats gehaald en in de VS de twaalfde plek. In Nederland was nummer drie de toppositie. Het is een typische Queen-compositie in de zin dat er veel stijlen worden gecombineerd, maar hier staan ze niet naast elkaar maar vormen de elementen uit pop, rock en muziektheater-achtige elementen als vaudeville en music hall één geheel. 

De trits Tenement Funster/Flick Of The Wrist/Lily Of The Valley vormen een soort eenheid omdat de nummers in elkaar overlopen. Tenement Funster is een karakteristieke compositie van drummer Roger Taylor die ook de vocalen voor zijn rekening neemt. Flick Of The Wrist is een lekker rocknummer met wisselend tempo en een scheurgitaar. Het nummer loopt over in de ballad Lily Of The Valley.

De tweede single van het album werd Now I'm Here, mijn persoonlijke favoriet van het album. Gierende gitaren, donderende drums en vlammende vocalen kenmerken dit nummer en ook ditnummer werd een vast onderdeel van de liveoptredens. Na drie minuten is er een tien seconden durend experiment met gestapelde vocalen die van links naar rechts vliegen. Dit is duidelijk een vingeroefening voor de vocale 'extravanganza' die op het volgende album te horen is in Bohemian Rhapsody en vooral The Prophet's Song. Het nummer werd niet zo'n grote hit als Killer Queen maar haalde toch de elfde plaats in de UK en reikte in Nederland reikte tot nummer 32.

Het hardste nummer is zonder twijfel Stone Cold Crazy en het is het enige nummer dat door de groep gezamenlijk is geschreven. Opvallend afwijkend is de pure pop in de John Deacon-compositie Misfire en het ragtimenummer Bring Back That Leroy Brown

Maar het meest opvallend is dat de titeltrack niet op het album staat. Dit nummer was niet op tijd klaar en het nummer 
Sheer Heart Attack zou uiteindelijk pas verschijnen op het zesde album van Queen. Het is een furieuze rocker van Roger Taylor waar de gemiddelde speed metal band zich niet voor zou schamen. Op 2:48 heeft kent het nummer een heerlijke drumbreak en het heeft een geweldig einde dat recht doet aan de titel en de tekst!

In 2011 verschenen van alle Queen albums geremasterde versies, zo ook van Sheer Heart Attack. Bij de deluxe edition krijg je er een bonus disc bij.

© 2013 TTZL


Officiële website: Queen

Wikipedia EN: Queen
Wikipedia NL: Queen
Youtube: Sheer Heart Attack (full album)
Youtube: Brighton Rock
Youtube: Killer Queen (video)
Youtube: Tenement Funster/Flick Of The Wrist/Lily Of The Valley
Youtube: Now I'm Here
Youtube: Stone Cold Crazy
Youtube: Misfire
Youtube: Bring Back That Leroy Brown
Youtube: Bohemian Rhapsody (van 'A Night At The Opera' uit 1975)
Youtube: The Prophet's Song (van 'A Night At The Opera' uit 1975)
Youtube: Sheer Heart Attack (van 'News Of The World' uit 1976)

zondag 1 december 2013

#56: Talking Heads - Fear Of Music (1979)


De uit New York afkomstige Talking Heads zijn niet meer dan zeventien jaar actief geweest, maar hebben in die tijd een onuitwisbare indruk achtergelaten: acht studioplaten waarvan minimaal vijf van 5-sterrenkwaliteit.

Hits hadden ze in Nederland met name in de tweede helft van hun carrière (zoals met de live-versie van Slippery People en met Road To Nowhere) en helemaal aan het begin met Psycho Killer.

Na twee geweldige albums met hoekige art rock gaf Take Me To The River van het tweede album More Songs About Buildings And Food al aan welke kant het op zou gaan: een verbreding van het muzikale palet door het gebruik van invloeden uit met name de zwarte muziek.

Het derde album Fear Of Music opent dan ook met I Zimbra: een nummer met Afrikaanse (percussie)invloeden en een nonsens-tekst van dichter Hugo Ball. 

Direct daarna volgt Mind wat qua sfeer weer veel dichter bij de eerste twee LP's staat. Een loom, broeierig nummer waarin scherpe, staccato gitaarpartijen van zanger/gitarist David Byrne effectief worden ondersteunt door de ritmetandem Tina Weymouth (bas) en Chris Frantz (drums), sfeervol ondersteunt door de toetsen van Jerry Harrison. Gelijksoortige nummers zijn bijvoorbeeld Paper en Electric Guitar.

Vier nummers zijn mij betreft de absolute uitschieters. Life During Wartime ligt in het verlengde van het eerder genoemde Take Me To The River (maar dan uptempo) voor wat betreft het gebruik van ritmes uit de zwarte muziek. Heaven is een ballad-achtig nummer waarin David Byrne's voordracht mooi emotievol is. Beide nummers hebben ook sterke teksten die duidelijk serieuzer van aard zijn dan de teksten op de eerste twee LP's die vaak ook grappig waren.

De experimentele kant van de Talking Heads horen we terug in Memories Can't Wait en vooral Drugs. Hier is ook de invloed van mede-producer Brian Eno goed te horen. 
N.B.: Drugs is weer een voorbode van wat zou komen op het volgende album: Remain In Light (met kleine NL-hit Once In A Lifetime).

Veel beter dan de losse nummers aanklikken is het beluisteren van het hele album Fear Of Music. Dan wordt pas echt duidelijk hoe groots deze absolute vijfsterrenplaat is. 

In 2005 is een remaster verschenen met vier bonustracks en een DVD met 5.1 mix.

© 2013 TTZL



(semi) Officiële website: Talking Heads

Wikipedia EN: Talking Heads
Wikipedia NL: Talking Heads
Youtube: I Zimbra
Youtube: Mind
Youtube: Paper
Youtube: Electric Guitar
Youtube: Life During Wartime
Youtube: Heaven
Youtube: Memories Can't Wait
Youtube: Drugs
Youtube: Fear Of Music (hele album)
Youtube: Psycho Killer (a)
Youtube: Take Me To The River (b)
Youtube: Once In A Lifetime (c)
Youtube: Slippery People (live) (d)
Youtube: Road To Nowhere (e)

(a) van het studio-album 'Talking Heads 77' uit 1977
(b) van het studio-album 'More Songs About Buildings And Food' uit 1978
(c) van het studio-album 'Remain In Light' uit 1980
(d) van het live-album 'Stop Making Sense' uit 1984 
     (origineel op het studio-album 'Speaking In Tongues' uit 1983)
(e) van het studio-album 'Little Creatures' uit 1985

zondag 24 november 2013

#55: Elvis Costello and The Roots - Wise Up Ghost (2013)


The Roots is een Amerikaanse hip hop/neo soul band (met o.a. Ahmir "Questlove" Thompson) welke vooral bekend is geworden als de huisband van de tv-show Late Night with Jimmy Fallon

Elvis Costello is een Britse zanger/gitarist die al sinds 1977 actief is (met en zonder zijn begeleidingsband The Attractions) en er om bekend staat dat hij heel veel verschillende stijlen beheerst. Op zijn albums kun je onder ander invloeden horen uit de new wave, soul, country, klassiek, singer/songwriter, jazz en soundtrackmuziek.

Nu is er dan een samenwerkingsverband onder de titel Wise Up Ghost. Het album roept onder critici nogal verdeelde reacties op. Vijfsterrenrecensies komen voor, maar er zijn ook recensenten te vinden die het maar niets vinden. Op voorhand kon ik me er weinig bij voorstellen, maar ik moet zeggen dat het eindresultaat mij zeer kan bekoren.

Het album opent met Walk Us Uptown en het is meteen duidelijk waar het heengaat. Je hoort onmiskenbaar Elvis Costello, maar dan over instrumentatie die kenmerkend is voor The Roots

Doordat bijna alle nummers in gezamenlijkheid zijn gecomponeerd voert niet de ene helft van dit gelegenheidsverbond de boventoon boven de ander. In een individueel nummer kan dit echter wel het geval zijn.

Zo past Elvis Costello zich aan het The Roots-geluid aan in het springerige Refuse To Be Saved. We horen zelfs een rappende Elvis. En in Tripwire passen The Roots zich dan weer aan en is het resultaat weer meer Costello.

Een ander hoogtepunt is Cinco Minutos Con Vos, een duet met La Marisoul (van de groep La Santa Cecilia). Een lekker loom, zich langzaam voortslepend nummer met lekkere blazers en een paar verrassend rauwe gitaaraccenten.

Gezien de uiteenlopende reacties moet je zelf maar luisteren om je een oordeel te vormen over Wise Up Ghost. Mocht dat gunstig uitvallen, weet dan dat er een deluxe edition bestaat met drie bonus tracks.

© 2013 TTZL


Officiële website: Elvis Costello / 
Officiële website: The Roots
Wikipedia EN: Elvis Costello / Wikipedia EN: The Roots
Wikipedia NL: Elvis Costello / Wikipedia NL: The Roots
Youtube: Walk Us Uptown
Youtube: Refuse To Be Saved
Youtube: Tripwire
Youtube: Cinco Minutos Con Vos

zondag 17 november 2013

#54: [VA] - Trance Europe Express (1993)


In het begin van de jaren negentig bedachten Rob Deacon en Robin Gibson in de UK het concept van een compilatie-CD met een aanvullend magazine met artikelen over de artiesten op de CD. Omdat geen van de benaderde uitgeverijen met hen in zee wilde gaan begonnen ze hun eigen uitgeverij, Volume. De uitgaven kwamen als een standaard CD in een 'jewel case' met een magazine op hetzelfde formaat (met standaard 192 pagina's) in een kartonnen 'slipcase'.


Na een aantal reguliere uitgaven van de CD/magazine-combinatie verscheen in 1993 een eerste special: Trance Europe Express. Deze uitgave richt zich volledig op (het zal niet verbazen) Europese trancemuziek in al zijn verschijningsvormen. Het is een dubbel-CD met weer een bijgaand magazine en de keuze van de tracks is geweldig. Veel acts die later een grote naam zouden worden stonden hier al op.

CD-1 opent al direct met een knaller: Semi-Detached van Orbital. Het nummer start heel rustig en langzaamaan komen er ritmische accenten bij. Het geheel wordt een hypnotiserend brouwsel dat in de laatste minuut weer langzaam wordt afgebouwd. Ook is er een nummer van Thomas Fehlmann onder de projectnaam Readymade getiteld Face The Day. Een mooi, bijna ambient-achtig werkje. Verder mooie dub van Bill Laswell's project Material (Praying Mantra), bubbelende synthesizers in Desir van System 7 en prachtige vocalen van Billie Ray Martin in Spooky's Persuasion.

Op CD-2 gaat het feest gewoon verder met namen als Moby (met het sfeervolle Move) en Sven Väth's Barbarella (met het fijn stampende The Mission)

Ook voor de wat avontuurlijkere en/of experimentelere trance is er ruimte middels tracks van The Orb (Majestic) en Aphex Twin (Analogue Bubblebath 3). De Nederlandse eer wordt hooggehouden door Trance Induction (N) en Psychick Warriors Ov Gaia (Dust).

De samenstellers van Volume hebben na deze geweldige compilatie in de jaren negentig nog vier edities van Trans Europe Express uitgebracht. Daarnaast zijn er nog twee Trans Atlantic (focus: Amerika) en één Trance Pacific (focus: Australië) compilaties uitgebracht. Allemaal zeer de moeite waard.

© 2013 TTZL


Wikipedia EN: Volume
Youtube: Semi-Detached [Orbital]
Youtube: Face The Day [Readymade]
Youtube: Praying Mantra [Material]
Youtube: Desir [System 7]
Youtube: Persuasion [Spooky & Billie Ray Martin]
Youtube: Move [Moby]
Youtube: The Mission [Barbarella]
Youtube: Majestic [The Orb]
Youtube: Analogue Bubblebath 3 [Aphex Twin]
Youtube: N [Trance Induction]
Youtube: Dust [Psychick Warriors Ov Gaia]

zaterdag 9 november 2013

#53: Yello - You Gotta Say Yes To Another Excess (1983)


Men neme uit Zwitserland één muzikaal genie, één electronica-wizard en één industrieel/professioneel gokker voor de vocalen, men voegt dat samen en dan krijg men: Yello

Boris Blank, Carlos Perón en Dieter Meier startten eind jaren zeventig het multimediacollectief Yello en produceerden drie albums waarvan You Gotta Say Yes To Another Excess de laatste is. Daarna verliet Carlos Perón de groep en gingen de andere twee tot op de dag van vandaag verder.

De eerste twee albums verschenen op het label van The Residents en ze waren één van de eersten die experimenteerden met het medium videoclip. De clip voor Pinball Cha Cha (een track van hun tweede album Claro Que Si) werd in 1985 geselecteerd voor de Music Video Exhibition van het Museum Of Modern Art in New York.

Met het album You Gotta Say Yes To Another Excess brak Yello door naar een groter publiek. Dat lag niet aan een verandering in de muziek. Net als op de eerste twee LP's was het een album vol intelligente, dansbare, electronische muziek, alleen de productie was een stuk beter. De reden was eerder dat de opvallende muziekvideo's van I Love You en Lost Again vaak werden uitgezonden op MTV. I Love You reikte in Nederland zelfs tot plaats 7 in de Top 40.

Beide nummers tonen de kracht van Yello. Op een effectieve synthesizerfundering wordt een geraamte van inventieve ritmes gebouwd dat wordt aangekleed met additionele instrumenten en geluidseffecten waarna het geheel wordt afgemaakt met intrigerende vocalen. Heavy Whispers is een soortgelijke track van het album en had ook makkelijk als single uitgebracht kunnen worden.

Naast de eerder genoemde nummers kent het album ook tracks waarin meer geëxperimenteerd wordt. De muziek is wat minder toegankelijk en in No More Words en Pumping Velvet bestaan een groot deel van de vocalen uit klanken in plaats van woorden. Hiermee wordt de stem meer een extra instrument.

In het tweeluik Great Mission / You Gotta Say Yes To Another Excess bestaan de vocalen in het eerste deel vooral uit gesproken woord waarin het verhaal van een expeditie wordt verteld. In het tweede deel horen we een explosie van Zuid-Amerikaans aandoende ritmes.

Swing gooit het dan weer over een heel andere boeg. Zoals de titel al aangeeft krijgen we hier een stukje vijftiger jaren, maar dan door Yello vertaalt naar de twintigste eeuw. Het geeft Dieter Meier de kans om zich als crooner te bewijzen.

Yello is een groep die een grote populariteit geniet ondanks een beperkt aantal hits (slechts vier in Nederland!). Die populariteit is vooral te danken aan de constant hoge kwaliteit van hun albums (12 stuks inmiddels). You Gotta Say Yes To Another Excess is hierop geen uitzondering.

In 2005 is er een geremasterde versie met bonustracks van het album verschenen.

© 2013 TTZL


Officiële website: Yello

Wikipedia EN: Yello
Wikipedia DE: Yello
Wikipedia NL: Yello
Youtube: I Love You [original video]
Youtube: Lost Again [original video]
Youtube: No More Words
Youtube: Great Mission / You Gotta Say Yes To Another Excess
Youtube: Swing
Youtube: Heavy Whispers
Youtube: Pumping Velvet
Youtube: Pinball Cha Cha [original video / from: 'Claro Que Si']

zondag 3 november 2013

#52: Saxon - Strong Arm Of The Law (1980)


 In de late jaren zeventig ontstonden in Brittannië een groot aantal heavy metal bands, mede als reactie op het wegvallen van de grote (hard)rock groepen uit de jaren zestig en zeventig als Black Sabbath, Deep Purple en Led Zeppelin. De nieuwe bands speelden een hardere variant met minder bluesinvloeden en waren beïnvloed door de punk die een paar jaar eerder was ontstaan. Deze beweging werd al snel bekend onder de term New Wave of British Heavy Metal. Belangrijke namen uit deze golf zijn onder andere Iron Maiden, Motörhead, Def Leppard, Judas Priest en Saxon.

Met Saxon maakte ik kennis via een hardrockprogramma op de radio. Ik hoorde Heavy Metal Thunder, het openingsnummer van het album Strong Arm Of The Law, en was meteen verkocht. Het nummer start met het geluid van onweersstorm en na 33 seconden klinkt er een bliksemschicht waarna er een gitaar-riff klinkt die je bij je kladden grijpt en je niet meer loslaat. Even later komen de brulboeivocalen van Biff Byford er bij en dan is het feest compleet. 

Na die geweldige opener volgen nog zeven andere tracks, de één nog beter dan de andere. De titeltrack Strong Arm Of The Law vertelt een belevenis van Saxon op hun eerste Amerikaanse tournee. Na een optreden werden ze aangehouden door de politie op verdenking van drugsbezit. Dat bleek een foute aanname want zoals ze zelf zingen: "we said the only speed we use is our car". Het nummer kent weer een ijzersterk intro en een refrein dat heerlijk is om mee te brullen. De dubbele gitaaropstelling werkt hier zeer effectief.

In 20,000 Feet horen we het duidelijkst de eerder vermelde punkinvloeden (hoog tempo, snerpende gitaren) en in Hungry Years komen nog bluesinvloeden voor zoals bij de oude (hard)rockhelden.

Absoluut hoogtepunt van de plaat is Dallas 1 PM waarin de aanslag op John F. Kennedy wordt verklankt. Een nummer met veel afwisseling, een mooie gitaarsolo en een heerlijk stuwende ritmesectie. Middels gesproken radiofragmenten krijgt het geheel nog een extra lading. Meesterlijk!

Strong Arm Of The Law is Saxon's derde langspeler en kwam slechts vijf maanden na hun tweede, Wheels Of Steel. Die plaat was al zeer goed ontvangen en dat er na zo'n korte tijd nog zo'n knaller zou komen had niemand kunnen denken. Een jaar later zou nog Denim And Leather volgen en ook dat is een erg goed album. De New Wave of British Heavy Metal heeft veel goede bands voortgebracht, maar er zijn er niet veel geweest die net als Saxon drie vijfsterrenplaten achter elkaar hebben uitgebracht.

© 2013 TTZL


Officiële website: Saxon

Wikipedia EN: Saxon
Wikipedia NL: Saxon
Youtube: Heavy Metal Thunder
Youtube: Strong Arm Of The Law
Youtube: 20,000 Feet
Youtube: Hungry Years
Youtube: Dallas 1 PM

zondag 27 oktober 2013

#51: Klaus Schulze - Timewind (1975)

Het is te danken aan de muziekdocent op de middelbare school van mijn broer dat ik in 1975 of 1976 voor het eerst in aanraking kwam met de muziek van Klaus Schulze. Ik zal een jaar of tien geweest zijn toen mijn broer het album Timewind kocht omdat hij het gehoord had in de muziekles. En ik vond het natuurlijk meteen GEWELDIG..... Nou, nee. Ik vond dat er in de twee nummers van ieder ongeveer een half uur maar bitter weinig gebeurde, wat natuurlijk niet gek is voor een tienjarige wiens referentiekader tot dan toe voornamelijk TOPPOP was. En toch intrigeerde het album, want ik draaide het toch regelmatig en gaf mezelf zo de kans er aan te wennen. 

In de jaren zestig en begin jaren zeventig speelde Klaus Schulze bas, gitaar en/of drums in een aantal groepen waarvan de bekendste Tangerine Dream en Ash Ra Tempel zijn. In 1971 besloot hij zich op een solo-carrière te richten in de elektronische muziek en in 1972 bracht hij zijn eerste solo-album uit, Irrlicht. Het was de tijd waarin de elektronische muziek nog in de kinderschoenen stond. Op zijn eerste twee albums werkte hij nog met 'gewone' elektronische orgels waarvan hij het geluid bewerkte. Pas vanaf zijn derde album deden echte synthesizers hun intrede (synthesizers waren pas een paar jaar verkrijgbaar, met name door de uitvinder Robert Moog).

Klaus Schulze's vijfde album Timewind is ook nog met redelijk primitieve middelen opgenomen. Het is het laatste album uit zijn 'thuisstudio' (een mooie term voor een geluiddicht gemaakte oude kapperszaak in Berlijn). Door de beperkte opnamemogelijkheden is dit album nog 'live' opgenomen op twee sporen. Alle effecten moesten vooraf worden geprepareerd en klaargezet om tijdens de opname er live te worden ingemixt (als je de opnamen nu terughoort kun je je dat bijna niet voorstellen). Als het fout ging of als hij niet tevreden was dan moest de hele opname integraal over. Hierdoor bestaan er van die vroege stukken ook vaak meerdere versies. 

Kant A van het album heet Bayreuth Return en ontwikkelt zich zeer langzaam gedurende het halve uur dat de track duurt. In de eerste acht minuten rollen golven geluid rustig over elkaar heen tot aan een rustige climax in minuut negen. Daarna wisselen rustiger passages af met intensere delen tot aan de echte climax in minuut dertig. Vooral op de koptelefoon valt op hoe fout ik zat op tienjarige leeftijd. Er gebeurt namelijk ontzettend veel en dat kun je horen als je jezelf daarvoor de gelegenheid geeft.

Op kant B staat de track Wahnfried 1883 (beide titels zijn een verwijzing naar Klaus Schulze's grote held, Richard Wagner). Deze track is iets lyrischer en bombastischer van toon. Er zijn minder ritmische elementen aanwezig, maar qua sfeer absoluut passend bij kant A. 

Timewind neemt in het omvangrijke oeuvre* van Klaus Schulze een aparte plek in om een aantal redenen. Zo kreeg hij er in Frankrijk de Grand Prix du Disque van de L'Académie Charles Cros voor. De aandacht die dit genereerde sorteerde in hogere verkoopcijfers en daardoor kon hij zich betere apparatuur en een echte opnamestudio veroorloven. Daarnaast was Timewind in de Verenigde Staten lange tijd het enige verkrijgbare album van Klaus Schulze. Daardoor kreeg het album daar een soort mythische status. 

De afgelopen jaren zijn veel albums van Klaus Schulze heruitgegeven met bonustracks. Ook van Timewind verscheen zo'n editie met drie bonustracks op een tweede CD: Echoes Of Time [bonus track]Solar Wind [bonus track] en Windy Times [bonus track]. De eerste twee zijn andere takes van de track Bayreuth Return uit de opnamesessies voor Timewind. De derde track is een nummer uit 2000, gemaakt als een soort Timewind-remake.

* ca. 150 solo-albums, albums in box-sets en samenwerkingen met andere artiesten 

© 2013 TTZL


Officiële website: Klaus Schulze

Wikipedia EN: Klaus Schulze
Wikipedia NL: Klaus Schulze
Youtube: Bayreuth Return
Youtube: Wahnfried 1883
Youtube: Echoes Of Time [bonus track]
Youtube: Solar Wind [bonus track]
Youtube: Windy Times [bonus track]