Zoeken in deze blog

zaterdag 25 februari 2023

#537: The Art Of Noise - Into Battle With The Art Of Noise (1983)

Into Battle With The Art Of Noise verscheen in september 1983 en veel was onduidelijk. Zo was er de aparte muziek die elementen uit pop, hip hop en (experimentele) elektronische muziek in zich had en door middel van 'cut and paste' in elkaar was gezet (iets wat toen niet gewoon was in mainstream muziek). Daarnaast stonden er geen foto's van de bandleden van The Art Of Noise (AON) op de hoes en de uitgebrachte plaat werd afwisselend een single, een EP en een album genoemd.

Deze eerste plaat van AON heb ik grijsgedraaid en ik ben de band sindsdien blijven volgen (ik kon ook niet geloven dat ik niet eerder een blog over ze schreef). AON is wel een band die polariseert. Sommigen vinden ze geweldig, anderen vinden ze pretentieus en overdreven. Zelf denk ik dat die laatste groep de ironie niet oppikt die AON overal overheen legt.

De plaat opent met het korte Battle dat direct gevolgd wordt door één van hun bekendste nummers, Beat Box. Dat nummer sloeg erg aan in de VS en de eerder  vermelde afwezigheid van foto's van de bandleden had nog een grappig gevolg: de volledig blanke band kreeg de prijs 'Best Black Act of 1984'. 

Kant A sluit af met The Army Now en Donna. De eerste track is gebaseerd op samples van een track van The Andrew Sisters en de tweede is een kort sequencer-gedreven pareltje met vocale samples. 

Kant B opent met een andere AON-klassieker, (de lange versie van) Moments In Love. Dat nummer kent inmiddels ontelbare variaties (kort, lang, remixen en andere bewerkingen), maar dit is de oerversie. Voor het overgrote gedeelte is het een romantische, breekbare instrumental, maar rond minuut 7 zit er toch een echte AON-twist in.

Na de ultrakorte flits Bright Noise sluit kant B sluit af met drie tracks die de anderhalve minuut niet halen. Flesh In Armour en Comes And Goes klinken toch als volledige en goed uitwerkte nummers en Moment In Love (inderdaad 'Moments' zonder 's') is een mooie reprise van de opener van kant B.

Veel muziek van AON staat op de bekende streamingplatforms, maar de debuutplaat is daarbij een opvallende afwezige. Gelukkig staan de nummers ook op andere reguliere platen of compilaties zodat ik toch een YouTube playlist kon samenstellen met de versies zoals ze op het debuut voorkomen (op Spotify heeft een andere gebruiker dat gelukkig ook gedaan). 

Daarnaast is er in 2011 een mooie heruitgave met veel extra tracks verschenen, maar helaas staat hier niet de lange versie van Moments in Love op. Datzelfde gaat ook op voor de (verder prachtige) 4CD box And What Have You Done With My Body, God? 

© 2023 TTZL


Official website: The Art Of Noise
Wikipedia EN: The Art Of Noise
Wikipedia NL: The Art Of Noise


YouTube: Battle
YouTube: Beat Box
YouTube: The Army Now
YouTube: Donna
YouTube: Bright Noise

 

Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 18 februari 2023

#536: Deadline - Makosaa Rock (1985)

Bill Laswell is een muzikale duizendpoot die als uitvoerend artiest solo¹ actief is onder zijn eigen naam en onder vele aliassen, in heel veel groeps- en samen-werkingsverbanden² en hij levert vele bijdragen op albums van anderen. Daarnaast is hij ook actief als onder andere producer en mixer. Ik vind hem een interessant figuur en hij is dan ook al in een aantal blogs voorgekomen (#54, #91, #96, #350).

Een van die samenwerkingsprojecten was Deadline dat tussen 1985 en 1991 twee albums maakte. Laswell  werkte hierbij in wisselende samenstellingen, maar de voornaamste partners waren drummer Phillip Wilson op het eerste album (Down By Law, 1985) en bassist Jonas Hellborg op het tweede album (Dissident, 1991). 

Op het tweede album doet onder andere Bootsy Collins mee, waardoor het een album is met drie(!) bassisten, maar ook op het eerste album spelen al flink wat bekende namen mee, zoals saxofonist Manu Dibango en toetsenist Bernie Worrell (zie ook blog #189). 

Van dat eerste album komen ook de twee nummers die ik op een 12-inch heb. Op de A-kant vinden we Makosaa Rock, een elf minuten durende, opzwepende mengeling van elektronische muziek, afrobeat, jazzrock, funk, soul en dub. Verder zitten er elementen in die doen denken aan Herbie Hancock's album Future Shock van twee jaar eerder (met de hit Rockit) waarbij Laswell ook betrokken was als bassist en co-producer.

Op de B-kant staat, naast een edit van Makosaa Rock, het nummer Gammatron. Dat nummer is vrij kaal van opzet en heeft percussieve geluiden die een oosterse tint toevoegen aan het toch al rijke palet van klanken. Ook dit is een interessant amalgaan voor wie open staat voor avontuur in muzikale vorm.

Het Deadline-project bestond maar kort, maar heeft wat mij betreft toch twee interessante platen opgeleverd.

¹ Automaton, Chaos Face, Jazzonia, Rasa (3), Sacred System, The Colonel (3), Valis
² Activities Of Dust, Arcana (4), Astral Night Rollers, Autonomous Zone, Axiom Funk, Bass Invaders (11), Bill Laswell India Project, Blind Light, Blixt (2), Blue Buddha, Buck Jam Tonic, Charged, Cobra Strike, Curlew, Cymatic Scan, Deadline, Divination, Dubadelic, Equations Of Eternity, Flying Mijinko Band, Ginger Baker Band, Jah Wobble's Solaris, Last Exit, Mandingo, Massacre (2), Material, Method Of Defiance, Mooko, Mumpbeak, New York Gong, Niels & The New York Street  Percussionists, Operazone, Outland (2), PainKiller (2), Phantom City, Possession (2), Praxis, Psychonavigation, Purple Trap, Radioaxiom, Second Nature (2), Shango, Somma, Soup (9), Surds, SXL (2), Sypher (5), Tabla Beat Science, Telesterion, The Big Guns, The Blood Of Heroes, The Golden Palominos, Third Rail (3), Tokyo Rotation, Toy Killers, Two Against One (2), U.M.A., Web (8)

© 2023 TTZL


Bandcamp / Fan website: Bill Laswell / Bill Laswell
Wikipedia EN: Bill Laswell / Deadline
Wikipedia NL: Bill Laswell

YouTube: Makosaa Rock
YouTube: Gammatron

YouTube: Rockit [Herbie Hancock]


Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 11 februari 2023

#535: Johnny G - Water Into Wine (1982)

Al eerder heb ik gememoreerd dat ik in mijn jonge jaren met heel wat artiesten in aanraking ben gekomen door de LP-afdeling van de lokale bibliotheek. Dat is ook het geval met Johnny G, de artiestennaam van Brit John Gotting. De LP Water Into Wine uit 1982 was mijn kennismaking.

Gotting is een beetje een enigma. Er is weinig informatie over hem te vinden op internet. Hij heeft niets eens pagina's op Wikipedia. Duidelijk is wel dat hij actief is in de muziek vanaf de vroege jaren zeventig en dat hij een contract kreeg bij het nieuwe  label Beggars Banquet en hun tweede artiest is waarvan werk verschijnt. 

De single Call Me Bwana! uit 1977 en opvolger The Hippys Graveyard uit 1978 laten al horen hoe eclectisch hij te werk gaat. En dat hij een begenadigd tekstschrijver is blijkt wel uit de manier waarop hij die tweede single de transformatie in 1977/1978 beschrijft naar de punktijd.

In de kern is hij een singer/songwriter en de basis van zijn muziek is pop en rock, maar hij voegt net zo makkelijke elementen uit folk, country, reggae, ska en blues toe. En hij schuwt ook niet om te experimenteren met dissonante klanken.

Tussen 1979 en 1985 verschijnen vier solo-albums en één album met John B. Spencer en daarna is het vrij stil geworden. Onder zijn eigen naam John Gotting verscheen nog een promo-album een een combinatie van een Johnny G verzamelalbum met een John Gotting live-album en op zijn Facebook staat af en toe een aankondiging van een optreden. Ook verschenen de vier solo-albums in 2013 ineens in eigen beheer en geremastered op CD. 

Eén van die vier solo-albums is dus Water Into Wine en dat album opent met de heerlijke reggae-klanken van G-Beat. Luister eens goed naar die prachtige baslijn. Daarna worden getrakteerd op ska in Three Tears, sixties-achtige pop met een oosterse twist in Skye Boat Song en de breekbare ballad The Look In Your Eye. En wat het meest opvalt is dat het Johnny G allemaal zo makkelijk en natuurlijk af lijkt te gaan. Hoe verschillend in stijl de nummers ook zijn, ze voelen ook als onderdeel van een geheel.

Alone With Her Tonight lijkt op basis van de titel een liefdesliedje totdat je hoort dat hij zingt "Don't Leave Me Alone With Her Tonight". En let ook op de mooie blazers in het nummer. Na het prima I Know What You're Thinking volgen mijn twee favorieten van het album. Carving Up The Concrete begint met een sirene-achtig geluid waarna een vervormde gitaar invalt en zich een nummer ontvouwt  waaraan steeds meer elementen worden toegevoegd. Het is een boeiend werkstuk dat mij niet verveeld. 

Daarna volgt 21st Century Schizoid Man en dat is inderdaad een cover van het King Crimson origineel, maar dan in een jaren dertig delta blues stijl. Het is een indrukwekkende en razend knappe cover. Het album sluit af met Let's Pretend, Fidelity Taunts en Majorcan Serenade en daaruit blijkt dat er geen misser op het hele album voorkomt.

Een paar albums van Johnny G staan inmiddels ook op de bekende streaming platforms, maar daar zul je tevergeefs zoeken naar de bonus-LP's die bij de eerste versies van G-Beat (1980) en Water Into Wine (1982) zaten. Aangezien G-Beat 2 (Leave Me Alone) en Pure Beaujolais ook niet op de CD's uit 2013 voorkomen ben je daarvoor aangewezen op de tweedehands versies van die dubbelelpees.

© 2023 TTZL

Facebook: Johnny G
Allmusic: Johnny G

Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 4 februari 2023

#534: Television - Marquee Moon (1977) / Tom Verlaine - Cover (1984)

Opnieuw ontkom ik er niet aan om deze week een blog te wijden aan een overledene: Tom Verlaine (1949-2023). Hij kreeg bekendheid als voorman van de Amerikaanse band Television die in 1977 debuteerde met het wijd en zijd geprezen Marquee Moon en wist ook later indruk te maken met solo-albums als Cover (1984). 

Thomas Miller (Verlaine's echte naam) werd in de jaren zestig samen zijn tweelingbroer door zijn ouders naar een privéschool in Delaware gestuurd. Terwijl zijn broer met glans slaagde, werd Tom al snel afgeleid door zijn interesse in literatuur en poëzie. Hij ontmoette op school het latere Amerikaanse punkicoon Richard Hell (echte naam: Richard Meyers) en samen lieten ze de studie achter zich en vertrokken naar New York.

Thomas Miller ging zich Tom Verlaine noemen (naar de Franse dichter Paul Verlaine) en samen met Hell richtte hij Neon Boys op, maar die band was geen lang leven beschoren. Daarna werd Television geformeerd, maar door verschillen van inzicht over de te volgen koers verliet Hell de band nog voor het eerste album. Hij startte Richard Hell And The Voidoids en maakte het memorabele Blank Generation in 1977.

Television debuteerde zoals gezegd met Marquee Moon en dat album werd door critici en publiek goed ontvangen. De basis is rock, maar met een eigen draai waardoor er ook labels als post-punk, art-punk of garage rock op geplakt zijn. Allemaal waar en tegelijk niet geheel passend. Luister naar Elevation, Guiding Light of het magnifieke titelnummer Marquee Moon en hoor het brede palet aan stemmingen, stromingen en invloeden.

Nadat Television in 1978 (voor de eerste keer) uit elkaar ging, begon Verlaine een solo-carrière en zijn albums werden over het algemeen goed ontvangen. Ik ben zelf erg gecharmeerd van zijn vierde album, Cover uit 1984. 

Ook op de muziek van zijn solo-albums worden vele etiketten geplakt, maar wat vooral opvalt is dat er een subtiele verschuiving is opgetreden van rock naar pop, maar dan wel van het kunstzinnige soort (art pop)  zoals bijvoorbeeld een band als XTC maakte.

Net als bij Television mixt Verlaine hier allerlei genres en stijlen door elkaar en dat levert pareltjes als Travelling, Dissolve/Reveal en Miss Emily op. 

Verlaine overleed deze week na een kort ziekbed op 73-jarige leeftijd en daarmee is er helaas weer een heel originele artiest verloren gegaan. 

    • © 2023 TTZL

    YouTube: Marquee Moon [Television] / Cover [Tom Verlaine]
    Spotify: Marquee Moon [Television]

    YouTube: Elevation [Television]
    YouTube: Guiding Light [Television]
    YouTube: Marquee Moon [Television]

    YouTube: Travelling [Tom Verlaine]
    YouTube: Dissolve/Reveal [Tom Verlaine]
    YouTube: Miss Emily [Tom Verlaine]

    Gepost door op Geen opmerkingen:
    Abonneren op: Posts (Atom)