Zoeken in deze blog

zondag 28 december 2014

#112: David Bowie - Nothing Has Changed (2014) / Sue (Or In A Season Of Crime) (2014)


In november kwam er naast een nieuwe single ook een nieuw verzamelalbum uit van David Bowie. Op zich is daar niet zo veel bijzonders aan, daar zijn er immers al enkele tientallen van. En als je al redelijk wat reguliere albums hebt van een artiest dan voegt een verzamelalbum meestal weinig toe.

Nothing Has Changed is echter wel degelijk interessant omdat van heel veel nummers de 'radio edit', 'single version' of een specifieke mix is gekozen. Dat maakt dit album interessant voor zowel de trouwe fan als voor iemand die alleen maar een goede verzamelplaat van David Bowie wil hebben.

Zoals tegenwoordig gebruikelijk komt het album in een aantal versies uit. Er is de reguliere 2CD-versie waarop de hits in chronologische volgorde staan. Dan is er de gelimiteerde 3CD-versie waarop een omgekeerde chronologische volgorde wordt gehanteerd. Op de 2LP-versie staan de nummers chronologisch door elkaar, net als op de 1CD-versie (die alleen in Japan, Mexico en Argentinië zal verschijnen). De versies hebben ook hun eigen hoes foto (zie hiernaast van boven naar beneden de 3CD/1CD, 2CD, 2LP en 10" single).

De 3CD-versie start met het nieuwe nummer Sue (Or In A Season Of Crime) waarop David Bowie wordt ondersteund door het Maria Schneider Orchestra, een Amerikaanse big band. Het nummer heeft ook een apart jaren vijftig 'swing' gevoel en heeft een paar draaibeurten nodig voor het zijn charme vrijgeeft. Dat laatste geldt nog meer voor de B-kant van de 10" single (welke niet op de CD's staat), 'Tis a Pity She Was a Whore, waarop de big band elementen de strijd aangaan met electronische accenten à la Little Wonder.

Het moet gezegd dat de omgekeerde chronologische volgorde van de 3CD goed werkt. De recente werken als The Stars (Are Out Tonight) of The Heart's Filthy Lesson zullen bij de meeste mensen (nog) niet echt in het geheugen gegrift zitten. Vanaf de tweede CD beginnen dan de bekende nummers als This Is Not America, Let's Dance"Heroes" en Golden Years langs te komen.

Op de 3e CD gaan we vervolgens via Fame en Ziggy Stardust naar Space Oddity en de allervroegste singles uit de midden jaren zestig: Can't Help Thinking About Me (als David Bowie with The Lower Third), You've Got A Habit Of Leaving (als Davy Jones & The Lower Third) en Liza Jane (als Davie Jones & The King Bees).

Nothing Has Changed is een geweldig klinkend (geremasterd) overzicht van de singles van David Bowie waarbij de 3-CD versie mijn voorkeur heeft vanwege de compleetheid en de verrassend goed werkende omgekeerde chronologische volgorde. De single (als 10" inch of download) werkt als een lekker toetje.

© 2014 TTZL


Officiële website: David Bowie
Wikipedia EN: David Bowie
Wikipedia NL: David Bowie

zondag 21 december 2014

#111: Mary - Hij Was Maar 'N Neger! (1965)

Eergisteren bezochten we de nieuwe voorstelling van Freek de Jonge ('Als Je Me Nu Nog Niet Kent') en natuurlijk meed hij de Zwarte Pieten-discussie niet. Hij koos echter een inventieve invalshoek met het kijken naar het verleden met de normen en waarden van nu. Hij deed dit onder andere door te worstelen met de taal als hij het had over een over een "neg... euh... zwa... euh... carribean european". 

Het deed me denken aan de reacties op YouTube en andere websites op het kerstnummer Hij Was Maar Een Neger van Mary Servaes, alias de Zangeres Zonder Naam (overigens uitgebracht onder de artiestennaam Mary).

Nou is de muziek van de Zangeres Zonder Naam niet iets dat mij kan boeien, maar de impact van dit nummer boeit me wel. Het nummer uit 1965, met een tekst van Johnny Hoes, roept heftige reacties op van mensen die Mary en Johnny verdenken van onverholen racisme. 

Door de tekst in het refrein worden ze waarschijnlijk op het verkeerde been gezet en zijn daardoor zo uit hun evenwicht dat ze de boodschap uit de coupletten niet meer tot zich kunnen (of willen) nemen. Als je goed luistert hoor je echter een felle aanklacht tégen racisme. 

't Liep tegen Kerstmis, hij zocht in de stad
Of iemand voor hem soms een kamer nog had
Maar waar hij ook kwam, even keek men hem aan
Dan schudde men 'nee', en dan kon-ie weer gaan

Hij was maar 'n neger, zo'n zwarte
Zoiets haal je niet in je huis
Omdat je 't noodlot dan tartte
Want die zwarten zijn immers niet pluis

Hij zag door de ramen de kerstbomen staan
Met glinst'rende bellen en lichtjes eraan
Hij hoorde gezang, ozo vroom en devoot
Terwijl men voor hem alle deuren goed sloot

Hij was maar 'n neger, zo'n zwarte
Zoiets haal je niet in je huis
Omdat je 't noodlot dan tartte
Want die zwarten zijn immers niet pluis

In 't kerkje dat noodde, daar knielde hij neer
Bij 't ruw-houten kribje, van ons Lieve Heer
Toen vroeg-ie zich af of dat kindje zo klein
Alleen maar voor blanken geboren zou zijn

Hij was maar 'n neger, zo'n zwarte
Zoiets haal je niet in je huis
Omdat je 't noodlot dan tartte
Want die zwarten zijn immers niet pluis

Het is toch opmerkelijk dat door de verandering van de lading van woorden vijftig jaar later voor sommigen de betekenis van een lied 180 graden is gedraaid.

Dit is trouwens niet het enige protestlied dat Mary Servaes heeft gemaakt. In 1969 maakte ze het anti-oorlogslied De Soldatenmoeder, op een tekst van Lucebert, over de Vietnam-oorlog. En in 1997 schreef ze Luister Anita als protest tegen Anita Bryant, de Amerikaanse anti-homo activiste. Haar status als "Moeder Aller Homo's" werd hiermee definitief gevestigd.

Ik wens iedereen een fijne Kerst!


© 2014 TTZL



Officiële website: 
Wikipedia NL: Zangeres Zonder Naam

zaterdag 13 december 2014

#110: The Rutles - The Rutles (1978)

Op 21 januari 1959 ontmoetten Ron Nasty en Dirk McQuickly elkaar op 43 Egg Lane in Liverpool. Al snel zou ook gitarist Stig O'Hara zich aansluiten, maar het zou nog twee jaar duren voordat ze hun vaste drummer vonden, Barrington Womble, die zich Barry Wom zou gaan noemen. Hun manager stuurde ze naar Hamburg om ervaring op te doen en na hun terugkomst in Liverpool namen ze in 1962 hun eerste single ("Number One") op en in 1963 hun eerste LP (Meet The Rutles"). 
Een stroom van hits was het gevolg ("Rut Me Do", "Twist And Rut" en Please Rut Me") en Rutlemania brak los. In 1964 braken ze ook door in Amerika. Een uitspraak in 1966 in een interview ("The Rutles are bigger than God") bereigde nog even hun carrière, maar ze zouden populair blijven tot aan hun laatste album "Shabby Road".

Waarschijnlijk doet bovenstaande je denken aan een andere bekende groep uit Liverpool. Dat klopt. The Beatles-parodie The Rutles verscheen voor het eerst in 1975 in een korte sketch in de BBC TV-show Rutland Weekend Television van Monty Python-lid Eric Idle

In 1978 verscheen een mockumentary voor televisie, The Rutles: All You Need Is Cash, die zeer succesvol was. Naast Eric Idle was met name Neil Innes (ex-Bonzo Dog Doo-Dah Band) als componist van de Beatles-pastiches. 

De soundtrack van de film werd ook op LP uitgebracht (bovenste afbeelding) en hierop staan nummers die de verschillende carrière-fasen van The Beatles perfect oproepen zonder kopieën te zijn. Duidelijk te horen is dat Neil Innes het Beatles-geluid begrijpt.

Nummers als Goose-Step Mama en Number One klinken echt als de vroege Beatles. En ook het visuele aspect is prima verzorgd in bijvoorbeeld Hold My Hand. Maar ook latere periodes worden geweldig getroffen in nummers als Ouch!, Good Times Roll, Piggy In The Middle en Another Day. Een leuk gezelschapsspel is om te kijken wie het eerst het originele Beatles-nummer weet te noemen...

Na een eerdere heruitgave in 1990 (middelste afbeelding) zijn in 2007 (onderste afbeelding) is het album The Rutles weer verkrijgbaar geworden in een opgepoetste versie (net als de film en Archaeology). Gelukkig maar, want anders hadden we dingen als Get Up And Go voortaan moeten missen!


© 2014 TTZL



Officiële website: The Rutles
Wikipedia EN: The Rutles
Wikipedia NL: The Rutles
YouTube: Goose-Step Mama
YouTube: Number One
YouTube: Hold My Hand
YouTube: Ouch!
YouTube: Good Times Roll
YouTube: Another Day
YouTube: Get Up And Go


zondag 7 december 2014

#109: Pink Floyd - The Endless River (2014)



We've certainly an unspoken understanding
Ah, but there's a lot of things unsaid as well
We shout and argue and fight, and work it on out

Met bovenstaande gesproken tekst start het album The Endless River van Pink Floyd dat vorige maand uitkwam. Het is voornamelijk een instrumentaal album, alleen het laatste nummer (Louder Than Words) kent tekst, maar daarover later meer.

Het album is gebaseerd op sessies die gespeeld zijn ten tijde van het laatste studio-album The Division Bell uit 1993. David Gilmour, Nick Mason en Rick Wright hebben tijdens de opnames van dit album voor het eerst sinds de sessies voor Wish You Were Here uit 1975 een aantal improvatiesessies gehouden. Daaruit ontstond The Division Bell, maar er waren nog veel meer opnamen en in 2013 hebben David en Nick die opnamen als basis genomen voor dit nieuwe album. 

De muziek verwijst niet alleen naar de The Division Bell-periode, maar er zijn ook verwijzingen te horen naar de tijden van Syd Barrett en Roger Waters. Maar bovenal is het album een eerbetoon aan de stille kracht van Pink Floyd, toetsenist Rick Wright die in 2008 overleed. Zijn keyboardpartijen domineren dit album en tonen maar weer eens aan hoe bepalend hij was voor het Pink Floyd-geluid.

Als een ouderwetse dubbel-LP is dit album opgedeeld in vier kanten (ook op CD, DVD en Blu-ray Disc). Op Side 1 staan drie nummers en de eerste track begint heel kalm. Daarna wordt het wat luider met een prominente gitaarpartij, maar nog wel in een kalm tempo. Side 1 sluit daarna weer rustig af. De Pink Floyd-periode 1986-1995 dient hier voornamelijk als referentiekader.

Op Side 2 wordt het wat luider en meer uptempo en de er zitten aardig wat elementen in van de jaren zeventig Floyd

Op Side 3 vliegt het alle kanten op met een vleugje The Wall in Allons-y 1 en een snuifje vroegste Floyd in Autumn '68. In dat laatste nummer horen Rick Wright spelen op het orgel van The Royal Albert Hall. Pink Floyd trad daar op en werd na afloop verzocht om nooit meer terug te keren. De groep namelijk had het drumstel vastgespijkerd aan het antieke houten podium... 
Side 3 sluit af met de track Talkin' Hawkin' waarin de Britse natuurkundige, kosmoloog en wiskundige Stephen Hawking via zijn spraakcomputer een bijdrage levert.

De eerste drie nummers op Side 4 zijn weer in de stijl van Side 1 en zijn een opmaat voor de afsluiter Louder Than Words. De tekst beschrijft de onderlinge verhoudingen in de groep en hoe dat uiteindelijk leidde tot prachtige resultaten en sluit mooi aan op de gesproken tekst in het eerste nummer:

We bitch and we fight
Diss each other on sight
But this thing we do
These times together
Rain or shine or stormy weather
This thing we do
(...)
It's louder than words
This thing that we do
Louder than words
The way it unfurls
It's louder than words
The sum of our parts
The beat of our hearts
Is louder than words
Louder than words

Er waren critici die verwacht hadden dat Pink Floyd zou eindigen in een 'Big Bang' en waren daarom niet erg lovend over dit album. Op mij komt het eerder passend over dat Nick Mason en David Gilmour met dit album zowel Pink Floyd als Rick Wright de rivier Styx over zetten op een kalme, haast serene wijze. Bij iedere draaibeurt wordt het album beter en betekenisvoller.

The Endless River is zoals tegenwoordig gebruikelijk in een overvloed aan verschijningsvormen verkrijgbaar: 2LP, CD, deluxe CD+DVD, deluxe CD+BD, album download, deluxe album download. Bij de deluxe edities zit een 5.1 surround sound versie, hardcover boekje en foto's.

© 2014 TTZL



Officiële website: Pink Floyd
Wikipedia EN: Pink Floyd
Wikipedia NL: Pink Floyd

* als je niets doet gaat YouTube vanzelf verder met 'Side 2' enz.

zondag 30 november 2014

#108: Muslimgauze - Drugsherpa (1994)


Bryn Jones (1961-1999) was een Engelse muzikant die als kluizenaar leefde en onder de naam Muslimgauze experimentele instrumentale muziek maakte die zeer divers van aard kon zijn, van ambient en techno tot dub en noise (zie ook recensie #2 voor een uitgebreide beschrijving van het fenomeen Muslimgauze ).

1994 was een productief jaar voor Muslimgauze. Hij bracht 3 CD's, 2 dubbel-CD's, een 7-inch en 2 mini-CD's uit. Eén van die mini-CD's was Drugsherpa dat niet alleen qua lengte, maar ook qua formaat een echte mini-CD is. Het was de eerste uitgave op het kleine 3-inch formaat voor zowel Muslimgauze als voor platenlabel Staalplaat.

Het album bestaat uit één track van twintig minuten dat vanzelfsprekend ook Drugsherpa heet en het is een echte Muslimgauze ambient track.

De track begint heel rustig met een serene grondtoon, lichte percussie en een prominente triangel (of belletje). Langzaamaan komen er op de achtergrond meerdere lagen in het geluidsbeeld en wordt het volume ook hoger. Na ongeveer twee minuten komt er een doffe puls als ritme opzetten en vlak daarna komt er een lichte verandering in het klankbeeld doordat enkele achtergrondlagen abrupt wegvallen.

Deze subtiele veranderingen houden aan tot ongeveer halverwege als de track ineens helemaal stil lijkt te vallen. Het is echter een terugkeer naar het serene klankbeeld van het begin en opnieuw start er een geduldige opbouw van een nieuw klanklandschap. Elementen uit de eerste helft worden hergebruikt en nieuwe elementen worden toegevoegd. Naar het einde toe bouwt de track ook weer langzaam af richting stilte.

Ik vind Drugsherpa één van de hoogtepunten uit het (zeer grote) oeuvre van Muslimgauze en kan de track herhaald beluisteren zonder dat het begint te vervelen. 

De 3 inch CD is tweedehands nog wel verkrijgbaar, maar Staalplaat heeft in 2013 ook een CD uitgegeven met naast Drugsherpa ook nog zo'n 35 minuten aan extra tracks die op dezelfde DAT-tape stonden als die track.

© 2014 TTZL


Officiële website: Muslimgauze
Wikipedia EN: Muslimgauze
Youtube: Drugsherpa


zondag 23 november 2014

#107: Wings - Venus And Mars (1975)


Sinds 2011 loopt er een heruitgaveprogramma van de solo-albums van Paul McCartney en deze maand zijn de zesde en zevende uitgave verschenen: Venus And Mars uit 1975 en Wings At The Speed Of Sound uit 1976. Over het eerstgenoemde album wil ik het deze keer hebben. 

Venus And Mars is één van de zeven albums die verschenen onder de naam Wings, waarbij het tweede en derde album overigens onder de naam 'Paul McCartney & Wings' verschenen.

Na het succesvolle Band On The Run, waarop Wings was gereduceerd tot een trio (Paul & Linda McCartney met Denny Laine), werd de band weer aangevuld tot een groep van vijf. Hiermee kwam ook een massiever geluid dat een voorbode zou zijn voor een grote arena-rock-tour die is vastgelegd in de film Rockshow.

Het album opent met het tweeluik Venus And Mars + Rock Show. Het eerste is een korte akoestische opmaat voor het hard rockende tweede nummer. Dit nummer zou centraal staan in de tour die op het album volgde. In dit nummer zit trouwens een aardige tekstuele verwijzing naar Nederland, al wordt het net niet helemaal goed uitgesproken:

If there's ROCK SHOW at the Concertgebouw
You've got long hair at the Madison Square
They've got Rock And Roll at the Hollywood Bowl

we'll be there...
ooh yeah...

Ook lekker stevig zijn de nummers Magneto And Titanium Man en Medicine Jar. Daar tegenover staan wat meer pop-georiënteerde nummers als Letting Go en Call Me Back Again en de ballads Love In Song en Treat Her Gently - Lonely Old People. Het bekendste nummer van het album is waarschijnlijk de single Listen To What The Man Said dat tot nummer 14 in de Top 40 reikte.

Er staan ook nog twee licht afwijkende tracks op het album. You Gave Me The Answer is een 'music hall'-achtige track en van het tweeluik Venus And Mars (reprise) + Spirits Of Ancient Egypt heeft het tweede deel een licht psychedelische inslag. Persoonlijk vind ik dat het beste nummer van het album.

Als je naar de individuele tracks kijkt is dit kwalitatief niet het beste dat Paul McCartney solo te bieden heeft, maar kijk je naar het album als een cohorent geheel dan hoort dit album wel bij zijn toppers.

Aangezien veel nummers in elkaar overvloeien verdient het aanbeveling om Venus And Mars als geheel te beluisteren.

© 2014 TTZL


Officiële website: Paul McCartney
Wikipedia EN: Paul McCartney
Wikipedia NL: Paul McCartney
Youtube: Venus And Mars + Rock Show
Youtube: Magneto And Titanium Man
Youtube: Medicine Jar
Youtube: Letting Go
Youtube: Call Me Back Again
Youtube: Love In Song
Youtube: Treat Her Gently - Lonely Old People
Youtube: Listen To What The Man Said
Youtube: You Gave Me The Answer
Youtube: Venus And Mars (reprise) + Spirits Of Ancient Egypt
Youtube: Venus And Mars [hele album]

zondag 16 november 2014

#106: Headgirl (Motörhead/Girlschool) - St. Valentine's Day Massacre (EP) (1981)


Als drummer Phil 'Philthy Animal' Taylor van Motörhead in december 1980 zijn nek breekt lijkt het er op dat Motörhead even uit de 'running' zal zijn (zie ook zijn gipskraag op de hoesfoto - Phil staat vooraan). 

Motörhead's producer Vic Maile stelt echter voor om een EP op te nemen met Girlschool, de 'all female' hardrockband die al in het voorprogramma van Motörhead heeft gestaan. Drumster Denise Duford zal dan op alle tracks de honneurs voor Phil Taylor waarnemen vanwege zijn blessure.

Als track op kant A kiest Motörhead-voorman Lemmy voor Please Don't Touch. Een nummer uit 1959 van één van zijn helden, Johnny Kidd & The Pirates. Waar het origineel een typisch jaren vijftig R&R/R&B-nummer is, daar maken Motörhead en Girlschool er een stevige stamper van en het werd hun grootste hit.

Op de B-kant coveren de bands een nummer van elkaar. Motörhead speelt Emergency en Girlschool heeft voor Bomber gekozen.

Het gaat te ver om deze St. Valentine's Day Massacre EP een hoogtepunt in de muziekgeschiedenis te noemen, maar een lekker tussendoortje was het wel. Bijkomend voordeel voor Girlschool was dat ze bekend werden bij een groot publiek en de aandacht kregen die ze verdienen. Deze meiden maken namelijk prima hardrock en hebben zelf een aantal klassieke albums op hun naam staan (zoals Demolotion, Hit & Run en Screaming Blue Murder).

De titel verwijst overigens naar het 'Valentijnsdagbloedbad' op 14 februari 1929 in Chicago waarbij zeven mannen op koelbloedige wijze geëxecuteerd werden.

© 2014 TTZL


Officiële website: Motörhead 
Officiële website: Girlschool
Wikipedia EN: Motörhead
Wikipedia EN: Girlschool
Wikipedia EN: Headgirl
Wikipedia NL: Motörhead
Wikipedia NL: Girlschool
Youtube: Please Don't Touch 
Youtube: Emergency
Youtube: Bomber
Youtube: St. Valentine's Day Massacre [full EP]
Youtube: Please Don't Touch [Johnny Kidd & The Pirates]

zondag 9 november 2014

#105: Nina Hagen Band - Nina Hagen Band (1978)


 Als Nina Hagen het onderwerp van gesprek is gaat het maar al te vaak over haar opvallende verschijning, haar provocerende uitspraken of haar religie-obsessie. Helaas gaat veel minder vaak over haar muziek terwijl die nou juist veel interessanter is dan al die randzaken.

Nina Hagen werd in 1955 in Oost-Berlijn geboren en ambieerde een carrière als actrice. Die ambitie werd echter in de kiem gesmoord door een officier van het 
Ministerium für Staatssicherheit die op haar toelatingsformulier voor de toneelschool "Verhindern!" schreef. Nina's moeder had als partner de bekende dissident Wolf Biermann en Nina werd daarom ook "politiek onbetrouwbaar" geacht. Daarop zocht zij haar toevlucht in de muziek en maakte onder andere enkele platen met Oost-Duitse groepen als Gruppe Automobil en Fritzens Dampferband.

In 1976 werd Wolf Biermann door de DDR "ausgebürgert" en na haar solidariteitsverklaring werd Nina een emigratiekans aangeboden die ze aangreep en emigreerde naar West-Berlijn.

In 1977 formeerde ze met vier topmuzikanten de Nina Hagen Band en maakte met hen twee albums (daarna ging Nina solo en formeerde de rest Spliff). Zowel Nina Hagen Band als Unbehagen zijn prima platen, maar met name het debuutalbum maakte een verpletterende indruk.

Het album opent overdonderend met TV-Glotzer, een cover van het nummer White Punks On Dope van The Tubes waarvoor ze een eigen tekst schreef. Het album kent meer van dit soort stevig rockende nummers: Rangehn, Unbeschreiblich Weiblich en de afsluiter Pank

Naast de geweldige, maatschappij-kritische teksten vallen met name de superstrakke band en de ongelofelijke vocalen van Nina Hagen op. Door haar grote stembereik lijkt het soms of er vier zusjes met ieder een ander stembereik zingen in plaats van één persoon. Dat komt nog beter tot uiting in de wat rustiger nummers.

In Auf'm Bahnhof Zoo ligt het tempo iets lager dan in de eerder aangehaalde nummers en krijgt Nina's stem nog meer de ruimte om te excelleren. Dat geldt in overtreffende trap voor Naturträne. Een opera-achtige eerste helft van het nummer gaat bijna ongemerkt over in een popsong-achtige tweede helft waarin Nina laat horen waartoe haar stem in staat is. Kippevel!  

SuperboyHeiss en Auf'm Friedhof zijn heerlijke pop/rock-tracks waarbij het laatstgenoemde nummer een opvallende progrock-inslag heeft. Der Spinner is een wederom een kippevelmoment. Het nummer begint heel verstild en bouwt langzaam naar een mooie climax terwijl Nina verhaalt over mensen aan de zelfkant van de maatschappij.


Het knappe van het album zit hem ook in de opbouw/afwisseling van rustige en hardere tracks. En dan is er nog Fisch Im Wasser. Een novelty-track die ingeklemd tussen Heiss en Auf'm Friedhof wonderwel werkt. 

In 1978 tikte ik (voor waarschijnlijk 50 cent) het geflopte singletje Naturträne op de kop bij de lokale platenboer. Ik werd direct gegrepen door het aparte geluid en kocht ook het album. Sindsdien staat het album heel hoog in mijn lijstje van beste albums aller tijden. 

© 2014 TTZL


Officiële website: Nina Hagen
Fan website: Nina Hagen
Wikipedia EN: Nina Hagen
Wikipedia NL: Nina Hagen
Wikipedia DE: Nina Hagen
Youtube: TV-Glotzer
Youtube: Rangehn
Youtube: Unbeschreiblich Weiblich
Youtube: Pank
Youtube: Auf'm Bahnhof Zoo
Youtube: Naturträne
Youtube: Superboy
Youtube: Heiss
Youtube: Der Spinner
Youtube: Auf'm Friedhof
Youtube: Fisch Im Wasser
Youtube: White Punks On Dope [The Tubes]

maandag 3 november 2014

#104: The Peddlers - Part One / Part Two (1992) [1967-1969]


 Begin 1964 vormden Roy Phillips (zang, toetsen), Tab Martin (bas) en Trevor Morais (drums) in Manchester The Peddlers. Het pop-jazztrio nam eerst een aantal singles en een EP op voor het Philips-label voordat ze tekenden bij CBS

Het eerste album dat uitkwam was Freewheelers in 1967 en het is direct raak. Of het nu gaat om uptempo nummers als Time After Time en Who Can I Turn To of ballads als Girl Talk en Empty Club Blues, het is allemaal even pakkend. Er is erg veel ruimte in de muziek waardoor de afzonderlijke instrumenten erg goed tot hun recht komen. 

Het album is een afwisseling van eigen nummers en covers. Bij die laatste categorie werden opvallende keuzes gemaakt. Zo is er een aparte versie van Gilbert Bécaud's Et Maintenant die nu What Now My Love heet. 

Daarnaast staan een aantal nummers uit film-soundtracks op. Daarvan valt vooral één nummer op. Het is een van oorsprong instrumentaal nummer geschreven door Charlie Chaplin voor zijn film Modern Times (1936). In 1954 is er een tekst bij geschreven en sindsdien is het een 'jazz-standard' (luister maar eens naar de versie van Nat 'King' Cole). The Peddlers maken van Smile een uptempo nummer van met een drum-intro van bijna een minuut die me iedere keer weer kippevel bezorgt.

Het tweede album Three In A Cell (1968) gaat verder waar het eerste album stopte met nummers als On A Clear Day You Can See Forever, People en In The Still Of The Night

Op het derde album Birthday (1969) zijn voorzichtig wat 'folk' en 'progressive' invloeden waar te nemen in respectievelijk hun UK top 10 single Birth en Lockshen Pudding.  

In 1992 verzamelde CBS Holland de drie complete albums op twee losse CD's ('Part One' en 'Part Two'). Deze twee CD's zijn inmiddels niet meer verkrijgbaar, maar er is een goed alternatief: How Cool Is Cool...The Complete CBS Recordings. Voor nog geen 14 euro krijg je alle tracks van de drie albums plus de non-album singles! Hoor ik daar iemand 'decemberlijstje' zeggen?

© 2014 TTZL


Fan website: The Peddlers
Wikipedia EN: The Peddlers
Youtube: Time After Time
Youtube: Who Can I Turn To
Youtube: Girl Talk
Youtube: Empty Club Blues
Youtube: What Now My Love
Youtube: Smile
Youtube: On A Clear Day You Can See Forever
Youtube: People
Youtube: In The Still Of The Night
Youtube: Birth
Youtube: Lockshen Pudding
Youtube: Et Maintenant [Gilbert Becaud]
Youtube: Smile [Charlie Chaplin]
Youtube: Smile [Nat 'King' Cole]

zondag 26 oktober 2014

#103: Yello - Live At The Roxy N.Y. Dec 83 (1984)

De start van Yello en hun derde album You Gotta Say Yes To Another Excess besprak ik al in blog #53. Kort na het verschijnen van dat album heeft Yello één van zijn weinige live-optredens verzorgd in de New Yorkse club The Roxy.

Een opmerkelijke plaats want The Roxy was op dat moment nog een rollerdisco met als muzikale focus hip hop. Dat Yello hier een korte set mocht verzorgen op de oudejaarsavond van 1983 zegt veel over de muzikale diversiteit van het Zwitserse duo en de waardering vanuit hip hop kringen. De introductie werd verzorgd door de New Yorkse "it girl" van het moment, mode ontwerpster Diane Brill.

De 15 minuten durende, éénzijdige 12" die van het optreden verscheen onder de titel Live At The Roxy N.Y. Dec 83 is zeer sterk. Het is een soort collage van materiaal van de eerste drie albums met nadruk op hun eerste succes, Bostich, en nieuw materiaal, veelal opgebouwd uit elementen afkomstig van de drie albums. Later verscheen er ook nog een VHS van het optreden waarin live-beelden en studio-opnamen worden gemixt tot een typische Yello-clip.

Leuk om te zien is de geïmproviseerde uitvoering van Bostich tijdens de uitreiking van Echo 2014 Lebenswerk-prijs.

© 2014 TTZL


Officiële website: Yello
Wikipedia EN: Yello
Wikipedia DE: Yello
Wikipedia NL: Yello
Youtube: Live At The Roxy N.Y. Dec 83
Youtube: Live At The Roxy N.Y. Dec 83 (VHS video rip)
Youtube: Bostich
Youtube: Echo 2014 Lebenswerk Yello (video)