Een persoonlijke favoriet van mij is The The, de groep van de eigenzinnige, briljante Britse zanger, muzikant en songsmid Matt Johnson. Soms had The The voor een korte tijd meerdere bandleden, maar in essentie is het een soloproject.
Matt Johnson nam onder zijn eigen naam in 1978 en 1979 twee albums op die niet regulier zijn uitgebracht. Na één solo-album (Burning Blue Soul) kwam The The's eerste album, The Pornography Of Despair in 1982, maar ook dit album bleef onuitgebracht (al zijn veel nummers wel terecht gekomen op b-kantjes van singles).
Ook van latere datum zijn er nog vier onuitgebrachte albums, hetzij doordat de platenmaatschappij het album weigerde uit te brengen of omdat Matt Johnson zelf het album niet afmaakte of terugtrok. Daardoor is de teller van de discografie van The The tot nog toe blijven steken op zes studio-albums, drie soundtracks en ruim dertig singles en EP's (met vaak exclusieve tracks).
Die ingewikkelde discografie zou bijna de aandacht afleiden van de albums die wél zijn uitgebracht. Dat zijn echter stuk voor stuk juweeltjes en onze aandacht meer dan waard. Met een aparte mix van muziekstijlen (vooral rock en pop, maar ook blues en soul) en fantastische, inhoudsvolle teksten weet hij album na album te boeien.
Voor zijn derde plaat, Mind Bomb, werkte Matt Johnson met een vaste groep muzikanten, waarvan meestergitarist Johnny Marr (The Smiths) de bekendste is. Het zorgt voor een evenwichtig album en levert één van The The's beste nummers op: Armageddon Days Are Here (Again).
Hierin beschrijft Matt Johnson de strijd tussen gelovigen en hoe iedereen van het padje is afgeraakt:
Islam is rising
The Christians mobilising
The world is on its elbows and knees
It's forgotten the message and worships the creeds
In de video loopt de tekst in beeld mee en als je het leest is het bijna niet te bevatten dat dit nummer uit 1989 komt, 12 jaar vóór 9/11.
Naast Armageddon staan er nog zeven geweldige nummers op deze plaat. Good Morning Beautiful opent het bal en kent een trage opbouw die in ruim zeven minuten naar een mooie climax toewerkt. Dezelfde sfeer vinden we ook in de melancholische tracks August & September en Beyond Love.
Daar tegenover staan mid- en uptempo tracks als The Violence Of Truth en het acht minuten durende epos Gravitate To Me waarin een mondharmonica de hoofdrol opeist (ook mooi is de single-versie Gravitate To Me (little version) met stijlvolle clip).
Er dan staan nog twee absolute favorieten van me op dit album. Allereerst is er The Beat(en) Generation (met weer zo'n mooie zwart/wit clip én weer die mondharmonica) waarin hij een treurig tijdsbeeld schetst en middels de titel knipoogt naar de beat-generatie van de jaren 50 en 60:
The beaten generation, the beaten generation
Reared on a diet of prejudice and misinformation
The beaten generation, the beaten generation
Open your eyes, open your imagination
Matt Johnson is er niet de man naar om positieve niets-aan-de-hand teksten te schrijven en als hij dan een keer over de liefde zingt gaat het als vanzelf over een uitgedoofde relatie. In Kingdom Of Rain gaat hij een duet aan met Sinéad O'Connor (die overigens niet in de clip te zien is) en ik ken weinig andere duetten waar de emotie zo goed en puur overkomt als in dit nummer. Kippenvel, iedere keer weer als ik het hoor.
Het laatste reguliere album van The The stamt helaas uit 2000 en daarna zijn er alleen drie soundtracks verschenen. Hoe goed die albums ook moge zijn, ik hoop echt dat er snel weer een regulier album volgt.
Eind jaren negentig kwam ik veel in de Amsterdamse winkel van distributeur en platenlabel Staalplaat. De medewerkers kenden na verloop van tijd mijn smaak en kwamen dan af en toe met de suggestie om een bepaald album eens te beluisteren.
