Zoeken in deze blog

zondag 29 juni 2014

#86: Grateful Dead/John Oswald - Grayfolded (1994/95)

In april 1968 verscheen de single Dark Star van Grateful Dead. Een nummer van nog geen drie minuten dat al snel zou uitgroeien tot een concertfavoriet in versies variërend in lengte van 5 tot 55 minuten. De beroemdste versie is die van het live-album uit 1969: Live/Dead

John Oswald is onder andere een componist, saxophonist en media-artiest, maar is vooral bekend van zijn Plunderphonics. Of, zoals hij het zelf noemt: "Audio piraterij als compositioneel voorrecht". Hierbij neemt hij bekende muziek en maakt deze 'vreemd' of 'nieuw'. De originele muziek wordt versneld, vertraagd of achterstevoren afgespeeld en er worden bijvoorbeeld echo's en herhalingen ('loops') toegevoegd tot een punt waarop het origineel soms niet meer te herkennen is. 

Midden jaren negentig kwamen de Grateful Dead en John Oswald met elkaar in contact en het resultaat is Grayfolded. Op dit album heeft John Oswald elementen uit meer dan 100 live-uitvoeringen van Dark Star samengevoegd tot twee composities. Op disc 1 staat Transitive Axis en dat is de natte droom van iedere Deadhead. Een uitgesponnen versie (60 minuten) van Dark Star waarbij er soms elementen uit wel negen verschillende concerten in één onderdeel zijn gebruikt (mooi weergegeven op een tijdbalk). Luister bijvoorbeeld eens naar het derde deel, In Revolving Ash Light of deel vijf/zes, Through/Fault Forces, waarbij het tempo in deel zes ook flink omhoog gaat.

Op disc 2, Mirror Ashes, wordt de manipulatieknop nog verder opengedraaid. De originele opnamen zijn nog radicaler bewerkt zoals te horen is in bijvoorbeeld het tweede deel, 73rd Star Bridge Sonata

Dit album zal geen groot publiek aanspreken, en het helpt als je Grateful Dead liefhebber bent, maar op zijn minst verdient John Oswald waardering voor de geleverde prestatie: elementen uit meer dan 100 concerten samensmeden tot twee coherente muziekstukken. Mocht je zoals ik hier wel meer van willen horen, luister dan eens naar live-albums van de Grateful Dead waar een track getiteld 'Space' op staat. Zo noemen ze namelijk alle 'free format', experimentele, improvisatie-jams tijdens concerten. Een heel album van dit soort momenten is uitgebracht onder de titel Infrared Roses


© 2014 TTZL


Official website: Grateful Dead

Official website: John Oswald - Plunderphonics and Fony
Wikipedia EN: Grateful Dead
Wikipedia EN: John Oswald
Wikipedia EN: Plunderphonics
Youtube: Transitive Axis: Through/Fault Forces
Youtube: Mirror Ashes: 73rd Star Bridge Sonata
Youtube: Dark Star [original single version by The Grateful Dead]
Youtube: Dark Star [original live version by The Grateful Dead]

zondag 22 juni 2014

#85: Vangelis - Heaven And Hell (1975)

Vanaf het begin van de jaren zestig was Evangelos Odysseas Papathanassioubeter bekend als Vangelis, actief in de bands The Forminx en Aphrodite's Child. Met laatstgenoemde groep (met Demis Roussos en Loukas Sideras) had hij een wereldhit met Rain And Tears. 


Na twee albums wilde Vangelis een wat experimentelere weg inslaan (zoals te horen op het derde en laatste album 666) terwijl de andere leden pop wilde blijven maken. Na het derde album werd de groep dan ook ontbonden.

Inmiddels was Vangelis ook al met solowerk begonnen. Twee soundtracks, een geluidscollage, twee (onofficieel uitgegeven) jamsessies en een eerste solo-album verder kwam Vangelis onder contract bij het grote RCA-label. Voor dit label zou hij een viertal inmiddels klassieke albums maken waarvan Heaven And Hell de eerste is.

Het is een suite verdeeld in twee plaatkanten, op hun beurt weer verdeeld en vier respectievelijk vijf delen. Heaven And Hell, Part One opent met Bacchanale (ca. 4 min.) dat orkestraal klinkt en gedomineerd wordt door koorzang en eindigt in een donderende climax. Daarna volgen 'Movements 1 & 2' van Symphony To The Powers B (ca. 8 min.) en dat is qua sfeer een voorzetting van het eerste deel, maar rustiger van opzet. 

Het daaropvolgende Movement 3 (ca. 4 min.) is wereldberoemd geworden als het thema van Cosmos: A Personal Voyage, een serie over de ruimte van de Amerikaanse wetenschapper Carl Sagan

So Long Ago, So Clear (ca. 5 min.) sluit 'Part One' af en wordt gezongen door Jon Anderson, zanger van Yes. In 1974 was er even sprake van dat Vangelis Rick Wakeman bij Yes zou gaan vervangen. Uiteindelijk zag Vangelis daar vanaf maar hij hield er wel een vriendschap aan over die uiteindelijk zou resulteren in het meespelen op elkaar albums en het duo Jon And Vangelis dat in de jaren tachtig vier albums zou maken.

Heaven And Hell, Part Two opent met Intestinal Bat (ca. 3 min.) en dat is een geluidscollage-achtig geheel dat naadloos overgaat in Needles And Bones (ca. 3 min.) dat luchtiger van opzet is en een sterke melodielijn kent. In het daaropvolgende Twelve O'Clock (ca. 9 min.) grijpt Vangelis weer terug naar het orkestrale van het begin van 'Part One' (inclusief koorzang). Hij sluit af met een furieus klinkend Aries en daarna een sereen A Way.

Heaven And Hell is nog altijd een topper in het oeuvre van Vangelis. Gelukkig is het album sinds eind vorig jaar weer op CD verkrijgbaar. Nu in een door Vangelis zelf geremasterde versie. Hiervoor verantwoordelijk is het geweldige Cherry Red Records dat veel bekende en onbekende albums heruitgeeft. Ook de albums Albedo 0.39, Spiral, Beaubourg, Direct en het Jon And Vangelis-album Page Of Life hebben dezelfde behandeling gehad. Hopelijk volgen er nog veel meer!


© 2014 TTZL


Official website: Vangelis ["under construction" sinds de start, 7 jaar terug!]

Fan website: Elsewhere - The Independent Vangelis Website
Fan website: Vangelis Collector
Fan website: Vangelis Movements
Wikipedia EN: Vangelis
Wikipedia NL: Vangelis
Youtube: Heaven And Hell, Part Two
Youtube: Movement 3 [thema van 'Cosmos']
Youtube: Rain And Tears [Aphrodite's Child]

zondag 15 juni 2014

#84: Jack White - Lazaretto [ULTRA LP] (2014)

Vinyl is terug, en hoe! En er is geen betere promotor dan vinyl-enthousiast Jack White. Bekend van The White Stripes, The Raconteurs en The Dead Weather heeft hij nu zijn tweede solo-album getiteld Lazaretto uitgebracht. Naast reguliere CD en download versies is er de 'ULTRA LP' en die is zijn classificatie meer dan waard.

Om te beginnen staan er twee 'hidden tracks' op deze vinylschijf. Dat klinkt raar en dat is het ook. In de labels op beide zijden is een groef aangebracht die afspeelbaar is. Op de ene kant staat een track op 45 toeren en op de andere kant één op 78 toeren. Samen met de 33 toeren van de LP zelf geeft dat de eerste plaat ooit met drie snelheden...

Daarnaast hebben beide kanten een 'locked groove' en staat er in het gedeelte van de afloopgroef van kant 1 een hologram van een engel die zichtbaar wordt als de plaat draait en je er een lichtbron op laat schijnen. Dan heeft kant 1 heeft een normale glanzende afwerking, maar heeft kant 2 een matte afwerking zoals een oude 78 toerenplaat. 

Tenslotte speelt kant 1 van binnen naar buiten af en kent kant 2 een dubbele groef aan het begin van het eerste nummer. Afhankelijk van het moment waarop je de naald op de plaat zet krijg je een elektrisch of ee akoestisch intro waarna halverwege het nummer de beide groeven bij elkaar komen voor de rest van de plaatkant. Als je het Jack White zelf allemaal nog eens wilt laten uitleggen, kijk dan naar het volgende amusante filmpje:


En dan is er natuurlijk nog de muziek. Laten we de plaat eens doorlopen. Kant 1 opent met twee nummers die quo geluid en intensiteit redelijk in het verlengde van The White Stripes liggen: de Blind Willie McTell cover Three Women* en het titelnummer Lazaretto dat gezegend is met een geweldige break.

In het derde nummer verkent hij zijn country en honky tonk invloeden. Het is een voor zijn doen heel rustig, prachtig gezongen duet met violiste Lillie Mae Risch. Luister eens naar de live versie van Temporary Ground in de talkshow van Conan O'Brien.

Would You Fight For My Love begint ook rustig maar eindigt stevig en laat goed horen waartoe Jack White tegenwoordig in staat is. High Ball Stepper is een instrumentaal nummer dat kant 1 afsluit en heeft aparte 'oohoohoo'-koortjes. Het start redelijk rustig, maar eindigt met een lekkere, enorm vervormde scheurgitaar.

Kant 2 opent met Just One Drink en dat is weer een herkenbare uptempo Jack White track met mooie vioolpartij en een knipoog naar Howlin' Wolf's I Asked for Water (She Gave Me Gasoline). Daarna komen de country-invloeden weer aan bod in het rustigere Alone In My Home (hier weer in een live versie) en de ballad Entitlement, om vervolgens de voet weer op het gaspedaal te zetten in The Black Cat Licorice.

Het album sluit af met het gedreven I Found The Culprit en de ballad Want And Able wat een soort duet met zichzelf is.

Lazaretto is geen toegankelijk album. Na de eerste draaibeurt was ik eerlijk gezegd wat teleurgesteld. Maar het blijkt een groeibriljant. Nadat de nummers nu een keer of tien zijn langsgekomen zijn ze onder mijn huid gaan zitten en heb ik de diversiteit van het album leren waarderen. Ik vind het nu echt een goed album. Ik ben benieuwd hoe goed ik het album na nog eens tien draaibeurten vind.

* Omdat nog niet alle nummers apart op Youtube te vinden zijn, verwijzen sommige links naar het complete album.


© 2014 TTZL


Official website: Jack White

Official website: Third Man Records
Wikipedia EN: Jack White
Wikipedia NL: Jack White 
Youtube: Lazaretto [full album]
Youtube: Lazaretto [clip]
Youtube: Temporary Ground [live clip]
Youtube: High Ball Stepper [clip]
Youtube: Alone In My Home [live clip]
Youtube: Three Women [Blind Willie McTell]
Youtube: I Asked for Water (She Gave Me Gasoline) [Howlin'Wolf]

maandag 9 juni 2014

#83: Shriekback - The Infinite/The Best Of Shriekback (1984)

Soms vind ik het moeilijk te begrijpen dat een band slechts bekend is geworden bij een klein publiek. Het Engelse Shriekback is daar een goed voorbeeld van. Met ex-leden van XTC en Gang Of Four in de gelederen leveren ze sinds 1982 een intrigerend mengsel met verschillende invloeden, waarbij de drummachinepatronen en prominente basloopjes verwijzen naar funk en dance terwijl het geheel toch een alternatieve en donkere/melancholieke sfeer uitademt. Dat komt mede door de aparte vocalen en geraffineerde instrumentatie.

Op het album The Infinite staat het vroege werk (1982-1984) van Shriekback verzameld. Nummers van een single, een EP en een LP voor het KAZ Records label.

Het album opent met een trits uptempo nummers waarin drums en bas de vrije loop krijgen: Lined UpClear Trails en Accretions. Met name de baslijn in het eerste nummer is geweldig. Sexthinkone valt in dezelfde categorie.

Er staan ook een tweetal rustiger nummers op het album. Dat zijn Sway en
Evaporation. De nummers zijn qua tempo vergelijkbaar, maar wel heel verschillend qua instrumentatie. Waar de eerste heel kaal en leeg van opzet is, daar kent de tweede juist vele lagen toetsen als achtergrond.

Nog leuker wordt het wat mij betreft als de nummers wat meer de alternatieve hoek induiken. Daar waar de experimenteerdrift nog duidelijker aan de oppervlakte komt. Luister bijvoorbeeld eens naar de geknepen 'trompetvocalen' in A Kind Of Fascination of de dreigende spanning in Mothloop.

Het beste is Shriekback als alle elementen samenvallen tot één geheel zoals in Madness Into MethodWorking On The Ground en in het absolute hoogtepunt My Spine Is The Bassline. Hiernaar luisteren zonder op zijn minst zachtjes mee te wiegen op het ritme lijkt me onmogelijk. Volumeknop op tien en voor even schijt aan de buren!
Het album is regulier (bijna) niet meer te krijgen, maar tweedehands volop voorradig, net als de heruitgave met extra tracks getiteld The Y Records Years. De releases van de laatste jaren zijn verschenen bij Malicious Damage.


© 2014 TTZL


Official website: Shriekback

Wikipedia EN: Shriekback
Fan website: Shriekback
Youtube: Lined Up
Youtube: Clear Trails
Youtube: Accretions
Youtube: Sexthinkone
Youtube: Sway
Youtube: Evaporation
Youtube: A Kind Of Fascination
Youtube: Mothloop
Youtube: Madness Into Method
Youtube: Working On The Ground
Youtube: My Spine Is The Bassline

zondag 1 juni 2014

#82: Robert Johnson - The Complete Recordings [1936/37] (1990)


Wat Charlie Parker is voor de jazz en wat Hank Williams is voor de country, dat is Robert Johnson voor de blues: een mythische figuur met een invloed die tot op de dag van vandaag voelbaar is. Een soort oerknal, de 'big bang' van de blues. 

Berucht is de "crossroads"-mythe waarin verhaalt wordt over zijn ontmoeting met de duivel waarbij hij zijn ziel verkocht zou hebben in ruil voor zijn talent (zie ook de film Crossroads uit 1986). 

Ook zijn korte leven (1911-1938) en het beperkte aantal opnamen dat bewaard is geleven (41 nummers: 29 enkele 'takes' en 12 dubbele) hebben zeker bijdragen aan de mythevorming. 

Deze opnamen dateren uit 1936 en 1937, maar het zou tot 1961 duren voordat zijn muziek aandacht begon te krijgen. Columbia Records bracht toen het album King Of The Delta Blues Singers uit. Sindsdien zijn nummers als Terraplane Blues, Kind Hearted Woman Blues en Ramblin' On My Mind klassiekers. Er zijn veel CD's met de muziek van Robert Johnson verschenen, helaas ook veel inferieure compilaties. The Complete Recordings (het hele album kun je hier beluisteren) en The Centennial Collection zijn veruit het beste.

De invloed van Robert Johnson op de populaire muziek vanaf de jaren zestig laat zich waarschijnlijk het beste illustreren met een aantal voorbeelden:


Het mooiste eerbetoon van allemaal is misschien wel het album Me And Mr Johnson door de man die Robert Johnson "the most important blues singer that ever lived" noemde, Eric Clapton. Luister maar eens naar zijn versies van Little Queen Of Spades en Me And The Devil Blues. Er verscheen ook nog een vervolg: Sessions for Robert J.


© 2014 TTZL


Official website: Robert Johnson
Wikipedia EN: Robert Johnson
Wikipedia NL: Robert Johnson
Youtube: Terraplane Blues
Youtube: Ramblin' On My Mind
Youtube: The Complete Recordings [full album]
Youtube: Love In Vain: RJ (1937) 
Youtube: Love in Vain: The Rolling Stones (1969)
Youtube: Traveling Riverside Blues: RJ (1937)
Youtube: Traveling Riverside Blues: Led Zeppelin (1969)
Youtube: Cross Road Blues: RJ (1936)
Youtube: Cross Road Blues: Cream (1968)
Youtube: 32-20 Blues: RJ (1936)
Youtube: 32-20 Blues: Gov't Mule (1999)
Youtube: Come On In My Kitchen: RJ (1936)
Youtube: Come On In My Kitchen: Steve Miller Band (1973)
Youtube: Hellhound On My Trail: RJ (1937)
Youtube: Hellhound On My Trail: Fleetwood Mac (1968)
Youtube: Little Queen Of Spades [Eric Clapton]
Youtube: Me And The Devil Blues [Eric Clapton]