In 1996 verscheen het debuutalbum van een duo uit Manchester, bestaand uit producer en muzikant Andy Barlow en zangeres/gitarist/cellist Louise Ann ('Lou') Rhodes. Onder de bandnaam Lamb hadden ze een geheel eigen muzikaal universum gecreëerd waarin invloeden uit onder andere trip hop, drum 'n' bass, jazz en klassiek werden samengesmeed.
Het album kreeg lovende kritieken en wie naar nummers als Lusty, God Bless, Cotton Wool en Górecki (gebaseerd op Henryk Górecki's derde symfonie) luistert zal begrijpen waarom. Veel atmosfeer, tegendraadse ritmes, sensuele vocalen, experimenteel en toegankelijk tegelijkertijd. Na nog drie albums hielden ze het in 2004 voor gezien en brachten Barlow en Rhodes solowerk uit. Vanaf 2009 werken ze echter weer samen als Lamb.
Ook op het debuutalbum staat Trans Fatty Acid. Een heerlijk loom ritme, heel donker van toon, met veel dub en lekker lijzig gezongen. Het is dan ook niet gek dat ze dit nummer uitkozen in mei 2014 om te remixen voor een Record Store Day uitgave. Tegelijkertijd was het een aankondiging van hun te verschijnen zesde album en daarom staat er ook een track van dat album op deze mooie 10 inch van rood vinyl.
De remix heet Transfatty Acid (Pure Filth 2014 Mix) en heeft een harder en scherper geluid dan het origineel, vooral als gevolg van de toegevoegde effecten. Het is interessante aanpak en in combinatie met de mooie clip werkt het prima, maar ik prefereer het origineel. De nieuwe track is SH09 Is Back en die heeft een heerlijke kale ritmetrack als ruggegraat, waarover spaarzaam extra instrumenten en elementen worden toegevoegd.
Nu ik het nummer weer eens hoor maakt het mij eerlijk gezegd wel nieuwsgierig naar de rest van het album Backspace Unwind en hun meest recente album, The Secret Of Letting Go.
© 2020 TTZL
Officiële website: Lamb
Wikipedia EN: Lamb
Wikipedia NL: Lamb
YouTube: Transfatty Acid (Pure Filth 2014 Mix)
YouTube: SH09 Is Back
YouTube: Trans Fatty Acid
YouTube: Lusty
YouTube: God Bless
YouTube: Cotton Wool
YouTube: Gorécki
Alle lezers van harte gefeliciteerd! Het is je misschien even ontgaan, maar afgelopen donderdag vierden we de vijftigste verjaardag van het muziekgenre heavy metal. Op 13 februari 1970 verscheen namelijk het gelijknamige debuutalbum van Black Sabbath en dat wordt toch vrij algemeen gezien als het startpunt, ook al was de term toen nog geen gemeengoed. Black Sabbath-drummer Bill Ward noemde het zelf 'downer rock' en de oorsprong van de term heavy metal is in nevelen gehuld.
Het verhaal van het album is bijna te onwerkelijk om waar te zijn. Op de eerste single na werd het hele album, live in de studio, in één dag opgenomen op slechts vier sporen. Daarnaast was het de eerste klus van Rodger Bain als producer en kostte het maken van het hele album slechts zo'n 600 Engelse ponden.
De band heette overigens eerst Polka Tulk Blues Band en veranderde de naam later in Earth. Toen bleek dat er al een andere band actief was onder die naam werd voor Black Sabbath gekozen, de titel van een nummer dat ze al geschreven hadden (naar de Engelse titel van een Italiaanse film uit 1963 met Boris Karloff).
Bij gebrek aan succes had hun producer vergeefs geprobeerd om ze, met behulp van songschrijvers van buitenaf, in een wat commerciëler keurslijf te dwingen. Toen ook dit niet tot een platencontract leidde leende hij ten einde raad wat geld om een album op te nemen. De band mocht hun eigen materiaal spelen en nam op 10 november 1969 Evil Woman op, een cover van een nummer van de Amerikaanse band Crow. Op de b-kant staat Wicked World dat ook terecht zou komen op de US-versie van het album.
Op 17 november 1969 nam de band de rest van het materiaal op en verliet daarna snel de studio om in Zwitserland te gaan optreden. De muziek zelf stond diametraal ten opzichte van de hippie- en psychedelica-invloeden van die tijd. Tony Iommi wilde bijvoorbeeld zoveel mogelijk 'distortion' op zijn gitaar terwijl op dat moment iedereen op zoek was naar een zo 'clean' mogelijk geluid. Ook de teksten zijn anders dan tot dan toe gebruikelijk. Ze zijn morbide en verhalen over bovennatuurlijke fenomenen, duisternis en dood.
Er waren vóór Black Sabbath natuurlijk wel al tekenen geweest die duidden op de komst van zwaardere, ruigere muziek. Denk bijvoorbeeld aan de harde gitaarriff in You Really Got Me van The Kinks, aan het smerige geluid van Blue Cheer in Summertime Blues of aan de duisternis in In-A-Gadda-Da-Vida van Iron Butterfly, maar pas bij Black Sabbath kwam het allemaal samen tot één organisch geheel.
De band had zelf geen bemoeienis met de mix en de produktie van het album. Het idee voor de geluidseffecten in het titelnummer komt dan ook voor rekening van de producer en de technicus. Ook bij het hoesontwerp was de band niet betrokken en zij hoorden de plaat zelf pas voor het eerst toen deze al tot de achtste plek in de Engelse albumlijst was doorgedrongen (hetgeen opmerkelijk was omdat de single Evil Woman niet succesvol was geweest).
Wat kan ik zeggen over dit geweldige album dat niet eerder al gezegd is? Het album opent met hun 'anthem', Black Sabbath. We horen regen, donder en kerkklokken en na het iconische intro en zingt Ozzy Osbourne wanhopig:
What is this that stands before me?
Figure in black which points at me
Turn around quick, and start to run
Find out I'm the chosen one
Oh no
Ik ken maar weinig albums met zo'n sterke opening die mij nog altijd kippevel bezorgd. Daarna horen we in The Wizard heel duidelijk de bluesinvloeden terug en Behind The Wall Of Sleep is een afwisselend nummer waarin Ozzy's stem verdrinkt in echo. N.I.B. heeft een heerlijke baspartij van Geezer Butler en sluit in stijl kant A af.
Nadat Evil Woman kant B heeft geopend volgt Sleeping Village. Het nummer start met een rustig akoestisch gitaarintro, komt gaandeweg op stoom en eindigt weer rustig. Afsluiter Warning is opnieuw een cover, dit keer van een nummer van The Aynsley Dunbar Retaliation. Het is een geweldige trip van zo'n tien minuten en kan wedijveren met het titelnummer om de prijs voor het beste nummer van het album.
Het belang van dit album voor de muziekgeschiedenis kan niet worden overschat en het staat na vijftig jaar nog steeds als een huis. En zoals met alle goede muziek, deze plaat verveelt mij nooit. Iedere draaibeurt is opnieuw een feest. Een morbide feest weliswaar, maar toch een feest.
© 2020 TTZL
Officiële website: Black Sabbath
Wikipedia EN: Black Sabbath
Wikipedia NL: Black Sabbath
YouTube: Black Sabbath [album]
Youtube: Black Sabbath
Youtube: The Wizard
Youtube: Behind The Wall Of Sleep
Youtube: N.I.B.
Youtube: Evil Woman
Youtube: Sleeping Village
Youtube: Warning
YouTube: Wicked World
YouTube: Evil Woman [Crow, 1969]
YouTube: Warning [The Aynsley Dunbar Retaliation, 1967]
YouTube: You Really Got Me [The Kinks, 1964]
YouTube: Summertime Blues [Blue Cheer, 1968]
YouTube: In-A-Gadda-Da-Vida [Iron Butterfly, 1968]
Na zeventien studio-albums en een handvol live albums met The Bad Seeds, nevenprojecten, soundtracks en boeken mag Nick Cave inmiddels gerust een gevestigde naam genoemd worden. The Bad Seeds zijn echter niet het startpunt, Cave was in Australië al actief in de band The Birthday Party.
Ik kwam met de band in aanraking toen ik hun derde plaat, Junkyard, bij de audiotheek leende. Ik had erover gelezen in Muziekkrant OOR en was benieuwd geworden. De vreemde mengeling van garage, art en psychedelic rock gemixt met invloeden uit de blues en punk maakte indruk.
Albumopener She's Hit heeft een heel traag ritme, een gruizig en metalig geluid en de door alles heen snijdende vocalen van Nick Cave. Een prima introductie tot het album en direct daarna dendert Dead Joe op volle snelheid uit de boxen, net als de bij momenten intense tracks Kiss Me Black, Hamlet (Pow, Pow, Pow) en Kewpie Doll. En terwijl de midtempo tracks als The Dim Locator en Big-Jesus-Trash-Can de vaart erin houden zijn het vooral de tragere tracks die opvallen.
Zo heeft Several Sins een heerlijke prominente baslijn en is vooral de zang van Cave opvallend. Deze heeft namelijk iets van een melodielijn! Ook 6" Gold Blade begint met een lekkere bas, waarna het nummer langzaam wordt opgebouwd tot een kakofonisch hoogtepunt en daarna ook weer afgebouwd. De waanzin bereikt een climax in afsluiter Junkyard. In een slepend geheel schreeuwt Cave "I Am The King!" en ik denk niet dat er veel nummers zijn waarop de gitaren vuiler, vunziger en gruiziger klinken dan hier.
Junkyard zou de laatste LP van de groep blijken zijn. Na nog twee EP's kwam er een split en ging Nick Cave met The Bad Seeds verder. Ik kan niet zeggen dat Junkyard van The Birthday Party een vijfsterrenplaat is, maar vanwege het unieke geluid en karakter heeft het album wel nog altijd een bijzondere aantrekkingskracht.
In de afgelopen zeven jaar heb ik in dit blog regelmatig aandacht besteed aan ambient muziek. De voorbeelden die onderaan dit blog genoemd staan geven al aan dat die muziek eigenlijk niet onder één noemer te vatten valt. Er zijn ambientsoorten met dub-, house-, techno- of pop-invloeden.
En er zijn dark ambient en space music, twee vormen die eigenlijk mijlenver van elkaar staan. De eerste creëert vaak een stemmige, soms zelfs onheilspellende sfeer, soms met behulp van brute geluiden terwijl de tweede vaak een lichtere, positieve toon heeft (zoals bijvoorbeeld Gamelonia Dawn van Malcolm Cecil).
Daarnaast is het bij sommige vormen de vraag of "muziek" een juiste benaming is. De afwezigheid van een traditionele muzikale structuur, melodie en ritme maken dan plaats voor een gelaagde opbouw van geluiden die tezamen een zich traag ontvouwend klanklandschap ("soundscape") vormen. Dat is van toepassing op veel dark ambient en mooie voorbeelden daarvan staan op de twee CDs van het compilatie-album Deepnet uit 1996 op het Side Effects label.
Het album opent met één van de grootmeesters van het genre, Robert Rich. Zijn track Bioelectrical Plasma heeft een dromige atmosfeer, doorspekt met machinale geluiden. Een andere grote naam, Lustmord, volgt daarop met Deep Calls To Deep en dat is een werk dat veel donkerder en dreigender van aard is. Daarmee vergeleken is De Umbris Idearum van Coma Vi®us (een soloproject van Paul Haslinger) weer wat lichter van toon.
Dat er ook binnen het dark ambient genre significante verschillen bestaan tonen de tracks van Monte Cazazza [Extinction Part 1 en Part 2], CTI [La Genou (Aux Goûts Spéciaux)] en Octopus [Giving Up Skenge (Macrodub)] aan. Hierin is er juist wel een belangrijke rol weggelegd voor ritmische elementen.
Ook de andere nummers op het dubbelalbum zijn van hetzelfde hoge niveau zoals je bij (actieve of passieve) beluistering van het album zult bemerken. Dit maakt een Deepnet een mooie staalkaart en een goede introductie tot het dark ambient genre.
Ambient blogs:
#65: Scorn - Evanescence (1994)
#102: The Fires Of Ork - The Fires Of Ork (1993)
#108: Muslimgauze - Drugsherpa (1994)
#138: Pacific 231 / Rapoon - Palestine (2007)
#148: Biosphere - Microgravity (1991)
#184: :zoviet*france: - Digilogue (1998)
#192: Pete Namlook & Dr. Atmo - Silence I + II (1992/1993)
#267: Connect.Ohm - 9980 (2012)
#294: Banco de Gaia - Last Train To Lhasa (1995)
#337: Robert Scott Thompson - The Silent Shore (1996)
#357: Lustmørd – Heresy (1990)
In 1996 verscheen het debuutalbum van een duo uit Manchester, bestaand uit producer en muzikant Andy Barlow en zangeres/gitarist/cellist Louise Ann ('Lou') Rhodes. Onder de bandnaam Lamb hadden ze een geheel eigen muzikaal universum gecreëerd waarin invloeden uit onder andere trip hop, drum 'n' bass, jazz en klassiek werden samengesmeed.
