.jpg)
Vanuit de serieuze klassieke muziek wordt er door musici en critici met enig dedain naar dit genre gekeken. Het zou alleen maar bedoeld zijn om te behagen en niet om uit te dagen of grenzen op te zoeken. Als ik dan luister naar Nuvole Bianchi van Ludovico Einaudi of Ab Ovo van Joep Beving dan snap ik aan één kant wel wat ze bedoelen, maar ben ik het aan de andere kant niet helemaal eens met de kritiek.
Niet iedereen wil experimenteel en afwijkend bezig zijn en dat geldt voor zowel musici als luisteraars. En daar is niets mis mee. En zelfs als je wel een muzikaal avontuurlijke geest hebt (zoals ik van mijzelf vind) heb je behoefte aan verschillende soorten muziek voor verschillende stemmingen en bezigheden.
Daarnaast doe je deze componisten tekort, want bijvoorbeeld Rani maakt naast werk als Glass ook nummers als Nest waarin ze andere elementen dan piano toevoegt, in dit geval onder andere vocalen.
Het beste bevalt mij echter de muziek van Hauschka. Hij is bekend geworden met zijn composities voor prepared piano (zoals Long Walk of Traffic), in de voetsporen van John Cage, maar maakt ook composities als Curious.
Hauschka is het alias van Volker Bertelmann en hij componeert en speelt al sinds 2004 muziek onder die naam. Hij werd echter steeds vaker gevraagd om soundtracks voor films te maken en sinds 2017 doet hij dat onder zijn eigen naam.Het alias Hauschka blijft hij wel gebruiken voor zijn reguliere albums.
Zijn grootste succes tot nu toe is de soundtrack voor de Netflix film All Quiet On The Western Front (origineel: Im Westen Nichts Neues) uit 2022. Het is een bewerking van het boek van Erich Maria Remarque over de verschrikkingen van de Eerste Wereldoorlog, eerder verfilmd in 1930 en 1979.
Bertelmann's muziek is donker, dreigend en minimalistisch en alhoewel ik de film nog niet heb gezien, kan ik mij voorstellen dat het er goed bij past. Het feit dat hij zowel de BAFTA als de Oscar heeft gewonnen met zijn soundtrack illustreert dat ook.
Opvallend is het gebruik van een zeer krachtig, drietonig leidmotief dat al in de eerste track (Remains) geïntroduceerd wordt. Bertelmann heeft verteld dat hij die tonen heeft gemaakt op het harmonium van zijn overgrootmoeder, daarbij gebruikmakend van de contrabasfunctie. Verderop in de soundtrack komt het motief regelmatig terug en qua sfeer doet de muziek mij denken aan de prachtige soundtracks van Ben Frost voor de drie seizoenen van de (prachtige, ook Duitse) Netflix serie Dark.
Over het algemeen zijn de nummers op het album vrij kort, maar ze vormen wel een mooi geheel. Vooral tracks als Flares, Ludwig, Comrades, 72 Hours, War Machines en Last Combat bevallen mij zeer, maar eigenlijk kun je maar beter het hele album beluisteren, voor maximaal effect.
.jpg)
