Van 1968 tot 1972 vormde Vangelis met onder andere Demis Roussos de groep Aphrodite's Child, die vooral bekend is gebleven vanwege de hit Rain And Tears. In de vier jaar van het bestaan van de groep liepen de muzikale paden echter steeds verder uit elkaar. Roussos wilde de pop-kant op en Vangelis meer de experimentele kant.
Het derde en laatste album van de band, 666, laat horen dat Vangelis veel meer zijn zin kreeg en wordt alom als een mijlpaal gezien in de progressieve rock. Het album verslechterde de verhoudingen in de band nog verder en tegen de tijd dat het uitkwam bestond de band al niet meer.
Nog tijdens de opnamen van 666 was Vangelis al bezig met andere projecten. Zo werkte hij aan de soundtrack voor de TV documentaire L'Apocalypse Des Animaux en dook hij op uitnodiging van producer Giorgio Gomelsky en het Franse label BYG in Londen met een groep muzikanten (met veelal een jazz-achtergrond) een studio in. Er werd flink gejamd en geëxperimenteerd en uiteindelijk werd er flink wat materiaal opgenomen zonder de intentie om het uit te brengen.
De rechten van de BYG catalogus werden begin jaren zeventig gekocht door Charly Records en toen Vangelis succes begon te krijgen, vooral met Spiral uit 1977, bracht Charly in 1978 de opnamen alsnog (zonder toestemming) uit onder Vangelis' naam als The Dragon en Hypothesis.
Op The Dragon staat een soort experimentele prog-rock waarin elementen van de late Aphrodite's Child, de vroege Vangelis en jazz rock te herkennen zijn. The Dragon is een lange, experimentele jam met goede en minder goede stukken. Het langzame Stuffed Aubergine is toegankelijker, net als Stuffed Tomato waarin Oost-Europese en Midden-Oosterse invloeden zijn verwerkt.
Hypothesis is met een andere groep muzikanten gemaakt en dat hoor je duidelijk. Hypothesis Part 1 en Hypothesis Part 2 zijn experimentele jazz rock/fusion trips waarin de muzikanten vrijelijk improviseren en uitproberen. Ook hier zijn interessante momenten, maar soms is het ook even doorbijten.
Het was nooit de bedoeling om deze muziek uit te brengen en daarom heeft Vangelis er een paar jaar later via een rechtzaak voor gezorgd dat de albums van de markt gehaald moesten worden. Er zijn er echter zoveel van afgezet (en later onofficieel bijgeperst via allerlei schimmige labels) dat het ook nu nog niet moeilijk is om tweedehands aan de de LP's te komen.
Eendagsvliegen vind ik een interessant fenomeen in de popmuziek (zie blogs #122, #187 en #203), maar het is wel lastig om (betrouwbare) informatie over ze te vinden. Dat geldt ook voor de Nederlandse eendagsvlieg Joey Dyser. Op Wikipedia staat net niet helemaal hetzelfde als in de Beeld en Geluid Muziekencyclopedie, terwijl dit allebei weer niet geheel overeenkomt met een vraaggesprek uit 1998 in dagblad Trouw. Ik baseer mij maar op de laatste bron.
Josje van Stelten was midden jaren zeventig getrouwd met Frans Duister en verdeelde haar tijd over haar gezin, het schrijven van artikelen over opvoeding in dagblad De Tijd en zo af en toe eens optreden met met protestliedjes van zangeressen als Joan Baez en Franse chansons. Haar toenmalige buurvrouw raakte bevriend met Duco de Rijk (van de groep Zen en de hit Hair) en vroeg haar om Duco te helpen met zijn opname-apparatuur door een liedje in te zingen. Josje schreef die avond daarom nog even snel een liedje.
Die opname werd een jaar later nog eens op een verjaardag gedraaid en kwam zo via-via bij platenmaatschappij Delta terecht. Daar werd het nummer gearrangeerd door Dick Bakker en onder de artiestennaam Joey Dyser wordt het nummer een grote hit in Nederland en Vlaanderen. 100 Years stond dertien weken in de Top 40, waarvan drie weken op nummer 1.
100 Years is een droevig nummer over liefdesverdriet en boosheid, maar vooral muzikaal vind ik het interessant. Dat begint al bij het intro waar Joey alleen begeleid wordt door een drumritme. Daarna komt er een achtergrondkoortje bij en wordt het nummer langzaam opgebouwd. Na ongeveer een minuut komen ook de strijkers erbij en lijkt het instrumentarium compleet. Maar na weer een minuut komt er ineens een venijnige gitaar bij en wordt de gehele intensiteit opgevoerd, ook qua zang, om daarna weer rustig te eindigen. Het blijft een boeiend nummer. Op de b-kant staat My Love dat veel minder indruk maakt. Ook de Duitstalige versie, Was Ist Denn Bloss Gescheh'n, kan niet tippen aan het origineel.
Na dit nummer volgen nog twee singles, Let The Sun Shine In en I Am A Woman, maar die worden geen succes, net als het album Who's A Fulltime Saint?. Twee later volgt er nog een poging met de single Paul, maar ook dit wordt geen succes, mede omdat Josje eigenlijk helemaal geen muziekcarrière ambieert.
© 2019 TTZL
Wikipedia NL: Joey Dyser
Beeld en Geluid: Joey Dyser
YouTube: 100 Years
YouTube: My Love
YouTube: Was Ist Denn Bloss Gescheh'n
YouTube: Let The Sun Shine In
YouTube: I Am A Woman
YouTube: Paul
Na de succesvolle albums Riding With The King (2000, met B.B. King) en Reptile (2001) boekte Eric Clapton studiotijd voor de opnamen van een nieuw album. Er waren tijdens de eerste sessies echter nog niet voldoende nieuwe songs gereed en daarom werd de studiotijd benut door het opnemen van covers van nummers van Robert Johnson (een muzikale held van Clapton).
Deze Delta blues pionier leefde van 1911 tot 1938 en is legendarisch geworden vanwege zijn belang voor de muziek, maar ook doordat er zo weinig over hem bekend is. Zo zijn er slechts twee foto's waar hij op staat en is er zo mogelijk nog minder bekend over zijn leven. Hierdoor doen er vele verhalen over hem de ronde. De bekendste is wel dat hij zijn ziel aan de duivel verkocht in ruil voor zijn muzikale succes (zie blog #82).
De Johnson-covers werden uitgebracht voorafgaand aan een nieuw, regulier album. Het werd een groot succes, zowel artistiek als commercieel. Uptempo nummers als When You Got A Good Friend, Milkcow Calf's Blues en Stop Breakin' Down Blues worden op het album heerlijk afgewisseld met tragere nummers als Me And The Devil Blues, Little Queen of Spades en Come On In My Kitchen. Maar wat vooral knap is aan het album is dat Clapton de nummers in een moderne setting weet te plaatsen zonder iets af te doen aan de authenticiteit. Vergelijk bovenstaande nummers maar eens met de originelen van Robert Johnson (de links staan onderaan dit blog).
Slechts negen maanden na het album kwam Eric Clapton al met een vervolg, Sessions For Robert J. Het is een muziekdocumentaire waarin repetities voor de tournee en een opnamesessie zijn vastgelegd. Ook duidt Clapton in interviews het belang van Johnson's muziek voor hem. If I had Possesion Over Judgement Day, They're Red Hot, From Four Until Late en Love In Vain geven een aardig beeld. Elf van die tracks staan ook op een bijgevoegde CD.
De twee CD's en DVD zijn een prachtig eerbetoon aan Robert Johnson en tegelijk laten ze zien aan wat voor een gigant Eric Clapton zelf is.
Als programmamaker/kunstenaar Wim T. Schippers in 1972 de rol van Sjef van Oekel in De Fred Hachéshow aan Dolf Brouwers geeft, is deze al zestig jaar. Hij heeft dan al een hele carrière achter zich met vele baantjes, maar hij verdiende de kost vooral als kapper. Zijn grote ambitie was echter altijd om als zanger door te breken. Vanaf zijn zevende zingt hij in kinderoperettes en hij komt later ook in het operettekoor van theater Scala in Den Haag.
Na de Tweede Wereldoorlog pakt hij zijn beroep als kapper weer op, maar werkt hij ook als reisleider en schilder. En dan ineens is daar in 1972 alsnog zijn doorbraak als artiest. Harry Touw (die de rol van Fred Haché speelt) beveelt Brouwers bij Schippers aan en wat volgt is een succesvolle samenwerking tot aan 1989.
Brouwers presenteert, acteert en zingt in talloze producties van Schippers als De Fred Hachéshow, Van Oekel's Discohoek, Het Is Weer Zo Laat (Waldolala), De Lachende Scheerkwast en Op Zoek Naar Yolanda. Hij wordt een bekende TV-persoonlijkheid en krijgt de erkenning waar hij al zo lang naar op zoek was. Bekend worden zijn vertolkingen van nummers als Vette Jus, Gehaakte Beddensprei en Juliana, Onze Vorstin.
Met name voor zijn ambities als zanger krijgt hij nu de ruimte die er eerst nauwelijks was. Tot aan 1985 had hij slechts een handvol singles mogen maken, waaronder Moeder (1949), Als In Holland De Bollen Weer Bloeien (1959) en Ga Nooit Weg Zonder Te Groeten (1964). Door zijn populariteit als Sjef van Oekel kan hij in 1980 een LP maken en vanaf 1985 een hele reeks singles.
De eerste single, Oh Wat Is Het Toch Fijn Om Gelukkig Te Zijn, wordt geen hit, maar hij komt er wel mee in diverse TV-programma's en het nummer wordt behoorlijk bekend. Het is geschreven door de mensen die Catapult en Rubberen Robbie vormden en daarna veel schrijf- en productiewerk deden. Op de B-kant staat het eerder genoemde Ga Nooit Weg Zonder Te Groeten.
Normaal gesproken ben ik geen van Nederlandse 'volksmuziek', maar Oh Wat Is Het Toch Fijn Om Gelukkig Te Zijn is een uitzondering. Het zal hem vooral zitten in de combinatie van de licht absurde tekst en de karakteristieke zang van Brouwers, maar ik word oprecht blij als ik dit nummer hoor. Nog steeds, en hoe prachtig is dat?
© 2019 TTZL
Wikipedia NL: Dolf Brouwers
Wikipedia EN: Dolf Brouwers
Beeld en Geluid Wiki: Dolf Brouwers
IMDb: Dolf Brouwers
YouTube: Oh Wat Is Het Toch Fijn Om Gelukkig Te Zijn
YouTube: Ga Nooit Weg Zonder Te Groeten
YouTube: Oh Wat Is Het Toch Fijn Om Gelukkig Te Zijn [clip]
YouTube: Ga Nooit Weg Zonder Te Groeten [clip]
YouTube: Moeder
YouTube: Als In Holland De Bollen Weer Bloeien
YouTube: Vette Jus
YouTube: Gehaakte Beddensprei
YouTube: Juliana, Onze Vorstin
Het derde en laatste album van de band, 666, laat horen dat Vangelis veel meer zijn zin kreeg en wordt alom als een mijlpaal gezien in de progressieve rock. Het album verslechterde de verhoudingen in de band nog verder en tegen de tijd dat het uitkwam bestond de band al niet meer.
