Zoeken in deze blog

zondag 25 mei 2014

#81: The Robert Cray Band - In My Soul (2014)


Afgelopen vrijdag was ik in Paradiso bij een concert van The Robert Cray Band. Hoewel ik hem al volg vanaf 1985 had ik hem nog nooit live gezien. Dat blijkt achteraf een vergissing. De nu zestigjarige Cray is live nog steeds geweldig op dreef.

Aanleiding voor de tour is Robert Cray's zeventiende studioalbum sinds 1980: In My Soul. Voornamelijk bekend als bluesman heeft hij zich ook vaak op aanverwante terreinen als jazz, R&B en soul begeven. Zo ook op dit nieuwste album waarop met name Memphis soul en R&B invloeden te vinden zijn. Het heeft een aangename, rustige, relaxte luisterplaat opgeleverd.

De veelvoudig Grammy Award winnaar presenteert een uitgekiende mix van originele tracks en covers. Tot die laatste groep behoren bijvoorbeeld een funky versie van Otis Redding's Nobody's Fault But Mine en een sfeervolle versie van Bobby Bland's Deep In My Soul.

Maar ook de originele tracks zijn prima. Opener You Move Me zet direct de toon, is lekker uptempo en een 'Robert Cray classic' in spé. Het enige andere nummer dat qua tempo in de buurt komt is I Guess I'll Never Know.

Voor de rest veel langzame, bluesy soul zoals de 'limited edition bonus track' Pillow en het ultieme liefdesverdriet in Fine Yesterday.

Vermeldenswaard is zeker ook het eerbetoon aan Booker T & The MG's (vooral bekend van Green Onions). Luister maar eens naar de heerlijke live versie van Hip Tight Onions (gevolgd door 'Deep In My Soul').

Robert Cray heeft het weer geflikt om een prima plaat af te leveren. Van het album is ook een Official Trailer te bekijken.


© 2014 TTZL


Official website: Robert Cray
Wikipedia EN: Robert Cray
Wikipedia NL: Robert Cray
Youtube: Deep In My Soul
Youtube: You Move Me
Youtube: I Guess I'll Never Know
Youtube: Pillow
Youtube: Fine Yesterday
Youtube: Hip Tight Onions/Deep In My Soul (live)
Youtube: Green Onions (Booker T. & The MG's)
Youtube: Official Trailer

zaterdag 17 mei 2014

#80: Rollins Band - Weight (1994)

Muzikant, schrijver, journalist, uitgever, acteur, radio presentator, 'spoken word artist', activist.....Henry Rollins is het allemaal. Hij had een moeilijke jeugd, bleek hyperactief en leerde daar op de middelbare school mee omgaan met bodybuilden en muziek als uitlaatkleppen. 

Van 1981 tot 1986 was hij de zanger van de beroemde (én beruchte) Amerikaanse punkband Black FlagOp het moment dat de optredens steeds vaker uitdraaiden op massale vechtpartijen overweeg Henry Rollins te stoppen met de band. Voor hij zijn besluit kenbaar kon maken spatte de band echter al uit elkaar en Rollins richtte zijn eigen uitgeverij op (vernoemd naar zijn geboortedatum: 2.13.61, Inc.) voor zijn boeken, 'spoken word performances' en iets later de Rollins Band

De Rollins Band kwam in 1992 voor het eerst onder de aandacht van een groter publiek toen MTV de video van Low Self Opinion oppikte. Twee jaar later braken ze nog wat verder door met hun vierde studioalbum Weight

Het album is een aparte mengeling van punk en hard rock met jazz-invloeden en voelt als één grote adrenalinestoot. Albumopener Disconnect is direct raak. De coupletten hebben een rustig tempo en alleen de scheurgitaar en de dreigende toon van de zang werpen een schaduw vooruit op de explosieve refreinen. Een aanpak die nog extremer voorkomt in Liar, een nummer dat ook 'heavy airplay' kreeg op MTV. De tegenstelling tussen de coupletten en refreinen is hier nog veel groter en dat werkt geweldig, zeker in combinatie met de tekst.

Nummers als Fool, Icon, Wrong Man en Shine zijn dan weer goede, maar meer recht-toe-recht-aan rocksongs. De zang van Henry Rollins geeft ze nog even wat extra's. In Tired en Alien Blueprint komen op heel verschillende wijze de jazz-invloeden weer wat meer naar boven terwijl Divine Object Of Hatred echo's van de vroege Red Hot Chili Peppers in zich heeft.

Het album behoort to het beste dat Henry Rollins heeft gemaakt en is het zeker waard om in zijn geheel beluisterd te worden.

Tot slot wil ik nog even aandacht besteden aan Henry Rollins, de verhalenverteller. Hij is een begenadigd 'spoken word artist' en met name de albums Back In The Van (over zijn tijd bij Black Flag) en Live at McCabe's vind ik geweldig. Voor dat laatste album won hij een Grammy Award. Luister, om een idee te krijgen, maar eens naar zijn relaas over Van Halen of kijk naar de theatershow 50 (Live at the National Geographic Theater).


© 2014 TTZL


Official website: Henry Rollins
Wikipedia EN: Rollins Band / Henry Rollins
Wikipedia NL: Rollins Band / Henry Rollins
Youtube: Disconnect
Youtube: Liar
Youtube: Fool
Youtube: Icon
Youtube: Wrong Man
Youtube: Shine
Youtube: Tired
Youtube: Alien Blueprint
Youtube: Divine Object Of Hatred
Youtube: Weight [full album]
Youtube: Van Halen [spoken word]
Youtube: 50 (Live at the National Geographic Theater) [spoken word]
Youtube: Low Self Opinion (van 'The End Of Silence', 1992)

zondag 11 mei 2014

#79: 坂本龍一 (Ryuichi Sakamoto) - B-2 Unit (1980)

In 1980 kwam een VPRO-jongerenprogramma (ik meen dat het Hotel Suburbia heette) op TV waarvan de titelmuziek me mateloos intrigeerde. Toen ik erachter kwam dat die muziek van de Japanse muzikant Ryuichi Sakamoto was ben ik er direct naar op zoek gegaan.

Dat bleek een gouden greep, want naast dat ik Sakamoto ben blijven volgen bleek hij ook nog lid te zijn van Yellow Magic Orchestra (YMO). Door hem ben ik toen dus ook op hun spoor gezet (zie ook de recensie van Technodelic).

Het album bleek B-2 Unit te heten het is geen lichte kost. Het begint al met het openingsnummer Differencia waarin gecompliceerde ritmes samen met synthesizerflarden een complex geheel vormen. Het duurde een aantal draaibeurten voordat ik het begon te waarderen. 

B-2 Unit is een album van contrasten want terwijl je nog duizelt van het openingsnummer volgt Thatness And Thereness. Een elektronische ballad met ontregelende zang en melodieën welke dan weer direct gevolgd wordt door een sterk ritmische synthesizertrack: Participation Mystique (luister naar beide nummers achter elkaar). In eerstgenoemde track zit ook een flard van de pianomuziek waar Sakamoto jaren later furore zou maken in en buiten Japan (luister maar eens naar Amore of een pianobewerking van zijn filmmuziek voor Merry Christmas Mr. Lawrence).

Tracks als E-3A en Iconic Storage zijn ook sterke nummers, maar er zijn twee nummers die er wat mij betreft nog bovenuit steken. Allereerst is dat Riot In Lagos. Het is het meest melodieuze nummer op het album en heeft een oosterse sfeer. Er zit een lekker pakkend tegendraads motiefje in en het is het meest toegankelijke nummer van het album.

En dan is er nog The End Of Europe, het nummer waar het allemaal voor mij mee begon. Het nummer dat als titelmuziek door de VPRO gebruikt werd. De desolate sfeer die Sakamoto in dit nummer weet op te roepen met alleen geluiden is ongeëvenaard. Luister en huiver!

© 2014 TTZL


Official website: Ryuichi Sakamoto
Wikipedia EN: Ryuichi Sakamoto
Wikipedia NL: Ryuichi Sakamoto
Youtube: Differencia
Youtube: E-3A
Youtube: Iconic Storage
Youtube: Riot In Lagos
Youtube: The End Of Europe
Youtube: Amore (from: Playing The Piano)
Youtube: Merry Christmas Mr. Lawrence (from: Playing The Piano)

zondag 4 mei 2014

#78: Tommy (original soundtrack recording composed by The Who) (1975)

Begin 1968 was The Who een succesvolle band, maar zelfs na drie albums waren het toch vooral de vele top 10 hits waar de aandacht naar uitging. Met name gitarist (en voornaamste songschrijver) Pete Townshend wilde echter dat The Who meer zou zijn dan een singlesband. 

Hij begon een artistiek waagstuk dat het einde van The Who kon betekenen of een nieuw begin. Het werd uiteindelijk het laatste toen in mei 1969 het magistrale Tommy uitkwam. Maar daar ga ik het nu niet over hebben. 

In 1975 verscheen namelijk de film Tommy van regisseur Ken Russell met de bijbehorende soundtrack. De heren van The Who spelen op deze soundtrack samen met de acteurs en muzikanten die in de film spelen. En om maar meteen met de deur in huis te vallen. Kwalitatief is de film niet meer dan een zesje waard. Het is allemaal nogal over-de-top en opzichtig. Kijk maar eens naar de trailer. Ook de soundtrack steekt bleekjes af tegen het origineel van The Who

En toch...toch hou ik van de soundtrack (en stiekem ook van de film). Deels is dat jeugdsentiment. Ik zal tien of elf geweest zijn toen ik de soundtrack voor het eerst hoorde, nog onwetend van het origineel, en ik vond de nummers en het verhaal geweldig.

Al ik er nu naar luister hoor ik dat de beperkte zangkwaliteiten van acteurs als Ann-Marget en Oliver Reed kunstig worden gecamoufleerd door de arrangementen en ondersteunende koortjes. Maar hun inzet en dramatische expressie maken veel goed. 

Daarnaast staan er ook een aantal sterke uitvoeringen op. Zo speelt Eric Clapton Eyesight To The Blind (het origineel is van Sonny Boy Williamson uit 1936) op een lekkere funky manier met een heel ingehouden wijze van zingen. Direct na dat nummer komt Acid Queen dat Tina Turner op het lijf schreven lijkt.

De versie van I'm Free in de film wordt gewoon door Roger Daltrey gezongen en is heel energiek, maar het hoogtepunt is toch de uitvoering van Pinball Wizard door Elton John met zijn eigen band. Het werd een top 10 hit in de UK.

De soundtrack van Tommy is dan misschien geen kunst met een grote 'K' en mag ook niet vergeleken worden met het origineel, ik zou hem toch niet willen missen. Als je wilt kun je de Tommy soundtrack integraal beluisteren en mocht die je bevallen, luister dan vooral ook eens naar het origineel

© 2014 TTZL


Official website: The Who/Tommy OST
IMDB.com: Tommy
Wikipedia EN: Tommy OST
Wikipedia NL: Tommy film
Youtube: Tommy trailer
Youtube: Acid Queen
Youtube: I'm Free
Youtube: Pinball Wizard
Youtube: Tommy OST (hele album)
Youtube: Tommy (hele album van The Who)