Zoeken in deze blog

zaterdag 30 maart 2024

#594: Andrew Lloyd Webber And Tim Rice - Jesus Christ Superstar (1970)

Bij het horen van de titel Jesus Christ Superstar (JCS) ben je misschien geneigd te denken aan de film of een theaterproductie. Het begon echter allemaal als een 'album musical' op een dubbelelpee, uitgebracht in 1970. Deze manier van uitbrengen van het werk was een noodgreep. JCS was bedoeld als theaterproductie, maar componist Andrew Lloyd Webber en tekstschrijver Tim Rice kregen simpelweg de financiering niet rond.

In 1965 ontmoette de 17-jarige Lloyd Webber de 20-jarige Rice. Ze componeerden in hetzelfde jaar direct de musical The Like Of Us. Ze vonden echter geen financiering voor een opvoering en het zou tot 2005 duren voor het werk voor het eerst werd uitgevoerd. In opdracht schreven zij daarna een vijftien minuten werk getiteld Joseph and the Amazing Technicolor Dreamcoat, wat een paar jaar later zou uitgroeien tot een volwaardige musical.

Hun derde werk werd JCS en dat kreeg de ondertitel 'A Rock Opera'. Het originele dubbelalbum maakt die kwalificatie helemaal waar. Ik ben goed bekend met versies als die van de Original London Cast of de soundtrack van de film, maar geen andere versie heeft dat geweldig ruwe rockgeluid en rauwe rand van het origineel. 

Voor een groot deel is de artistieke triomf van het album te danken aan de uitstekende vocalisten die zijn geselecteerd. Deep Purple's Ian Gillan als Jesus Christ laat horen dat zijn uitverkiezing voor deze rol meer dan terecht is. De twee andere hoofdrollen werden vertolkt door de op dat moment nog relatief onbekende Murray Head (Judas Iscariot) en Yvonne Elliman (Mary Magdalene).

Beider carrières hadden een kickstart door JCS, vooral ook omdat de singles van het album, Superstar (uit 1969, een jaar voor het album werd uitgebracht) en I Don't Know How To Love Him, succesvol waren.

Het album opent met de instrumentale Overture waarin bepaalde leidmotieven worden geïntroduceerd. Hierna volgt direct één van mijn favoriete tracks van het album: Heaven On Their Minds. Een prachtige fusie van rock en orkestrale muziek waar overheen Murray Head een vocale topprestatie levert.

Als daarna dan nog het swingende What's The Buzz/Strange Thing Mystifying en de mooie ballad Everything's Alright volgen, kan het bijna niet anders dan dat je het album bent ingezogen. Een ander hoogtepunt is The Temple waarop de harmonieën in de samenzang geweldig zijn en de eerste plaat wordt afgesloten met het uptempo en hoog energieke Damned For All Time/Blood Money.

Ook op de tweede elpee springen er een aantal nummers voor mij uit. Ten eerste het door Ian Gillan gezongen, intense Gethsemane (I Only Want To Say) en het ensemble-nummer The Arrest. Heerlijk is ook de vileine voordracht van Mike d'Abo (zanger van Manfred Mann in 1966-69) als King Herod in King Herod's Song (Try It And See).

Het album sluit vervolgens af met Trial Before Pilate, het eerder genoemde Superstar en The Crucifixion voordat we met het instrumentale John Nineteen Forty-One weer even op adem kunnen komen.

Na al die eerdere luisterbeurten vind ik het album nog steeds een belevenis. Het is eigenlijk vreemd dat het in Engeland niet direct aansloeg. Dat was opvallend genoeg wel in de VS het geval. Een paar jaar eerder was men daar nog volledig op tilt geslagen door een opmerking van John Lennon ("We're more popular than Jesus now"), maar de inhoud en vorm van JCS was blijkbaar wel acceptabel. 

Na het album volgde alsnog een theaterproductie die gedurende acht jaar in Londen zou worden opgevoerd en op dat moment daarmee de langstlopende productie was. Daarna volgde de film in 1973 en opvoeringen in vele landen tot op de dag van vandaag. Op dit moment is er in Nederland ook weer een productie van JCS te zien. 

De blijvende populariteit van JCS blijkt ook uit de uitgave van een geremasterde 3CD deluxe edition in 2021 van het originele album in een 100 pagina's tellend boek op 25x25cm formaat. Een mooi eerbetoon aan een geweldig album.

© 2024 TTZL


Officiële website: Andrew Lloyd Webber / Tim Rice
Wikipedia EN: Andrew Lloyd Webber / Tim Rice
Wikipedia NL: Andrew Lloyd WebberTim Rice

YouTube: Jesus Christ Superstar [album - deluxe edition]
Spotify: Jesus Christ Superstar [album - deluxe edition]

YouTube: Overture
YouTube: The Arrest
YouTube: Superstar
YouTube: The Crucifixion

zondag 24 maart 2024

#593: Steve Harley & Cockney Rebel - The Best Years Of Our Lives (1975)

Aan het begin van deze week kwam het bericht van het overlijden van de Britse zanger/gitarist Steve Harley. Hij maakte in december 2023 bekend dat hij kanker had en werd uiteindelijk 73 jaar. Hij is vooral bekend van één grote hit: Make Me Smile (Come Up And See Me) als Steve Harley & Cockney Rebel.

Harley werkte aan het begin van zijn werkzame leven als journalist, maar startte in 1972 de band Cockney Rebel. Na een handvol optredens kreeg de band al een contract bij EMI en weldra verscheen de single Sebastian

Het is een mooie gedragen ballad, compleet met orkest en koor en werd een flinke hit in Nederland, België en Duitsland, maar opvallend genoeg niet in het VK. Harley was er trouwens erg ontevreden over dat het bijna zeven minuten durende nummer voor de single was ingekort ("heiligschennis" noemde hij het). 

De tweede single Judy Teen, dat niet op het album The Human Menagerie staat, werd wel een grote hit in het VK, maar dan weer niet in continentaal Europa. In Nederland kwam het bijvoorbeeld niet verder dan de 26e plaats.

Na het tweede album The Psychomodo (uit 1974) spatte de band door interne problemen uit elkaar. In 1975 verscheen Harley onder de naam Steve Harley & Cockney Rebel, maar het was meer een solo-project van Harley dan een echte band. In 1975 en 1976 verschenen drie albums onder die naam, waarvan The Best Years Of Our Lives de eerste was.

Het album opent met de intro Introducing 'The Best Years' waarna het album pas echt van start gaat met het uptempo The Mad Mad Moonlight. Hierin hoor je direct dat Harley diverse muziekstijlen (pop, glamrock en progrock) tot een eigen geheel smeedt. Mr. Raffles (Man, It Was Mean) is weer een voorbeeld van een single die in het VK een hit werd, maar elders niet. In het nummer zit een reggae-achtig ritme verstopt, wat het een aparte draai geeft. 

Het al eerder vermelde Make Me Smile (Come Up and See Me) is veruit het bekendste nummer van het album en dat zie je ook bijvoorbeeld op Spotify. Waar de andere nummers van het album vaak de 100.000 keer afspelen niet zijn gepassseerd, staat de teller van Make Me Smile (Come Up and See Me) boven de 95 miljoen!

Het nummer werd in vele landen een hit, waaronder nummer één in het VK en Ierland en een top tien hit in Nederland en België> Ook zijn er ruim 120 cover versies. Harley zelf vind de versie van The Wedding Present de beste.

The Best Years Of Our Lives is een sterk en afwisselend album, want 49th Parallel kent bijvoorbeeld een funk-achtig ritme en afsluiter en titelnummer The Best Years Of Our Lives is dan weer een fijne, uitgesponnen ballad. In 2014 verscheen er deluxe edition met bonustracks, twee extra CD's met een live concert en een DVD met ongeveer een half uur bewaard gebleven beeldmateriaal van dat concert. 

Vanaf 1978 bracht Harley albums uit onder zijn eigen naam (zonder Cockney Rebel), maar toen dit geen succes werd ging hij die bandnaam toch weer gebruiken. Het succes keerde echter niet terug. Hij heeft sindsdien nog enkele notering in de hitparade van het VK gehaald, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het daarbij meestal om één van de vijf (!) heruitgaven van Make Me Smile (Come Up and See Me) ging. 

© 2024 TTZL


Officiële website: Steve Harley & Cockney Rebel
Wikipedia EN: Steve Harley & Cockney Rebel
Wikipedia NL: Steve Harley & Cockney Rebel

YouTube: The Best Years Of Our Live [album - deluxe edition]
Spotify: The Best Years Of Our Live [album - deluxe edition]

YouTube: Introducing 'The Best Years'
YouTube: The Mad Mad Moonlight
YouTube: 
Mr. Raffles (Man, It Was Mean)
YouTube: 49th Parallel
YouTube: The Best Years Of Our Lives

YouTube: Sebastian [Cockney Rebel]
YouTube: Judy Teen [Cockney Rebel]
YouTube: Make Me Smile (Come Up And See Me) [The Wedding Present]

zondag 17 maart 2024

#592: World Party - Private Revolution (1987)

Deze week kwam het trieste bericht dat Karl Wallinger is overleden op 66-jarige leeftijd. Hij werd bekend als lid van de The Waterboys (van Mike Scott) en was belangrijk op hun tweede (A Pagan Place, 1984) en derde (This Is The Sea, 1985) album.

Wallinger schreef samen met Scott het bekende Don't Bang the Drum (de openingstrack van This Is The Sea), maar ook World Party, dat op Fisherman's Blues uit 1988 terecht zou komen (het eerste album waar Wallinger niet meer op meespeelde).

World Party werd ook de naam van de 'band' die hij startte na zijn vertrek bij The Waterboys. In feite was het een solo-project van Wallinger, want alhoewel hij bij The Waterboys vooral toetsen speelde was hij multi-instrumentalist. Op  het debuutalbum Private Revolution speelt hij bijna alles zelf, al gebruikt hij pseudoniemen in de credits.

Wallinger's muziek heeft tegelijkertijd een jaren tachtig popgeluid én een sterke verwantschap met de jaren zestig (zijn hippie-achtige verschijning en teksten dragen daaraan bij). Het album bevat ook een nummer met de titel World Party. Het is echter niet dezelfde track als die van The Waterboys, maar ook een goed nummer met een sterk refrein.

Het album opent fantastisch met de titeltrack Private Revolution en houdt dat  momentum vervolgens drie nummers vol met achtereenvolgens Making Love (To The World)Ship Of Fools en All Come True. Wallinger zingt met een heerlijke lijzige toon en de nummers kennen een inventieve instrumentatie en mooie arrangementen. Als ik een minpuntje zou moeten noemen, dan zou het zijn dat de synthesizer vaker vervangen had moeten worden door echte instrumenten. Maar ja, wat wil je van een eenmansband?

Een cover van Bob Dylan's All I Really Want To Do legt één van zijn invloeden bloot, maar laat tegelijk horen hoe hij het nummer naar zijn hand zet en er een eigen draai aan geeft.

Na bijna veertig jaar draai ik het album nog altijd met veel plezier, net als daaropvolgende World Party albums Goodbye Jumbo (misschien wel zijn beste, uit 1990) en Bang! (uit 1993). Op deze albums staan sterke nummers als Way Down NowPut The Message In The Box en Is It Like Today?World Party krijgt hier ook steeds meer de contouren van een echte band, al zal hij later terugkeren naar de vorm van een solo-project met gastmuzikanten.

Met de dood van Karl Wallinger gaat een begenadigd songschrijver en muzikant verloren, die met wat meer geluk een veel grotere carrière gehad had kunnen hebben. 

De reacties op zijn dood laten dat ook zien. Zo postte Mike Scott een bericht op Twitter/X ("Reis goed verder, mijn oude vriend. Je bent een van de beste muzikanten die ik ooit heb gekend") en schreef Peter Gabriel: "Ik had zijn werk al van verre bewonderd, maar toen we samen een Real World Recording Week deden, beleefde ik de meest creatieve en leuke week die ik ooit in de studio heb gehad. Karl stroomde over van prachtige muzikale ideeën die ons allemaal omver bliezen, allemaal gebracht met vreselijke grappen waardoor we de hele dag en nacht ongecontroleerd moesten lachen. Hij was zo'n begaafd, natuurlijk schrijver en speler, het was een kraan die hij moeiteloos naar believen kon aanzetten.

© 2024 TTZL


Officiële website: World Party
Wikipedia EN: World Party
Wikipedia NL: World Party

YouTube: Private Revolution [album]
Spotify: Private Revolution [album]

YouTube: Private Revolution (video)

YouTube: Making Love (To The World)
YouTube: Ship Of Fools (video)
YouTube: All Come True (video)
YouTube: All I Really Want To Do
YouTube: World Party

YouTube: Way Down Now (video)
YouTube: Put The Message In The Box (video)
YouTube: Is It Like Today? (video)
YouTube: Don't Bang the Drum [The Waterboys]
YouTube: World Party [The Waterboys]
YouTube: All I Really Want To Do [Bob Dylan]

zondag 10 maart 2024

#591: Brian May + Friends - Star Fleet Project (1983)

Toen Queen besloot een tussenjaar in te lassen na het album Hot Space uit 1982 (en voor The Works uit 1984), besloot gitarist Brian May dat jaar te gebruiken voor een solo-project. Hij was trouwens niet het enige bandlid met zulke plannen, want ook drummer Roger Taylor en zanger Freddie Mercury begonnen toen te werken aan solo-albums (respectievelijk Strange Frontier en Mr. Bad Guy). 

Het was May's vierjarige zoon die hem op het idee bracht van het project. Hij was namelijk een grote fan van de Japanse marionettenserie X-Bomber die in de UK werd uitgezonden onder de titel Star Fleet. De themamuziek viel in de smaak en Jimmy spoorde vader Brian aan om er een eigen versie van te maken.

Ongeveer een half jaar later verzamelde May een groep vrienden die op dat moment ook wat tijd vrij hadden en in buurt woonden in Los Angeles: gitarist Eddie Van Halen, drummer Alan Gratzer (REO Speedwagon), Phil Chen (bassist, speelde bij Jeff Beck en Rod Stewart) en Fred Mandel (toetsen, speelde bij Alice Cooper en was op tour met Queen). 

Ze namen de titelsong Star Fleet op in een hard rock versie die wat doet denken aan Queen op de Flash Gordon soundtrack. Vooral in de tweede helft van het acht minuten durende nummer wordt ruim baan gegeven voor de gitaar-acrobatiek van May en Van Halen

Het zeven minuten durende Let Me Out was een al wat ouder nummer van May dat hier een nieuw leven kreeg. Het heeft een traag tempo, flinke bluesinvloeden en opnieuw een gitaarsolo van May en een solo van Van Halen.

Ook de dertien minuten van Blues Breaker (Dedicated To E.C.) staat bol van de blues. Dat is ook niet gek als je naar de titel en subtitel van het nummer kijkt, welke verwijst naar het legendarische album Blues Breakers van John Mayall with Eric Clapton. Het nummer is eigenlijk één lange jam die is samengesteld uit de verschillende jams die op de opnamedag gespeeld zijn. Het klink daardoor voor mij niet als een organisch geheel, maar eerder wat gefragmenteerd. Naar verluidt was Eric Clapton er ook niet wild van.

Je zou denken dat het samenbrengen van zoveel muzikaal talent wel iets moois moet opleveren, maar Star Fleet Project heeft mij echter nooit kunnen bekoren. Ik hoor een aantal gasten die ongetwijfeld twee leuke dagen in de studio hebben gehad samen, maar of dit nou per se uitgebracht had moeten worden? Het schijnt in het begin ook niet de bedoeling te zijn geweest, maar May was toch zo tevreden met het resultaat dat hij er een mini-album van maakte.

In 2023 verscheen Star Fleet Sessions, een uitgebreide heruitgave (32 tracks in plaats van de oorspronkelijke drie) in diverse formaten. Die heb ik maar aan mij voorbij laten gaan.

© 2024 TTZL


Officiële website: Brian May
Wikipedia EN: Brian May
Wikipedia NL: Brian May

YouTube: Star Fleet Project [mini-album]
Spotify: Star Fleet Sessions [album]

YouTube: Star Fleet

YouTube: Let Me Out

YouTube: Blues Breaker (Dedicated To E.C.)

YouTube: Blues Breakers [John Mayall with Eric Clapton]

zaterdag 2 maart 2024

#590: Turbo Hy Dramatics – High Mass On The High Frontier (1984)

Het komt niet vaak voor, maar Turbo Hy Dramatics is een band die geen Wikipedia-pagina heeft, geen heruitgaven heeft van hun werk, geen release heeft op streamingplatforms, waarvan zoeken via Google niet veel bruikbaars oplevert en waarvan YouTube slechts twee resultaten presenteert. Het is dan ook niet vreemd dat de band vrij onbekend is.

Ik zal in 1984 opmerkzaam zijn gemaakt op het album High Mass On The High Frontier door een recensie in Muziekkrant OOR. Het album bevat een mengeling van new wave, proto-punkpunk en garage rock.

Op dit debuutalbum bestaat de band uit Geoff Freeman (gitaar, bas, zang), Vinny Signorelli (drums) en Byron Ralston (bas). Signorelli heeft later een flinke carrière in de muziek gekregen, met bijvoorbeeld werk voor de band Swans (van Michael Gira) en het project Foetus van JG Thirlwell. Freeman werkte nog een tijdje voor Richard Hell, maar daarna kon ik van hem (en ook van Ralston) niets meer vinden.

Van het album vind ik opener High Frontier en afsluiter High Mass On The High Frontier tot de sterkste nummer behoren, met name vanwege het drumgeluid. Er staan zeer intense nummers op als Death Dance en We Are Mad And We Are Taking No Shit, maar ook makkelijker in het gehoor liggende tracks als Partly Cloudy And Deezy en Mainline.

Mad Dog tenslotte, is naar mijn bescheiden mening het beste nummer van het album. In bijna vijf minuten somt het prima op waar het op dit album om draait: een staccato-gitaar, stuwende bas en rollende drums, maar vooral intensiteit.

High Mass On The High Frontier is misschien een voetnoot in de muziek en zeker geen vijfsterrenplaat, maar ik mag hem nog altijd graag af en toe op de draaitafel leggen. 

© 2024 TTZL

Discogs: Turbo Hy Dramatics
Wikipedia EN (verwijzing): Vincent Signorelli discography