Zoeken in deze blog

zondag 29 mei 2016

#185: Stephen Emmer - Vogue Estate (1982)

De naam Stephen Emmer zal weinig lezers bekend in de oren klinken. Toch is zijn werk bekend bij iedereen die naar de Nederlandse televisie kijkt. Hij maakt namelijk al 30 jaar herkenningstunes voor vele zenders (NOS, RTL, Omroep Max) en programma's (NOS Journaal, Per Seconde Wijzer, RTL Late Night, RTL Boulevard). Voor een overzicht van zijn werk kun je luisteren naar het leuke Tune Toppers radio-item en kijken naar de tracklist van de CD-box Time To Face The Music.

Stephen Emmer (zoon van voormalig nieuwslezer
Fred, dat schijn je er altijd bij te moeten vermelden) is echter ook actief als songschrijver en muzikant en werkte samen met bijvoorbeeld Lou Reed, Midge Ure en Julian Lennon. Ook speelde hij in de Nederlandse band Minny Pops en in enkele Engelse bands (The AssociatesLotus Eaters). 

Als solo-artiest heeft hij niet veel werk uitgebracht. Vóór zijn twee CD's uit 2007 en 2014 bracht hij alleen het mini-album Vogue Estate uit in 1982. Ik geloof dat het naar aanleiding van een positieve recensie in Muziekkrant OOR was dat ik het mini-album aanschafte en ik heb het veel gedraaid. Dat het verscheen op Idiot Records was ook een aanbeveling want dat nieuwe label had ook net mooie platen uitgebracht van Fay Lovsky en Mathilde Santing.

De opener Vogue Estate Theme heeft een sterk filmisch karakter en zo was het ook bedoeld. "Een soundtrack voor een denkbeeldige film met Dirk Bogarde" zoals Stephen Emmer het zelf zegt. Het daaropvolgende Wish On wordt gezongen door Billy Mackenzie van The Associates en is een sterk nummer met een aangenaam jachtig karakter. Echter, de zang van Billy is wel een "acquired taste".

Na het met mooie breaks gezegende Eleven And Then Left volgt een persoonlijke favoriet: Terracotta Trimmings. Het nummer heeft in het refrein een melodielijn die niet meer uit je hoofd krijgt, de coupletten zijn miniatuurkunstwerkjes op zichzelf terwijl er links en rechts en in de achtergrond van het geluidsbeeld van alles tegelijk gebeurt. Meesterlijk.

Daarna volgt Never Share en dat is ook een prachtnummer. De show wordt hier gestolen door Martha Ladly (van Martha And The Muffins) en met zo'n stem kun je geen slecht nummer krijgen. Het uptempo House Of One en het ijle, melancholische The Transport Tragedy sluiten het mini-album in stijl af. 

Vogue Estate is klein maar fijn plaatje van internationale allure. Het is goed dat het sinds vorig jaar via de Bandcamp-pagina van Stephen Emmer in geremasterde vorm weer verkrijgbaar is.

© 2016 TTZL


Officiële website: Stephen Emmer
Wikipedia EN: Stephen Emmer
Wikipedia NL: Stephen Emmer
Beeld en Geluid Wiki: Stephen Emmer

Bandcamp: All 7 Tracks
YouTube: Tune Toppers

zondag 22 mei 2016

#184: :zoviet*france: - Digilogue (1998)

Er zijn van die groepen waar maar heel weinig over bekend is. Het collectief :zoviet*france: uit het Engelse Newcastle is daar een voorbeeld van. 

Sinds 1982 zijn er een flink aantal werken verschenen in flink wisselende bezettingen. Onder andere Robin Storey (tegenwoordig actief als Rapoon) en Mark Spybey (tegenwoordig actief als Dead Voices On Air) hebben deel uitgemaakt van :zoviet*france:. De muziek is industrieel georiënteerd en kan per album flink wisselen qua karakter. 

De vroege albums worden gekenmerkt door ruwe experimenten en een rauwe, scherpe toonzetting en hebben vaak een opvallende verpakking van bijvoorbeeld jute, teerpapier of aluminiumfolie. 

In de muziek zit ook een ambient-component en die komt vooral in de latere albums steeds duidelijker naar voren. Zo ook op Digilogue uit 1998, één van mijn favoriete :zoviet*france:-albums. Het is muziek die aandacht vraagt en die je niet terloops gaat beluisteren (hoofdtelefoon aanbevolen!). Ook vraagt het vaak meerdere luisterbeurten voordat de nummers hun geheimen beginnen prijs te geven. Op de CD-versie van het album staan 8 tracks en ik wil er hier drie uitlichten. 

De eerste minuut van openingstrack Alchemagenta lijkt er niets te gebeuren. Je hoort ruisen en tikken als van een LP van slechte kwaliteit en dan ineens komt er langzaam een ambient drone opzetten. Daar overheen worden spaarzame accenten gespeeld die vaak langzaam aanzwellen en met veel echo weer uitsterven. Na een minuut of drie verschijnt er een ritme en in de rest van het 14 minuten durende nummer wordt dit uitgebouwd tot een intrigerend klankenpalet.

In Amber is de ritmische component minder prominent. Slechts het zachte geluid van een belletje geeft een ritmisch gevoel onder de majestueuze klanken die de boventoon voeren. De nadruk ligt in dit nummer op de sfeer die de ijle, atmosferische klanken oproepen. 

Init sluit het album af met een ruim veertien minuten durende track waarin de elementen van de twee eerder genoemde nummers samenkomen. Er ontvouwt zich een erg mooie opbouw in dit nummer die tot een onverwachte climax leidt die dan weer doet denken aan de vroege albums van :zoviet*france:.

De groep bestaat tegenwoordig uit twee leden (Ben Ponton en Mark Warren) en is erg actief op SoundCloud waar onder andere een live optreden op het Incubate Festival in Tilburg in 2011 kan worden gedownload. 

Daarnaast maken ze de wekelijkse podcast/radioshow A Duck In A Tree die online beluisterd kan worden en ook als podcast via iTunes.

© 2016 TTZL


Officiële website: :zoviet*france:
Officiële Facebook: :zoviet*france:
Wikipedia EN: :zoviet*france:

YouTube: Alchemagenta
YouTube: Amber
YouTube: Init

SoundCloud: Live At Incubate, Poppodium 013, 18.09.11

zaterdag 14 mei 2016

#183: The Ex - History Is What's Happening (1982)

Het zal aan het eind van het schooljaar 1981/82 zijn geweest dat The Ex optrad op een schoolfeest van mijn middelbare school. Niet in de aula, die was gereserveerd voor een popbandje en de DJ. Nee, The Ex trad op in een leeg gemaakte garderobe voor de liefhebbers van een ander geluid en nieuwsgierigen. 

Ik kende de band niet. Het bleek een Nederlandse punkband met nummers die muzikaal avontuurlijker waren dan van menig Engels punkbandje. De teksten gingen ook echt ergens over en met werden met een ongekende felheid in de microfoon gespuugd door de zanger. 

Ik vond het geweldig en kocht direct hun tweede album dat ze net hadden uitgebracht: History Is What's Happening. Gelukkig was het album niet zo duur ("betaal maximaal FL. 10,-" staat er groot op de hoes!) en vond ik hun eerste album Disturbing Domestic Peace bij de bibliotheek (het opgenomen cassettebandje heb ik stukgedraaid).

History Is What's Happening bleek een heerlijk album. Twintig nummers trekken voorbij in ongeveer dertig minuten en het ene nummer is nog beter dan het andere. Opener Six Of One And Half A Dozen Of The Other duurt nog geen minuut, maar weet met het hoge tempo, inventieve basloopjes en hakkende gitaar direct de aandacht te grijpen. De voordracht van zanger G.W. Sok blijkt op het album al even intens als dat het live was. 

Bij het album zat een poster en boekje met alle teksten. Met name dat laatste was heel handig om goed te kunnen volgen waar de nummers over gaan. Zoals E.M. Why over de exploitatie door platenmaatschappijen, Watch-Dogs over controle door politie en beveiligers, Equals Only over discriminatie en H'wood-W'ton over Ronald Reagan.  

Er zijn een aantal tracks die er voor mij bovenuit steken. Life Live vind ik muzikaal één van de sterkste nummers. Een complex drumpatroon en stuwende bas ondersteunen de staccato-gitaarklanken. Daar overheen wordt in slechts vijf tekstregels een compleet beeld geschetst. Heel knap.

In Shoes wordt over een hele kale instrumentatie het relaas van een schoenpoetser vertelt, een metafoor voor de eeuwige strijd tussen de (foute) machthebbers en het volk. Pep Talk, Attacked en 148 sluiten het album grandioos af met aanklachten tegen respectievelijk drugsmisbruik, seksueel geweld en een gebrek aan democratie. 

Bijna 35 jaar later staat het album nog steeds als een huis en zijn veel teksten nog verbazingwekkend (of angstwekkend?) actueel. 
En de prijs is nog steeds 10,- !! (al zijn het nu euro's in plaats van guldens).

Ondanks een aantal bezettingswisselingen bestaat The Ex nog steeds en zijn ze zich blijven ontwikkelen. Tegenwoordig mixen ze vele stijlen (o.a. punk, post-punk, free-jazz, folk- en wereldmuziek) tot een geheel eigen geluid en werken ze samen met artiesten uit de hele wereld (met een speciale interesse voor Ethiopië). Ze zijn het nog altijd meer dan waard om te blijven volgen vanwege hun eigenzinnigheid, drang tot experimenteren en vooral omdat ze je blijven verrassen. 

© 2016 TTZL


Officiële website: The Ex
Wikipedia EN: The Ex
Wikipedia NL: The Ex

YouTube: Six Of One And Half A Dozen Of The Other
YouTube: E.M. Why
YouTube: Watch-Dogs
YouTube: Equals Only
YouTube: H'wood-W'ton
YouTube: Life Live
YouTube: Shoes
YouTube: 
Pep Talk
YouTube: Attacked
YouTube: 148

zondag 8 mei 2016

#182: X-101 - X-101 (1991)

Underground Resistance (UR) is een muziekcollectief en platenlabel uit de Detroit techno scene. UR is eind jaren tachtig begonnen door Jeff Mills en Mike Banks en later sloot Robert Hood zich aan.

UR positioneerde zich als een soort para-militaire eenheid die streed tegen de commerciële "mainstream entertainment industry" en dat hoor je terug in de muziek. Voor een dance-gerelateerde stroming klinkt de techno van UR kaal, hard, minimalistisch, mechanisch en vol geluidsexperimenten. 

In 1991 gaf UR een aantal tracks in licentie aan het Berlijnse label Tresor dat net was opgericht. Die tracks werden uitgebracht onder de naam X-101 in plaats van Underground Resistance en de 12"EP/CD-mini-album werd een flink succes.

Het album opent met het prima Sonic Destroyer en dat heeft een simpel, maar heel pakkend riffje dat direct in je hoofd blijft zitten en paar lekkere breaks. Het daaropvolgende Rave New World is qua tempo vergelijkbaar, maar heeft een heel ander geluidsbeeld. Donkerder van sfeer en de geluiden roepen bij beelden van treinreizen en film noir op. Echt een geweldig nummer.

UR blijkt als X-101 erg bedreven in het oproepen van sferen door geluiden. The Final Hour heeft een space/science fiction-achtig karakter en in G-Force is de associatie met snelheid onontkoombaar. Opnieuw twee prima tracks.

Na de lekker percussieve track Whatever Happen To Peace sluit Mindpower het mini-album af. Een vrij hectisch nummer dat op de één of andere manier toch een vloeiend geheel blijft en dat is knap gedaan.

X-101 was zowel commercieel als artistiek een succes en als gevolg van de geslaagde samenwerking tussen UR en Tresor kwamen er twee vervolgen. Opvallend hierbij is dat de groepsnaam mee veranderde: X-102 - Discovers The Rings Of Saturn en X-103 - Atlantis en ook die twee albums zijn echte aanraders. 

© 2016 TTZL


Officiële website: Underground Resistance
Wikipedia EN: Underground Resistance
Wikipedia NL: Underground Resistance

YouTube: Sonic Destroyer
YouTube: Rave New World
YouTube: The Final Hour
YouTube: G-Force
YouTube: Whatever Happen To Peace
YouTube: Mindpower

zondag 1 mei 2016

#181: Rick Wakeman - Life On Mars (2016)

In 1968 begon een jonge Rick Wakeman zijn studie aan het Royal College Of Music, maar al snel liet hij lessen lopen om als sessiemuzikant te kunnen werken en uiteindelijk zou hij de opleiding ook weer verlaten. Door zijn vermogen om als sessiemuzikant snel te kunnen leveren wat nodig was kreeg hij de bijnaam "One Take Wakeman". 

Via technicus Gus Dudgeon raakte hij betrokken bij de opnamen van het tweede album van David Bowie. Rick Wakeman speelde mee op diverse nummers van dat album, waaronder Space OddityOok op enkele ander vroege albums van David Bowie is hij te horen, zoals Hunky Dory's Life On Mars.

In die tijd speelde hij ook in The Strawbs en toen hij midden 1971 uit die band stapte kon hij toetreden toe David Bowie's band The Spiders From Mars. Hij kreeg echter ook een aanbod van Yes om Tony Kaye te komen vervangen. Hij koos voor Yes, maar zou nog wel een kleine bijdrage leveren aan David Bowie's album The Rise and Fall of Ziggy Stardust and the Spiders from Mars.

Een paar dagen na het overlijden van David Bowie was het dan ook passend dat Rick Wakeman bij BBC Radio 2 een pianoversie van Life On Mars speelde. Iets wat hij trouwens al vaker had gedaan, getuige deze opname uit 2006.

Vanwege de overweldigende reacties besloot Rick Wakeman studioversies van Life On Mars en Space Oddity op te nemen bracht deze (samen met een eigen nummer, Always Together) uit op een CD-single. 

Het zijn prachtige uitvoeringen van geweldige originelen geworden en de opbrengst doneert hij aan een goed doel, Macmillan Cancer Support

© 2016 TTZL


Officiële website: Rick Wakeman
Wikipedia EN: Rick Wakeman
Wikipedia NL: Rick Wakeman

YouTube: Life On Mars (studioversie op CD)
YouTube: Space Oddity (studioversie op CD)
YouTube: Always Together (studioversie op CD)

YouTube: Life On Mars (10 januari 2016, BBC Radio 2)
YouTube: Life On Mars (2006)

YouTube: Space Oddity [David Bowie]
YouTube: Life On Mars [David Bowie]