Zoeken in deze blog

zondag 27 december 2020

#424: Tangerine Dream ‎– Pilots Of Purple Twilight (The Virgin Recordings 1980-1983) (2020)

Tangerine Dream is een band die zich heeft voorgedaan in vele gedaantes sinds 1967. In mijn blog uit 2013 (#42) schreef ik dat Edgar Froese de enige constante factor was is in al die jaren, maar die stelling is door zijn overlijden in 2015 ook achterhaald. De geschiedenis van de band wordt opgedeeld in verschillende perioden, wat ik in blog #42 uit de doeken heb gedaan. Ik gaf daar ook aan dat The Virgin Years (1973-1983) algemeen als de meest prominente en interessante periode wordt beschouwd. En daar kan ik het alleen maar mee eens zijn.

Daarom was in juni vorig jaar In Search Of Hades (The Virgin Recordings 1973-1979) zo'n welkome uitgave. Naast de klassieke albums Phaedra, Rubycon, Ricochet, Stratosfear, Encore, Cyclone en Force Majeure bevat de box ook vele bonus tracks, zes CD's met niet eerder uitgebrachte live-opnamen, één CD met een niet eerder uitgebracht studio-album, een DVD met TV-opnames en drie albums die naar 5.1 surround-sound zijn gemixt. En natuurlijk zit er een mooi koffietafelboek erbij.

In oktober van 2020 volgde Pilots Of Purple Twilight (The Virgin Recordings 1980-1983) met de rest van The Virgin Years. Alhoewel deze box iets minder uitgebreid is dan de vorige, is het weer een prachtige uitgave. Een fors boekwerk zit er vanzelfsprekend weer bij, net als twee CD's met niet eerder in deze complete vorm uitgebrachte live-opnamen. Daarnaast zitten er twee soundtracks in de box die niet eerder officieel en/of met gebruik van de originele mastertapes zijn uitgebracht: The Soldier en The Keep. Hier worden veel fans heel blij van!

Blikvangers zijn echter de originele Virgin albums uit deze periode. Hoewel deze albums misschien niet de status hebben van de albums in de eerste box, zijn het prima albums waarop veel te genieten valt. Dat start al met Tangram dat uit Tangram Set 1 + Set 2 bestaat. Het is een evenwichtig album dat een indicatie geeft van wat we allemaal van het trio Froese/Franke/Schmölling mogen verwachten in de periode 1979-1985. 

Daarna volgde de soundtrack Thief waarvan met name Scrap Yard bekendheid kreeg doordat TV-stations het als tune gebruikten. Ook de uptempo single Dr. Destructo is redelijk bekend geworden. Op daaropvolgende studio-album Exit staat de track die deze box zijn titel heeft gegeven: Pilots Of Purple Twilight. Daarnaast vind ik Remote Viewing van dit album een fijne, atmosferische track.

In 1982 verschijnt het studio-album White Eagle en dat is mijn favoriet uit deze periode. Alles klopt aan dit album. Van het lange, afwisselende Mojave Plan (op kant A van de oorspronkelijke LP) tot het opzwepende Midnight In Tula, het sequencer-gestuurde Convention Of The 24 en de sfeervolle afsluiter White Eagle. In deze box worden er nog eens zes bonustracks aan toegevoegd.

In de box zitten daarnaast nog het live album Logos (met de sequentie Logos (Part 1)/Logos (Part 2)/Dominion) en het studioalbum Hyperborea. Dit laatste album is vergelijkbaar met White Eagle en bijna net zo sterk. Mooi zijn vooral opener No Man's Land, waar etnische muziek-invloeden opduiken, en een wederom LP-kant lange track, Sphinx Lightning.

Voor iedereen met een serieuze belangstelling voor Tangerine Dream zijn de boxen In Search Of Hades en Pilots Of Purple Twilight verplichte kost. Maar het is wel zaak om snel te zijn, want deze boxen verkopen vaak snel uit. Hades is al niet meer officieel verkrijgbaar en kun je nu alleen nog via derden op bijvoorbeeld bol.com of amazon.nl of discogs.com kopen.

© 2020 TTZL


Officiële website: Tangerine Dream
Wikipedia EN: Tangerine Dream
Wikipedia NL: Tangerine Dream

YouTube: Scrap Yard
YouTube: Dr. Destructo
YouTube: Remote Viewing
YouTube: Mojave Plan
YouTube: White Eagle
YouTube: No Man's Land

zaterdag 19 december 2020

#423: King Crimson - On (And Off) The Road (2016)

Vanaf 1968 had King Crimson een belangrijke en bepalende rol gespeeld in de progressieve rockmuziek met zeven studio- en twee live-albums, waaronder In The Court Of The Crimson King, Lizard en Larks' Tongues in AspicMaar in 1975 hield het King Crimson-verhaal op en legde voorman Robert Fripp zich toe op het leveren van bijdragen aan albums van artiesten als David BowiePeter Gabriel en Daryl Hall. Ook begon hij het kortstondige project The League of Gentlemen
Toch formeerde Fripp in 1981 weer een band met gitarist/zanger Adrian Belew, bassist Tony Levin en drummer Bill Bruford onder de naam Discipline. Tijdens de repetities en eerste optredens werd het voor Fripp echter al snel duidelijk dat de groep getalenteerde en ervaren muzikanten alle trekken van een volgende incarnatie van King Crimson had. Daarop werd besloten de groep dan ook maar zo te noemen en hun eerste album werd Discipline genoemd. 

Voor de King Crimson fans was dat album wel even wennen. Er werden vele, diverse labels op geplakt door de muziekpers en band gaf aan dat, alhoewel de band de vertrouwde naam gebruikte, het gezien moest worden als een nieuwe eenheid. De muziek was dan wel in de King Crimson-geest, de injectie met kunstzinnige new wave á la Talking Heads (waar zowel Fripp als Belew mee hadden samengewerkt) zorgde voor een geheel nieuwe ervaring. 

Die ervaring beviel echter goed met heftige songs als Elephant Talk en Thela Hun Ginjeet, terwijl daar een introspectieve track als The Sheltering Sky tegenover staat. De positieve ontvangst van het album leidde ertoe dat binnen een jaar het volgende album verscheen: Beat. Het album is bijna net zo goed en ook hier vinden we weer een mooie afwisseling van uptempo (Neil And Jack And Me, Neurotica) en downtempo tracks (Two Hands) en het prachtige Heartbeat dat het beste van beide werelden verenigt.

Weer twee jaar later verschijnt Three Of A Perfect Pair. Opnieuw een prima album dat net niet het zeer hoge niveau van Discipline haalt. Het titelnummer Three Of A Perfect Pair trapt het album op vertrouwde in midtempo af. Opvallend is dat er een flink aantal (voor King Crimson begrippen) toegankelijke songs op staan als Model Man en Man With An Open Heart. Daar tegenover dan weer tracks als Industry en Dig Me. Hoogtpunt is voor mij Sleepless en let vooral op het heerlijke basintro van Tony Levin.

In 2009 startte men de uitgave van boxsets en als eerste kwam een 5CD/1DVD versie uit van het debuutalbum In The Court Of The Crimson King. Deze werd twee jaar later gevolgd door een nog uitgebreidere versie (13CD/1BD/1DVD) van Larks' Tongues In Aspic. Door middel van vele, aan de studio-opnamen voorafgaande,  live-opnames documenteert de box de ontstaansgeschiedenis van het album. Daarnaast staan alle er stereo- en surroundversies op van de originele en daaropvolgende remixes en remasters. 

Die eerste twee boxen heb ik aangeschaft, maar daarna heb ik mij beperkt tot de CD+DVD heruitgaven die ook al met vele bonustracks en diverse stereo- en surround-versies gevuld zijn. Alleen de box die Discipline-periode documenteert kon ik niet weerstaan: On (And Off) The Road. Hier opnieuw, naast de drie albums in stereo- en surround-versies, ook vele live-opnamen (zowel audio als video). 

© 2020 TTZL


Officiële website: King Crimson
Wikipedia EN: King Crimson
Wikipedia NL: King Crimson

YouTube: Discipline [album]
YouTube: Beat [album]
YouTube: Three Of A Perfect Pair [album]

YouTube: Elephant Talk
YouTube: Neurotica
YouTube: Two Hands
YouTube: Heartbeat
YouTube: Industry
YouTube: Dig Me
YouTube: Sleepless

zondag 13 december 2020

#422: Logic System - Venus (1981)

Hideki Matsutake (松武秀樹) zal voor de meeste mensen buiten Japan geen bekende naam zijn. Toch heeft deze synthesizer-programmeur, componist, arrangeur en producer een indrukwekkende carrière. Hij raakte geïnteresseerd in synthesizers toen hij op de Expo '70 in Osaka het album Switched On Bach (uit 1968) van Walter Carlos hoorde. Een jaar later werd hij de assistent van de Japanse synthesizer-pionier Isao Tomita en werkte mij aan albums van andere artiesten, zoals Akiko Yano.

Op die manier raakte hij ook betrokken bij het eerste solo-album van Ryuichi Sakamoto van Yellow Magic Orchestra (aka YMO - zie gerelateerde blogs #72, #79, #217, #270 en #327). Hij werkte daarna ook als synthesizer-programmeur mee aan de albums van YMO en drukte daarbij zo zijn stempel dat hij regelmatig het "vierde YMO-bandlid" wordt genoemd (een beetje zoals producer George Martin de Fifth Beatle wordt genoemd).

In 1981 startte Matsutake zijn eigen project onder de naam Logic System en bracht het debuutalbum Logic uit. De muziek op dat album ligt behoorlijk in het verlengde van de YMO-albums, maar op het tweede album (Venus) tapt hij deels uit een ander vaatje. 

Het album opent met titeltrack Venus en dat is een lieflijke, lyrische synthesizer-ballad, net als de derde track I Love You. Er zijn ook tracks die verder bouwen op waar hij met Logic was gebleven, zoals MorpheusPlanTake A Chance en Automatic Collect, Automatic Correct.

Be Yourself en Metamorphism wijken echter af vanwege de duidelijke jazzrock-invloeden terwijl Prophet en de korte afsluiter Equivalent (welke refereert aan de intro van de openingstrack) een experimenteler karakter hebben. Venus is daarmee een heel afwisselend en intrigerend werkstuk in het Logic System-verhaal dat nog steeds doorloopt (onlangs kwam het nieuwe album Technasma uit).

Van debuutalbum Logic en van het derde (Orient Express) en vierde (To Gen Kyo) album had ik inmiddels de Japanse CD-uitgaven voor een redelijke prijs op de kop kunnen tikken. Van Venus was mij dat nog niet gelukt en daarom ben ik maar wat blij met het Parijse label wewantsounds.com dat zij een paar maanden geleden het album hebben heruitgegeven. 

© 2020 TTZL



Officiële website: Logic SystemHideki Matsutake
Wikipedia EN: Hideki Matsutake

YouTube: Venus [album]

YouTube: Venus
YouTube: Morpheus
YouTube: I Love You
YouTube: Plan
YouTube: Take A Chance
YouTube: Be Yourself
YouTube: Prophet
YouTube: Metamorphism
YouTube: Equivalent

zondag 6 december 2020

#421: Porcupine Tree - Arriving Somewhere... (2006)

In eerdere blogs belichtte ik al een album van Porcupine Tree (#7) en een solo-album van voorman Steven Wilson (#124). Sinds 1987 werkte Wilson solo onder de naam Porcupine Tree, maar in 1993 kwamen Colin Edwin (bas), Richard Barbieri (toetsen) en Chris Maitland (drums) bij de band en die laatste werd in 2002 vervangen door Gavin Harrison. In september 2009 verscheen het laatste studio-album The Incident en in de drie jaar daarna volgden nog drie albums met live-opnamen uit de periode 2007-2010. En alhoewel Wilson de eerste jaren nog volhield dat de band nog bestond, maar even niet actief was, werd naarmate de jaren verstreken duidelijk dat Porcupine Tree niet meer bestond. 

Het werd echter niet geheel stil rondom de band, want er verschenen geremasterde heruitgaven van sommige albums met als hoogtepunt de in februari 2020 verschenen luxe 3CD+Blu-Ray heruitgave van In Absentia (en de fans hopen dat het niet hierbij blijft).

Een grote verrassing was ook dat er ineens een officiële Porcupine Tree Bandcamp-pagina verscheen waarop niet alleen eerder verschenen, gelimiteerde live CD's als download worden aangeboden, maar inmiddels al negen nieuwe albums met live-opnamen. Wat een feest!

Al die nieuwe live-opnamen deden mij terugdenken aan één van mijn favoriete Porcupine Tree albums, de live dubbel-DVD Arriving Somewhere... uit 2006. Het bevat opnamen uit oktober 2005 in Chicago van de Deadwing-tour, het achtste studio-album. 

Wat vooral opvalt aan het album is de songkeuze. Er zijn nummers van recente albums als Stupid Dream (1999*), Lightbulb Sun (2000^) en In Absentia (2002°) en van het toen recent verschenen Deadwing (2005) komen concertopener Open Car (gezegend met een heerlijke ruige riff), het melancholieke Lazarus en de fijne tracks The Start Of Something Beautiful en Halo.

Don't Hate MeEven Less
Hatesong
° Blackest Eyes, Heartattack In A LaybyThe Sound Of Muzak, Trains

Opvallender zijn echter de keuzes voor tracks die alleen als extra's op special editions of DVD-surround versies van de albums voorkomen. Zo komt het als intromuziek gebruikte Revenant van de Deadwing-DVD, net als het prachtige instrumentale Mother And Child Divided. Van de special edition van Lightbulb Sun komt Buying New Soul en So Called Friend is een b-kantje van een Deadwing-single. Het is wel duidelijk dat dit soort nummers geen vullers zijn, maar volwaardige songs.

Het toppunt van het concert komt ook van Deadwing (en gaf ook de titel aan de DVD): Arriving Somewhere But Not Here. Het nummer is één van mijn meest geliefde Porcupine Tree nummers omdat het alles waar de band voor staat in één track van een minuut of twaalf samenvat. De start is heel rustig en dat duurt een minuut of vier. Daarna wordt het tempo opgevoerd, maar dit is niet de enige schakeling in het nummer. Twee minuten later breekt namelijk de hel los als er een heerlijke metal-passage volgt. En drie minuten daarna wordt doodleuk en abrupt weer helemaal teruggeschakeld naar het geluid van het rustige begin om daarna weer midtempo te eindigen. Meesterlijk.

Luister en kijk naar het hele concert op YouTube en geniet van Porcupine Tree in topvorm. De 2DVD is niet meer verkrijgbaar, maar in 2018 kwam er een heruitgave waarbij het concert op 2 CD's en Blu-ray staat voor slechts 18 euro. In goed Nederlands een 'no brainer'.

© 2020 TTZL



Officiële website: Porcupine Tree [archief] / Steven Wilson HQ
Wikipedia EN: Porcupine Tree
Wikipedia NL: Porcupine Tree

YouTube: Arriving Somewhere... [album]

YouTube: Don't Hate Me
YouTube: Even Less
YouTube: Hatesong
YouTube: Blackest Eyes
YouTube: The Sound Of Muzak
YouTube: Trains
YouTube: Open Car
YouTube: Lazarus
YouTube: Halo
YouTube: Revenant
YouTube: Buying New Soul


zondag 29 november 2020

#420: Nasmak - 4our Clicks (1982)

In de nasleep van punk was er een ongekende golf van goede en creatieve bands in Nederland. Noem het post-punk, noem het new wave of noem het iets anders, maar uiteenlopende bands als De Div (zie #297 en #376), Mecano, Minny Pops, The Tapes, MAM, Spasmodique, Eton Crop, Blue Murder en Clan of Xymox maakten geweldige muziek in de jaren tachtig. 

Nasmak mag daarbij niet onvermeld worden. De eerste Nederlandse band die een sessie bij de legendarische Britse DJ John Peel mocht doen en de band die misschien wel het beste Nederlandse album ooit heeft gemaakt: 4our Clicks.

De band start in 1978 als Nasmaak en is onder die naam ook aanwezig met het nummer Hondepoep op het album Uitholling Overdwars dat Nederlandse bands promoot. Nadat besloten is niet meer in het Nederlands te zingen word de naam verkort tot Nasmak en op het eerste album Nasmak Plus Instruments, Instruments Plus Nasmak uit 1980 maakt Truus de Groot nog onderdeel uit van het geheel. Truus bespeelt de zogenaamde kraakdoos en dat geeft een karakteristiek geluid. Dat valt ook John Peel op en hij noemt het album "de beste plaat van het Europese continent in jaren" en nodigt de band uit voor een sessie. Truus verlaat de groep echter en gaat als Plus Instruments verder. 

Op het tweede album 4our Clicks bestaat de band uit Theo van Eenbergen (bas, zang), Toon Bressers (drums, zang), Joop van Brakel (gitaar, zang) en Henk Janssen (synthesizer, gitaar, zang). Het album is van internationale klasse met tracks als Nothing But The LyricsSade M DeTake A Look en No Touch And Go. Heerlijk hoekige songs, met verrassende zanglijnen en synthesizer-partijen, die (bijna) dansbaar zijn. 

Helaas staan niet alle tracks van het album op YouTube, maar de hoogtepunten van het album (de drie songs die het album openen: Pilot In ChargeWaiting Room en I Hope I Am Gonna Rain Today) en Not Your Living Doll zijn gelukkig allemaal aanwezig. Ik denk dat het met name het inventieve basspel is dat mij naar binnen zuigt in deze nummers en in Not Your Living Doll is het samenspel tussen bas en drums meesterlijk. Voeg daarbij de heerlijke staccato gitaren en de  sterke vocalen en een vijfsterrenplaat is geboren.

De band was niet geheel tevreden was met de mix van de LP en daarom kwam er een remix uit op CD in 1988. Het zal wel komen doordat de LP al in mijn geheugen gegrift was voordat de remix uitkwam, want ik prefereer nog steeds die LP-versie. 

© 2020 TTZL


Officiële Facebook: Nasmak
Wikipedia NL: Nasmak

YouTube: Waiting Room
YouTube: Sade M De
YouTube: No Touch And Go
YouTube: Take A Look

YouTube: Hondepoep

zondag 22 november 2020

#419: VA - Geen Touw (Een Keuze Uit Ruim Vijf Jaar Ronflonflonsongs) (1990)

Van 10 oktober 1984 tot 30 januari 1991 was er op de Nederlandse radio (Hilversum III/Radio 3) een programma dat zijns gelijke niet kent: Ronflonflon (avec Jacques Plafond)Onder "leiding" van Jacques Plafond (=Wim T. Schippers) maakte een vaste groep medewerkers wekelijks absurdistische radiocabaret dat in het verlengde lag van tv-producties als De Fred Haché ShowVan Oekel's Discohoek en De Lachende ScheerkwastNet als met andere Wim T. Schippers vind je dit programma geweldig of helemaal niets.

Het motto van de show was dat het, als enige in Nederland, uit 100% gesproken woord en 100% muziek bestond. In de praktijk betekende dit dat er regelmatig door de gedraaide platen heen gesproken werd, platen die door Jacques Plafond regelmatig afgekondigd werden met "wat is dit een kutplaat" als ze hem niet bevielen.

Toch waren er wel muzieknummers die in zijn geheel gedraaid waren, maar dit waren veelal de eigen producties. In totaal zijn er 275 van die eigen liedjes uitgezonden, waarvan er zo'n 200 speciaal voor Ronflonflon zijn gemaakt.

Vanwege het geringe budget werden medewerkers van het programma ingezet als stemacteur en werden meerdere van de ongeveer 35 personages vertolkt door één acteur. Zo vertolkte Janine van Elzakker de karakters Elsje de Wit, Jacqueline van Benthemde Weduwe van BeurdenAnneke Rol en Wilhelmina Kuttje Jr. (waarbij ze nadrukkelijk vermeldde dat dit "met twee T's" geschreven werd) en speelde Rogier Proper speelde Jaap Knasterhuis en Inspecteur Falckenbosch. Andere prominenten waren zangeres Neel van der Elst (als Etna Vesuvia) en natuurlijk was ook Clous van Mechelen aanwezig als pianostemmer Jan Vos.

In het huidige omroepbestel is het ondenkbaar dat zo'n radioprogramma nog gemaakt zou kunnen worden, laat staan dat het meer dan zes jaar zou blijven bestaan. Gelukkig zijn inmiddels alle shows online te beluisteren, mede door de inspanningen van de vele fans die middels eigen opnamen het incomplete omroeparchief konden aanvullen.

Daarnaast zijn er CD's verschenen waarop Ronflonflon-liedjes staan. Er staan een paar liedjes op Schippers in Plafondvaart (CD uit 1992) en op Flarden Uit Ronflonflon Avec Jacques Plafond (1984-1991) (3CD uit 2009) staan zowel liedjes als radiofragmenten. Voor wie één CD voldoende vindt is Geen Touw (Een Keuze Uit Ruim Vijf Jaar Ronflonflonsongs) (CD uit 1990) een goede keuze. Hierop staat een mooie dwarsdoorsnede van kolder, sensuele spanning, lulligheid en quasi-diepzinnigheid. Luister naar een paar van de 23 nummers op deze CD en geniet... of niet:

© 2020 TTZL

zondag 15 november 2020

#418: Peter Criss - Out Of Control (1980)

Er zijn van die platen waarvan ik heus wel weet dat ze niet echt goed zijn, maar waar ik toch een zwak voor heb. Out Of Control van Peter Criss (de ex-drummer van KISS) is er zo één. Dat komt waarschijnlijk mede door de voorgeschiedenis van het album, dat vlak na zijn (eerste) ontslag uitkwam.

Op 18 mei 1980 maakte KISS namelijk bekend dat Peter Criss uit de band was gestapt vanwege persoonlijke redenen. In werkelijkheid was hij ontslagen vanwege de onhoudbare situatie die was ontstaan door zijn overmatige drank- en drugsgebruik. Niet alleen zijn gedrag was problematisch, maar ook op zijn drummen kon men niet meer vertrouwen. 

Op het album Dynasty uit 1979 speelde hij nog maar mee op één nummer: Dirty Livin'. Op nummers als I Was Made For Lovin' YouSure Know SomethingMagic Touch en de rest van het album is sessiedrummer Anton Fig te horen (overigens zonder dat hij ergens vermeld wordt). Op het volgende album Unmasked (dat twee dagen na het persbericht over Criss' ontslag verscheen) speelt Anton Fig ook alle drumpartijen, al vermeld het album Peter Criss nog als drummer. Dat album wordt overigens niet al te best ontvangen door een mix van zwakke nummers als Shandi en sterkere tracks als Talk To Me.

Er waren slechts vijf maanden verstreken sinds zijn ontslag toen Criss zijn tweede solo-album Out Of Control uitbracht. Zijn eerste solo-album bracht hij uit in 1978, tegelijk met de andere KISS-leden (zie blog #307), en daaruit bleek al zijn voorliefde voor pop en jazz. Soms leidt dat tot een zoetsappige ballad als By Myself en ook in de midtempo songs is het resultaat vaker middelmatig (Where Will They Run en Feel Like Letting Go) dan leuk (Out Of Control). De beste resultaten zitten in uptempo-tracks als In Trouble AgainI Found Love en You Better Run

Dat Criss zelf nog niet los was van zijn KISS-verleden blijkt wel uit de tekst 'Ex-drummer of KISS' die prominent op de hoes staat en uit de coda die hij toevoegde aan het album. Enkele seconden na het laatste nummer is Criss heel zachtjes te horen als hij met pianobegeleiding twee regels uit het nummer As Time Goes By zingt (bekend uit een scène in Casablanca): "You must remember this, a kiss is still a kiss". 

Als rechtgeaarde, 15-jarige KISS-fan bleef ik Peter Criss ook na zijn vertrek uit KISS volgen (net als twee jaar later Ace Frehley na zijn vertrek). Toen ik deze week de CD Japan-aankondiging kreeg van een 'Limited Low-priced Reissue' van dit album hoefde ik dan ook niet lang te denken.

© 2020 TTZL


Officiële website: Peter Criss
Wikipedia EN: Peter Criss
Wikipedia NL: Peter Criss

YouTube: By Myself
YouTube: I Found Love
YouTube: Out Of Control
YouTube: You Better Run

YouTube: Dirty Livin' [Kiss - Dynasty, 1979]
YouTube: I Was Made For Lovin' You [Kiss - Dynasty, 1979]
YouTube: Sure Know Something [Kiss - Dynasty, 1979]
YouTube: Magic Touch [Kiss - Dynasty, 1979]
YouTube: Shandi [Kiss - Unmasked, 1980]
YouTube: Talk To Me [Kiss - Unmasked, 1980]

zaterdag 7 november 2020

#417: (DNA featuring) Suzanne Vega - Tom's Diner (1987/1990)

In 1987 brengt Suzanne Vega haar tweede plaat uit. Na het succesvolle, zelfgetitelde debuut is Solitude Standing opnieuw een sterk album. Single Luka (een nummer over kindermishandeling) deed veel voor het album, maar er staan veel meer goede tracks op zoals In The Eye, Solitude StandingLanguage en Gypsy.

Het meest opvallend bij eerste beluistering is echter Tom's Diner, het a capella openingsnummer. Het is een beschrijving van een situatie die is gebaseerd op haar ervaringen in Tom's Restaurant in New York, waar zij regelmatig kwam (de buitenkant van hetzelfde restaurant is ook te zien in de serie Seinfeld). 

Vega had voor het nummer eerst een pianobegeleiding in gedachten, maar omdat ze op dat moment niemand kende die dat zou kunnen verzorgen begon ze het nummer a capella te doen bij haar concerten en dat is toen zo gebleven. Het nummer is ook uitgebracht op single (soms met het instrumentale slotnummer van het album Tom's Diner (Reprise) op de b-kant), maar het deed niet veel.

Drie jaar later maakt het Engelse duo DNA (Nick Batt en Neal Slateford) een remix van het a capella-nummer waarbij er een dance-laag onder het nummer wordt gelegd. Het werkt wonderwel en na het gehoord te hebben besluit Vega het nummer uit te brengen als Tom's Diner van "DNA featuring Suzanne Vega". 

Vega verwacht dat de remix hoogstens zal aanslaan bij een beperkte groep dance-liefhebbers, maar de praktijk is anders. Het nummer wordt in deze versie een grote hit en verkoopt miljoenen exemplaren. Het is dan ook knap hoe DNA er een dance-track van heeft gemaakt, terwijl de charme van het origineel in tact blijft. Er verschijnt natuurlijk ook nog een 12"-versie van, maar die langere track voegt iets wezenlijks toe aan de single. Een toevalstreffer, maar soms zijn die het leukste.

© 2020 TTZL


Officiële website: Suzanne Vega
Wikipedia EN: Suzanne Vega / DNA
Wikipedia NL: Suzanne Vega

YouTube: Tom's Diner [Suzanne Vega]
YouTube: Tom's Diner (Reprise) [Suzanne Vega]
YouTube: Tom's Diner [DNA featuring Suzanne Vega]
YouTube: Tom's Diner (12") [DNA featuring Suzanne Vega]

YouTube: Luka
YouTube: In The Eye
YouTube: Language
YouTube: Gypsy