Zoeken in deze blog

zondag 24 maart 2024

#593: Steve Harley & Cockney Rebel - The Best Years Of Our Lives (1975)

Aan het begin van deze week kwam het bericht van het overlijden van de Britse zanger/gitarist Steve Harley. Hij maakte in december 2023 bekend dat hij kanker had en werd uiteindelijk 73 jaar. Hij is vooral bekend van één grote hit: Make Me Smile (Come Up And See Me) als Steve Harley & Cockney Rebel.

Harley werkte aan het begin van zijn werkzame leven als journalist, maar startte in 1972 de band Cockney Rebel. Na een handvol optredens kreeg de band al een contract bij EMI en weldra verscheen de single Sebastian

Het is een mooie gedragen ballad, compleet met orkest en koor en werd een flinke hit in Nederland, België en Duitsland, maar opvallend genoeg niet in het VK. Harley was er trouwens erg ontevreden over dat het bijna zeven minuten durende nummer voor de single was ingekort ("heiligschennis" noemde hij het). 

De tweede single Judy Teen, dat niet op het album The Human Menagerie staat, werd wel een grote hit in het VK, maar dan weer niet in continentaal Europa. In Nederland kwam het bijvoorbeeld niet verder dan de 26e plaats.

Na het tweede album The Psychomodo (uit 1974) spatte de band door interne problemen uit elkaar. In 1975 verscheen Harley onder de naam Steve Harley & Cockney Rebel, maar het was meer een solo-project van Harley dan een echte band. In 1975 en 1976 verschenen drie albums onder die naam, waarvan The Best Years Of Our Lives de eerste was.

Het album opent met de intro Introducing 'The Best Years' waarna het album pas echt van start gaat met het uptempo The Mad Mad Moonlight. Hierin hoor je direct dat Harley diverse muziekstijlen (pop, glamrock en progrock) tot een eigen geheel smeedt. Mr. Raffles (Man, It Was Mean) is weer een voorbeeld van een single die in het VK een hit werd, maar elders niet. In het nummer zit een reggae-achtig ritme verstopt, wat het een aparte draai geeft. 

Het al eerder vermelde Make Me Smile (Come Up and See Me) is veruit het bekendste nummer van het album en dat zie je ook bijvoorbeeld op Spotify. Waar de andere nummers van het album vaak de 100.000 keer afspelen niet zijn gepassseerd, staat de teller van Make Me Smile (Come Up and See Me) boven de 95 miljoen!

Het nummer werd in vele landen een hit, waaronder nummer één in het VK en Ierland en een top tien hit in Nederland en België> Ook zijn er ruim 120 cover versies. Harley zelf vind de versie van The Wedding Present de beste.

The Best Years Of Our Lives is een sterk en afwisselend album, want 49th Parallel kent bijvoorbeeld een funk-achtig ritme en afsluiter en titelnummer The Best Years Of Our Lives is dan weer een fijne, uitgesponnen ballad. In 2014 verscheen er deluxe edition met bonustracks, twee extra CD's met een live concert en een DVD met ongeveer een half uur bewaard gebleven beeldmateriaal van dat concert. 

Vanaf 1978 bracht Harley albums uit onder zijn eigen naam (zonder Cockney Rebel), maar toen dit geen succes werd ging hij die bandnaam toch weer gebruiken. Het succes keerde echter niet terug. Hij heeft sindsdien nog enkele notering in de hitparade van het VK gehaald, maar de eerlijkheid gebiedt te zeggen dat het daarbij meestal om één van de vijf (!) heruitgaven van Make Me Smile (Come Up and See Me) ging. 

© 2024 TTZL


Officiële website: Steve Harley & Cockney Rebel
Wikipedia EN: Steve Harley & Cockney Rebel
Wikipedia NL: Steve Harley & Cockney Rebel

YouTube: The Best Years Of Our Live [album - deluxe edition]
Spotify: The Best Years Of Our Live [album - deluxe edition]

YouTube: Introducing 'The Best Years'
YouTube: The Mad Mad Moonlight
YouTube: 
Mr. Raffles (Man, It Was Mean)
YouTube: 49th Parallel
YouTube: The Best Years Of Our Lives

YouTube: Sebastian [Cockney Rebel]
YouTube: Judy Teen [Cockney Rebel]
YouTube: Make Me Smile (Come Up And See Me) [The Wedding Present]

zondag 17 maart 2024

#592: World Party - Private Revolution (1987)

Deze week kwam het trieste bericht dat Karl Wallinger is overleden op 66-jarige leeftijd. Hij werd bekend als lid van de The Waterboys (van Mike Scott) en was belangrijk op hun tweede (A Pagan Place, 1984) en derde (This Is The Sea, 1985) album.

Wallinger schreef samen met Scott het bekende Don't Bang the Drum (de openingstrack van This Is The Sea), maar ook World Party, dat op Fisherman's Blues uit 1988 terecht zou komen (het eerste album waar Wallinger niet meer op meespeelde).

World Party werd ook de naam van de 'band' die hij startte na zijn vertrek bij The Waterboys. In feite was het een solo-project van Wallinger, want alhoewel hij bij The Waterboys vooral toetsen speelde was hij multi-instrumentalist. Op  het debuutalbum Private Revolution speelt hij bijna alles zelf, al gebruikt hij pseudoniemen in de credits.

Wallinger's muziek heeft tegelijkertijd een jaren tachtig popgeluid én een sterke verwantschap met de jaren zestig (zijn hippie-achtige verschijning en teksten dragen daaraan bij). Het album bevat ook een nummer met de titel World Party. Het is echter niet dezelfde track als die van The Waterboys, maar ook een goed nummer met een sterk refrein.

Het album opent fantastisch met de titeltrack Private Revolution en houdt dat  momentum vervolgens drie nummers vol met achtereenvolgens Making Love (To The World)Ship Of Fools en All Come True. Wallinger zingt met een heerlijke lijzige toon en de nummers kennen een inventieve instrumentatie en mooie arrangementen. Als ik een minpuntje zou moeten noemen, dan zou het zijn dat de synthesizer vaker vervangen had moeten worden door echte instrumenten. Maar ja, wat wil je van een eenmansband?

Een cover van Bob Dylan's All I Really Want To Do legt één van zijn invloeden bloot, maar laat tegelijk horen hoe hij het nummer naar zijn hand zet en er een eigen draai aan geeft.

Na bijna veertig jaar draai ik het album nog altijd met veel plezier, net als daaropvolgende World Party albums Goodbye Jumbo (misschien wel zijn beste, uit 1990) en Bang! (uit 1993). Op deze albums staan sterke nummers als Way Down NowPut The Message In The Box en Is It Like Today?World Party krijgt hier ook steeds meer de contouren van een echte band, al zal hij later terugkeren naar de vorm van een solo-project met gastmuzikanten.

Met de dood van Karl Wallinger gaat een begenadigd songschrijver en muzikant verloren, die met wat meer geluk een veel grotere carrière gehad had kunnen hebben. 

De reacties op zijn dood laten dat ook zien. Zo postte Mike Scott een bericht op Twitter/X ("Reis goed verder, mijn oude vriend. Je bent een van de beste muzikanten die ik ooit heb gekend") en schreef Peter Gabriel: "Ik had zijn werk al van verre bewonderd, maar toen we samen een Real World Recording Week deden, beleefde ik de meest creatieve en leuke week die ik ooit in de studio heb gehad. Karl stroomde over van prachtige muzikale ideeën die ons allemaal omver bliezen, allemaal gebracht met vreselijke grappen waardoor we de hele dag en nacht ongecontroleerd moesten lachen. Hij was zo'n begaafd, natuurlijk schrijver en speler, het was een kraan die hij moeiteloos naar believen kon aanzetten.

© 2024 TTZL


Officiële website: World Party
Wikipedia EN: World Party
Wikipedia NL: World Party

YouTube: Private Revolution [album]
Spotify: Private Revolution [album]

YouTube: Private Revolution (video)

YouTube: Making Love (To The World)
YouTube: Ship Of Fools (video)
YouTube: All Come True (video)
YouTube: All I Really Want To Do
YouTube: World Party

YouTube: Way Down Now (video)
YouTube: Put The Message In The Box (video)
YouTube: Is It Like Today? (video)
YouTube: Don't Bang the Drum [The Waterboys]
YouTube: World Party [The Waterboys]
YouTube: All I Really Want To Do [Bob Dylan]

zondag 10 maart 2024

#591: Brian May + Friends - Star Fleet Project (1983)

Toen Queen besloot een tussenjaar in te lassen na het album Hot Space uit 1982 (en voor The Works uit 1984), besloot gitarist Brian May dat jaar te gebruiken voor een solo-project. Hij was trouwens niet het enige bandlid met zulke plannen, want ook drummer Roger Taylor en zanger Freddie Mercury begonnen toen te werken aan solo-albums (respectievelijk Strange Frontier en Mr. Bad Guy). 

Het was May's vierjarige zoon die hem op het idee bracht van het project. Hij was namelijk een grote fan van de Japanse marionettenserie X-Bomber die in de UK werd uitgezonden onder de titel Star Fleet. De themamuziek viel in de smaak en Jimmy spoorde vader Brian aan om er een eigen versie van te maken.

Ongeveer een half jaar later verzamelde May een groep vrienden die op dat moment ook wat tijd vrij hadden en in buurt woonden in Los Angeles: gitarist Eddie Van Halen, drummer Alan Gratzer (REO Speedwagon), Phil Chen (bassist, speelde bij Jeff Beck en Rod Stewart) en Fred Mandel (toetsen, speelde bij Alice Cooper en was op tour met Queen). 

Ze namen de titelsong Star Fleet op in een hard rock versie die wat doet denken aan Queen op de Flash Gordon soundtrack. Vooral in de tweede helft van het acht minuten durende nummer wordt ruim baan gegeven voor de gitaar-acrobatiek van May en Van Halen

Het zeven minuten durende Let Me Out was een al wat ouder nummer van May dat hier een nieuw leven kreeg. Het heeft een traag tempo, flinke bluesinvloeden en opnieuw een gitaarsolo van May en een solo van Van Halen.

Ook de dertien minuten van Blues Breaker (Dedicated To E.C.) staat bol van de blues. Dat is ook niet gek als je naar de titel en subtitel van het nummer kijkt, welke verwijst naar het legendarische album Blues Breakers van John Mayall with Eric Clapton. Het nummer is eigenlijk één lange jam die is samengesteld uit de verschillende jams die op de opnamedag gespeeld zijn. Het klink daardoor voor mij niet als een organisch geheel, maar eerder wat gefragmenteerd. Naar verluidt was Eric Clapton er ook niet wild van.

Je zou denken dat het samenbrengen van zoveel muzikaal talent wel iets moois moet opleveren, maar Star Fleet Project heeft mij echter nooit kunnen bekoren. Ik hoor een aantal gasten die ongetwijfeld twee leuke dagen in de studio hebben gehad samen, maar of dit nou per se uitgebracht had moeten worden? Het schijnt in het begin ook niet de bedoeling te zijn geweest, maar May was toch zo tevreden met het resultaat dat hij er een mini-album van maakte.

In 2023 verscheen Star Fleet Sessions, een uitgebreide heruitgave (32 tracks in plaats van de oorspronkelijke drie) in diverse formaten. Die heb ik maar aan mij voorbij laten gaan.

© 2024 TTZL


Officiële website: Brian May
Wikipedia EN: Brian May
Wikipedia NL: Brian May

YouTube: Star Fleet Project [mini-album]
Spotify: Star Fleet Sessions [album]

YouTube: Star Fleet

YouTube: Let Me Out

YouTube: Blues Breaker (Dedicated To E.C.)

YouTube: Blues Breakers [John Mayall with Eric Clapton]

zaterdag 2 maart 2024

#590: Turbo Hy Dramatics – High Mass On The High Frontier (1984)

Het komt niet vaak voor, maar Turbo Hy Dramatics is een band die geen Wikipedia-pagina heeft, geen heruitgaven heeft van hun werk, geen release heeft op streamingplatforms, waarvan zoeken via Google niet veel bruikbaars oplevert en waarvan YouTube slechts twee resultaten presenteert. Het is dan ook niet vreemd dat de band vrij onbekend is.

Ik zal in 1984 opmerkzaam zijn gemaakt op het album High Mass On The High Frontier door een recensie in Muziekkrant OOR. Het album bevat een mengeling van new wave, proto-punkpunk en garage rock.

Op dit debuutalbum bestaat de band uit Geoff Freeman (gitaar, bas, zang), Vinny Signorelli (drums) en Byron Ralston (bas). Signorelli heeft later een flinke carrière in de muziek gekregen, met bijvoorbeeld werk voor de band Swans (van Michael Gira) en het project Foetus van JG Thirlwell. Freeman werkte nog een tijdje voor Richard Hell, maar daarna kon ik van hem (en ook van Ralston) niets meer vinden.

Van het album vind ik opener High Frontier en afsluiter High Mass On The High Frontier tot de sterkste nummer behoren, met name vanwege het drumgeluid. Er staan zeer intense nummers op als Death Dance en We Are Mad And We Are Taking No Shit, maar ook makkelijker in het gehoor liggende tracks als Partly Cloudy And Deezy en Mainline.

Mad Dog tenslotte, is naar mijn bescheiden mening het beste nummer van het album. In bijna vijf minuten somt het prima op waar het op dit album om draait: een staccato-gitaar, stuwende bas en rollende drums, maar vooral intensiteit.

High Mass On The High Frontier is misschien een voetnoot in de muziek en zeker geen vijfsterrenplaat, maar ik mag hem nog altijd graag af en toe op de draaitafel leggen. 

© 2024 TTZL

Discogs: Turbo Hy Dramatics
Wikipedia EN (verwijzing): Vincent Signorelli discography

zondag 25 februari 2024

#589: Jeroen van Koningsbrugge/Zeus/De Lama's/Jurk/The Passion/Engine Room (2005~)

Acteur, presentator, cabaretier & zanger. Dat staat op Facebook van Jeroen van Koningsbrugge. Dat is al een behoorlijke veelzijdigheid, maar je kunt er ook nog producent, regisseur en schrijver (zowel voor film en tv als kinderboeken) aan toevoegen. En misschien vergeet ik dan nog wel wat, maar in dit blog ga ik mij focussen op zijn muziek.

Daarin is hij al net zo veelzijdig als met met film- (Loft, De Surprise, Riphagen) en tv-werk (Draadstaal, Smeris, Ik Hou Van HollandKamp Van Koningsbrugge).

In 2003 start Jeroen's muziekcarrière met de band Zeus. Samen met Roy (gitaar) en Paul (drums) Jansen en Bob Gerritsen (bas) brengt hij in 2005 het album Bad Signs uit. De muziek is zware stoner rock en zal menigeen doen verbazen die Jeroen alleen van tv kent. Luister naar Bad Signs of My Demons (met in de clip naast Jeroen ook Halina Reijn) en wordt weggeblazen door de ruwe vocale en muzikale kracht. 

Op het tweede album 07 (uit 2007) is de kwaliteit van de nummers alleen maar toegenomen, net als de kwaliteit van de productie (luister bijvoorbeeld eens naar Carousel of Man On Fire). Daarna zijn er helaas geen albums meer verschenen. Ze maakten alleen nog de tune voor Smeris en de single Everything in 2017.

Ook in 2007 breekt hij door naar het grote publiek als hij wordt toegevoegd aan het team van De Lama's (daarmee brengt hij de single Lekker Gewoon uit). Bij hun terugkeer in 2017 doen ze dat nog eens dunnetjes over met We Zijn Weer Terug (Lekker Gewoon).

Samen met Dennis van de Ven (wiens naam hij leende voor de Citroën reclames) maakt hij tv-programma's als Draadstaal en Smeris, maar vormt hij ook sinds 2010 het cabaret- en muziekduo Jurk!

Hun eerste single Zou Zo Graag werd direct een dikke hit en op het album Avondjurk staan nog veel meer prachtige Nederpopsongs, zoals bijvoorbeeld Niemand (versie 1), waarvoor twee verschillende versies van de videoclip werden gemaakt (versie 2 kent een andere afloop). 

Gebaseerd op het album kwam er ook de theatervoorstelling Avondjurk en in 2014 volgde het tweede album Glitterjurk met daarop onder meer het krachtige Vrij en het mooie Huil Nou.

Dat Van Koningsbrugge in 2013 ook te horen is op het Koningslied vergeten we gemakshalve even, want in 2015 komt misschien wel zijn muzikale hoogtepunt. In het tv-programma The Passion speelt hij de rol van Judas en maakt diepe indruk met zijn vertolking van Wit Licht. Het origineel van Marco Borsato steekt hierbij wat bleekjes af. Misschien nog indrukwekkender is dat Jeroen het kunststukje gezeten aan de talkshowtafel van RTL Late Night even herhaalt.

In 2016 speelt Van Koningsbrugge de hoofdrol in de film (en tv-serie) Riphagen over de Amsterdamse crimineel Dries Riphagen die in de Tweede Wereldoorlog met de Duitse bezetter samenwerkt. Samen met opnieuw Roy & Paul Jansen maakt hij als de gelegenheidsformatie Engine Room ook de titelsong If I Would Die Tonight.

In hetzelfde jaar maakt hij ook zijn eerste (en tot nu toe enige) solo-album Songs Of Life. Het tv-programma Jeroen In Californië, Songs Of Life volgt de totstandkoming van het album waarop hij samenwerkt met collega-muzikanten als Typhoon, Gers Pardoel en vooral Arno Krabman. Het bevat vooral pop, gelardeerd met andere invloeden en levert mooie tracks op als Bulletproof en The Whiskey Ain't Workin'.

Dat Van Koningsbrugge de hardere muziek nog een warm hart toedraagt blijkt wel uit de tour die hij in 2023 doet met een Pearl Jam tribute programma. Het doet verlangen naar een solo- of band-album waarop hij die machtige strot weer gebruikt om ons te trakteren op de vocale storm die we kennen van de Zeus albums.


© 2024 TTZL


Officiële website: Jeroen van Koningsbrugge
Facebook pagina: Jeroen van Koningsbrugge
Wikipedia NL: Jeroen van Koningsbrugge

Spotify: Zeus - Bad Signs [album]
Spotify: Zeus - 07 [album]
Spotify: Jurk! - Avondjurk [album]
Spotify: Jurk! - Glitterjurk [album]

YouTube: Bad Signs
YouTube: My Demons [video]
YouTube: Carousel
YouTube: Man On Fire
YouTube: Smeris
YouTube: Everything

YouTube: Lekker Gewoon

YouTube: Zou Zo Graag
YouTube: Niemand (video versie 1)
YouTube: Niemand (video versie 2)
YouTube: Vrij
YouTube: Huil Nou

YouTube: Koningslied [video]

YouTube: Wit Licht [video The Passion]
YouTube: Wit Licht [Marco Borsato]
YouTube: Wit Licht [video RTL Late Night]


YouTube: Bulletproof

zaterdag 17 februari 2024

#588: Chicory Tip - Survivor (1975)

Bij het selecteren van een blogonderwerp kwam ik een single tegen van Chicory Tip. Dat is een Engelse band die in 1967 werd opgericht en in 1975 weer uiteenviel. De band heette eerst The Sonics voordat ze de aparte groepsnaam aannamen die naar de plant cichorium intybus verwijst (ook bekend als wilde cichorei of wegenwachter; 'chicory' in het Engels).

De band maakte in 1970 en 1971 een handvol singles die flopten voordat ze in 1972 met Son Of My Father kwamen (zie ook blog #553). Dat werd een grote hit en reikte tot de nummer één positie in de UK en België en in Nederland tot nummer vier in de Top 40. Het is denk ik een nummer dat veel mensen zullen herkennen zonder dat de groepsnaam direct een belletje doet rinkelen.

Het bleef bij dit ene succes, want de daaropvolgende singles What's Your Name  (1972) en Good Grief Christina (1973) deden het veel minder goed. In Nederland bereikten ze respectievelijk de 28e en 31e plaats.

In 1975 was ik tien jaar oud (en bezat waarschijnlijk net zoveel singles) en zeer waarschijnlijk was ik wel bekend met Son Of My Father. Dat zal dan ook wel de reden zijn geweest dat ik de single Survivor uit zijn lijden in de uitverkoopbak heb verlost. Het nummer was in de Tipparade blijven steken, maar ging thuis natuurlijk in heavy rotation met zo weinig keuze. In mijn herinnering was het een lekker nummer.

Na herbeluistering moet ik mijn mening echter bijstellen. De stijl is archetypisch midden jaren zeventig en past naadloos in een rijtje met bands als The Rubettes, Bay City Rollers, Sailor, Racey en Showaddywaddy. Vederlichte pop, opgeleukt met snufjes rock en rock 'n' roll.

De tekst gaat over een 'overlever':

I was born a motherless child
I was born right in December
And the only thing I remember
Was growing up all alone

Without love or friends to help me
The odds were high against me
But I kept on fighting
And I made it on my own

'Cause I'm a survivor, survivor, survivor
No, no, no-one puts me down
I'm a survivor, survivor, survivor
No, no, no 

Het zou de tekst voor een brute heavy metal track kunnen zijn, maar het grappige is dat als je er de niets-aan-de-hand muziek bij hoort, in combinatie met de vrolijke manier van zingen, dan geloof je er helemaal niets meer van! Survivor was de laatste single die verscheen voordat de band ermee stopte.

Op de andere kant van de single staat Move On en met zijn sixties beat gevoel is dit het leukste nummer de hier genoemde tracks. Ondanks dat het alleen maar als b-kantje op twee singles is verschenen komt het nummer ook terug op de vele Greatest Hits albums die zijn verschenen van de band. Logisch, met zo weinig echte (grote) hits komt zo'n beetje ieder nummer van de band in aanmerking om te worden opgenomen op zo'n album. Het is natuurlijk ook lastig verzamelen bij een band die maar één album gemaakt en klein aantal singles (die niet op dat album staan) heeft gemaakt.

De band werd door een paar originele leden in 1996 weer tot leven gewekt en men treed ook nu nog steeds op. Voor mij is de eindconclusie dat het een leuke jeugdherinnering is en dat het daar ook vooral bij moet blijven.

© 2024 TTZL


Officiële website: Chicory Tip
Fan website: Chicory Tip
Wikipedia EN: Chicory Tip
Wikipedia NL: Chicory Tip

YouTube: Son Of My Father [video]
YouTube: Survivor
YouTube: Move On

Spotify: Survivor
Spotify: Move On

zaterdag 10 februari 2024

#587: discovered by Gruppo Sportivo - Topless 16 (2004)

Ooit gehoord van bands als Rock-A-TronicsThe AndThe Nearly DidWhite Bastard Sugar of Jerry O. & The Monomen? Nee? Hun nummers staan allemaal op het verzamelalbum Topless 16

Gruppo Sportivo-voorman Hans Vandenburg ontdekte als schooljongetje (dat moet ergens begin jaren vijftig geweest zijn) de hoes van dit album bij een platenzaakje, maar helaas was het vinyl onvindbaar. Hij mocht de hoes gratis meenemen en zocht lang naar de plaat, maar heeft deze helaas niet kunnen vinden. En toen heeft Hans met Gruppo Sportivo, op basis van
de groepsnamen, titels en hoesteksten, nummers geschreven en opgenomen die laten horen hoe zij denken dat de originelen geklonken kunnen hebben. Vandaar ook dat de grote gele sticker met 'discover by Gruppo Sportivo' op de hoes is geplakt.

Althans, dat is het verhaal op de binnenhoes. Onzin natuurlijk, maar een leuk gegeven dat met passie is uitgewerkt. Aan ieder detail is aandacht besteed. De artiestennamen, de songtitels, de biografieën aan de binnenzijde van de klaphoes, ze zijn allemaal even inventief als hilarisch. En ze getuigen van een diepgravende kennis en liefde voor de popmuziek:

Rock-A-Tronics - Superman Is Back!
Earth The X Planet - In The Land Of Milk & Honey
Red, Rose & Mary - 1 + 1 = 2
The B Lobsters - Cool Label
Don't Trust Machines - Come And See Me
The And - I Worry Every Day
Côte D'Azur - Une Peu Dommage
The Twiki's - BdBdBd
Earl Budweiser - Everybody Happy
Jay Jay Jr. - Your Words Are Free
The Nearly Did - My Uncle Ben's Picture Book
White Bastard Sugar - Ray Of Light
Big Deal - Told You So
Jerry O. & The Monomen - Non Stop Girl
The Kookles - Glad We Missed It
Magnetron - Born On My Birthday

Er zitten geen zwakke broeders tussen de nummers, maar ik wil er toch een paar uitlichten. Zo heeft opener Superman Is Back! heeft hele lekkere hooks en een sterk refrein. Cool Label kent dan weer een heerlijk intro, mooie break en sterke zang van Lies Schilp en Inge Bonthond. Het nummer gaat over een fan die geen aandacht krijgt van haar idool en dat dreigt slecht af te lopen (de tekstregel "It's a cool label signing you" vind ik geweldig, daar zit zoveel in!). 

Ook leuk is de Steppenwolf-referentie in I Worry Every Day: "I wasn't born to be wild now baby, I worry every day" (een prototypische tekstgrap voor Vandenburg, zie ook blog #152). Direct daarna volgt Un Peu Dommage en zelfs met mijn beperkte kennis van de Franse taal is dit goed te volgen. 

De reeks sterke nummers vervolgt direct daarop met BdBdBd. De titel en de groepsnaam van het 'origineel' (The Twiki's) verwijzen natuurlijk naar de avonturen van Buck Rogers (de robot in de TV-serie heet Twiki). Jammer genoeg is dit wel een foutje in de chronologie. De strip verscheen namelijk sinds 1929 (en daar kon dus naar verwezen worden op een verzamelalbum uit de jaren vijftig), maar het karakter Twiki verscheen pas in de TV-series van 1979-1981. Maar ach, een kniesoor die daarop let.

Leuk is ook Everybody Happy waarin de draak wordt gestoken met rock clichés en het nummer bevat de mooie regels "I do my best to avoid it, I bought some albums of The Fall, Tried to make up original lines, Which didn't help at all". Tenslotte verdient Ray Of Light het om in het zonnetje gezet te worden, want deze perfecte popsong had gewoon een grote hit moeten zijn. Eén van de beste nummers ooit van Gruppo Sportivo, als je het mij vraagt. 

Topless 16 is een sterk Gruppo Sportivo album waar een leuk verhaal omheen gebouwd is. Zoals altijd verdient het aanbeveling om goed naar te teksten te luisteren, want dat verhoogt de amusementswaarde aanzienlijk!

© 2024 TTZL


Officiële website: Gruppo Sportivo
Wikipedia EN: Gruppo Sportivo
Wikipedia NL: Gruppo Sportivo

YouTube: Topless 16 [album]
Spotify: Topless 16 [album]

YouTube: 
Superman Is Back!
YouTube: 
Cool Label
YouTube: 
I Worry Every Day
YouTube: 
Un Peu Dommage
YouTube: 
BdBdBd
YouTube: 
Everybody Happy
YouTube: 
Ray Of Light

zaterdag 3 februari 2024

#586: [Produced by Roger Payne] - Songs Of The Humpback Whale (1970)

Weinig albums hebben zoveel invloed gehad als Songs Of The Humpback Whale uit 1970. Het werd niet alleen de meest verkochte plaat met natuuropnamen, maar was ook heel belangrijk voor de totstandkoming van het eerste voorstel voor een moratorium op de walvisjacht in 1972 (U.N. Conference on the Human Environment, Stockholm).

Dat voorstel werd niet aangenomen, maar leidde uiteindelijk wel tot een wereldwijd moratorium op commerciële walvisjacht in 1982 (ingaand per 1985/86).

De ontstaansgeschiedenis van het album start als Roger Payne, actief in de bioakoestiek, attent gemaakt wordt op opnamen die Frank Watlington had gemaakt. Dat was een technicus bij de Amerikaanse marine die voor de kust van Bermuda opnamen maakte met onderwatermicrofoons. Die opnamen waren bedoeld om Russische onderzeeërs te detecteren, maar hij ving ook "angstaanjagende, kreunende en jammerende geluiden" op. Die geluiden bleken gemaakt te worden door walvissen.

Payne vroeg om de opnamen en hoorde dat de liederen van de walvissen soms wel dertig minuten lang waren. Ook ontdekte hij ritmische melodieën en thematische patronen in de liederen, vergelijkbaar met complexe muziekstukken die door mensen worden gemaakt.

Daaropvolgend onderzoek door Payne en zijn vrouw Katy legde bloot dat alle mannelijke walvissen in een bepaalde oceaan hetzelfde lied zingen en dat die liederen subtiel veranderen van jaar tot jaar. Ook viel op dat sommige gedeelten 'rijmen', met sleutelgeluiden die na intervallen terugkeren. 

In 1970 bracht Payne het album Songs Of The Humpback Whale uit en dat werd een groot succes. Op kant A horen we achtereenvolgens een Solo Whale (en kort Slowed-Down Solo Whale)Tower Whales en Distant Whale. Het mooiste staat op kant B, Three Whale Trip, met interactie tussen de walvissen.

Zoals eerder aangehaald zijn niet de verkoopcijfers van dit het album het belangrijkste. Het gaat vooral om de bewustwording waartoe het heeft geleid. Dat deze dieren in staat zijn tot dit soort complexe gezangen en dat het uitsterven ervan rampzalig zou zijn. Op het moment van verschijnen van het album werden nog 100.000 walvissen per jaar gedood. Twaalf jaar later kwam er dus een wereldwijd moratorium. Payne overleed vorig jaar op 88-jarige leeftijd in de wetenschap dat zijn album in 2010 was opgenomen in de National Recording Registry van de VS als een van de belangrijkste opnames die "cultureel, historisch of esthetisch belangrijk zijn en/of het leven in de Verenigde Staten informeren of weerspiegelen".

De opnamen zijn ook door anderen gebruikt. Zo zijn de walvissen bijvoorbeeld te horen in Farewell To Tarwathie van Judy CollinsMoving van Kate Bush en in And God Created Great Whales, Op. 229, No. 1 van Alan Hovhaness. Maar de geluiden zijn ook gebruikt in de film Star Trek IV: The Voyage Home in de scene Humpback Whales

De liederen van de walvissen werden daarnaast opgenomen op de Voyager Golden Record (die de diversiteit in geluiden en beelden op aarde moet weergeven aan eventuele buitenaardse leefvormen) die aan boord is van de onbemande ruimtesonde Voyager 1 welke in 1977 werd gelanceerd om de buitenste planeten van het zonnestelsel te bestuderen.

© 2024 TTZL


Wikipedia EN:
 Roger Payne

YouTube: Songs Of The Humpback Whale [album]
Spotify: Songs Of The Humpback Whale [album]

YouTube: Solo Whale
YouTube: Tower Whales
YouTube: Distant Whale

YouTube: Farewell To Tarwathie [Judy Collins]
YouTube: Moving [Kate Bush]
YouTube: Humpback Whales [Star Trek IV: The Voyage Home]

zaterdag 27 januari 2024

#585: Sleep - Dopesmoker (2003)

In Digs (het magazine van de Discogs website) stond een paar weken geleden het artikel If You Like Black Sabbath, Listen To These Doom Metal Bands. Dat trok mijn aandacht en onder de tien vermelde bands waren naast voor mij bekende namen als Pentagram en Candlemass ook een aantal onbekenden. Ik heb de in het artikel aangehaalde albums beluisterd en met name één album bevalt mij bijzonder goed.

Dat is Dopesmoker van de Amerikaanse band Sleep. De muziek van de band voldoet wel aan de karakteristieken van doom metal (laag tempo, laag gestemde gitaren en een dik/vet geluid), maar leunt eigenlijk meer naar stoner metal (met invloeden uit de psychedelische en acid rock). 

Dopesmoker is een ruim 63 minuten durende trip. Ik kan erover vertellen dat vanaf het begin een muur van geluid wordt opgetrokken waarin op het eerste gehoor niet heel veel wordt gevarieerd. Ik kan aangeven dat er op minuut 12 een vette gitaarsolo begint, in minuut 41 een rustpunt wordt ingelast en bij minuut 48 een fijne break te horen is, maar je kunt deze epic maar het beste zelf ondergaan. En als het bij de eerste luisterbeurt niet direct indruk maakt, probeer het dan nog eens, en nog eens. Het is een hypnotiserend werkstuk waarin je helemaal kunt opgaan. Ik merk dat ik het bij iedere luisterbeurt meer ga waarderen.

De diverse (her)uitgaven van het album bevatten allemaal een andere tweede (live) track zoals Sonic Titan, Holy Mountain of Hot Lava Man, maar het draait  natuurlijk allemaal om het titelnummer.

De track Dopesmoker kent trouwens een lange en hobbelige geschiedenis. Het werk aan het nummer startte al in 1992. De eerste twee albums van Sleep waren goed ontvangen en verschillende grotere labels wilden hen een contract aanbieden. De band koos voor London Records omdat hen daar volledige artistieke vrijheid werd beloofd. Toen Sleep echter in 1996 het album afleverde met één lang nummer, weigerde London Records om het uit te brengen.

Het album werd wel uitgebracht door een ander label onder de titel Jersusalem, maar zonder toestemming of medewerking van de band. De versie die daarop staat duurt slechts 52 minuten en is niet de versie die Sleep wilde uitbrengen.

In 2003 kwam de kans op de gewenste versie alsnog uit te brengen en ook onder de titel Dopesmoker (met de 'man op paard' hoes). In 2012 en 2022 volgden nog geremasterde versies. De laatste op het Third Man Records label van Jack White, waarop nu ook hun nieuwe werk verschijnt.

De versies vanaf 2012 verschenen met een nieuwe cover door Arik Roper, die mij om één of andere reden erg aanspreekt. De voor- en achterkant vormen één geheel en ik ben heel blij dat ik deze als groot formaat poster heb kunnen bestellen.

© 2024 TTZL

Officiële Facebook: Sleep 
Wikipedia NL: Sleep
Wikipedia EN: Sleep

Spotify: Dopesmoker [album]

YouTube: Dopesmoker
YouTube: Sonic Titan
YouTube: Holy Mountain
YouTube: Hot Lava Man