Zoeken in deze blog

zondag 27 januari 2019

#324: N.M.O. - Nederlandse Maatschappij Ontwikkeling (2014)

In 2013 kwamen Morten J. Olsen (drummer, percussionist, DJ, producer en kunstenaar uit Noorwegen) en Rubén Patiño (musicus en kunstenaar uit Spanje) met een nieuw project: een muziekcassette (!) van ongeveer twintig minuten met intelligent techno getiteld Dominant Akkord en als uitvoerend artiest werd 'Navngitt Mønster Opptog' vermeld.

Nu is dat niet echt een makkelijk in het gehoor liggende groepsnaam, maar als snel werd duidelijk dat dit ook niet zo bedoeld was. Bij de volgende uitgaven werd er gespeeld met steeds een andere invulling van het N.M.O. acroniem als naam van de uitvoerende artiest:
Nederlandse Maatschappij Ontwikkeling (2014)
Naturkunde Museum Ostkreuz (2015)
Natalia Martínez Ordóñez (2015)
Nordic Mediterranean Organization/Numerous Miscommunications Occur (2016)
Nassau Molasses Office (2017)

Na die eerste cassette volgde dus de release van de Nederlandse Maatschappij Ontwikkeling 12" en downloads. Opener is Full Spectrum Intercourse waarop militair-achtige percussie de toon zet in combinatie met een breed spectrum van geluiden. Het is een fascinered begin.

Op het daarna volgende ParaSomething wordt die opzet grotendeels voortgezet, alleen is de percussie meer 'techno' daar op de eerdere track. Kant 2 start met de meest experimentele track: Dirty Huts. Het nummer is minder vloeiend dan de eerder genoemde nummers, maar trekt hortend en stotend langs en is zeer rijk aan accenten. Een interessante track die pas na een paar keer luisteren gaat beklijven. Met de afsluiter SpecialgesamtkunstwerKunst keren we weer terug naar het geluid van de eerste track en het is een sterk einde van het album.

N.M.O. is een interessant project van twee allround kunstenaars dat het waard is om te volgen. Ook op de uitgaven die hierna volgden blijven ze nieuwe invalshoeken vinden om ter verrassen.

© 2019 TTZL



Officiële website: N.M.O. / Morten J. Olsen / Rubén Patiño
Facebook: N.M.O. 

zaterdag 19 januari 2019

#323: Alides Hidding - Hollywood Seven (1980)

Alides Hidding is bekend geworden als de zanger en voorman van Time Bandits. Die band was gedurende een paar jaar (1981-86) heel populair en scoorde acht Top 40 hits, waarvan vier de top tien haalden: Live It Up (1981), I'm Specialized In You (1983), Listen To The Man With The Golden Voice (1983) en I'm Only Shooting Love (1983).

Vóór deze periode maakte Alides Hidding echter al de solo-single Hollywood Seven die ik eigenlijk beter vind dan zijn werk met Time Bandits. Het nummer wer in 1980 een klein hitje. Het verbleef vijf weken in de Top 40 met als piek de 25e plek.

Het nummer start met een sterk intro van gitaar en bas en waarna Hidding het verhaal start over een meisje uit Omaha dat naast hem komt wonen en het wil gaan maken in Hollywood. Als het niet zo wil vlotten met haar acteercarrière, en haar spaargeld op is, begint ze mannen mee naar huis te nemen. Op een gegeven neemt ze echter de verkeerde mee met fatale gevolgen: 

I found her there one mornin'
When she didn't come for coffee when I called
She brought the wrong one home this time
There were crazy lipstick squalls across the wall
Now she's goin' back to Omaha but not the way she planned
There will be no crowd to cheer her on, no welcome home, no band

Naast de sterke tekst is het een perfecte popsong met een lekkere stuwende beat, met smaakvol gearrangeerde strijkers en een prominente saxofoon die het geheel mooi inkleurt. 

In de tijd dat het nummer uitkwam was het ook gewoonte om uitgerekte versies op een 12-inch uit te brengen. Helaas was lang niet iedere mix geslaagd te noemen en de 12-inch mix van Hollywood Seven is hier een voorbeeld van. Ik hou het maar bij de originele versie waar ik nog altijd graag naar luister.

© 2019 TTZL



Officiële website: Alides Hidding
Wikipedia NL: Alides Hidding / Time Bandits

YouTube: Hollywood Seven
YouTube: Hollywood Seven (12" version)

YouTube: Live It Up [Time Bandits - clip]
YouTube: I'm Specialized In You [Time Bandits]
YouTube: Listen To The Man With The Golden Voice [Time Bandits]
YouTube: I'm Only Shooting Love [Time Bandits]

zaterdag 12 januari 2019

#322: Wargasm - Why Play Around? (1988)

De late jaren tachtig waren een feest voor liefhebbers van thrash metal, het subgenre waarin de agressie- en tempo-knoppen nog net even iets verder worden opengedraaid. Thrash metal klassiekers verschenen bij bosjes: Metallica's Kill 'Em All, Ride The Lightning en Master Of Puppets, Megadeth's Killing Is My Business... and Business Is Good! en Peace Sells... but Who's Buying?, Anthrax' Spreading The Disease en natuurlijk Slayer's Reign in Blood.

In het kielzog van die bekende groepen en hun albums volgden vele andere bands die veel minder bekend geworden zijn. Vaak is dat terecht omdat het slechte kopieën waren van eerder genoemde bands. Maar af en toe glipt er een album tussendoor dat veel meer aandacht verdient had. Why Play Around? van Wargasm is zo'n album.

Dit trio uit Boston bestaat uit de broers Spillberg (Rich op gitaar en Barry op drums) en bassist/zanger Bob Mayo. Wargasm ontstond in 1986 uit eerdere bands Overkill en Maniac en bracht in 1988 hun debuutalbum Why Play Around? uit.

Het album opent met Wasteland waarop Rich meteen laat horen geweldige riffs te kunnen produceren en dat hij een ondergewaardeerde thrash metal gitarist is. De reden dat Rich kan excelleren ligt aan het geweldige fundament dat Barry en Bob leggen en het geheel wordt afgemaakt door Bob's sterke vocalen. 

Revenge opent daarna ook alweer met zo'n heerlijke riff en ontwikkelt zich tot een absoluut topnummer in het genre. En het gaat maar door! Bullets & Blades is goed, zombietrack Undead heeft een heerlijk creepy intro voordat het losbarst. Alleen de laatste track van kant A, Merritt's Girlfriend, weet niet echt te verrassen.

Kant B opent met de headbanger Sudden Death en de laatste twee tracks van deze plaatkant contrasteren mooi. Het rustige Le Cou Cou is een bewerking voor gitaar van het stuk voor klavecimbel Le Coucou van Louis-Claude d'Aquin. Direct daarop volgt de afsluiter en het heftigste nummer van het album Humanoid

Tussen dat alles ingeklemt zit het hoogtepunt van het album, het nummer dat dezelfde naam draagt als de band: Wargasm. Na een kort rustig intro volgt een log zwaar ritme waarover bas en gitaar metal-lagen leggen. Al snel gaat het ritme nog verder omhoog en in de negen minuten daarna ontvouwt zich een metal-meesterwerkje doorspekt met tempo-wisselingen en muzikale vondsten.

Opnieuw luisterend naar het hele Why Play Around? album van Wargasm kan ik niet anders dan concluderen dat dit een fantastisch thrash metal album is en dat het veel meer aandacht en waardering verdient dan het tot nu toe heeft gekregen.

© 2019 TTZL



Facebook: Wargasm
Wikipedia DE: Wargasm

YouTube: Why Play Around? [album]

YouTube: Wasteland
YouTube: Revenge
YouTube: Bullets & Blades
YouTube: Undead
YouTube: Merritt's Girlfriend
YouTube: Sudden Death
YouTube: Wargasm
YouTube: Le Cou Cou
YouTube: Humanoid

YouTube: Le Coucou [Louis-Claude d'Aquin]

zondag 6 januari 2019

#321: Philip Glass - Koyaanisqatsi (1983)

In september 1982 werd Godfrey Reggio's film Koyaanisqatsi op het Telluride Film Festival voor het eerst vertoond. In de maanden daarna volgden meer festivals en ongeveer een jaar later kwam er ook een (beperkte) bioscooprelease. 

De film bevat geen dialoog of verhalende structuur, maar is een stroom van opeenvolgende beelden die een verhaal vertellen. Een verhaal over de mens en de natuur en de verstoorde relatie daartussen. De titel is een woord uit de taal van de Hopi indianen en betekent "life out of balance" en dat illustreert de film op knappe wijze.


Dat de film zo goed is komt echter niet alleen door de beelden. Minstens zo belangrijk is de muziek van Philip Glass (zie ook #97) die al een reputatie had opgebouwd als componist van onder andere Einstein On The Beach en GlassworksDe Amerikaanse componist behoort sinds het midden van de jaren zestig met Steve Reich en Terry Riley tot de grondleggers van de minimal music

Tijdens de openingstitels en de daaropvolgende, vertraagde beelden klinkt het indrukwekkende titelnummer Koyaanisqatsi waarop de superdiepe basstem van Albert de Ruijter telkenmale op indrukwekkende wijze het woord 'Koyaanisqatsi' declameert. Ook tijdens de rest van de film spiegelt de filmmuziek van Glass  perfect de beelden van ReggioZijn de beelden kalm, dan is de muziek ook kalm (Clouds), maar zijn de beelden hectisch, dan is ook muziek hectisch (The Grid).  

De soundtrack werd in 1983 uitgebracht in een versie die de 'highlights' bevatte (ca. 45 minuten). In 1998 heeft Glass de gehele soundtrack opnieuw opgenomen en uitgebracht en die versie is zo'n 30 minuten langer (met name de 5.1 surround versie op Audio DVD is een aanrader). Tenslotte kwam in 2009 alsnog de gehele originele soundtrack uit.

Alhoewel de soundtrack van Koyaanisqatsi prima op zichzelf kan staan is deze toch het best te genieten met de beelden erbij. De film is te bekijken op YouTube en op DVD of Blu-ray natuurlijk. De mooiste versie heb ik echter meegemaakt in 2013 in Groningen waar het Noord Nederlands Orkest de muziek live speelde terwijl de film op groot scherm boven hun hoofden werd vertoond (zie deze clip voor een impressie).

NB Koyaanisqatsi is het eerste deel uit The Qatsi Trilogy waartoe ook Powaqqatsi (1988) en Naqoyqatsi (2002) behoren.


© 2019 TTZL



Officiële website: Philip Glass 
Wikipedia EN: Philip Glass
Wikipedia NL: Philip Glass

YouTube: Koyaanisqatsi [hele film]
YouTube: Koyaanisqatsi [hele soundtrack]

YouTube: Koyaanisqatsi
YouTube: Clouds
YouTube: The Grid