Maar wat doe je dan als de respons negatief is? Dan wordt je nijdig en wraakzuchtig en breng je alsnog een EP uit met Jello Biafra als zanger op het Alternative Tentacles label, maar dan namaak. En dat is precies wat de band Plainfield heeft gedaan.
En het moet gezegd, gitarist Smelly Mustafa heeft er veel werk van gemaakt. Zo heeft hij een barcode en catalogusnummer gestolen die Alternative Tentacles gereserveerd had voor een live album van Alice Donut en heeft hij een rubberen stempel laten maken precies zoals die van het label. Het hoesontwerp is voor de rest ook helemaal in lijn met de Alternative Tentacles-stijl van Winston Smith en Jello Biafra. Opmerkelijk genoeg schijnt Smith dit album op zijn eigen website vermeld te hebben, al kan ik het nu niet meer vinden. Het is dus onduidelijk of hij echt betrokken is geweest of niet.
Tenslotte heeft Plainfield aan zanger Grux van Caroliner gevraagd om zijn beste Jello Biafra-imitatie ten beste te geven. En dat doet hij eigenlijk best goed. Vlak na het uitkomen van de EP hadden veel mensen niet direct door dat dit een hoax was. Alternative Tenctacles sloeg trouwens terug door dezelfde truc uit te halen met het album The Unholy Handjob, zogenaamd van DUH - de supergroep van Boner Records, het label waar de Plainfield EP op was uitgekomen.
En de EP zelf, zult u vragen, is dat wat? Om eerlijk te zijn niet. De tweede track (Eric's Throwpillow) is wel leuk en de zesde en laatste track (Not Enough Sage) is zelfs prima te noemen. Voor de rest zijn de eerste track (een fake-telefoongesprek) en de tracks 3, 4 en 5 alleen maar een poging om Biafra belachelijk te maken en in een kwaad daglicht te stellen. Op zijn best tonen de tracks aan dat de initiële afwijzing van Alternative Tentacles waarschijnlijk terecht was. Het beste van de EP blijft de bijna perfecte manier waarop de vormgeving van Alternative Tentacles is nagedaan.
© 2021 TTZL
Geen opmerkingen:
Een reactie posten