TTZL Muziekblog: #402: Peter Green - The End Of The Game (1970)

Gisteren overleed gitarist Peter Green op 73-jarige leeftijd. Hij was één van de oprichters van de Brits/Amerikaanse band Fleetwood Mac. Daarvoor speelde hij in een aantal groepen waarvan John Mayall & The Bluesbreakers de laatste was. Hij verving Eric Clapton in juli 1966 toen die The Bluesbreakers verliet. Op dat moment zaten ook bassist John McVie en drummer Mick Fleetwood in The Bluesbreakers en samen met hen en gitarist Jeremy Spencer richtte Green Fleetwood Mac op.

Fleetwood Mac startte als een band in de Britse blues traditie. Op het eerste, zelfgetitelde album uit februari 1968 staan naast een aantal covers ook nummers van Peter Green als Merry-Go Round en I Loved Another Woman. Ook op het tweede album, Mr. Wonderful uit augustus 1968 (met één van de lelijkste hoezen ooit), staan een aantal goede nummers van zijn hand zoals Rollin' Man en Lazy Poker Blues.

Na het derde album, Then Play On uit september 1969, zou Green vrijwillig Fleetwood Mac verlaten vanwege zijn labiele mentale staat als gevolg van overmatig LSD-gebruik. Jammer, want dat derde album is erg sterk met nummers als Rattleshake Snake en Searching For Madge. En dan heb ik het nog niet eens gehad over non-album singles uit 1968-69 als Black Magic Woman, Need Your Love So Bad, Albatross, Oh Well Part 1 en Part 2 en The Green Manalishi (With the Two Prong Crown)!

In juni 1970 (een maand na zijn vertrek uit Fleetwood Mac) dook Peter Green de studio in met een aantal muzikanten voor een lange, studio jamsessie. Stukken uit deze sessie werden door Reprise Records aan het eind van dat jaar uitgegeven als het eerste solo-album van Green. Het werd geen succes en de critici vonden het niets: richtingloos en zonder focus.

Toen er echter onlangs een geremasterde '50th Anniversary Edition' met bonustracks werd uitgebracht was dat reden voor een herwaardering. Nou ben ik niet vies van een (muzikale) uitdaging dus kon ik de aanschaf niet weerstaan. En het viel me alleszins mee. Drie van de zes nummers zijn fijne bluesjams (Bottoms Up, Burnt Foot en Hidden Depth), er is één rustiger nummer dat in de verte aan Albatross doet denken (Timeless Time) en de twee experimentele nummers (Descending Scale en The End Of The Game) vliegen lang niet zoveel uit de bocht als je op basis van de recensies zou verwachten. Na een aantal draaibeurten ben ik het album, hoewel behoorlijk anders dan zijn eerdere werk, steeds meer gaan waarderen.

Ook de als bonus toegevoegde singles uit 1971 en 1972 zijn het beluisteren meer dan waard. Heavy Heart is een langzame blues en op de experimentelere b-kant No Way Out horen we vocalen van Nigel Watson, waarmee Green de credits van de tweede single deelt. A-kant Beasts Of Burden is uptempo, terwijl B-kant Uganda Woman heerlijk relaxed is.

The End Of The Game is geen lichte kost, maar voor mij wel een mooi voorbeeld van de unieke gitarist die Peter Green die was. Voor het talent dat hij had, heeft hij misschien te weinig memorabele platen gemaakt, maar laten we zijn bijdrage aan de vroege Fleetwood Mac, zijn solo-hoogtepunten en zijn invloed op collega-muzikanten niet vergeten.

Officiële Facebook: Peter Green
Wikipedia EN: Peter Green

Wikipedia NL: Peter Green

YouTube: Bottoms Up

YouTube: Timeless Time

YouTube: Descending Scale

YouTube: Burnt Foot

YouTube: Hidden Depth

YouTube: The End Of The Game

YouTube: Heavy Heart

YouTube: No Way Out

YouTube: Beasts Of Burden [met Nigel Watson]

YouTube: Uganda Woman [met Nigel Watson]