Mirage is het achtste solo-album van Schulze en was de opvolger van zijn doorbraakalbums Timewind en Moondawn en de soundtrack Body Love voor de gelijknamige film van Lasse Braun. En waar met name Moondawn en Body Love heel ritmisch van aard waren, ging Schulze met Mirage een heel andere kant op (tot verrassing van zijn platenmaatschappij Island Records die iets in de trant van Moondawn verwachtten, maar desalniettemin het album voluit hebben ondersteund).
Mirage bestaat uit twee nummers van ieder bijna een half uur, die bestaan uit lagen van geluid zonder echte ritmische componenten. Schulze vergelijkt het album wel met zijn debuut Irrlicht (uit 1972) waarop hij, in het pre-synthesizer tijdperk, uit zijn orgel een soort drone music toverde. Minimalistische muziek waarbij lang aangehouden noten, geluiden en toonclusters te horen zijn terwijl er maar langzaam variaties worden toegepast. Het album heeft als ondertitel "An Electronic Winter Landscape" en dat is ook het overheersende gevoel dat je van de twee tracks krijgt.
De eerste helft van de eerste track van Mirage (Velvet Voyage) heeft een onheilspellende sfeer en klinkt alsof je midden in de winter door een donker en verlaten bos loopt. Het is ook alsof je stil staat in de tijd, het is bijna een half uur lang een variatie op één akkoord. In de tweede helft wordt de toon iets lichter, maar niet veel. Toch klinkt de track niet zozeer 'donker', maar eerder 'droevig'.
De tweede track (Crystal Lake) is anders van sfeer en de repeterende patronen werken heerlijk hypnotiserend. De klank doet denken aan bellen in allerlei toonhoogten en dit houdt zo ongeveer de helft van de track aan. Dan is er een passage van een minuut of tien waarin de sfeer heel meditatief wordt, waarna in de laatste vijf minuten de bellen weer terugkeren. Crystal Lake is één van de meest geliefde tracks onder de Schulze-aficionado's en het is niet moeilijk te begrijpen waarom.
Het album is opgedragen aan Hans Dieter Schulze, de oudere broer van Klaus. In de winter van 1976/1977, waarin Mirage werd gecomponeerd en opgenomen, overleed Hans Dieter aan kanker. Met die kennis in het achterhoofd is de sfeer van het album ineens heel verklaarbaar.
Des te vervelender dus juist van dit album de master, die gebruikt werd voor CD-versies van Mirage tot aan 2017, vol zat met clicks en pops. Ook de heruitgaven uit 2005 (Revisited Records, REV 001) en 2016 (MIG, 01562 CD). Pas met de versie uit 2017 (MIG, 01562 CD), die geremastered werd van de originele master tapes door Schulze's vertrouweling Tom Dams, kreeg het album een waardige uitgave op CD. In vergelijking met de vorige versies is het alsof er een laag stof is afgehaald, het geheel is opgepoetst en er nu weer een mooie glimmende, geweldige klinkende versie van Mirage tevoorschijn is gekomen.
De bonustrack die aanwezig is op de CD-versies sinds 2005, In Casa Crede Chi Non Crede?, is hier ook weer aanwezig. En hoewel de track geluidstechnisch niet kan tippen aan de originele tracks, is deze muzikaal dik in orde en zeer genietbaar.
© 2021 TTZL
Wikipedia EN: Klaus Schulze
Geen opmerkingen:
Een reactie posten