Toen White het apparaat aan Neil Young demonstreerde was hij er direct weg van. Misschien opmerkelijk voor twee muzikanten die zo ijveren voor de de beste geluidskwaliteit en als twee Don Quichotte's de MP3-trend bevechten. Tegelijkertijd zijn het echter liefhebbers en romantici en omarmden ze dit artefact uit vervlogen tijden. Jack White zei hierover: "We verdoezelden schoonheid met opzet om naar een andere plaats, een andere stemming te gaan". En Young noemde het "een ongehoorde verzameling herontdekte liedjes uit het verleden, opgenomen met oude elektromechanische technologie, die de essentie vastleggen van iets dat voor altijd verdwenen had kunnen zijn".
Neil Young gebruikte de Voice-O-Graph om uit te reiken naar Edna "Rassy" Young, zijn in 1990 overleden moeder, door middel van het opnemen van covers van oude favorieten van hem. Het eerste nummer op het album is gesproken woord, A Letter Home. Daarna volgt Changes, een cover van Phil Ochs, en eerlijk is eerlijk, het geluid is wel even wennen.
De in de Voice-O-Graph live gesneden plaatjes zijn als 'master' gebruikt voor het reguliere album (op CD en LP), dus naast de klank van een heel oude radio-uitzending krijg ook je de ruis en tikken van het plaatje erbij. Dit past natuurlijk helemaal binnen het project, maar het duurde toch een paar draaibeurten voordat ik het concept kon omarmen en de charme ervan ontdekte.
Er springen een aantal nummers voor mij uit. Dat zijn Early Morning Rain en If You Could Read My Mind (beide van Gordon Lightfoot), On The Road Again (van Willie Nelson, met Jack White op piano) en My Hometown (van Bruce Springsteen). Maar eigenlijk kun je beter het hele album (een aantal malen) ondergaan dan losse tracks luisteren.
En om het af te maken is iedere box uniek omdat de foto er met de hand op vast is gemaakt met bruine plastic tape waarna artiest en titel er met de hand op zijn geschreven. Met recht een kunstwerkje.
© 2021 TTZL
Wikipedia EN: Neil Young
Geen opmerkingen:
Een reactie posten