TTZL Muziekblog: #494: Henny Vrienten (1948-2022) / Klaus Schulze (1947-2022)

We hebben een week achter de rug waarin we op maandag 25 april jl. te horen kregen dat Henny Vrienten was overleden en een paar dagen later vernamen we dat ook Klaus Schulze was overleden. In beide gevallen was bekend dat ze ziek waren en daarom niet meer optraden, maar ook in beide gevallen kwam het overlijden sneller dan gedacht.

Bij Henny Vrienten denkt iedereen natuurlijk meteen aan de 'zanger, bassist en songschrijver van Doe Maar'. Vrienten was echter nog zoveel meer dan zijn werk met die band, want hij maakte heel veel muziek voor films en theater, had succesvolle samenwerkingen met Frank Boeijen/Henk Hofstede en met George Kooymans/Boudewijn de Groot (als Vreemde Kostgangers). Kijk naar zijn discografie en verbaas je over zijn productie.

Het meest dierbaar is mij echter zijn solo-album Geen Ballade dat in 1984 uitkwam, direct na het laatste Doe Maar-album 4US (uit 1983). De lijn die werd ingezet met 4US trekt hij hier door. De nummers zijn muzikaal gezien ontdaan van opsmuk en de teksten zijn veelal maatschappijkritisch en confronterend. En als de liefde het onderwerp is dan zijn de teksten ook emotioneel volwassen en passend bij zijn leeftijd op dat moment (35 jaar).

Mijn favoriete nummers zijn de uptempo tracks Naar Verluidt en Misverstand, de ballads Geen Ballade, Dichtbij en Ketchup en natuurlijk de hit met Herman Brood, Als Je Wint, maar het hele album is geweldig. Van harte aanbevolen.

Wie dit blog een beetje volgt weet dat ik fan ben van Klaus Schulze. De blogs #51, #251, #349, #450 en #481 getuigen hiervan. Dat het overlijden van Schulze onverwacht kwam blijkt wel uit het feit dat op 14 maart jl. platen-maatschappij SPV Records en Klaus Schulze nog naar buiten brachten dat zij hun samenwerking voortzetten en dat er op 10 juni a.s. een nieuw album zal verschijnen: Deus Arrakis.

Mijn favoriete albums van Klaus Schulze hier opnoemen zou alleen als twee blogs kunnen vullen, dus ik heb besloten om mij te beperken tot de één album per decennium.

De jaren zeventig heb eigenlijk al behandeld met Timewind (#51) en Mirage (#450), maar bijna alle solo-albums uit die periode zijn de moeite waard. Uit de jaren tachtig is Audentity (1983) mij het meest dierbaar. De hernieuwde samenwerking met Wolfgang Tiepold op cello werkt hier zo goed.

In de jaren negentig wint Are You Sequenced? (1996) het net van Beyond Recall (1991) en uit de jaren 2000 is het zonder twijfel Moonlake (2005).

In de periode na 2010 zette Schulze de succesvolle samenwerking uit 2008/2009 met Lisa Gerrard (van Dead Can Dance faam) voort op Big In Europe Vol. 1 (2013) en Vol.2 (2014). En na zijn tot nu toe laatste album Silhouettes (2018) komt er nu dus nog een toegift in de vorm van Deus Arrakis.

Ik ga Klaus Schulze missen, maar gelukkig is er ongelofelijk veel werk van hem verschenen om van te genieten. Want naast zijn solowerk zijn er ook nog de albums met Wahnfried, Tangerine Dream, Ash Ra Tempel, The Dark Side Of The Moog en vele anderen.