Nieuwsgierig geworden ben ik gaan luisteren naar het gelijknamige debuutalbum D Generation uit 1994 en om eerlijk te zijn was ik niet heel erg onder de indruk. Het is geen slecht album en wordt prima gemusiceerd en gezongen, maar bij sommige nummers had ik associaties met The Offspring en Green Day en bij andere nummers met glam/hair metal bands als Mötley Crüe, Poison en Hanoi Rocks. Die Amerikaanse versies van punk en metal kunnen mij niet erg bekoren.
Die ervaring strookte echter niet met wat ik gelezen had over DGEN, dus daarom ook nog maar even het tweede album beluisterd. En dat stelde niet teleur. Sterker, op dat tweede album werd ik weggeblazen.
Ontevreden met de ondersteuning, promotie en verkoopcijfers van hun debuut stapte de band over van Chrysalis naar Columbia. Daar mocht DGEN hun tweede album opnemen met producer Ric Ocasek (van The Cars) en hij besloot de productie anders aan te pakken. Geen overdaad, maar de productie werd kaal en simpel met als resultaat een heerlijk ruw en rauw geluid waarin toch alle instrumenten en de vocalen goed te onderscheiden zijn, in plaats van de brij op het debuut. Hoe goed dat uitpakt kun je met name horen in de vier nummers van de debuutplaat die DGEN voor Naked Lunch opnieuw heeft opgenomen met Ocasek.
Vergelijk de Naked Lunch-versies van Frankie, No Way Out en Waiting for the Next Big Parade maar eens met Frankie, No Way Out en Waiting for the Next Big Parade van het debuut. Een wereld van verschil. En het beste hoor je het op een adrenalinestoot als Degenerated. Die Naked Lunch-versie is heerlijk smerig en tegelijk puntig en scherp, terwijl Degenerated op het debuut voornamelijk luid is.
Zoals gezegd was ik niet bekend met deze band, maar ik ben lezer 'WW' dankbaar dat ik nu kennis heb kunnen nemen van het heerlijke album Naked Lunch. Al was de aanleiding natuurlijk niet zo fijn.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten