TTZL Muziekblog: #191: Deep Purple

Voor veel fans begint het verhaal van Deep Purple in 1970 met het album In Rock. Vóór dit album maakte ze echter al vier albums, waaronder het inmiddels fameuze huwelijk tussen klassiek en rock, Concerto For Group And Orchestra.

Deep Purple heeft vele bezettingswisselingen gehad en om het overzicht te behouden worden de bezettingen aangeduid als Mark I, Mark II etc. (vaak afgekort als MkII). Van de bekende MkII-bezetting - Jon Lord (toetsen), Ian Paice (drums), Ritchie Blackmore (gitaar), Roger Glover (bas) en Ian Gillan (zang) - behoorden de laatste twee nog niet tot MkI. Hun plaatsen werden toen bezet door Nick Simper (bas) en Rod Evans (zang).

MkI maakte drie studioalbums die niets deden in thuisland UK, maar opvallend genoeg in de U.S. wel redelijk succesvol waren. Hush van het eerste album kwam zelfs in de hitlijst en ze speelden met Cream, deden jam sessies met Jimi Hendrix en traden op voor TV.

Op de eerste twee albums staat een aparte mix van rock (die hint naar de toekomst) en pop (waaronder covers) wat werd afgedwongen door de U.S. platenmaatschappij op zoek naar hits. Op het derde album, dat simpelweg Deep Purple heet, staat nog maar één cover (Lalena, dat gelukkig mijlenver afstaat van het origineel van Donovan) en is de muziek voornamelijk een intrigerende mix van heavy en progressieve rock. De andere nummers zijn allemaal originelen en de ene is nog sterker dan de andere.

Neem bijvoorbeeld het openingsnummer Chasing Shadows. Er klinkt één akkoord van toetsenist Jon Lord voordat het Afrikaans-geïnspireerde drumwerk van Ian Paice losbarst en na enige tijd de rest van band invalt. Hoog tempo, mooie breaks, prima zang - al met al een goede opener van het album.

Na Blind (een popsong, maar puntiger dan op de eerste twee albums) en het eerder genoemde Lalena sluit kant 1 af met Fault Line/The Painter. Het is een combinatie van een avontuurlijke instrumentale track (met allerlei effecten) die naadloos overgaat in een progressive rock juweeltje.

De eerste twee nummers van kant 2 (Why Didn't Rosemary en Bird Has Flown) trekken de progressieve rock-lijn op indrukwekkende wijze door. De afsluiter van het album is een voorbode van het al eerder genoemde Concerto For Group And Orchestra. Ook hier in April horen we een samensmelting c.q. afwisseling van klassieke en rock-elementen in een twaalf minuten durend epos.

Het is de start van een ontwikkeling die toetsenist Jon Lord zou doormaken en die uiteindelijk zou leiden tot vele symphonische werken van Jon Lord, zowel met Deep Purple als solo.

Het album Deep Purple was geruime tijd niet verkrijgbaar en daarna alleen in een inferieure kwaliteit. In 2000 verscheen gelukkig een mooie remaster met bonus tracks, maar de heilige graal is de in 2014 verschenen 5CD-box Hard Road met daarin de eerste drie albums, aangevuld met de (behoorlijke afwijkende) mono-versies van de eerste twee albums.