Je ziet wel eens vaker een ongewoon verloop van een carrière, maar Scott Walker (alias van Noel Scott Engel) is toch wel een geval apart. Eind 1964 vormde zich de bezetting van The Walker Brothers met Scott, Gary Leeds (als Gary Walker) en John Joseph Maus (als John Walker). In het begin was John nog de leadzanger, maar al snel nam Scott het met zijn baritonstem over waardoor de muzikale keuze ook veranderde van R&B naar pop-ballads.De groep kreeg succes in de UK en de rest van Europa met nummers als The Sun Ain't Gonna Shine Anymore en (Baby) You Don't Have To Tell Me. Echter, het succes nam eind 1966 alweer af en in 1968 werd de groep ontbonden. Alle bandleden namen vervolgens solowerk op waarbij Scott nog het succesvolst was.
Geheel onverwacht kwam er midden jaren zeventig een reünie die met het titelnummer van het nieuwe album zowaar een grote hit opleverde: No Regrets. Het nummer We're All Alone van het volgende album (Lines) werd ook nog een klein hitje in Nederland. De albums waren niet slecht, maar ook niet verrassend of spannend.
Scott zinde op een andere koers, maar de democratie in de band zat dat in de weg. Nite Flights, het album dat hun zwanenzang zou blijken te zijn, is daarom verdeeld in drie stukken. Twee songs zijn van Gary's hand en John leverde er vier. Deze tracks borduren voort op de vorige albums en zijn wederom niets bijzonders. Luister maar naar Den Haague of Fury And The Fire.
De eerste vier nummers van het album zijn van Scott en hier zal niemand op voorbereid zijn geweest. Ik denk dat kopers in eerste instantie dachten een mispersing in handen te hebben!
Geïnspireerd door de Berlijn-albums (Low, "Heroes") van David Bowie en Brian Eno slaat Scott hier een hele nieuwe weg in, die naar eigen zeggen Bowie weer inspireerde bij het maken van Lodger.
Shutout, het eerste nummer, heeft vervreemdende vocalen, een jachtig ritme, synthesizerklanktapijten en een geweldige scheurgitaar. Als de bariton van Scott niet te horen was, zou je niet aan The Walker Brothers denken. Fat Mama Kick is zo mogelijk nog vreemder en heeft een tenorsaxofoon die lijkt te zijn weggelopen uit de free jazz.
In titelnummer Nite Flights worden de nieuwe elementen uit de vorige twee nummers gemixt met accenten uit The Walker Brothers catalogus en dat werkt geweldig. Het hoogtepunt moet dan echter nog komen. Het zes minuten lange The Electrician is een nummer dat van invloed zou blijken te zijn op een hele generatie muzikanten, waaronder groepen als Japan en Radiohead en Midge Ure van Ultravox heeft aangegeven dat The Electrician een inspiratiebron was bij het schrijven van Vienna.
Zijn vier geweldige nummers genoeg om een album van tien nummers een waardering van vijf sterren te geven? Misschien niet. Misschien zelfs niet als die vier nummers een hele nieuwe impuls aan de popmuziek hebben gegeven. Misschien zelfs niet als die vier nummers het startpunt waren voor zijn latere carrière vanaf het volgende solo-album Climate Of Hunter (1984) en voor zijn status als favoriet van andere muzikanten. Maar dan toch zeker vier-en-een-halve ster!
© 2022 TTZL
YouTube: Vienna [Ultravox - clip]
Geen opmerkingen:
Een reactie posten