Voor de trage en luide stoner rock, die een combinatie is van metal, acid en psychedelische rock invloeden, werd al in de late jaren zestig en vroege jaren zeventig de kiem gelegd. Luister bijvoorbeeld maar eens naar Blue Cheer (Doctor Please) of Buffalo (Shylock). En dan zijn er nog de Masters Of Reality.
Dit is de band van zanger gitarist Chris Goss en, ondanks dat de band vrij onbekend is gebleven, zijn zij belangrijk voor de opkomst van de stoner rock begin jaren negentig. Hun zelfgetitelde debuutalbum komt in 1989 uit en de groepsnaam verwijst natuurlijk naar Black Sabbath's derde album. Ondanks de blues rock-elementen in de muziek van Sabbath heeft de muziek van Masters Of Reality meer gemeen met Led Zeppelin en Cream. Hun debuutalbum mag gerust gezien worden als een mijlpaal van het genre.
Het album opent met het vreemde, anderhalve minuut durende Theme For The Scientist Of The Invisible. De eerste helft klinkt als een outro en de tweede helft als een intro van een verder niet bestaand nummer. Daarna gaat het echter meteen goed los met Domino. Een scheurende opening gevolgd door een lekkere uptempo rocker. In The Blue Garden gaat het tempo vervolgens iets omlaag en horen we opvallend mooie zanglijnen.
Gettin' High en The Candy Song voeren het tempo weer op en hebben een lekkere vette 'blues touch'. Het zijn voor mij de hoogtepunten van kant A. Daarna is Magical Spell een lekkere lome afsluiter van deze plaatkant.
Kant B opent met één van mijn favoriete songs van het album: The Eyes Of Texas. De tempowisselingen, de gitaarsolo, de zang, alles klopt. Na Sleep Walkin' volgen het akoestische Lookin' To Get Rite en John Brown en er zit geen zwakke broeder tussen. In het laatste nummer, Kill The King, wordt nog eens alles uit de kast getrokken in krap acht minuten. Wat een afsluiter!
Het geluid van het album is trouwens fantastisch mooi en dat is voor een groot deel te danken aan producer Rick Rubin waarvoor in dit blog al vaker mijn bewondering heb uitgesproken. Het geluid is zwaar en toch ook open en hij verstaat de kunst om niet meer te doen dan strikt noodzakelijk is en zet op die manier de muzikanten 'in hun kracht', om maar wat managementjargon te gebruiken.
Na dit debuutalbum ontbond Goss de band en er zou pas drie jaar later een tweede album verschijnen, waarbij alleen bassist Googe van de eerste bezetting over is en Ginger Baker (van Cream!) achter de drums plaatsneemt. Ook dit zal slechts één album stand houden want daarna verwerft Goss faam als producer (geleerd van Rubin?) van albums van Kyuss, Queens Of The Stone Age en nog heel veel anderen. Goss' invloed op de stoner rock kan dan ook niet worden overschat. In 1997 pakt Goss de draad toch weer op en sindsdien bestaat de band in steeds wisselende samenstellingen met Goss als enige constante factor.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten