Toen op 8 april 1994 het bericht kwam dat zanger en gitarist Kurt Cobain van Nirvana zelfmoord had gepleegd, was het duidelijk dat dit het einde van de band zou betekenen. De vraag wat dit voor bassist Krist Novoselic en drummer Dave Grohl zou betekenen was lastiger te beantwoorden.Novoselic speelde in diverse bands (Flipper, Sweet 75, The No WTO Combo), regisseerde een film en speelde heel af en toe mee met Foo Fighters, Grohl's nieuwe band, maar bleef vooral uit de spotlights. Grohl daarentegen zou grote successen gaan behalen met Foo Fighters.
Voordat Dave Grohl ging drummen speelde hij al gitaar in een aantal hardcore punk bands. Ook tijdens zijn Nirvana-tijd bleef hij nummers schrijven (en opnemen) al hield hij die nummers liever voor zichzelf, geïntimideerd als hij was door het talent van Kurt Cobain.
Na de dood van de Nirvana-voorman besloot Dave Grohl die nummers op te nemen. Hij en speelde en zong in zijn eentje alle tracks en het was de bedoeling om het anoniem uit te brengen onder het pseudoniem Foo Fighters (in een heel beperkte oplage van 100 LP's). De bandnaam komt van de beschrijving van UFO's of andere mysterieuze fenomenen als "foo fighters" door WOII-gevechtspiloten.
Nadat de opnamen bekend werden zouden de platenmaatschappijen vechten om de rechten om het debuutalbum uit te mogen brengen. Vanaf het derde album had zich een echte band gevormd en in de jaren daarna zouden de Foo Fighters heel geleidelijk via albums en optredens een steeds grotere aanhang krijgen (op de ouderwetse manier dus). Dat resulteerde uiteindelijk in wereldwijd succes, waaronder een nummer 1 notering in de US-albumlijst van het zevende album Wasting Light (2011) en een aantal Grammy Awards, waaronder Best Rock Album.
In plaats van snel door te pakken op dit succes kondigde de band een sabbatical aan. In die tijd maakte Grohl onder andere een goed ontvangen documentaire over de legendarische Los Angeles opnamestudio Sound City, met bijbehorende soundtrack.
Geïnspireerd door de Sound City documentaire keerde de band in 2014 terug met Sonic Highways, een album over de muziekgeschiedenis van acht verschillende Amerikaanse steden. De nummers werden ook in die steden opgenomen. In de hoesillustratie zien we elementen van die acht steden terug. Grohl voerde ook gesprekken met muzikanten uit die acht steden en dit is vastgelegd in de mini-documentaireserie Foo Fighters: Sonic Highways.
Muzikaal gezien is het album niet alleen geworteld in de Alternative Rock, maar vooral ook elementen uit de Amerikaanse Classic Rock klinken door.
Opener Something From Nothing (met name het einde) en The Feast And The Famine kennen nog veel alternative rock elementen, maar nummers als Congregation en What Did I Do?/God As My Witness en tragere songs als Subterranean en I Am A River zijn rechtstreekse liefdesverklaringen aan de gouden periode van de Amerikaanse classic rock.
Hoogtepunten zijn voor mij de nummers waarin beide stromingen een perfecte, heftige synthese aangaan. In The Clear is daarvan een goed voorbeeld. Opgenomen in New Orleans, ondersteund door de Preservation Hall Jazz Band, is dit een zeer sterk nummer met een pulserende beat, heerlijk gitaarwerk en sterke zang. Ook Outside mengt de muziekstijlen op een fijne manier en speelt lekker met de dynamiek binnen het nummer. Met name de onwaarschijnlijk lekkere baspartij van Nate Mendel maakt dit mijn favoriete track. Luister bijvoorbeeld naar de break vanaf 3:11 en je begrijpt wel wat ik bedoel.
In weerwil van de titel Sonic Highways is het album geen sonisch hoogstandje in de zin dat alles perfect klinkt. Eerder heeft het een licht troebel geluid dat echter perfect past bij de muziek. Dit is een album dat je blijft draaien en het ook vooral in de auto, op vol volume, heerlijk doet.
© 2017 TTZL
Geïnspireerd door de Sound City documentaire keerde de band in 2014 terug met Sonic Highways, een album over de muziekgeschiedenis van acht verschillende Amerikaanse steden. De nummers werden ook in die steden opgenomen. In de hoesillustratie zien we elementen van die acht steden terug. Grohl voerde ook gesprekken met muzikanten uit die acht steden en dit is vastgelegd in de mini-documentaireserie Foo Fighters: Sonic Highways.
Muzikaal gezien is het album niet alleen geworteld in de Alternative Rock, maar vooral ook elementen uit de Amerikaanse Classic Rock klinken door.
Opener Something From Nothing (met name het einde) en The Feast And The Famine kennen nog veel alternative rock elementen, maar nummers als Congregation en What Did I Do?/God As My Witness en tragere songs als Subterranean en I Am A River zijn rechtstreekse liefdesverklaringen aan de gouden periode van de Amerikaanse classic rock.
Hoogtepunten zijn voor mij de nummers waarin beide stromingen een perfecte, heftige synthese aangaan. In The Clear is daarvan een goed voorbeeld. Opgenomen in New Orleans, ondersteund door de Preservation Hall Jazz Band, is dit een zeer sterk nummer met een pulserende beat, heerlijk gitaarwerk en sterke zang. Ook Outside mengt de muziekstijlen op een fijne manier en speelt lekker met de dynamiek binnen het nummer. Met name de onwaarschijnlijk lekkere baspartij van Nate Mendel maakt dit mijn favoriete track. Luister bijvoorbeeld naar de break vanaf 3:11 en je begrijpt wel wat ik bedoel.
In weerwil van de titel Sonic Highways is het album geen sonisch hoogstandje in de zin dat alles perfect klinkt. Eerder heeft het een licht troebel geluid dat echter perfect past bij de muziek. Dit is een album dat je blijft draaien en het ook vooral in de auto, op vol volume, heerlijk doet.
© 2017 TTZL
YouTube: Congregation
YouTube: What Did I Do?/God As My Witness
YouTube: Outside
YouTube: Outside
YouTube: In The Clear
YouTube: Subterranean
YouTube: I Am A River
Geen opmerkingen:
Een reactie posten