TTZL Muziekblog: #572: Depeche Mode

Depeche Mode is een band die ik al vanaf hun start in 1981 volg, maar waarover ik opvallend genoeg nog geen blog geschreven heb. Hoog tijd dus en daarvoor kies ik de single Strangelove omdat deze prima illustreert wat ik zo goed vind aan de band.

Depeche Mode is een band met meerdere gezichten. Zo zijn er de aanstekelijke, commercieel aantrekkelijke singles waardoor ze een groot publiek hebben weten te bereiken. Daarnaast heeft Depeche Mode echter ook een avontuurlijke kant die experimenten en afwijkende geluiden en songstructuren niet schuwt.

Op hun albums bewaart Depeche Mode vaak een delicate balans tussen die twee uitersten. De singles, en dan met name de CD-versies daarvan, zijn een geschikt medium gebleken waar die twee uitersten kunnen samenkomen.

De singles bevatten meestal versies/mixen die afwijken van de albumversies. De single mix/edit is dan gericht op de hitparade en de lange mixen voegen elementen toe aan het origineel, vaak gericht op de dansvloer.

Strangelove is een lekker nummer met een sterke 'riffs' en 'hooks', een sterk refrein en het wordt lekker loom gezongen door Dave Gahan. In dit geval is Strangelove opgenomen in de albumversie en krijgen we ook nog een Maxi Mix, Blind Mix en Pain Mix die allen behoorlijk afwijken van het origineel en daarmee echt een toevoeging zijn.

Echt interessant wordt het met de andere nummers op de single. Agent Orange is een instrumentaal nummer dat zwaar en triest van toon is en gezien de titel is dat niet vreemd. De codenaam van het ontbladeringsmiddel dat werd ingezet in de Vietnamoorlog was immers Agent Orange. Het nummer kent een mooie opbouw is delicaat van structuur en heeft veel detail. Zo hoor je in het begin kort een geluid dat lijkt op de rotorbladen van een helikopter en is de dreiging in de lange outro heel tastbaar. Prachtig nummer.

Misschien nog wel beter is het andere nummer op de single. Het is een piano-gedreven instrumentaal nummer, met uitzondering van wat gedragen koorzang-achtige vocalen. De sfeer is heel dreigend en apocalyptisch.

Op de single uit april 1987 staat een versie van PIMPF die 4:34 duurt en een versie (van 5:24) die FPMIP heet waarbij een intro is toegevoegd met daarin wat elementen uit het nummer die achterstevoren worden gebruikt.

Er zijn echter meer versies van het nummer, want op het album Music For The Masses uit september 1987 staat een versie van PIMPF die slechts 3:56 duurt en waarvoor een video is gemaakt (door Anton Corbijn) die enige context biedt. Het nummer wordt op het album, na een korte stilte, gevolgd door een niet vermelde 'interlude' die een PIMPF van 4:55 oplevert. Daarmee zijn de variaties nog niet klaar, want op diverse heruitgaven van het album komen wisselende combinaties voor van intro, single-versie, album-versie en interlude.

Origineel verwees de Duitse term 'Der Pimpf' naar een jonge jongen voordat deze de baard in de keel kreeg. Sinds 1937 wordt de term echter geassocieerd met het magazine Der Pimpf voor jongens van de Hitlerjugend. Met kennis van die achtergrond ga je nog meer horen in het nummer. Het is voor mij een hoogtepunt in het oeuvre van Depeche Mode.