TTZL Muziekblog: #512: Redshift

Ik schrok deze week wel even toen ik in een Tweet van Ian Boddy las dat Mark Shreeve op 65-jarige leeftijd is overleden. Nu zal die naam niet iedereen bekend in de oren klinken, maar Shreeve is goed bekend in de kringen van liefhebbers van de Berlijnse School, ook wel als Kosmische Musik of Krautrock, met bekende representanten als Tangerine Dream, Klaus Schulze, Ash Ra Tempel, Popol Vuh, Kraftwerk, Neu! en Cluster.

Ik hoorde zelf voor het eerst muziek van Shreeve toen ik in aanraking kwam met het debuutalbum van Redshift. Dat beviel mij en ik ben de band vijftien albums lang blijven volgen tot en met het laatste album Life To Come uit 2015. Dat was overigens niet altijd even makkelijk, want doordat de band niet bij een grote maatschappij zat was de verkrijgbaarheid van de CD's problematisch. Gelukkig is alles nu via Bandcamp digitaal in CD-kwaliteit verkrijgbaar.

Vóór Redshift maakte Shreeve overigens al meer dan vijftien solo-albums en op Embryo, het titelnummer van zijn debuut, is goed te horen dat hij de Berlijnse School al vroeg in de vingers had. Dat wil overigens niet zeggen dat hij klakkeloos kopieerde. Nee, hij gaf er een duidelijke eigen draai aan, zowel solo als in de groepen Redshift en ARC.

Voor dit blog heb ik mijn (nipt) favoriete Redshift-album Faultline gekozen. Dit live opgenomen album (met allemaal nieuwe tracks) klinkt fantastisch en opent met Faultline, een uitgesponnen nummer dat langzaam en duister begint. Na een minuut of drie komt er een ritme bij en worden er gaandeweg de vijftien minuten steeds weer nieuwe elementen toegevoegd en andere weggelaten. Het nummer eindigt weer in de sfeer waarmee het begon. Een mooie start van het album.

Na het relatief korte en atmosferische Chrysolite volgt Pyro_Gen, dat qua lengte en opbouw vergelijkbaar is met het titelnummer, maar dan lichter van toon. Aquamarine is dan weer vergelijkbaar met Chrysolite en ook Quenzer start in die sfeer, maar doet na een minuut of twee zijn titel eer aan met mooie sequencer-patronen.

Het album sluit af met het twintig minuten durende Praetorian waarin alle registers worden opengetrokken en halverwege zelfs een scheurend gitaargeluid te horen is. Als referentiekader kan de Virgin periode van Tangerine Dream prima dienen. Een magnifieke afsluiting van het album.

Naast Redshift was Shreeve ook actief met Ian Boddy in ARC. De muziek van het duo wordt wel omschreven als 'classy spacey prog-ambient' en als je luistert naar hun album Arcturus (uit 2005) begrijp je waarschijnlijk wel waarom. ARC bracht meer dan tien albums uit en die zijn gelukkig ook via Bandcamp verkrijgbaar.

Het was mooi voor Shreeve dat hij ook inkomsten kon genereren uit zijn muziek, anders dan de solo-, Redshift en ARC albums en optredens. Zo wordt zijn muziek ook in films gebruikt en werkte hij voor anderen. Zo schreef hij songs, in een geheel ander genre, voor Samantha Fox. Het succes van bijvoorbeeld Touch Me (I Want Your Body) zorgde er dan voor dat hij de dingen kon blijven doen waar zijn passie lag. Ik ga zal het missen dat er geen nieuw werk meer van hem zal verschijnen.