TTZL Muziekblog: #74: Deep Purple

Deep Purple heeft sinds het begin vele bezettingswisselingen gekend. Om het overzicht te behouden is het gebruik ontstaan om de verschillende bezettingen te nummeren (als Mark I, Mark II etc., vaak afgekort als MkII).

De bekendste en meest succesvolle bezetting is MkII (1969-1973, 1984-1989 en 1992-1993): Ian Gillan (zang), Jon Lord (toetsen), Roger Glover (bas), Ian Paice (drums) en Ritchie Blackmore (gitaar). Nadat deze bezetting het album Who Do We Think We Are had gemaakt in 1973 verlieten Gillan en Glover de band en werden ze vervangen door David Coverdale (zang) en Glenn Hughes (bas/zang). Van deze bezetting verscheen begin 1974 het zeer goed ontvangen album Burn en de nieuwelingen zorgden voor de voorzichtige introductie van funk-invloeden.

Deze trend zette door op de eind 1974 verschenen opvolger Stormbringer en ze voegden daar soul-invloeden aan toe. Dat viel niet bij alle fans en critici in goede aarde. Als je het album nu beluistert blijkt Deep Purple zijn tijd ver vooruit te zijn geweest, want het mixen van muziekstijlen is tegenwoordig gemeengoed. In 1974 was het nog wel acceptabel voor een hardrockgroep om blues-invloeden te gebruiken, maar funk en soul waren not done. Blackmore was ontevreden met de ingezette koers en zou Deep Purple na de bijbehorende tour verlaten.

Het album kent twee stevige tracks: opener en titeltrack Stormbringer en het furieuze Lady Double Dealer. Op beide tracks is goed te horen wat een geweldige zangers Deep Purple erbij heeft gekregen. Op zeven van de negen tracks van het album delen Coverdale en Hughes overigens de vocalen.

De bluesinvloeden komen het duidelijkst naar voren in het lekker slepende Hold On en het geweldige, energieke High Ball Shooter. Probeer daar maar eens rustig bij te blijven zitten! The Gypsy is ook bluesy maar is verder een weinig opvallend nummer.

You Can't Do It Right kent bluesinvloeden, maar hier horen we ook de eerder genoemde funk en soul invloeden opduiken. Het duidelijkst komen deze invloeden echter naar voren in Love Don't Mean A Thing. Het is zeker geen slecht nummer, maar het is wel voor te stellen dat je bij eerste beluistering even de hoes erbij pakt om te zien of je wel naar Deep Purple zit te luisteren...

Tenslotte staan er twee nummers op die je tegenwoordig een powerballad zou noemen. De derde track van het album is het met afwisselende tempi gezegende Holy Man dat door Glenn Hughes solo gezongen wordt. Wat een stem heeft die man! De afsluiter van het album is Soldier Of Fortune dat solo gezongen wordt door David Coverdale. Melancholisch en mooi.

Het is misschien niet iedere Deep Purple fan's favoriete album, maar het heeft bij mij toch wel een speciaal plaatsje. In 2009 is er een 35th Anniversary Edition verschenen waarin behalve een geremasterde versie met bonustracks ook een DVD zit met de originele quadrafonische mix in surround sound.

De albumhoes is overigens gebaseerd op een iconische foto uit 1927 van een tornado in Jasper (Minnesota, USA).

Official website: Deep Purple
Fan website: The Highway Star
Fan website: DPAS - Deep Purple Appreciation Society
Wikipedia EN: Deep Purple

Wikipedia NL: Deep Purple

Youtube: Stormbringer

Youtube: Lady Double Dealer

Youtube: Hold On