In al die jaren ontving hij tientallen prijzen en nominaties zoals Grammy, Emmy en Tony Awards, naast Academy Awards ('Oscars') en Golden Globe Awards.
Jones was al jong actief in de muziek. Als veertienjarige leeftijd had hij al contact met de slechts twee jaar oudere Ray Charles en een jaar of vijf later trad hij als trompetist, pianist en arrangeur toe tot de band van Lionel Hampton. Hij werkte daarna met de groten der aarde zo divers als Dizzy Gillespie en Elvis Presley en formeerde zijn eerste eigen big band.
In 1957 vertrok hij naar Parijs en studeerde compositie en muziektheorie bij Nadia Boulanger en Olivier Messiaen. In Frankrijk werd hij ook de 'directeur muziek' bij platenmaatschappij Barclay die Mercury Records in Frankrijk vertegenwoordigde. Zo kwam hij bij de vestiging van die laatstgenoemde maatschappij in New York terecht en begeleidde onder andere de carrière van Lesley Gore (zie blogs #196 en #197).
Eind jaren vijftig had hij kennis gemaakt met Frank Sinatra bij een door Jones georganiseerd benefietconcert in Monaco en dat leidde ertoe dat Sinatra hem vroeg als arrangeur en dirigent voor het tweede album van Sinatra met Count Basie: It Might As Well Be Swing. Het feit dat Jones' naam prominent op de hoes wordt vermeld zegt iets over de status die hij inmiddels verworven had. Ook voor het live-album Sinatra At The Sands werd Jones' hulp ingeroepen.
Gedurende de jaren zestig en zeventig blijf hij actief en succesvol als (onder andere) platenbaas, producer, componist en muzikant, maar zijn uitbreiding naar het terrein van de popmuziek leverde hem een nog grotere bekendheid op. In 1978 produceerde hij de soundtrack voor de musicalfilm The Wiz met onder meer Diana Ross en Michael Jackson.
De samenwerking met die laatstgenoemde zou ertoe leiden dat hij het vijfde, zesde en zevende studio-album van Jackson zou produceren en arrangeren. Die albums (Off The Wall, Thriller en Bad) zouden Jackson tot de King Of Pop maken.
Als 'band leader' en solo-artiest maakte hij tientallen albums waarop vele grote artiesten hun opwachting maken. Hij was verder ook van groot belang als componist en co-producent bij de totstandkoming van de film The Color Purple van Steven Spielberg.
Vanaf de vroege jaren tachtig boekte hij dus grote successen in de popmuziek, maar hij bleef ook de jazz trouw. Zo overtuigde hij in 1991 Miles Davis om nog één keer de muziek te spelen waarmee deze beroemd was geworden. In de arrangementen van wijlen Gil Evans maakten ze het album Miles & Quincy Live At Montreux. Krap drie maanden later zou Davis overlijden.
Mocht je nog meer willen weten over deze gigant van de muziekindustrie, kijk dan naar de documentaire Quincy op Netflix.
© 2024 TTZL
Officiële website: Quincy Jones [gearchiveerd]
Wikipedia EN: Quincy Jones
Wikipedia NL: Quincy Jones
YouTube: Frank Sinatra & Count Basie - It Might As Well Be Swing [album]
