Zoeken in deze blog

zondag 25 mei 2025

#654: Sammy Davis Jr. - Baretta's Theme (1976)

Baretta was een televisieserie over undercover cop  Anthony Vincenzo "Tony" Barettagespeeld door Robert Blake. Er zijn vier seizoenen gemaakt van de show, tussen 1975 en 1978. De show was heel populair in Nederland en wat bij mij vooral is blijven hangen is de begintune door Sammy Davis Jr.

Davis was een grote ster als entertainer (zanger, acteur, komiek, danser) in de jaren vijftig en zestig. Hij was onderdeel van de tweede incarnatie van het zogenaamde Rat Pack, een informele groep showbusiness-sterren.

In de jaren zeventig was Davis' ster tanende en met een paar wisselingen van platenmaatschappij probeerde hij het tij te keren. Dat leidde tot een onverwachte hit in 1972 met The Candy Man, een nummer uit de film Willy Wonka & The Chocolate Factory. Het werd zijn enige nummer één hit in de VS, maar Davis vond het zelf maar niets. Tegen zijn manager zei hij: "It’s horrible. It’s a timmy-two-shoes, it’s white bread, cute-ums, there’s no romance. Blechhh!".

The Candy Man zorgde echter wel voor een hernieuwde populariteit en in juli 1975 werd hij gevraagd om de theme song voor de televisieserie Baretta in te zingen. Het nummer was niet speciaal voor de show gecomponeerd, maar werd het jaar daarvoor door Morgan Ames en Dave Grusin geschreven als Keep Your Eye On The Sparrow

De eerste versie van die succes had in de VS (#45 in de Top 100) was die van Merry Clayton uit juli 1975. El Chicano nam in hetzelfde jaar een cover op als Baretta's Theme (Keep Your Eye on the Sparrow) en een instrumentale versie door Rhythm Heritage werd in 1976 een hit (#20) in de VS. Dit in tegenstelling tot de versie van Sammy Davis Jr. die (ook uitgebracht in 1976) de Top 100 net niet haalde.

Dat was wel anders in de rest van de wereld. In Mexico, Japan en een aantal Europese landen werd Baretta's Theme wel een hit. Het nummer stond negen weken lang genoteerd in de Nederlandse Top 40, waarvan drie weken op nummer één.

In Davis' versie is het een krachtig en boeiend nummer geworden met prominente percussie en een handig gebruik van het geluid van een kaketoe, het huisdier van het personage Baretta. De zang is emotioneel passend bij het karakter van de serie (zowel kwetsbaar als veerkrachtig) en het nummer brengt  ook tekstueel de sfeer van de serie goed over.

Op de b-kant staat I Heard A Song, ook een nummer van het album The Song And Dance Man, maar dit is een typisch 'Las-Vegas-show-nummer' en steekt wat mij betreft bleekjes af bij de a-kant. Als je meer wilt horen van Sammy Davis Jr. zou je bijvoorbeeld eens onderstaande albums kunnen beluisteren:

© 2025 TTZL


Official website: 
Sammy Davis Jr.
Fan website: Sammy Davis Jr.
Wikipedia EN: 
Sammy Davis Jr.
Wikipedia NL: Sammy Davis Jr.


YouTube: The Candy Man
YouTube: Keep Your Eye on the Sparrow [Merry Clayton]
YouTube: Keep Your Eye on the Sparrow [Rhythm Heritage]

zondag 18 mei 2025

#653: The Rolling Stones - Sympathy For The Devil (Remix) (2003)

In de herfst van 2002 bracht ABKCO Records geremasterde versies uit van de eerste 22 studio-albums en compilaties van The Rolling Stones. Deze waren verkrijgbaar als gewone CD's, maar ook als geweldig klinkende hybride SACD's (met een stereo Super Audio CD laag en een gewone CD laag). 

Aan het eind van 2003 werden 16 van die albums nog eens in een box set uitgebracht. Om daar de aandacht op te vestigen zetten Jagger/Richards met ABKCO een remix-project op voor Sympathy For The Devil.

Het resultaat daarvan was Sympathy For The Devil (Remix), een maxi-single met remixen van drie zorgvuldig geselecteerde artiesten. De single werd op vinyl en CD uitgegeven, maar ook in een meerkanaals-versie op DVD en SACD. Van alle drie staat er zowel een 'radio mix' als een 'full length mix' op, maar ik richt mij alleen op de laatstgenoemde versies.

De eerste remix is de Neptunes Full Length Remix. Wat meteen opvalt is dat The Neptunes percussie-elementen en Midden-Oosters klinkende accenten toevoegen, hetgeen doet denken aan het geluid van The Stones ten tijde van Their Satanic Majesties Request. Er zitten ook hele mooie breaks in de mix, waarin Mick Jagger bijna solo te horen is. Ik vind het een prima mix.

De tweede remix is van Fatboy Slim en heet dan ook de Fatboy Slim Full Length Remix. Ook hier horen we toegevoegde ritmische elementen (met breaks), maar er is tevens in het bas-spectrum vrij subtiel het één en ander toegevoegd. In het middenstuk zijn wat geluidseffecten toegevoegd, maar dat vind ik minder geslaagd. De laatste drie minuten van de ruim acht minuten durende mix vind ik dan weer wel erg goed. Hier ligt de focus vol op de instrumenten en de melodie en daar gaat Fatboy Slim heel inventief en origineel mee aan de gang. Hierdoor slaat de balans toch naar de positieve kant uit.

De derde remix is de Full Phatt Full Length Remix. In deze mix zet Full Phatt een geheel nieuwe ritmebasis neer en dat is even wennen. Je hebt het gevoel dat alleen de vocalen van het origineel zijn behouden en dat er een geheel nieuwe track onder is gezet met hier en daar een element uit de instrumentatie van het origineel. Voor mij is dit de minste mix van de drie omdat het te ver afstaat van het origineel.

Als zevende en laatste nummer staat The Rolling Stones Original Recording op de SACD. In glorieus 5.1 surround sound horen we de originele versie en helaas voor de remixers wint deze toch echt op alle fronten. Het is en blijft een onverwoestbare track.

© 2025 TTZL


Official website: The Rolling Stones

Wikipedia EN: The Rolling Stones
Wikipedia NL: The Rolling Stones


zondag 11 mei 2025

#652: VA - Progression (A Progressive Rock Anthology) (1993)

Progressive Rock (ook wel progrock of prog) is een soort muziek die veel voorbijkomt in mijn blogs. Ontstaan uit de psychedelische bands in het Verenigd Koninkrijk, kenmerkt prog zich door het loslaten van de standaard pop- of rock-tradities en het verwerken van invloeden en technieken uit bijvoorbeeld de jazz, folk en klassieke muziek, terwijl het 'rock-gevoel' behouden blijft. 

Het verzamelalbum Progression (A Progressive Rock Anthology) (uit 1993) laat mooi horen hoe divers dit kan uitpakken en dus ook hoe moeilijk het is om de grenzen van prog aan te geven.

Het album opent met Fire van The Crazy World Of Arthur Brown. Een klassieker en duidelijk een nummer dat in 1968 over muziekgrenzen heenging.

We vinden meer klassiekers in de tracklist, zoals Strange Kind Of Woman van Deep Purple, Hawkwind's Silver Machine, Radar Love van Golden Earring en Argent's Hold Your Head Up. Stuk voor stuk topnummers, wat mij betreft.

Het zijn echter niet alleen maar de overbekende nummers die zijn opgenomen. Er is ook een mooie dwarsdoorsnede van minder bekende nummers van gevestigde namen opgenomen. Zo horen we Frankenstein van The Edgar Winter Group (een heerlijke soort 'electro-blues' met nog veel meer invloeden), Little Bit Of Love van FreeAtomic Rooster's Devil's AnswerLove Like A Man van Ten Years After (gezegend met een zeer memorabele riff), Backstreet Luv van Curved Air, Manfred Mann's Earth Band's Joybringer en Jethro Tull's Living In The Past.

Er staan ook een paar minder bekende namen op. Zo is er Race With The Devil van The Gun. Een bijzonder leuk nummer uit 1968 waarvan ik al eerder een cover behandelde (zie blog #234). The Witch van The Rattles zei mij weinig op basis van artiest en titel, maar bij het beluisteren kwam het mij toch bekend voor (Arbeidsvitaminen!). Iets soortgelijks gebeurde bij Sympathy van Rare Bird. Dat bleek de originele versie te zijn van de mij zeer bekende cover van Steve Rowland & The Family Dogg (in 1970 #2 in de Top 40). Ook het door folk beïnvloedde Renaissance is van de partij met het mooie Northern Lights, net als Family met In My Own Time waarin de uit duizenden herkenbare stem van Roger Chapman is te horen.

Dan blijven er nog drie tracks over van bands die mij geheel onbekend waren. 
Standing In The Road van Blackfoot Sue is zwaar beïnvloed door de glam rock. Je hoort duidelijke echo's van Slade en T-Rex. Leuk nummer, maar niet heel bijzonder. Medicine Head is een aangename verrassing met Slip And Slide. Heel relaxt, laid back en met een aparte instrumentatie. Het album sluit af met Jig A Jig van East Of Eden wiens muziek een sterke folk inslag heeft, een beetje zoals  Jethro Tull en Renaissance, maar het spreekt mij minder aan.

Progression (A Progressive Rock Anthology) is een heerlijke, eclectische staalkaart van prog en de CD belandt nog regelmatig in de lade van mijn CD-speler. Voor het gemak heb ik zowel een YouTube als een Spotify playlist gemaakt van de tracklist.

© 2025 TTZL


YouTube: The Crazy World Of Arthur Brown – Fire
YouTube: Deep Purple – Strange Kind Of Woman
YouTube: Free – Little Bit Of Love
YouTube: Atomic Rooster – Devil's Answer
YouTube: The Edgar Winter Group – Frankenstein
YouTube: Hawkwind – Silver Machine
YouTube: The Gun – Race With The Devil
YouTube: The Rattles – The Witch
YouTube: Golden Earring – Radar Love
YouTube: Ten Years After – Love Like A Man
YouTube: Blackfoot Sue – Standing In The Road
YouTube: Argent – Hold Your Head Up
YouTube: Curved Air – Backstreet Luv
YouTube: Jethro Tull – Living In The Past
YouTube: Family – In My Own Time
YouTube: Medicine Head – Slip And Slide
YouTube: Rare Bird – Sympathy
YouTube: Manfred Mann's Earth Band – Joybringer
YouTube: Renaissance – Northern Lights
YouTube: East Of Eden – Jig A Jig

YouTube: Steve Rowland & The Family Dogg - Sympathy

zondag 4 mei 2025

#651: Will Powers - Kissing With Confidence (1983)

Lynn Goldsmith is een wereldberoemde fotografe, die midden jaren zeventig vooral bekend werd met foto's van het leven en de tours van artiesten als Bruce SpringsteenMichael JacksonBob DylanPatti Smith en The Rolling Stones.

Goldsmith begon een carrière in de fotografie nadat ze gewerkt had bij een platenmaatschappij en als regisseur van muziekproducties. Dat is echter niet waar ik het over wil hebben.

In 1983 verscheen namelijk de single Kissing With Confidence van Will Powers en die stond vijf weken in de Nederlandse Top 40 en kwam tot de twintigste plaats.

Het is een aanstekelijk, goed gespeelde en geproduceerde popsong met zowel gesproken als gezongen vocalen. Van de voordracht en de teksten druipt de ironie af. Het was echter pas veel later dat ik achter het verhaal kwam van het nummer (en het album Dancing for Mental Health).

Will Powers bleek namelijk het alter ego van Goldsmith voor een muzikale uitspatting die de draak steekt met de self-help cultus waarin, zoals zij aangeeft, zelfhulp-ondernemers "het innerlijk van de luisteraar opbouwen en persoonlijke groei aanmoedigen door de gedachte dat alles mogelijk is".

Goldsmith heeft aan alle nummers meegeschreven, bij één nummer schreef Sting mee en bij de andere nummers vooral Steve Winwood en Jacob Brackman. Bij Kissing With Confidence hebben ook Nile Rodgers en Todd Rundgren bijgedragen. Die laatste heeft het album ook gemixt.

De gesproken-woordgedeelten en (bijna) alle zangpartijen worden vertolkt door Goldsmith, waarbij haar stem in toonhoogte verlaagd is. De vocalen op de single Kissing With Confidence zijn echter van Carly Simon, zonder dat daar op het originele album een credit voor is opgenomen.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het album niet ken. Alleen de single en de b-kant (de aparte kijk op de geschiedenis All Thru History) zijn mij bekend, maar ik denk dat ik nu toch maar eens Dancing For Mental Health in zijn geheel ga beluisteren.

© 2025 TTZL


Official website: Will Powers / Lynn Goldsmith

Wikipedia EN: Will Powers / Lynn Goldsmith

Spotify: Dancing For Mental Health [album]