Tussen 1978 en 1979 waren er twee goed ontvangen studio-albums verschenen. Daarna volgden een live-album en een mini-album.
Daarna was het weer tijd voor een regulier studio-album. Dat werd BGM, een album waarop YMO de stap zet van uptempo, vrolijke, springerige synth-pop naar een meer volwassen geluid. Een moedige stap, want het was afwachten hoe de aanhang zou reageren.
BGM staat (naar verluidt) voor 'background music' maar de meeste nummers op het album hebben weinig tot niets te maken met ambient of muzak (in Japanse advertenties werd ook wel de term 'Beautiful Grotesque Music' gebruikt).
Het album opent met de prima Japanse pop van Ballet en Music Plans en de (aparte) YMO-kijk op de Rap Phenomena. Aardige tracks, maar nog niet heel verrassend.
Vanaf de vierde track van kant A begint het interessant te worden. Happy End is een prachtige instrumentale track van toetsenist Ryuichi Sakamoto en de eerste track die een flink ambient-karakter heeft. Direct daarna volgt 1000 Knives en dat is een kortere, fellere, meer ritmische versie van het origineel van zijn solo-album uit 1978. Daarmee is kant A ruimschoots genietbaar, maar op kant B begint de lol pas echt.
De midtempo ballad (als zoiets bestaat) Cue start kant B en is de meest radio-vriendelijke track (het is ook veruit het meest gestreamde nummer van het album). Direct daarop volgt U•T (wat staat voor ultraterrestrial) en dat heeft een geweldig pulserend ritme en lekker experimentele instrumentatie. Net als het daaropvolgende nummer, Camouflage, werpt het schaduwen terug naar de eerste albums, alsmede vooruit naar Technodelic.
De laatste twee nummers van kant B brengen het tempo weer wat naar beneden. We horen een slepend ritme in Mass, gecombineerd met fraaie breaks en synth-partijen die gedurende het nummer diverse sferen schilderen. Het laatste nummer doet de albumtitel de meeste eer aan. Loom is het meest ambient nummer van YMO. Het begint met een druppelend geluid en dan komt er een langzaam in volume en toonhoogte toenemend geluid bij. Na een minuut of twee gaat dat over in een ijl klanktapijt dat golvend over ons wordt uitgestort. Tegen het einde van het nummer neemt de volume weer langzaam af en dooft het nummer heel langzaam uit.
YMO heeft dus twee kanten, de synth-pop en het meer experimentele geluid en ik kan beide waarderen. Zelf hebben ze er ook nooit een onderscheid in gemaakt en speelden ze live alles door elkaar. Zelf heb ik wel een voorkeur voor de latere periode en daarom zijn zowel BGM en Technodelic mij zeer lief.
© 2025 TTZL
Wikipedia EN: Yellow Magic Orchestra
Geen opmerkingen:
Een reactie posten