Information is not knowledge. Knowledge is not wisdom. Wisdom is not truth. Truth is not beauty. Beauty is not love. Love is not music. Music is the best...
[Frank Zappa - 'Packard Goose' - Joe's Garage: Act III (1979)]
It was fifty years ago today... want het is alweer vijftig jaar geleden dat het album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band verscheen. Het achtste studioalbum van The Beatles zou een doorbraak blijken te zijn op het gebieden als compositie, productie, grafisch ontwerp en het slaan van een brug tussen 'populaire muziek' en 'kunst'. Het is het album waarop The Beatles een streep zetten onder hun popidolenverleden en in totale artistieke vrijheid, onder de dekmantel van een alter ego groep, hun eigen weg gingen (samen met George Martin natuurlijk). Opmerkelijk genoeg zou het juist dit album blijken te zijn waar de groep het meest mee vereenzelvigd wordt. Het is ook het album dat opduikt in lijstjes als most groundbreaking albums, 50 albums that changed music of the 500 greatest albums of all time (hoe discutabel dat soort lijstjes ook mogen zijn). Aan de liedjes op dit album hoef ik eigenlijk weinig woorden vuil te maken. Nummers als de titeltrack, Lucy In The Sky With Diamonds, Getting Better of A Day In The Life kent iedereen wel, maar toch is er nu een nieuwe versie van het album verschenen. De reden hiervoor ligt in de productie van de albums van The Beatles. Tot en met hun gelijknamige album uit november 1968 (ook wel bekend als The White Album) was de mono-mix de primaire mix. The Beatles en George Martin hielden zich met intensief bezig met de mono-mix, maar niet met de stereo-mix van de albums. Die nog relatief nieuwe techniek werd meer als een bijproduct gezien en dat is ook de reden waarom de stereo-mixen van de albums af en toe zo 'vreemd' klinken (gitaar helemaal links, drums helemaal rechts, etc.). De albums van The Beatles laten zich dan ook eigenlijk het beste beluisteren in de mono-uitvoeringen, maar juist voor Sgt. Pepper is dat jammer omdat de muziek zo rijk is aan details. Daarom heeft Giles Martin (inderdaad, de zoon van George) een nieuwe stereo-mix gemaakt van het album. In deze clipvertelt hij over het maken van de remix en er is ook een promo voor gemaakt. De nieuwe stereo-mix is unaniem lovend ontvangen en ik kan niet anders dan me daarbij aansluiten. Het album is in een aantal verschillende versies heruitgebracht. De belangrijkste versie is de Super Deluxe Edition: 6 discs met de nieuwe stereo- en de mono-versie, twee CD's met alternatieve versies en een Blu-ray en DVD met een documentaire, promotiefilms en high-resolution stereo en 5.1 surround versies van het album (kijk hier naar een unboxing video van de toonaangevende website superdeluxeedition) plus boek in een box. Als de Super Deluxe Edition je te ver gaat kun je ook nog kiezen voor de CD, 2CD of 2LP versie.
Afgelopen donderdag was er ineens het bericht dat Soundgarden's zanger en gitarist Chris Cornell was overleden. Eén van de belangrijkste architecten van de grunge (o.a. Alice In Chains, Mother Love Bone, Nirvana, Pearl Jam) is niet meer. Hij leed zijn hele leven al aan depressies en het lijkt erop dat hij onder invloed van een overdosis medicijnen zichzelf heeft opgehangen.
In een eerder blog heb ik al eens verteld dat ik mijn collectie aan het catalogiseren ben op Discogs. En dan kom je af en toe platen tegen die je bijna vergeten was. Bijvoorbeeld de gelijknamige mini-LP van M-80 uit 1984. Ik zal die plaat ergens eind jaren tachtig uit een tweedehandsbak hebben gevist en heb hem in het begin veel gedraaid. Eigenlijk is het een solo-project van American Westcoast gitarist, zanger, drummer en producer Niki Buzz die hiervoor al met de band Vendetta vette jaren tachtig hardrocksongs maakte zoals Bite Your Lip. Op de mini-LP speelt Don Costa (links op de hoesfoto) basgitaar, maar na deze plaat was de samenwerking al weer snel voorbij. Niet verwonderlijk als je weet dat Costa al eerder vanwege 'buitensporig gedrag' uit de band van Ozzy Osbourne (zelf ook niet van onbesproken gedrag) was gesmeten. Het album kent zes tracks die in drie categorieën zijn in te delen. Allereerst is de opener Face Cracker. Een lekkere, trage track met vuig gitaarwerk. Daarnaast zijn er twee tracks met wat pop-elementen. Zo kent Hollywood Chills in de arrangementen van de zang (vooral de koortjes) duidelijke jaren-80 pop-invloeden en is de The Supremes-cover van Stop In The Name Of Love een nogal vreemde keuze, die verrassend genoeg helemaal niet zo slecht uitpakt.
Echt leuk wordt het echter als alle remmen los gaan en er rechttoe-rechtaan gebeukt wordt in een lekker hoog tempo. Get Out Of Town is al een prima nummer, maar mijn favorieten zijn Frying Pan (Into The Fire) en Supply And Demand. Stuwende bas en drums, vette gitaarlicks en over-the-top zang maken twee prima nummers. M-80 is absoluut geen vijfsterrenplaat. Het is eigenlijk een vrij doorsnee jaren tachtig hardrockalbum met een paar uitschieters, maar ook dat is af en toe best lekker om weer eens naar te luisteren.
Three Dog Night - Liar een sixties klassieker: The Pretty Things - Roadrunner en twee (progressieve) hardrock tracks: Uriah Heep - Easy Livin' Black Sabbath - Paranoid Al met al een album alsof je naar een classic rock radiostation luistert, met één uitzondering. Er is nog een nummer waarin een Zweedse zangeres met een voorliefde voor opera en Sparks wordt gekoppeld aan een paar violisten op speed en een gitarist met een sterallures. Het is geen hit geweest (in tegenstelling tot een andere single van haar, Miracles) en met 'beton' of 'hardrock' heeft het ook niets te maken. Het nummer was ook nergens te vinden dus ik heb het zelf maar geript en er een video van gemaakt zodat jullie er toch nog naar kunnen luisteren. Zeg niet dat ik je niet gewaarschuwd heb: Anita Garbo - Race With The Devil
It was fifty years ago today... want het is alweer vijftig jaar geleden dat het album Sgt. Pepper's Lonely Hearts Club Band verscheen. 
