Information is not knowledge. Knowledge is not wisdom. Wisdom is not truth. Truth is not beauty. Beauty is not love. Love is not music. Music is the best...
[Frank Zappa - 'Packard Goose' - Joe's Garage: Act III (1979)]
Het tijdperk AC/DC lijkt met het overlijden vorige week van Malcolm Young nu toch aan aan zijn eind te zijn gekomen. Van de kern van de hoogtijdagen is broer Angus Youngnu nog de enige overblijver. In 1973 richtte hij de band op samen met zijn ook gitaarspelende jongere broer Angus, die blikvanger van de band zou worden. Toch wordt niet showman Angus (in zijn schooljongenskostuum) maar Malcolm gezien als de leider en stille kracht van de band. Althans totdat hij in 2014 ernstig ziek werd en er dementie geconstateerd werd. Angus en Malcolm waren de voornaamste songschrijvers van de band, samen met zanger Bon Scott van 1974 tot aan zijn dood in 1980 en daarna met met Brian Johnson van 1980 tot aan zijn vertrek in 2016. Brian werd gedwongen te stoppen bij de band door problemen met zijn gehoor. Opvallend genoeg liep hij die niet op door 36 jaar te spelen bij AC/DC, maar door bij een autorace te vergeten om oorpluggen in te doen. Met Bon Scott maakte AC/DC een vijftal geweldige hardrockplaten die klassiekers opleverden als Let There Be Rock, Whole Lotta Rosie, Rock 'N' Roll Damnation en Highway To Hell. Verguist door de critici, maar omarmt door het publiek bewezen ze zich als misschien wel de echte opvolgers van Led Zeppelinvanwege datzelfde rauwe randje, zelfs op hun studio-opnamen. De alcohol-gerelateerde dood van Bon Scott kwam hard aan en de band overwoog even om te stoppen. Men ging uiteindelijk door met Brian Johnson als nieuwe zanger en tekstschrijver en besloot dat het album, waaraan men reeds begonnen was, zou dienen als eerbetoon aan Bon Scott. Back In Black werd een ongekend succes met nummers als Hells Bells, Back In Black en Rock And Roll Ain't Noise Pollution. Anderhalf jaar later kwam For Those About To Rock (We Salute You) en dit album had makkelijk kunnen lijden onder het succes van Back In Black. Het is echter een prima album geworden. Het titelnummer groeide uit tot een liveklassieker, compleet met de kanonsknallen: For Those About To Rock (We Salute You). Heel mooi is hoe het tempo, na een break op 3½ minuut, heerlijk bruut wordt opgevoerd naar topsnelheid om te eindigen in een giga-climax. Er is nog één ander nummer met een hoog tempo, Put The Finger On You, maar verder valt op dat het tempo gemiddeld lager ligt dan op de vorige albums. Dat levert wel heerlijke mid-tempo songs op alsC.O.D., Let's Get It Up en Evil Walks en Angus Young excelleert in scheurende gitaarsolo's in Inject The Venom, Snowballed en Night Of The Long Knives. Dat laatste nummer zit dan weer ingeklemd tussen twee lekkere trage nummers: Spellbounden Breaking The Rules. Na For Those About To Rock (We Salute You)volgde een aantal wat mindere albums, maar de drie albums uit de jaren 2000 waren gelukkig weer top. Met name het album Rock Or Bust uit 2014 wist plezierig te verrassen, wat fijn ia aangezien het best wel eens het laatste album van AC/DC zou kunnen blijken te zijn.
Begin jaren 80 was er vrij plotseling een groeiende interesse in 'wereldmuziek' (waarmee eigenlijk niet-westerse muziek bedoeld werd). Artiesten als King Sunny Adé (zie blog #44), Chief Commander Ebenezer Obey, Salif Keita en Youssou N'Dour kregen volop aandacht in de media alsook oudgediende Fela Kuti (zie blog #27). Westerse producers en musici gingen samenwerken met Afrikaanse geestverwanten. Zo ook de Franse producer, componist en musicus Hector Zazou die ging opnemen met de Congolese zanger Bony Bikaye en de groep CY 1. Het goed ontvangen album Noir Et Blanc is hiervan het resultaat. Als vervolg daarop maakte Hector en Bony onder de naam Zazou Bikaye het mini-album Mr. Manager. Het album opent met het live opgenomen titelstuk Mr. Manager en dat is aardig, maar niet meer dan dat. Heel anders is dat bij de volgende twee nummers. Nostalgieheeft een heerlijk intro waarmee je meteen in Afrikaanse sferen bent en kabbelt heerlijk relaxt voort. Soki Akei is heel atmosferisch en een geslaagde synthese van westerse en Afrikaanse invloeden. Het laatste nummer van de A-kant is (Little) Angel, een sterk midtempo nummer met Afrikaanse percussie, vraag-en-antwoord-zang en sterke vocalen van Bony Bikaye over een sterke ondergrond. Het enige bezwaar aan het nummer is dat het uitnodigt tot solo's en improvisatie en met vier minuten dus eigenlijk te kort is. Aan dat bezwaar wordt echter tegemoet gekomen door kant B van het mini-album waarop Angel staat dat drie keer zo lang is als (Little) Angel. Mr. Manager is misschien geen absolute genre-topper uit die periode, maar absoluut leuk genoeg om af en toe weer eens uit de kast te halen.
Wie of wat was Black Betty uit het gelijknamige nummer? Er is een verhaal dat het een nummer over eenmusketuit 18e eeuw is dat bezongen werd door Britse soldatentijdens het marcheren. Een ander verhaal stelt dat het African American work song is welke gezongen werd door slaven en gevangenen. En in de vele versies van het verhaal zou Black Betty dan kunnen refereren aan een fles drank, een vrouw of een zweep (het laatste wordt het meest waarschijnlijk geacht). Hoe dan ook, de eerst bekende opname van Black Betty is van James "Iron Head" Baker toen hij in 1933 in een Texaanse gevangenis zat. De meest beroemde opname is die uit 1939 van blueslegende Lead Belly (alhoewel hij vaak wordt aangeduid als de schrijver van het nummer lijkt het er dus op dat het een bewerking is van bestaand materiaal). Het was Lead Belly's versie van Black Betty die Bill Bartlett inspireerde tot het maken van een eigen, hard rockende versie van Black Betty. Als je Starstruck's versie beluistert zul je waarschijnlijk denken: "Hé, dat nummer ken ik toch?". En dat klopt, je kent het alleen niet in deze versie. Starstruck's versie uit 1973 werd slechts een regionaal succes, maar vier jaar later werd Bill Bartlett benaderd door een paar producers die het nummer hadden opgemerkt. Het bestaande Starstruck-nummer werd opnieuw gemixt en ge-edit en heruitgebracht onder de naam van de rond Bartlett nieuw geformeerde groep Ram Jam (waarmee de rest van het debuutalbum werd opgenomen). Ram Jam's singleversie van Black Betty werd een wereldhit en kwam in Nederland tot nummer 4 in de Top 40. Het is inmiddels een nummer dat met recht een klassieker genoemd kan worden en ook in 2016 nog tot nummer 533 reikte in de Top 2000. Het B-kantje I Should Have Known laat trouwens horen dat de groep ook met een rustiger nummer goed uit de voeten kan. Na het gelijknamige debuutalbum met onder andere een langere versie van Black Betty zou nog één album volgen waarna de groep ophield te bestaan. Dat ze nog niet vergeten zijn bewijst de versie van Black Betty uit 2004 van het Australische Spiderbait dat behoorlijk schatplichtig is aan Ram Jam's versie.
Het tijdperk AC/DC lijkt met het overlijden vorige week van Malcolm Young nu toch aan aan zijn eind te zijn gekomen. Van de kern van de hoogtijdagen is broer Angus Young nu nog de enige overblijver. 
