Het bericht van het overlijden van Robbie Robertson, op 80-jarige leeftijd, kwam niet onverwacht. Hij was al geruime tijd ziek. De Canadees Robertson is vooral bekend als gitarist en zanger van The Band, maar heeft ook daarna nog mooie muziek gemaakt.
Zijn muzikale carrière kwam echt op gang toen hij in 1957 toetrad tot The Hawks, de begeleidingsband van Ronnie Hawkins. In 1963 besloten de leden van The Hawks weg te gaan bij Hawkins vanwege de geringe muzikale uitdaging. In 1965 huurde Bob Dylan de band in voor zijn tournee door de VS en hij nam ze ook mee op wereldtournee in 1966.
In die tijd nam Dylan twee studioplaten en twee live-albums met ze op en daarna gingen ze werken aan een eigen album. De bandnaam ontstond doordat ze veel begeleidingswerk deden en daarbij bekend stonden als 'the band'. Die benaming hebben ze toen ook maar als bandnaam aangenomen.
Hun eigen werk viel in de smaak (zoals het fameuze debuutalbum Music From Big Pink uit 1968 en het zelfgetitelde The Band uit 1969) en ook nu nog zijn nummers als The Weight, The Night They Drove Old Dixie Down en I Shall Be Released heel bekend.
Na het uiteenvallen van The Band in 1978 richtte Robertson zich op een carrière als filmacteur en componist van filmsoundtracks (vaak in samenwerking met Martin Scorcese). Pas in 1987 verscheen zijn debuutalbum als solo-artiest. Het zelfgetitelde Robbie Robertson was wel direct een schot in de roos. Op het album werkt hij samen met veel bekende muzikanten. Zo verzorgt Manu Katché op meer dan de helft van de nummer drums en percussie en dat zorgt voor een aangenaam Afrikaans getint drumgeluid. Op een paar andere nummers verzorgt Frank Zappa en U.K.-alumni Terry Bozzio het drumwerk en het geweldige basspel van Tony Levin is op vier nummers te horen.
Het album opent met Fallen Angel waarop Peter Gabriel (die ook veel werkte met Katché en Levin) te horen op toetsen en achtergrondvocalen. Het is een prachtig gedragen mid-tempo nummer waarop de stemmen mooi samenvloeien. De daaropvolgende track Showdown At Big Sky is uptempo en bevat verwijzingen naar zijn inheems Amerikaanse achtergrond (zijn moeder was Cayuga en Mohawk), net als in de prachtige afsluiter Testimony.
Op dat nummer doet U2 mee, net als op Sweet Fire Of Love. Het zijn beide sterke tracks en, naast de stem van Bono, is het met name het gitaargeluid van The Edge dat het U2-geluid laat doorklinken. Daarbij moet ook vermeld worden dat Robertson heeft gekozen voor mede-Canadees Daniel Lanois als co-producer en die was in die rol ook medeverantwoordelijk voor het geluid van de U2-albums The Unforgettable Fire, The Joshua Tree en Achtung Baby.
Van de andere tracks zijn er twee die redelijk downtempo zijn (Broken Arrow en Sonny Got Caught In The Moonlight) en twee die uptempo zijn (American Roulette en Hell's Half Acre). Gezamenlijk zorgen ze voor een aangename balans omdat zij variatie in tempo en dynamiek brengen. En het zijn gewoon sterke tracks.
Prijsnummer is Somewhere Down The Crazy River dat een behoorlijke hit werd in een flink aantal landen (onder andere top tien in Nederland en België). Het samenspel tussen Katché en Levin is hier geweldig, de backing vocals van Sam Llanas (als 'Sammy BoDean') zijn prachtig en de half-gesproken voordracht van Robertson is heel krachtig. Geweldig nummer.
Robbie Robertson heeft in de ruim dertig jaar na dit album slechts vier solo-albums uitgebracht, maar ook gewerkt aan vele soundtracks als producer, executive producer of music supervisor. Zijn muzikale erfenis is met zijn werk met The Hawks, Bob Dylan, The Band, zijn solo-werk en de soundtracks groots te noemen.
Geen opmerkingen:
Een reactie posten