Zoeken in deze blog

zondag 8 juni 2025

#656: The Fixx - Reach The Beach (1983)

Schoolvrienden Cy Curnin (zang) en Adam Woods (drums) richtten in 1979 de band Portraits op. Na toevoeging van een toetsenist, gitarist en bassist nemen ze twee singles op voor Ariola. Als The Fix nemen ze daarna nog één single op voor het kleine 101 Records. Ze hebben nog geen succes, maar wel wekken ze de interesse van het grote MCA Records.

Die maatschappij wil ze wel onder contract nemen, maar niet onder de naam 'The Fix', omdat deze als verwijzing naar drugsgebruik gezien kon worden ('getting a fix'). De band wil niet een geheel andere naam aannemen en daarom kom het compromis The Fixx eruit.

MCA koppelt de band aan producer Rupert Hine en het debuutalbum Shuttered Room is het resultaat. Het album levert twee hits op in Canada en de VS (Stand Or Fall en Red Skies), maar doet weinig in thuisland Engeland en de rest van Europa. Het album in wat onevenwichtig, maar laat wel potentie horen.

Dat wordt door de band en Rupert Hine volledig waargemaakt op het tweede album, Reach The Beach. De new wave met pop-rock en art-rock invloeden komt hier tot volle wasdom, zowel artistiek als commercieel. Dat laatste overigens weer met name in Canada en de VS. De eerste single Saved By Zero doet het daar al goed, maar de klapper komt met One Thing Leads To Another: #1 in Canada en #4 in de VS.

Het zijn dan ook allebei muzikaal sterke nummers nummers met een lekkere hook en een memorabel refrein, gekoppeld aan sterke zang en een prima productie. Ook de derde single The Sign Of Fire past prima in dit rijtje.

Er staan echter ook nummers op het album met een iets andere signatuur. Zo heeft Running opvallende breaks, een hoog tempo en staccato-gitaarklanken. Titelnummer Reach The Beach en Outside slepen zich lekker traag voort, terwijl Changing en Liner opvallen door hun afwijkende zanglijnen.

Naast de eerder genoemde singles bevallen mij specifiek twee nummers. Ten eerste is dat Priviledge waarin opnieuw een staccato spelende gitaar de hoofdrol pakt, naast de sterke zang(lijnen) en het uitgekiende arrangement. Er gebeurt van alles en nog wat op de achtegrond in dit nummer. 

Een andere favoriet is Opinions. Dat is een verfijnd soort rock-ballad met een prachtig atmosferisch intro en een prima opbouw. In een mooie break komt het geluid uit het intro nog even terug, voordat het nummer naar een mooie conclusie wordt gebracht. Prachtig.

Tijdens het maken van dit tweede album komt ook de definitieve formatie van de band tot stand met, naast Curnin en Woods, toetsenist Rupert Greenall, gitarist Jamie West-Oram en bassist Dan K. Brown. Tot op de dag van vandaag is dat de bezetting van The Fixx.

Je hebt zo van die platen waar je als tiener of jongvolwassene mee bent opgegroeid en die je dan niet meer kwijtraakt. Voor mij is Reach The Beach van The Fixx zo'n plaat. Iedere draaibeurt is weer een feest der herkenning.

© 2025 TTZL


Official website: The Fixx
Wikipedia EN: The Fixx
Wikipedia NL: The Fixx

YouTube: Reach The Beach [album]
Spotify: Reach The Beach [album]

YouTube: Running
YouTube: Saved By Zero
YouTube: Opinions
YouTube: Changing
YouTube: Liner
YouTube: Priviledge
YouTube: Outside

YouTube: Stand Or Fall [video]
YouTube: Red Skies 
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 1 juni 2025

#655: Cheap Trick - Dream Police (1979)

In blog #141 verhaalde ik al over de vroege jaren van Cheap Trick en het onverwachte succes van het (Japanse) live-album Cheap Trick At Budokan. Slechts een week voor de opnamen was hun derde studio-album (Heaven Tonight) verschenen en daarom horen we daarop vooral nummers van de eerste twee albums (Cheap Trick en In Color).

Het eerste album kende een rauw geluid, maar op het tweede album was de focus meer op pop, onder andere door het gebruik van synthesizers en radio-vriendelijke productie. Het derde album combineerde de elementen van beide albums en dat leidde tot hun beste album tot dan toe.

Na het opnieuw rauwe geluid van het live-album was het de vraag welke kant Cheap Trick op zou gaan: terug naar het kale, ruwe geluid van Cheap Trick en At Budokan of verder op de weg die met In Color en Heaven Tonight was ingezet?

Het vierde studio-album gaf eenduidig antwoord op die vraag. Dream Police uit 1979 bouwt voort op Heaven Tonight en schroefde het gebruik van synths en strijkers op. Gelukkig leidt dit niet tot zoetsappige toestanden, misschien met uitzondering van de (in de VS succesvolle) single Voices. 

Rock en pop domineren de rest van het album. Soms slaat de balans iets door richting pop, zoals in het geweldige en wat sinistere titelnummer Dream Police en in Way Of The World (niet verrassend zijn beide als single uitgebracht). De vierde single was I'll Be With You Tonight en dat nummer helt al wat meer richting rock, maar heeft wel een lekker meezingbaar refrein. 

In dezelfde categorie vallen I Know What I Want en het heerlijke, bijna acht minuten lange Need Your Love. Dat nummer heeft een heerlijk traag, dreigend en slepend begin en heerlijke breaks gedurende het eerste gedeelte van het nummer. Iets over de helft neemt het tempo ineens flink toe en wordt het nummer ook veel luider. Heerlijke instrumentale passages met brute gitaarlicks volgen totdat het nummer tot een rustige einde wordt gebracht. Een wereldnummer dat al was te beluisteren op At Budokan (voordat dit album dus verschenen was).

Tenslotte staan er nog drie heerlijke uptempo rockers op het album. The House Is Rockin' (With Domestic Problems) dendert vanaf het begin ruim vijf minuten heerlijk door. Op het album volgt direct Gonna Raise Hell en dat nummer heeft, net als Need Your Love, zo'n heerlijk traag en slepend ritme. Ook hier wordt de tijd genomen, want het nummer duurt ruim negen minuten. Er zitten lekkere breaks in en aan het eind komen er ook nog strijkers bij, maar op één of andere manier past het wel. Writing On The Wall is het derde stevige nummer en dat gaat weer direct vanaf de start los. Refreinen met pop-invloeden worden afgewisseld met stevig gitaarwerk.  

Na het grote succes van At Budokan (en met name de single I Want You To Want Me) kocht ik natuurlijk Dream Police zodra het album uitkwam in 1979 en heb het grijsgedraaid, net als de CD-versie uit 1986. En nog steeds draai ik het album met enige regelmaat, maar nu de mooie geremasterde versie uit veertien  CD's tellende The Complete Epic Albums Collection (aanbevolen!).

© 2025 TTZL


Official website: Cheap Trick
Wikipedia EN: Cheap Trick
Wikipedia NL: Cheap Trick

YoTube: Dream Police [album]
Spotify: Dream Police [album]

Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 25 mei 2025

#654: Sammy Davis Jr. - Baretta's Theme (1976)

Baretta was een televisieserie over undercover cop  Anthony Vincenzo "Tony" Baretta, gespeeld door Robert Blake. Er zijn vier seizoenen gemaakt van de show, tussen 1975 en 1978. De show was heel populair in Nederland en wat bij mij vooral is blijven hangen is de begintune door Sammy Davis Jr.

Davis was een grote ster als entertainer (zanger, acteur, komiek, danser) in de jaren vijftig en zestig. Hij was onderdeel van de tweede incarnatie van het zogenaamde Rat Pack, een informele groep showbusiness-sterren.

In de jaren zeventig was Davis' ster tanende en met een paar wisselingen van platenmaatschappij probeerde hij het tij te keren. Dat leidde tot een onverwachte hit in 1972 met The Candy Man, een nummer uit de film Willy Wonka & The Chocolate Factory. Het werd zijn enige nummer één hit in de VS, maar Davis vond het zelf maar niets. Tegen zijn manager zei hij: "It’s horrible. It’s a timmy-two-shoes, it’s white bread, cute-ums, there’s no romance. Blechhh!".

The Candy Man zorgde echter wel voor een hernieuwde populariteit en in juli 1975 werd hij gevraagd om de theme song voor de televisieserie Baretta in te zingen. Het nummer was niet speciaal voor de show gecomponeerd, maar werd het jaar daarvoor door Morgan Ames en Dave Grusin geschreven als Keep Your Eye On The Sparrow. 

De eerste versie van die succes had in de VS (#45 in de Top 100) was die van Merry Clayton uit juli 1975. El Chicano nam in hetzelfde jaar een cover op als Baretta's Theme (Keep Your Eye on the Sparrow) en een instrumentale versie door Rhythm Heritage werd in 1976 een hit (#20) in de VS. Dit in tegenstelling tot de versie van Sammy Davis Jr. die (ook uitgebracht in 1976) de Top 100 net niet haalde.

Dat was wel anders in de rest van de wereld. In Mexico, Japan en een aantal Europese landen werd Baretta's Theme wel een hit. Het nummer stond negen weken lang genoteerd in de Nederlandse Top 40, waarvan drie weken op nummer één.

In Davis' versie is het een krachtig en boeiend nummer geworden met prominente percussie en een handig gebruik van het geluid van een kaketoe, het huisdier van het personage Baretta. De zang is emotioneel passend bij het karakter van de serie (zowel kwetsbaar als veerkrachtig) en het nummer brengt  ook tekstueel de sfeer van de serie goed over.

Op de b-kant staat I Heard A Song, ook een nummer van het album The Song And Dance Man, maar dit is een typisch 'Las-Vegas-show-nummer' en steekt wat mij betreft bleekjes af bij de a-kant. Als je meer wilt horen van Sammy Davis Jr. zou je bijvoorbeeld eens onderstaande albums kunnen beluisteren:

© 2025 TTZL


Official website: Sammy Davis Jr.
Fan website: Sammy Davis Jr.
Wikipedia EN: Sammy Davis Jr.
Wikipedia NL: Sammy Davis Jr.


YouTube: The Candy Man
YouTube: Keep Your Eye on the Sparrow [Merry Clayton]
YouTube: Keep Your Eye on the Sparrow [Rhythm Heritage]
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 18 mei 2025

#653: The Rolling Stones - Sympathy For The Devil (Remix) (2003)

In de herfst van 2002 bracht ABKCO Records geremasterde versies uit van de eerste 22 studio-albums en compilaties van The Rolling Stones. Deze waren verkrijgbaar als gewone CD's, maar ook als geweldig klinkende hybride SACD's (met een stereo Super Audio CD laag en een gewone CD laag). 

Aan het eind van 2003 werden 16 van die albums nog eens in een box set uitgebracht. Om daar de aandacht op te vestigen zetten Jagger/Richards met ABKCO een remix-project op voor Sympathy For The Devil.

Het resultaat daarvan was Sympathy For The Devil (Remix), een maxi-single met remixen van drie zorgvuldig geselecteerde artiesten. De single werd op vinyl en CD uitgegeven, maar ook in een meerkanaals-versie op DVD en SACD. Van alle drie staat er zowel een 'radio mix' als een 'full length mix' op, maar ik richt mij alleen op de laatstgenoemde versies.

De eerste remix is de Neptunes Full Length Remix. Wat meteen opvalt is dat The Neptunes percussie-elementen en Midden-Oosters klinkende accenten toevoegen, hetgeen doet denken aan het geluid van The Stones ten tijde van Their Satanic Majesties Request. Er zitten ook hele mooie breaks in de mix, waarin Mick Jagger bijna solo te horen is. Ik vind het een prima mix.

De tweede remix is van Fatboy Slim en heet dan ook de Fatboy Slim Full Length Remix. Ook hier horen we toegevoegde ritmische elementen (met breaks), maar er is tevens in het bas-spectrum vrij subtiel het één en ander toegevoegd. In het middenstuk zijn wat geluidseffecten toegevoegd, maar dat vind ik minder geslaagd. De laatste drie minuten van de ruim acht minuten durende mix vind ik dan weer wel erg goed. Hier ligt de focus vol op de instrumenten en de melodie en daar gaat Fatboy Slim heel inventief en origineel mee aan de gang. Hierdoor slaat de balans toch naar de positieve kant uit.

De derde remix is de Full Phatt Full Length Remix. In deze mix zet Full Phatt een geheel nieuwe ritmebasis neer en dat is even wennen. Je hebt het gevoel dat alleen de vocalen van het origineel zijn behouden en dat er een geheel nieuwe track onder is gezet met hier en daar een element uit de instrumentatie van het origineel. Voor mij is dit de minste mix van de drie omdat het te ver afstaat van het origineel.

Als zevende en laatste nummer staat The Rolling Stones Original Recording op de SACD. In glorieus 5.1 surround sound horen we de originele versie en helaas voor de remixers wint deze toch echt op alle fronten. Het is en blijft een onverwoestbare track.

© 2025 TTZL


Official website: The Rolling Stones
Wikipedia EN: The Rolling Stones
Wikipedia NL: The Rolling Stones


Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 11 mei 2025

#652: VA - Progression (A Progressive Rock Anthology) (1993)

Progressive Rock (ook wel progrock of prog) is een soort muziek die veel voorbijkomt in mijn blogs. Ontstaan uit de psychedelische bands in het Verenigd Koninkrijk, kenmerkt prog zich door het loslaten van de standaard pop- of rock-tradities en het verwerken van invloeden en technieken uit bijvoorbeeld de jazz, folk en klassieke muziek, terwijl het 'rock-gevoel' behouden blijft. 

Het verzamelalbum Progression (A Progressive Rock Anthology) (uit 1993) laat mooi horen hoe divers dit kan uitpakken en dus ook hoe moeilijk het is om de grenzen van prog aan te geven.

Het album opent met Fire van The Crazy World Of Arthur Brown. Een klassieker en duidelijk een nummer dat in 1968 over muziekgrenzen heenging.

We vinden meer klassiekers in de tracklist, zoals Strange Kind Of Woman van Deep Purple, Hawkwind's Silver Machine, Radar Love van Golden Earring en Argent's Hold Your Head Up. Stuk voor stuk topnummers, wat mij betreft.

Het zijn echter niet alleen maar de overbekende nummers die zijn opgenomen. Er is ook een mooie dwarsdoorsnede van minder bekende nummers van gevestigde namen opgenomen. Zo horen we Frankenstein van The Edgar Winter Group (een heerlijke soort 'electro-blues' met nog veel meer invloeden), Little Bit Of Love van Free, Atomic Rooster's Devil's Answer, Love Like A Man van Ten Years After (gezegend met een zeer memorabele riff), Backstreet Luv van Curved Air, Manfred Mann's Earth Band's Joybringer en Jethro Tull's Living In The Past.

Er staan ook een paar minder bekende namen op. Zo is er Race With The Devil van The Gun. Een bijzonder leuk nummer uit 1968 waarvan ik al eerder een cover behandelde (zie blog #234). The Witch van The Rattles zei mij weinig op basis van artiest en titel, maar bij het beluisteren kwam het mij toch bekend voor (Arbeidsvitaminen!). Iets soortgelijks gebeurde bij Sympathy van Rare Bird. Dat bleek de originele versie te zijn van de mij zeer bekende cover van Steve Rowland & The Family Dogg (in 1970 #2 in de Top 40). Ook het door folk beïnvloedde Renaissance is van de partij met het mooie Northern Lights, net als Family met In My Own Time waarin de uit duizenden herkenbare stem van Roger Chapman is te horen.

Dan blijven er nog drie tracks over van bands die mij geheel onbekend waren. 
Standing In The Road van Blackfoot Sue is zwaar beïnvloed door de glam rock. Je hoort duidelijke echo's van Slade en T-Rex. Leuk nummer, maar niet heel bijzonder. Medicine Head is een aangename verrassing met Slip And Slide. Heel relaxt, laid back en met een aparte instrumentatie. Het album sluit af met Jig A Jig van East Of Eden wiens muziek een sterke folk inslag heeft, een beetje zoals  Jethro Tull en Renaissance, maar het spreekt mij minder aan.

Progression (A Progressive Rock Anthology) is een heerlijke, eclectische staalkaart van prog en de CD belandt nog regelmatig in de lade van mijn CD-speler. Voor het gemak heb ik zowel een YouTube als een Spotify playlist gemaakt van de tracklist.

© 2025 TTZL


YouTube: The Crazy World Of Arthur Brown – Fire
YouTube: Deep Purple – Strange Kind Of Woman
YouTube: Free – Little Bit Of Love
YouTube: Atomic Rooster – Devil's Answer
YouTube: The Edgar Winter Group – Frankenstein
YouTube: Hawkwind – Silver Machine
YouTube: The Gun – Race With The Devil
YouTube: The Rattles – The Witch
YouTube: Golden Earring – Radar Love
YouTube: Ten Years After – Love Like A Man
YouTube: Blackfoot Sue – Standing In The Road
YouTube: Argent – Hold Your Head Up
YouTube: Curved Air – Backstreet Luv
YouTube: Jethro Tull – Living In The Past
YouTube: Family – In My Own Time
YouTube: Medicine Head – Slip And Slide
YouTube: Rare Bird – Sympathy
YouTube: Manfred Mann's Earth Band – Joybringer
YouTube: Renaissance – Northern Lights
YouTube: East Of Eden – Jig A Jig

YouTube: Steve Rowland & The Family Dogg - Sympathy
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 4 mei 2025

#651: Will Powers - Kissing With Confidence (1983)

Lynn Goldsmith is een wereldberoemde fotografe, die midden jaren zeventig vooral bekend werd met foto's van het leven en de tours van artiesten als Bruce Springsteen, Michael Jackson, Bob Dylan, Patti Smith en The Rolling Stones.

Goldsmith begon een carrière in de fotografie nadat ze gewerkt had bij een platenmaatschappij en als regisseur van muziekproducties. Dat is echter niet waar ik het over wil hebben.

In 1983 verscheen namelijk de single Kissing With Confidence van Will Powers en die stond vijf weken in de Nederlandse Top 40 en kwam tot de twintigste plaats.

Het is een aanstekelijk, goed gespeelde en geproduceerde popsong met zowel gesproken als gezongen vocalen. Van de voordracht en de teksten druipt de ironie af. Het was echter pas veel later dat ik achter het verhaal kwam van het nummer (en het album Dancing for Mental Health).

Will Powers bleek namelijk het alter ego van Goldsmith voor een muzikale uitspatting die de draak steekt met de self-help cultus waarin, zoals zij aangeeft, zelfhulp-ondernemers "het innerlijk van de luisteraar opbouwen en persoonlijke groei aanmoedigen door de gedachte dat alles mogelijk is".

Goldsmith heeft aan alle nummers meegeschreven, bij één nummer schreef Sting mee en bij de andere nummers vooral Steve Winwood en Jacob Brackman. Bij Kissing With Confidence hebben ook Nile Rodgers en Todd Rundgren bijgedragen. Die laatste heeft het album ook gemixt.

De gesproken-woordgedeelten en (bijna) alle zangpartijen worden vertolkt door Goldsmith, waarbij haar stem in toonhoogte verlaagd is. De vocalen op de single Kissing With Confidence zijn echter van Carly Simon, zonder dat daar op het originele album een credit voor is opgenomen.

De eerlijkheid gebiedt mij te zeggen dat ik het album niet ken. Alleen de single en de b-kant (de aparte kijk op de geschiedenis All Thru History) zijn mij bekend, maar ik denk dat ik nu toch maar eens Dancing For Mental Health in zijn geheel ga beluisteren.

© 2025 TTZL


Official website: Will Powers / Lynn Goldsmith
Wikipedia EN: Will Powers / Lynn Goldsmith

Spotify: Dancing For Mental Health [album]
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 27 april 2025

#650: Roy Thomas Baker (1946-2025)

Twee weken gelden overleed op 78-jarige leeftijd Roy Thomas Baker (ook bekend als RTB). Voor de gemiddelde luisteraar misschien geen al te bekende naam, maar hij was een zeer succesvol producer. Hij is vooral bekend van zijn werk voor Queen. Vijf van hun eerste zeven albums produceerde hij voor de band.

Hij startte zijn carrière in de vroege jaren zestig als assistant engineer bij Decca Records en werkte daar met producers Gus Dudgeon en Tony Visconto aan albums van artiesten als Frank Zappa, Rolling Stones, David Bowie, The Who en Santana.

In 1970 krijgt hij de kans om zelf te (mede-)produceren bij de opnamen van het album Fire And Water van Free (alhoewel hij geen producer's credit krijgt). Op dit album staat de klassieker All Right Now.

Na nog enkele vingeroefeningen in het vak ontmoet hij de jonge band Queen. Hij gaat met hen de studio in en produceert het debuutalbum Queen (1973). De samenwerking bevalt en wordt voortgezet op Queen II (1974), Sheer Heart Attack (1974), A Night At The Opera (1975) en later nog eens op Jazz (1978). Dat betekent dat hij mede-verantwoordelijk is voor klappers als Killer Queen, Bohemian Rhapsody en Don't Stop Me Now.

In de jaren zeventig produceert hij naast Queen ook vele andere artiesten, zoals de (Deense) band Gasolin', Lindesfarne, Nazareth en Be-Bop Deluxe. Hij produceert ook twee nummers op het Hawkwind-album Hall Of The Mountain Grill (waaronder You'd Better Believe It).

Als gevolg van zijn succes met Queen krijgt RTB een aanbod van CBS voor de multi-album deal en daarom verhuist hij eind jaren zeventig naar de Verenigde Staten. 

Zijn eerste klus betreft het debuutalbum van The Cars en dat album word een groot succes, mede door de hits Just What I Needed en My Best Friend's Girl. Ook de drie daaropvolgende albums van The Cars worden door RTB geproduceerd en worden multi-platinum successen.

Als producer van twee albums van de typisch Amerikaanse band Journey boekt hij wederom succes. Hij produceert de albums Infinity (1978) en Evolution (1979) met daarop hits als Wheel In The Sky, Lights en Lovin', Touchin', Squeezin'. 

Voor Foreigner produceert hij hun derde album Head Games (1979) met daarop de hit Love On The Telephone. In de jaren tachtig en daarna blijft hij succesvol met albums van onder meer Devo, Cheap Trick, T'Pau, Ozzy Osbourne en Alice Cooper.

Naast zijn productiewerk was hij met zijn bedrijf Roy Thomas Baker Productions ook actief met het produceren van muziek voor films, commercials, radio, webcasts en games. 

Met het overlijden van RTB is een belangrijke producer heengegaan en dat is ook af te lezen aan het aantal reacties van artiesten die met hem gewerkt hebben en aandacht van reguliere kranten voor zijn overlijden.

© 2025 TTZL


Official website: Roy Thomas Baker
Wikipedia EN: Roy Thomas Baker
Wikipedia NL: Roy Thomas Baker

YouTube: All Right Now [Free]
YouTube: Killer Queen [Queen]
YouTube: Bohemian Rhapsody [Queen]
YouTube: Don't Stop Me Now [Queen]
YouTube: You'd Better Believe It [Hawkwind]
YouTube: Just What I Needed [The Cars]
YouTube: My Best Friend's Girl [The Cars]
YouTube: Wheel In The Sky [Journey]
YouTube: Lights [Journey]
YouTube: Lovin', Touchin', Squeezin' [Journey]
YouTube: Love On The Telephone [Foreigner]
Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 19 april 2025

#649: Record Store Day 2025

Vorige week zaterdag was het weer Record Store Day (RSD). Ik schreef al eerder dat sinds een aantal jaar de glans van RSD er voor mij wel wat af is (#511). Het evenement voor de speciaalzaken en waarbij exclusieve uitgaven verschenen is niet meer. 

Het is overgenomen door grote platenmaatschappijen die oude opnamen op veel te duur (gekleurd! splatter! picture disc!) vinyl uitbrengen, vaak onder het motto "first time on vinyl"...

Ik sta dan ook al een aantal jaar niet meer heel vroeg op om in de rij te gaan staan bij een platenzaak. In plaats daarvan kijk ik of er iets van mijn gading gaat verschijnen. 

Vervolgens zit ik dan op de maandag na RSD om negen uur 's avonds klaar om tijdens de online verkoop van de platenzaken vrij moeiteloos die paar uitgaven die ik leuk vind te bemachtigen. En anders is er altijd nog Discogs.

Voor wat betreft de editie van 2025 betreft moet ik zeggen dat er toch wel weer een flink aantal leuke items waren. Onderstaande albums heb ik in ieder geval aan mijn collectie kunnen toegevoegen:

David Bowie -  Ready, Set Go! (Live, Riverside Studios '03)
Dit zijn opnamen van het het optreden dat David Bowie op 8 september 2003 in London gaf en dat in 86 bioscopen in 26 landen werd vertoond (op dat moment het grootste evenement in zijn soort). Zeven dagen later zou zijn album Reality verschijnen en het is dus niet vreemd dat de volledige tracklist van dat album wordt gespeeld, zoals de single New Killer Star. Verder staan er nog twee nummers op van het voorafgaande album Heathen (uit 2002) en één nummer van 1. Outside (uit 1995).

Talking Heads - Live On Tour '78
De dubbel-LP (op 45 toeren) van Talking Heads die op RSD 2025 is uitgebracht is een live-opname en die werd eerder uitgebracht in 1979 als promo voor radiostations. Dit gebeurde ten tijde van het verschijnen hun tweede album More Songs About Buildings And Food. Het verschil van deze uitgave met de promo is de officiële verkrijgbaarheid en dat deze uitgave het complete concert is, inclusief Thank You For Sending Me An Angel. 

Dit is een uitgave van RSD 2024, die ik nu toch ook maar heb aangeschaft. Het was een optreden voor radiostation WCOZ en de helft van de tracks kwamen terecht op het album The Name of This Band Is Talking Heads (een live-album uit 1982), maar de andere helft is hier nu ook aanwezig. Nummers als Psycho Killer en Don't Worry About The Government zijn hierop te vinden.

De volgende twee albums wilde ik heel graag hebben en ik ben dan ook blij dat ik  ze op de kop heb kunnen tikken.

Dit is het derde deel van het drieluik dat begon met Leftovers Again?! op RSD 2021 en werd vervolgd met Leftovers Again?! Again!?! op RSD 2024. Deze keer ligt de focus op de jaren tachtig en staan er alternatieve versies op van bijvoorbeeld Sorry en Cry For The Fire van het album The Big Bubble (Part Four Of The Mole Trilogy).

Na het uiteenvallen van Sex Pistols, begon John Lydon (aka Johnny Rotten) een nieuwe band, Public Image Ltd (aka PiL). In 1978 verscheen hun debuutalbum op Virgin Records, maar voordat Warner Bros. de plaat in de VS wilde uitbrengen moest er het één en ander veranderd worden. De 'Europese versie' vond men ongeschikt voor Amerika. 
Zo werden de tracks Religion I, Religion II en Fodderstompf afgevoerd en de resterende tracks werden opnieuw gemixt of zelfs opnieuw opgenomen. Dit speelde ten tijde van de opnamen van hun tweede album, Metal Box (zie blog #63), en zo komt het dat een nummer van dat tweede album op deze US-versie van het eerste album terecht kwam (Swan Lake). Een ander verschil is dat het nummer Annalisa op de US-versie tien minuten duurt in plaats van de zes minuten van de Annalisa op de Europese versie.
De 'US version' van het album is nooit uitgebracht en tot voor kort werd gedacht dat de opnamen verloren waren gegaan. Dat was niet zo, ze waren alleen verkeerd gearchiveerd en werden per toeval onlangs ontdekt. Daardoor kunnen we nu na 46 jaar alsnog kennis nemen van deze speciale versie van het album.

Al met al een mooie oogst van RSD 2025 die weer wat hoop geeft voor de komende jaren.

© 2025 TTZL


Officiële website: Record Store Day

YouTube: New Killer Star [David Bowie]
YouTube: Thank You For Sending Me An Angel [Talking Heads]
YouTube: Psycho Killer [Talking Heads]
YouTube: Don't Worry About The Government [Talking Heads]
YouTube: Sorry [The Residents]
YouTube: Cry For The Fire [The Residents]
YouTube: Religion I [Public Image Ltd]
YouTube: Religion II [Public Image Ltd]
YouTube: Fodderstompf [Public Image Ltd]
YouTube: Swan Lake [Public Image Ltd]
YouTube: Annalisa [Public Image Ltd - US version]
YouTube: Annalisa [Public Image Ltd - EU version]
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 13 april 2025

#648: Was (Not Was) - Walk The Dinosaur (1987)

In 1979 werd de band Was (Not Was) opgericht door David Was en Don Was. Net als dat dit niet hun echte namen zijn (David Weiss and Don Fagenson), zo hebben hun nummers ook vaak meerdere lagen. Hun grootste hit in Nederland heeft zelfs een (bijna) verborgen, serieuze boodschap die nauwelijks opvalt.

De bandnaam is afkomstig van de toen nog jonge zoon Anthony van Don Fagenson. Die had namelijk de gewoonte om tegenstellingen te beschrijven als 'blauw' en 'niet blauw'. Dus ook 'was' en 'niet was'. En zo werd dus de groepsnaam Was (Not Was) geboren.

De band heeft tussen 1981 en 2010 vijf studio-albums uitgebracht en vijf compilaties (met veel exclusieve tracks en versies). Dat lijkt niet veel, maar beiden zijn daarnaast ook actief als onder andere producer, componist van soundtracks en journalist.

In Nederland heeft de band drie hits gehad. In 1990 haalde hun cover van Papa Was A Rollin' Stone in de Top 40 plaats 13. Twee jaar daarvoor reikte Spy In The House Of Love tot plaats 17, maar hun eerste en grootste hit in de Nederlandse Top 40 was Walk The Dinosaur (die kwam één plekje tekort voor de top 10).

Die single is een prima funk-nummer met hoog meezingbaarheidsgehalte, sterke vocalen en lekkere breaks. Het werd in veel landen een hit en daar zal de video ook veel aan hebben bijgedragen (die ging op MTV in 'heavy rotation').

Alhoewel het nummer bij velen bekend is, zal het menigeen ontgaan zijn dat (ondanks de vrolijke klanken) het nummer eigenlijk over de nucleaire holocaust gaat. Na enkele coupletten die een Flintstones-achtig plaatje schilderen, komt deze tekst voorbij:

A shadow from the sky, much too big to be a bird
A screaming, crashing noise louder than I've ever heard
It looked like two big silver trees that somehow learned to soar
Suddenly a summer breeze and a mighty lion's roar

Een mooie poëtische verwoording van de komst van het nucleaire wapen en de daaropvolgende flits en de drukgolf. In de rest van het nummer is 'walk the dinosaur' vervangen door 'I killed the dinosaur'. Je kunt het meelezen in de lyric-video.

Op de b-kant van de single staat ook een bijzonder nummer. De titel is 11 Miles An Hour (Abe Zapp Ruder Version) waarbij de snelheid verwijst naar de snelheid van de auto van John F. Kennedy op 22 november 1963, toen hij werd vermoord. 'Abe Zapp Ruder' verwijst naar Abraham Zapruder, die de presidentiële processie filmde en wiens film de moord in beeld bracht. 

De muziek is in hetzelfde genre als Walk The Dinosaur (en heeft een lange instrumentale break) en de tekst geeft een beschrijving van de daden van Kennedy en de gebeurtenissen van de aanslag:

At eleven miles an hour
Such a deadly speed
Eleven miles an hour
At the time and place agreed
They pulled that limousine
Down Elm Street slow and clean
Lead fell like the shower
At eleven miles an hour

Lee Harvey O. was made to order
A radical nut
A drifter and a boarder
Earl Warren got a version out fast
America was happy
The patsy had been cast

Deze twee nummers tonen aan dat het de moeite loont om dieper te graven in de muziek van Was (Not Was). Niet alles zit direct aan de oppervlakte en je moet er soms moeite voor doen. Maar dat is niet erg, toch?

© 2025 TTZL

Official website: WorldWideWas
Wikipedia EN: Was (Not Was)
Wikipedia NL: Don Was

YouTube: Walk The Dinosaur [video]
YouTube: Walk The Dinosaur [lyric-video]


YouTube: Papa Was A Rollin' Stone [video]
YouTube: Spy In The House Of Love [video]
Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)