#14: The Beatles – Rubber Soul (1965)

Begin december 1965 kwam het zesde studioalbum van The Beatles uit: Rubber Soul. Op dat moment hadden The Beatles al vele hitsingles gehad en ook de films A Hard Day’s Night en Help! waren een succes. Ondanks dat de timing commercieel gezien uitstekend was (net op tijd voor de kerstinkopen!) was Rubber Soul toch vooral artistiek gezien een geweldige sprong voorwaarts ten opzichte van het voorgaande werk.

De albums tot dan toe waren vooral verzamelingen van eerder uitgebrachte singles en EP’s en het resultaat van meerdere opnamesessies tussen andere beslommeringen door (optredens, fimprojecten, etc.) Rubber Soul werd in een aaneengesloten periode van vier weken opgenomen in oktober en november 1965 en klinkt hierdoor als een geheel in plaats van samengevoegde losse fragmenten.

Muzikaal gezien worden er nieuwe paden bewandeld. Franse invloeden zijn hoorbaar in Michelle, Griekse invloeden in Girl. Het gebruik van de Indiase sitar door George Harrison in Norwegian Wood (This Bird Has Flown) luidde zelfs een periode van intense aandacht voor de Indiase muziek in. Ook soul en folkrock invloeden zijn aanwezig in diverse nummers.

Ook tekstueel gezien werden er op Rubber Soul grote stappen voorwaarts gezet. Waar het voorheen vooral simpele liefdesliedjes waren hebben de teksten nu veel meer diepgang en worden er vooral volwassener thema’s aangeroerd. Er is meer nuance en er is ook ruimte voor negativiteit. Er zijn zelfs nummers die over heel andere zaken gaan dan romantiek en liefde (Nowhere Man en Think for Yourself). De topstukken zijn voor mij de stevigere uptempo nummers Drive My Car (een satirische kijk op sexcisme) en Run For Your Life (over een extreem jaloerse minnaar).

Zelfs het artwork was vernieuwend. Zo heeft de hoesfoto een apart perspectief. Dit is bij toeval ontstaan. Toen de fotograaf beelden van mogelijke hoezen projecteerde op een stuk karton ter grootte van een platenhoes, schoof het karton ineens onderuit. Hierdoor ontstond een apart perspectief en dát effect wilden The Beatles graag hebben. Daarnaast stond de groepsnaam niet op de voorkant, wat in die tijd ook zeer ongewoon was.

Gedurende bijna hun hele carriére waren de mono-versies van de albums de standaard. Aan de mono-mix werd de volop aandacht besteed, de stereo-mix werd daarna vlug afgehandeld: muziek voornamelijk links, zang voornamelijk rechts, klaar. Alleen van de laatste twee albums ('Abbey Road' uit 1969 en 'Let It Be' uit 1970) is geen mono-versie meer verschenen. In 1987 heeft de originele producer (George Martin) voor de eerste CD-edities nieuwe stereo-mixen gemaakt. Daardoor bestaan er nu drie versies van het album: 1965-mono, 1965-stereo en 1987-stereo. Toen in 2009 The Beatles collectie opnieuw werd ge-remastered was de 1987-versie de basis voor de nieuwe stereo-uitgaven. Daarnaast kwam er ook een mono-box uit met, indien aanwezig, ook de originele stereo-mixen als bonus. Mijn voorkeur gaat absoluut uit naar de ge-remasterde 1965-mono versie.

© 2013 TTZL

Officiële website: The Beatles

Wikipedia EN: The Beatles

Wikipedia NL: The Beatles
Youtube: Michelle
Youtube: Girl
Youtube: Norwegian Wood (This Bird Has Flown)

Youtube: Nowhere Man

Youtube: Think for Yourself

Youtube: Drive My Car

Youtube: Run For Your Life