Information is not knowledge. Knowledge is not wisdom. Wisdom is not truth. Truth is not beauty. Beauty is not love. Love is not music. Music is the best...
[Frank Zappa - 'Packard Goose' - Joe's Garage: Act III (1979)]
Er zijn van die momenten die in je geheugen gegrift staan. Het was in de nazomer van 1991 dat ik met mijn zwager even een actiefilmpje in de bioscoop wilde gaan pakken. De nieuwe Schwarzenegger draaide, Terminator 2: Judgement Day, die moest het maar worden. Zeven jaar eerder was The Terminator van regisseur James Cameron verschenen en dat was een klassieker in het actiegenre geworden. Een vervolg is vaak een slap aftreksel van het origineel, maar dat bleek in dit geval wel anders. Met rooie konen kwamen we uit de bioscoop na het zien van één van de beste actiefilms ooit gemaakt. Zelfs beter dan het eerste deel! In de film top 250 van de IMDb staat de film ook niet voor niets momenteel op plaats 36. Tijdens het kijken naar een film realiseer je het je meestal niet zo, maar de muziek is een essentieel onderdeel van een film. De muziek die Brad Fiedel componeerde voor Terminator 2: Judgement Day ondersteunt en versterkt de beelden op een geweldige manier. Als je naar de soundtrack luistert roepen de klanken dan ook onmiddellijk weer beelden uit de film op. Het krachtige Main Title (Terminator 2 Theme)opent de CD en de dreiging die hierin klinkt geeft al aan dat er heel wat te gebeuren staat. Lang hoeven we daar overigens niet op te wachten want in het volgende nummer, Sarah On The Run, wordt de achtervolging van onze heldin verklankt. De soundtrack bestaat niet alleen uit adrenaline opwekkende nummers als Escape From The Hospital (And T-1000), Helicopter Chase en Tanker Chase. Er staan ook rustige orkestrale stukken op als Desert Suite en Terminator Impaled. Het is juist de afwisseling, die ook de film kenmerkt, die goed werkt voor het album als geheel. Los van de film is de muziek goed genoeg om op zichzelf genietbaar te zijn. Maar het kennen van de film geeft de muziek ongetwijfeld een meerwaarde. En waarom zou zo'n geweldige film niet willen kennen?
Voordat Simple Minds in 1982 doorbrak met de single Promised You A Miracle van het album New Gold Dream (81-82-83-84) hadden ze sinds 1979 al vijf albums uitgebracht. Dit album was een keerpunt in de carrière van Simple Minds. Vanaf toen ging het commercieel gezien bergopwaarts, maar creatief gezien ging het de andere kant op. De vroege albums waren innovatief, schuwden experimenten niet en behoren tot het beste en interessantste dat de postpunk/new wave periode heeft opgeleverd (vergelijkbaar met de vroege albums van The Human League). In 1981 verscheen het vierde studioalbum Sons And Fascinationwaarbij de eerste 10.000 exemplaren vergezeld gingen van de bonus-LP Sister Feelings Call (later werd deze LP ook los uitgebracht). Sons And Fascination start met twee krachtige nummers. In Trance As Missionknalt erin met een lekkere basriff die al snel ondersteund wordt door een hoekig drumpatroon. De bombast die de muziek van Simple Minds later steeds slechter te verteren maakt is hier wel aanwezig, maar doordat het niet overheersend is werkt het hier wel. Een breed synthesizertapijt en een mooi laag zingende Jim Kerr maken dit tot goede start van het album. Daarna volgt Sweat In Bullet dat ook met een intrigerende baslijn start, maar een meer uptempo nummer is met een lekker metalig klinkend gitaarriffje. Love Song was de eerste single van Simple Minds die aan ook buiten de UK aan de hitlijsten mocht snuffelen. Sister Feelings Call opent met het instrumentale Theme For Great Cities dat zowel qua titel als qua klank doet denken aan een mooie filmsoundtrack. Direct daarna volgt het prijsnummer van dit album, The American. Een mooie wisselwerking tussen gitaar- en synthesizerpartijen in combinatie met een inventief en meezingbaar refrein maken dit een topper. Wonderful In Young Life is het meest uptempo nummer van de twee albums en geeft het album halverwege de vaart die het nodig heeft. Sons And Fascination is als geheel net iets sterker dan Sister Feelings Call, maar beide albums behoren tot het beste dat Simple Minds hebben gemaakt. In 1986 werden beide albums samen op één CD uitgebracht, maar doordat er toen niet meer dan 74 minuten op een CD konden werden twee nummers weggelaten. Op de geremasterde uitgave uit 2002 staan wel alle nummers van beide albums.
Een aantal schoolvrienden was al sinds 1961 actief als The Sunliners, maar pas toen ze hun naam in 1968 veranderden in Rare Earth kwam er schot hun carrière. Nadat hun eerste album op het jazzlabel Verve was geflopt, tekenden ze bij het zwarte label Motown. Ze waren niet de eerste blanke band op dat label, maar zouden wel de eerste én enige succesvolle witte band van Motown worden. Motown was op dat moment bezig met het opzetten van een sublabel voor de blanke artiesten waar men serieus mee bezig wilde. Als een grap stelde de band voor om het label 'Rare Earth' te noemen.....en tot hun stomme verbazing ging Motown akkoord en was het label 'Rare Earth Records' geboren. Er werd wel snel een album van Rare Earth verwacht. Om die reden en omdat Rare Earth al jaren in bars en clubs veel R&B-nummers op het repertoire had staan bestaat bijna het hele album Get Ready uit covers. Alleen opener Magic Key is een eigen nummer. Het is een uptempo, typisch jaren zestig rocknummer met flink wat breaks en 'doo-doo-doo' koortje. Daarna gaat het tempo drastisch omlaag met een lang uitgesponnen en lekker slepende versie van Tobacco Road. Origineel is het een nummer van de Amerikaanse singer/songwriter John D. Loudermilk (wie kent hem niet?) en The Nashville Teens hadden er een grote hit mee in 1964, aan beide zijden van de oceaan. Later is het nummer nog door heel veel anderen opgenomen, waaronder Jefferson Airplane, The Edgar Winter Group, Status Quo en David Lee Roth. Direct daarna volgt een cover van Feelin' Alright, een nummer geschreven door Dave Mason voor het legendarische album Traffic van de groep met dezelfde naam. Waar het origineel meer een folk/pop benadering heeft is deze cover wat heftiger, net als de bekende versie van Joe Cocker. Het absolute hoogtepunt van het album is één van de R&B nummers die Rare Earth al lang live speelden: Get Ready van The Tempations (geschreven door Smokey Robinson). Begonnen als een gewone drie minuten cover was het nummer langzaam uitgegroeid tot een monster van 21 minuten waarmee de concerten steevast werden afgesloten. Toen er een album voor Motown moest worden opgenomen was er voor de band dan ook geen twijfel: een live versie van Get Ready moest er deel van uitmaken. Na enig tegenstribbelen gaf Motown toe en Get Ready neemt daarom de gehele kant 2 van de LP in beslag. Een single-edit (grofweg minuut 2-5) werd een grote hit en staat ook nu nog ieder jaar in Radio 2's Top 2000 lijst. Get Ready van Rare Earth is misschien geen vijf sterren plaat, maar door het titelnummer wel een klassieker.