Information is not knowledge. Knowledge is not wisdom. Wisdom is not truth. Truth is not beauty. Beauty is not love. Love is not music. Music is the best...
[Frank Zappa - 'Packard Goose' - Joe's Garage: Act III (1979)]
Vandaag, 20 april 2013, is het wereldwijd weer Record Store Day, een "een internationale feestdag voor platenzaken, artiesten en muziekliefhebbers". Op deze dag worden er allerlei speciale en gelimiteerde producten uitgebracht (veelal op vinyl) en zijn er veel optredens in platenzaken. Vanochtend ben ik vroeg opgestaan om op tijd bij Concerto te zijn, één van de deelnemende platenzaken. Om stipt acht uur stond ik voor de deur (de verkoop begon om negen uur) als nummer 6 in de rij. Na een uur wachten was de rij uitgegroeid tot een man/vrouw of 50 en ging de deur eindelijk open. In plukjes van vijf konden we op zoek naar de gewenste pareltjes tussen de ongeveer 360 uitgaven. Mijn buit was:
Anthrax - Anthems (10", red vinyl)
Calexico - Spiritoso (LP, white vinyl)
Nick Cave And The Bad Seeds - Animal X (7", picture disc)
Het Britse Supertramp kende een stroeve start met twee albums (Supertramp uit 1970 en Indelibly Stamped uit 1971) die op zijn best 'redelijk' genoemd mogen worden. De albums verkochten niet best en op songschrijvers Rick Davies en Roger Hodgson na stapten alle leden van de groep op. Beide overblijvers recruteerden toen drie nieuwe leden (Dougie Thomson, Bob Siebenberg en John Helliwell). Dit zou later de klassieke line-up van Supertramp blijken te zijn en een eerste proeve van bekwaamheid is het in 1974 verschenen Crime Of The Century. Dit album werd een groot succes en leverde de hitsingles Dreamer enBloody Well Right op en één van de bekendste LP-tracks ooit: School. Platenmaatschappij A&M wilde graag snel een opvolger om het succes te continueren en direct na de tour voor Crime Of The Century werd begonnen aan de opnamen voor Crisis? What Crisis? Een probleem hierbij was dat Davies en Hodgson nog geen nieuwe songs hadden geschreven. Er waren nog wat nummers over van de 'Crime'-sessies, maar niet voldoende voor een album. Tijdens de opnamen werden daarom nog snel wat nieuwe songs geschreven. Het album opent met het geluid van de voetstappen van een man met op de achtergrond grotestadsgeluiden. Hij fluit een melodie en als na 33 seconden een auto claxoneert start het nummer Easy Does It* pas echt. De wordt voortgezet in en het blijkt een kort, lieflijk maar tegelijk krachtig liedje dat een mooie opener is voor het album. Doordat daarna direct twee klassieke Supertramp songs volgen is de opening van het album zeer sterk (met als bijkomend nadeel dat het daarna alleen maar minder kan worden). Sister Moonshine* is een energieke, gitaargeoriënteerde song met een mooie mondharmonicasolo. Met name het vocale vuurwerk van Hodgson eist de aandacht op en in het refrein is er mooie vocale interactie tussen Hodgson en Davies. Ain't Nobody But Me is een meer slepende, keyboardgeoriënteerde track met een 'bite' en met geweldige lead vocals van Rick Davies (hij kon natuurlijk niet achterblijven). Naar het eind van het nummer toe eisen de gitaar van Hodgson en de saxofoon van John Helliwell de aandacht op. Beide tracks kunnen zich moeiteloos meten met het beste van Supertramp. Op de rest van het album staan nog wel meer nummers die moeite meer dan waard zijn (Another Man's Woman, The Meaning), maar die zijn toch net iets minder dan de openers van het album of zet doen teveel denken aan een nummer van het vorige album (Lady, Poor Boy).
Het resultaat is een album dat onevenwichtiger is dan de kwalitatief betere albums ervoor (Crime Of The Century) en erna (Even In The Quietest Moments... uit 1977). Maar dat wil niet zeggen dat er niet genoeg te genieten is op Crisis? What Crisis?. Sterker nog, de meeste bands zouden een moord doen voor een album van dit niveau.
De Amerikaanse tekenfilmserie The Simpsons behoeft geen nadere introductie. Sinds 1989 zijn Homer, Marge, Bart, Lisa en Maggie al 24 seizoenen lang bij ons. Tijdens de opnamen van het tweede seizoen ontstond bij David Geffen (van Geffen Records) het idee om een album op te nemen, gebaseerd op The Simpsons. Dit werd The Simpsons Sing The Blues.
Het is geen soundtrackalbum want de nummers komen (bijna) niet voor in de TV-serie. Er staan zowel covers als originele nummers op en de titel dekt behoorlijk de lading, want alhoewel er niet alleen échte bluesnummers op staan ademt het hele album wel het 'bluesgevoel'. Het werd een instant verkoopsucces en behaalde in diverse landen de goud- of platinastatus. Eén onvervalste bluesnummer op het album is Born Under A Bad Sign (een origineel van Albert Collins). Hierin wentelt Homer zich in zelfbeklag over zijn miserabele leven ("if it wasn't for bad luck, I wouldn't have no luck at all"). En omdat hij nu eigenlijk een blueszanger is geworden vraagt zich af wat een toepasselijke bluesnaam voor hem zou zijn: Muddy Simpson, Big Homer, T-Bone Homer, Blind Lemon Simpson, Blind Lemon Lime Homer, Blind Grapefruit Homer, Blind Strawberry Alarmclock Homer... Moanin' Lisa Blues is het enige nummer waarvan een klein deel gebruikt is in een TV-aflevering. Yeardley Smith zingt als Lisa Homer haar longen uit haar lijf. Verder klopt ook alles aan dit nummer, van de gitaar- en saxsolo tot aan het heerlijke orgeltje. Zelfs als je The Simpsons niet kent of niet leuk vindt is het nog geweldige track. Zoals gezegd komen ook andere muziekstijlen voorbij. De rock 'n' roll van Chuck Berry horen we in School Day en stampende soul wordt vertegenwoordigd door Springfield Soul Stew (naar Memphis Soul Stew van King Curtis). Grote trekkers van het album zijn de twee singles Do The Bartman en Deep Deep Trouble waarvoor ook videoclips zijn gemaakt. In deze twee nummers komt met name HipHop en R&B aan bod. Wat vooral opvalt aan het album is de kwaliteit van de nummers en uitvoeringen en het spelplezier dat er vanaf spat. Zelden is er een novelty-album uitgebracht dat naast leuk ook zo goed was. In de keuze van de covers en de teksten van de originele nummers wordt ook het subversieve karakter van de TV-serie niet verloochend (ook Mr. Burns mag heerlijk mopperen in Look At All Those Idiots). Liefhebbers van The Simpsons doen zich te kort als ze dit album aan zich voorbij laten gaan (en niet-liefhebbers eigenlijk ook).
In augustus 1975 kondigde Peter Gabriel zijn vertrek uit Genesis aan en begon hij aan een artistiek en commercieel succesvolle solocarrière. Zijn eerste album verscheen in 1977, gevolgd door een tweede in 1978. Beide hebben als titel "Peter Gabriel" om op die manier 'een merk en een product met een eigen identiteit te creëren'. Ook het derde en vierde album hebben dezelfde titel. Om ze van elkaar te onderscheiden gebruiken pers en publiek al snel een nummering ('Peter Gabriel 3') of een verwijzing naar de hoesfoto (respectievelijk 'Car', 'Scratch', 'Melt' en 'Security').
Curieus is dat 'Melt' door Peter Gabriel ook werd uitgebracht in een Duitse versie: Ein Deutsches Album. Ook zijn daaropvolgende album 'Security' kwam uit als Deutsches Album. En het moet gezegd, door de uitstekende vertalingen van Horst Königstein werkt het op de ene of andere manier ook nog. Luister maar eens naar Spiel Ohne Grenzen (Games Without Frontiers)!
