Information is not knowledge. Knowledge is not wisdom. Wisdom is not truth. Truth is not beauty. Beauty is not love. Love is not music. Music is the best...
[Frank Zappa - 'Packard Goose' - Joe's Garage: Act III (1979)]
Cabaret Voltaire is één van de invloedrijkste groepen uit de vroege electronic en industrialmusic, maar hun faam is toch wat achtergebleven bij notoire tijdgenoten als Throbbing Gristle en Suicide. Net als bij andere bands van deze beweging lag bij Cabaret Voltaire de focus niet alleen op muziek, maar zeker ook op visuele elementen in hun vroege periode. In de late jaren zeventig waren hun optredens eerder performance art dan reguliere concerten. Ze hebben zich ook niet voor niets vernoemd naar een nachtclub uit Zürich die belangrijk was in het ontstaan van de Dada beweging. De muziek was in het begin dan ook behoorlijk experimenteel, zoals te horen is in bijvoorbeeld Kirlian Photograph (1979) en News From Nowhere (1980). Vanaf 1981 wordt de muziek geleidelijk aan wat dansbaarder. Cabaret Voltaire begint elementen toe te voegen uit industrial dance en funk, zoals te horen is in Spreading The Virus uit 1981. De echte doorbraak komt als deze trend wordt doorgezet en nummers als Crackdown (1983) en vooral de singlesJames Brown en Sensoria (1984) de aandacht beginnen te trekken. Cabaret Voltaire komt bij mij pas echt in beeld met het daaropvolgende album The Covenant, The Sword And The Arm Of The Lord uit 1985. Ongetwijfeld attent gemaakt door (toen nog Muziekkrant) OOR middels een recensie of artikel heb ik het album aangeschaft en vervolgens grijs gedraaid. De aparte titel is trouwens een verwijzing naar de gelijknamige ultra-rechtse, christelijke, terroristische Amerikaanse beweging die kort daarvoor was ontmanteld door de Amerikaanse overheid. Het album opent met L21ST en dat nummer trekt je meteen naar binnen: een intrigerend intro, een heerlijk pulserende beat en spannende geluiden. Maar daar blijft het niet bij. Het tweede nummer, I Want You, heeft zowaar een meezingbaar refrein en na het heftige Hells Home is het met een springerig ritme en creatief synthesizergebruik gezegende Kickback het eerste hoogtepunt van het album. Na het rustige The Arm Of The Lord, dat teruggrijpt naar vroeger tijden, ligt Warm in het verlengde van het eerder genoemde Kickback. Golden Halos en Motion Rotation houden moeiteloos de aandacht vast voordat het duistere Whip Below en het met prachtige synthesizerlijnen opgesierde The Web het album afsluiten. Ook bijna 35 jaar later is het een album dat ik nog graag draai. Op de CD-versie uit 1985 zijn twee bonustracks (Sleepwalking en Big Funk) toegevoegd van de EP Drinking Gasoline uit hetzelfde jaar. Die tracks zijn zo goed dat je zou willen dat ze ook de andere twee tracks van de EP ook hadden toegevoegd.
Eind 1968 kwamen er berichten naar buiten dat het over was voor de supergroep Cream, die Ginger Baker vormde met Jack Bruce en Eric Clapton. Al snel daarna stortte Baker zich op nieuwe projecten als Blind Faith en Ginger Baker's Air Force. Deze avonturen duurden allebei niet lang en eind 1971 vertrok Baker naar Nigeria om in Lagos een opnamestudio op te zetten. Hij ging de reis over land maken en nodigde documentairemaker Tony Palmer uit om zijn reis te filmen. Dit resulteerde in Ginger Baker In Africa. Ook ontmoette hij de Nigeriaanse muzieklegende Fela Kuti en werkte mee aan de Fela-albums Why Black Man Dey Suffer......., Live! en He Miss Road. Terug in Londen ontmoette Baker in 1974 de gebroeders Paul (bas) en Adrian Gurvitz (gitaar) die daarvoor in Gun (die een hit hadden in 1968 met Race With The Devil) en Three Man Army hadden gezeten. Samen richtten ze Baker Gurvitz Army op en maakten in 1974 het debuutalbum The Baker Gurvitz Army. Het is in principe een hard rock album maar kent ook invloeden uit de prog rock en de blues rock. En het drummen van Ginger Baker brengt ook jazz rock en Afrikaanse invloeden met zich mee. Geheel onterecht is het album geen groot succes geworden en is het nu in de vergetelheid geraakt. Nummers als Help Me, Memory Lane (met lekkere drumsolo), het instrumentale 4 Phil en vooral Mad Jack tonen dit aan. Voor het tweede album werden Stephen W. Parsons (a.k.a. Mr Snips - zang) en Peter Lemer (toetsen) bij de band gehaald. Op Elysian Encounter (1975) resulteerde dit in een nog beter uitgebalanceerd geluid in nummers als People, The Key en Remember. Het derde album Hearts On Fire (1976) is wellicht niet zo sterk als de eerste twee, maar kent ook genietbare nummers als Hearts On Fire, Neon Lights en Flying In And Out Of Stardom. Helaas is er blijkbaar ook sprake van richtingenstrijd geweest getuige de funk- en disco-invoeden in het niet al te sterke Dancing The Night Away. De albums van Baker Gurvitz Army waren lange tijd lastig verkrijgbaar, maar dat is met de heruitgave door Cherry Red Records gelukkig voorbij. Zowel apart als alle drie samen in een fraaie boxset, getiteld Since Beginning: The Albums 1974-1976. Ginger Baker is op zijn zachtst gezegd een moeilijk persoon om mee samen te werken en dat zie je ook terug in de live-opnamen die op YouTube te bekijken zijn: Beat Workshop 1975 en Musikladen. Nog beter wordt het duidelijk in de goede en vermakelijke documentaire Beware Of Mr. Baker die het bekijken meer dan waard is (en een 7,7 scoort op IMDb).
Mike Stock, Matt Aitken en Pete Waterman (ook wel bekend as SAW) waren in met name de jaren 80 een beroemd producerstrio. Ze maakten met diverse artiesten dansmuziek waar invloeden in verwerkt waren uit onder andere eurodisco, dance-pop en italo disco en werd weleurobeat genoemd. Hun productiewerk was een aantal jaren erg succesvol en leverde nummers op die het in vele landen goed deden in de hitlijsten, zoals: Mel and Kim - Respectable Rick Astley - Never Gonna Give You Up Kylie Minogue - I Should Be So Lucky Dead Or Alive - You Spin Me Round (Like a Record) Sonia - You'll Never Stop Me Loving You Bananarama - Venus Het is niet het soort muziek dat mij aanspreekt, ook al is het ontegenzeggelijk goed gedaan. Ook in de serieuze muziekpers was weinig waardering voor deze hitparademuziek en normaal gesproken zou er daar ook geen aandacht aan worden geschonken. Het werd echter op een gegeven moment mode om SAW af te kraken en zo gebeurde het dat dit soort bladen bijvoorbeeld het nieuwe Bananarama album gingen bespreken, alleen maar om het te kunnen afkraken. Als reactie daarop maakten Stock, Aitken & Waterman het nummer Roadblock en brachten het in eerste instantie uit zonder een vermelding van een artiest. Het is een heerlijk nummer met een echt jaren 70 soul/funk gevoel en werd door diezelfde muziekpers enthousiast ontvangen. Eén blad noemde het zelfs "the best goddamn dance record of 1987". Wat zou hun reactie geweest zijn toen ze er achter kwamen dat het de zo door hen verfoeide SAW betrof? Het nummer werd uiteindelijk als single uitgebracht onder de naam Stock Aitken Waterman en werd een grote hit (in Nederland haalde het net de top 10). Op diverse 12-inches stonden diverse mix-versies zoals de Rare Dub, de Rare Groove Mix en de Extended Version. In 1991 verscheen nog een nieuwe versie: Loopine Like Remix featuring Einstein).
Een jaar of twintig geleden kwam ik via de winkel van Staalplaat (die toen nog in Amsterdam bestond) in aanraking met Budha Building, een project van Tilburger Hans Timmermans. Vanaf de eerste draaibeurt ben ik verliefd geweest op de CD Sounds Of The Abnormal Heart omdat het zo'n perfecte synthese is van ambient, ethnische muziekinvloeden, trip hop-achtige structuren en ritmes en nog veel meer. Tien afwisselende instrumentale nummers worden nergens té zweverig, verworden niet tot muzak en hebben voldoende ritmische variatie en andere verrassingen om te blijven boeien. Opener Majestic Wah begint met heel ijle klanken waarna al snel meer aardse klanken worden toegevoegd in combinatie met een niet opdringerig ritme. Aziatische sferen komen bovendrijven bij het beluisteren van tracks als Rain River Sea, Whirlpool en Inverted Acid. Polar Pattern en 24 Frames / ¶ tappen uit een ander vaatje en doen veel meer westers aan en Resident Values, Specific Legal Rights en Optional Swamp (Plastic Rain Dub) hebben complexe ritmische structuren. In laatstgenoemde nummer zitten ook een soort intrigerende didgeridoo-achtige geluiden. Afsluiter Whales Scape is veruit het rustigste nummer met slechts minimale ritmiek en, gezien de titel geen verrassing, walvisgeluiden (gelukkig spaarzaam toegepast). Een mooie afsluiting van een heerlijk album. Ik kwam er laatst achter dat Budha Building na Sounds Of The Abnormal Heart nog een flink aantal andere releases heeft uitgebracht. De digitale versies (in CD-kwaliteit) worden op het onvolprezen bandcamp.com alle negen samen verkocht voor het crimineel lage bedrag van € 9,75 terwijl alleen het hier besproken debuutalbum dat al ruimschoots waard is!
Cabaret Voltaire is één van de invloedrijkste groepen uit de vroege electronic en industrial music, maar hun faam is toch wat achtergebleven bij notoire tijdgenoten als Throbbing Gristle en Suicide.
