Zoeken in deze blog

zondag 29 december 2024

#633: Bohren & Der Club Of Gore - Sunset Mission (2000)

Stel, je speelt in metalcore bands als 7 Inch Boots en Chronical Diarrhoea, maar na een paar jaar ben je wel toe aan wat anders. Waar kom je dan op uit? Jazz? Klinkt onlogisch, maar het is wel precies wat er gebeurde toen in 1988 Bohren werd opgericht door leden van de eerder genoemde bands.

Ze spelen echter geen gewone jazz, maar jazz noir (ook wel dark jazz of doom jazz genoemd), of zoals de band het zelfs omschrijft: “an unholy ambient mixture of slow jazz ballads, Black Sabbath doom and downtuned Autopsy sounds”.

Al snel stopten de bandleden hun bezigheden met de metalcore bands en concentreerden ze zich op Bohren, dat in 1993 hernoemd werd naar Bohren & Der Club Of Gore, als eerbetoon aan de Nederlandse band Gore die ook instrumentale muziek speelt.

De muziek heeft referenties aan film noir muziek en dark ambient. Het doet mij sterk denken aan de muziek voor de tv-serie Twin Peaks, gemaakt door Angelo Badalamenti (zie blog #527).

Ik was niet bekend met de band totdat Steven Wilson eraan refereerde in de laatste van vier afleveringen over het jaar 2000 van de podcast The Album Years. Hij vermeldde hun album Sunset Mission uit 2000 en was er enthousiast over.

Hiervoor hadden ze al twee albums gemaakt, Gore Motel (1995) en Midnight Radio (1997). Op het eerste album horen we nog wat echo's van de muziek met hun vroegere bands, maar op het tweede album gaat het al wat meer naar het geluid op Sunset Mission. Maar het is alsof er nog een element mist.

Als gitarist Reiner Henseleit wordt vervangen door saxofonist Christoph Clöser lijkt alles op zijn plaats te vallen. De saxofoon geeft de muziek de desolate klank van de late avond c.q. vroege morgen en de toetsen (Morten Gass), drums (Thorsten Benning) en bas (Robin Rodenberg) kleuren de rest prachtig in.

Albumopener Prowler is een prima introductie en laat alle ruimte voor het glorieuze saxofoongeluid. Dat geldt ook voor de daaropvolgende On Demon Wings en Midnight Walker, maar op Street Tattoo is de rol van de instrumenten meer in evenwicht. 

Op het eerste gehoor is het heerlijke relaxte muziek, maar altijd is er die spanning, die dreiging, die als een deken over de muziek hangt. En er is voldoende afwisseling. Painless Steel en Darkstalker hebben allebei een heel eigen karakter, voor we met Nightwolf en Black City Skyline we weer terugkeren naar het geluid van de nummers aan het begin van het album.

Veel trager en treuriger dan de afsluiter Dead End Angels kan het niet worden. Omfloerste klanken ondersteund door het geluid van regen en onweer creëren een prachtige sfeer en sluiten het album in stijl af. Ik ben blij dat ik Bohren & Der Club Of Gore heb leren kennen.

© 2024 TTZL


Officiële website: Bohren & der Club of Gore
Officiële Facebook: Bohren & der Club of Gore
Wikipedia EN: Bohren & der Club of Gore
Wikipedia DE: Bohren & der Club of Gore

YouTube: Sunset Mission[album]
Spotify: Sunset Mission [album]

YouTube: Prowler
YouTube: On Demon Wings
YouTube: Midnight Walker
YouTube: Street Tattoo
YouTube: Painless Steel
YouTube: Darkstalker
YouTube: Nightwolf
YouTube: Dead End Angels

Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 21 december 2024

#632: Nile Rodgers producing (1979 - ...)

Nile Rodgers richtte samen met bassist Bernard Edwards de band CHIC op in 1972 en was daarmee succesvol totdat eind jaren zeventig het anti-disco sentiment (met onder andere de Disco Demolition Night) de kop opstak. Zelf hebben zij zich nooit als 'disco' gezien, maar als conceptband die funk en R&B speelde.

Al tijdens de succesvolle periode van CHIC, maar zeker na het stoppen van de band in 1983, werd Rodgers een veelgevraagd songschrijver, producer en muzikant voor andere artiesten.

Het begon met het aanbod van hun platenmaatschappij Atlantic aan Rodgers en Edwards om een artiest naar keuze van het label te produceren. Er werd gesuggereerd om met Aretha Franklin te werken, maar zij wilde niet de gasten zijn die verantwoordelijk waren voor Aretha Franklin 'die disco ging doen'. Hun keuze viel op de toen nog onbekende Sister Sledge. 

Het door het duo geproduceerde album (We Are Family uit 1979) bevat acht nummers die allemaal door hen geschreven zijn en waarvan He's The Greatest Dancer, We Are Family en Lost in Music grote hits werden. De naam van Rodgers en Edwards als producers was hiermee definitief gevestigd.

Ze werkten daarna met hetzelfde concept op King Of The World (uit 1980) met de Franse Sheila And B. Devotion en dat resulteerde in de hit Spacer. 

Een maand daarvoor was het album Diana verschenen van Diana Ross. Zij wilde haar imago veranderen en af van het Motown-stramien waarbij zij nummers kreeg aangereikt die zij vervolgens geacht werd te zingen. Rodgers en Edwards interviewden Ross eerst om zo te weten te komen wat voor songs zij wilde zingen. Haar wereld op zijn kop zetten was haar wens en daarom schreef het duo voor haar Upside Down en dat werd prompt een grote hit.

I'm Coming Out verhaalt ook over 'de nieuwe Diana Ross', maar wat Rodgers niet aan haar vertelde was dat de inspiratie voor het nummer kwam van een bezoek aan een travestieclub. Bij een bezoek aan het toilet stond hij tussen twee als Diana Ross verklede heren die enthousiast over haar spraken. De dubbele betekenis van 'Coming Out' voor zowel de homogemeenschap als voor de zich bevrijdende Ross werkte perfect. Het album werd het best verkopende ooit voor Diana Ross.

In 1983 verscheen het album Let's Dance van David Bowie dat mede-geproduceerd werd door Nile Rodgers en waarop hij ook als gitarist te horen is. Zij hadden elkaar in een bar ontmoet en zaten op dat moment beide zonder platenmaatschappij. Bowie had hits nodig en Rodgers wilde weer actief zijn in de muziek en de samenwerking verliep voorspoedig, Met Modern Love, China Girl en Let's Dance leverde het de gewenste hits (en een hit-album) op.

En zo kan ik nog wel even doorgaan. Rodgers produceerde The Swing (uit 1984) van INXS met daarop hun grootste hit The Original Sin. Hij werkte voor Duran Duran aan een single-remix van The Reflex en produceerde de single The Wild Boys. Madonna benaderde Rodgers om haar tweede album (Like A Virgin uit 1984) te produceren. De hits Material Girl en Like A Virgin zorgden ervoor dat de carrière van Madonna toen pas echt uit de startblokken schoot. En de lijst gaat maar door en door en door (Eric Clapton, the B-52s, David Lee Roth, Ric Ocasek, the Stray Cats en hij begon ook te werken aan filmsoundtracks).

In 1992 is er ook nog een herstart van CHIC met het album Chic-ism, maar de dood van Edwards in 1996 is een grote klap voor Rodgers. Desondanks blijft hij tot op de dag van vandaag bezig met allerlei muziek-gerelateerde activiteiten, maar de meest in het oog springende samenwerking was toch wel Get Lucky met Daft Punk en Pharrell Williams uit 2013. Ook hier is het kenmerkende gitaarspel van Rodgers weer uit duizenden herkenbaar.  

© 2024 TTZL


Officiële website: Nile Rodgers
Wikipedia EN: Nile Rodgers
Wikipedia NL: Nile Rodgers

Spotify playlist: Nile Rodgers producing

YouTube: He's The Greatest Dancer [Sister Sledge - video]
YouTube: We Are Family [Sister Sledge - video]
YouTube: Lost in Music [Sister Sledge - video]
YouTube: Spacer [Sheila And B. Devotion - video]
YouTube: Upside Down [Diana Ross - video]
YouTube: I'm Coming Out [Diana Ross - video]
YouTube: Modern Love [David Bowie - video]
YouTube: China Girl [David Bowie - video]
YouTube: Let's Dance [David Bowie - video]
YouTube: The Original Sin [INXS - video]
YouTube: The Reflex [Duran Duran - video]
YouTube: The Wild Boys [Duran Duran - video]
YouTube: Material Girl [Madonna - video]
YouTube: Like A Virgin [Madonna - video]
YouTube: Get Lucky [Daft Punk featuring Pharrell Williams & Nile Rodgers]



Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 14 december 2024

#631: M - New York, London, Paris, Munich (1979)

Robin Scott is producer, songschrijver, (re)mixer en sessiemuzikant. Als uitvoerend artiest heeft hij niet heel veel uitgaven op zijn naam staan, maar daar is hij wel het bekendst mee geworden. Naast drie albums onder zijn eigen naam heeft hij namelijk ook drie albums gemaakt onder de projectnaam M en daar scoorde hij in 1979 een wereldhit mee.

Scott werd in 1947 geboren in Engeland en was op de kunstacademie bevriend met geestverwanten als Malcolm McLaren en Vivienne Westwood (zie ook blog #622). Zijn talent als songschrijver werd al snel herkend en leidde tot het solo-album Woman From The Warm Grass in 1969. Het zou echter bij dat ene album blijven.

Hij bleef wel actief in de muziek-business, bijvoorbeeld door het produceren van uiteenlopende acts als Roogalator, The Slits en Adam & The Ants. 

In 1978 startte hij het project M en bracht de single Moderne Man uit. Dat nummer werd geen succes, maar hij bleef aan het project schaven. Hij werkte aan stijl waarin onder andere electropop en dance gecombineerd worden en dat betekende dat het allemaal wat gepolijster en doordachter werd. Dat is goed te horen aan Moderne Man/Satisfy Your Lust op het album New York, London, Paris, Munich uit 1979. Dit geluid wijkt flink af van de single van een jaar eerder.

Pop Muzik was de tweede single van M en dat werd een internationale hit. In Nederland stond de track zes weken in de top tien met nummer drie als hoogste notering. Het is dan ook een heel aanstekelijk nummer met in het intro een soort elektronische versie van een kerkorgel. 

Daarna ontvouwt zich een nummer waarin Scott heel bewust vele soorten popmuziek uit de voorgaande 25 jaar combineert. Het gebruik van onzinteksten, doo-wop-koortjes en andere (op het eerste gehoor) contrasterende stijlkenmerken geven aan dat Scott het allemaal met een vette knipoog bedoelt. 

Die aanpak strekt zich uit over de rest van het album, wat verrassend goed in elkaar zit. Als je aandachtig luistert hoor je dat er muzikaal ongelofelijk veel onder de oppervlakte van Woman Make Man gebeurt en in Made In Munich werkt de tegenstelling tussen de gesproken tekst (met megafoon-effect) en de ultra-lieflijke koortjes erg goed.

Kant B begint met twee prima tracks (Moonlight And Muzak en That's The Way The Money Goes) waarin opnieuw 25 jaar popmuziek wordt samengevat. De laatste twee songs behoren wat mij betreft tot de sterkste van het album. Cowboys And Indians heeft een mooie songstructuur waarin een duidelijk onderscheid is tussen de coupletten en het refrein en de arrangementen zijn goed uitgedacht. Het afsluitende Unite Your Nation wordt dan weer gekenmerkt door een interessante zanglijn, fijne gitaaraccenten en wederom sterke koortjes in het refrein.

New York, London, Paris, Munich is een album als een wolf in schaapskleren. Op het eerste gehoor vederlicht amusement, maar bij nadere beluistering blijkt alles heel vernuftig in elkaar te zitten. 

© 2024 TTZL


Facebook: Robin Scott
Wikipedia EN: M / Robin Scott
Wikipedia NL: M

YouTube: Pop Muzik
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 8 december 2024

#630: Rheingold - Rheingold (1980)

De Neue Deutsche Welle (NDW) startte als een subcultuur in 1976 en had haar oorsprong in de Britse  (post)punk en new wave. Zij kreeg haar naam in 1979 van muziekjournalist Alfred Hilsberg en vond haar einde zo rond 1983/1984. 

Zoals de naam al aangeeft was het niet de eerste golf  muziek van Duitse oorsprong. Denk hierbij vooral aan wat men Krautrock (of Kosmische Musik) is gaan noemen, met invloedrijke artiesten als Neu!, Can, Faust, Kraftwerk, 
Cluster, Tangerine Dream en Ash Ra Tempel.

De NDW startte veelbelovend en artistiek uitdagend met bands als Nina Hagen Band, Deutsch Amerikanische Freundschaft (DAF), Abwärts, Ideal, Palais Schaumburg en (hoewel zij meestal niet tot de NDW gerekend worden) Einstürzende Neubauten.

Al snel haakte een tweede groep artiesten aan met een wat toegankelijker geluid, waaronder Trio, Nena, Liaisons Dangereuses, Peter Schilling en Spider Murphy Gang. Deze trend zette zich voort en de de derde groep had een geluid dat nog commerciëler was en dat luidde het einde van de NDW in.

In de tweede groep valt ook Rheingold. Op het gelijknamige debuutalbum uit 1980 is dat ook heel herkenbaar. Er zijn avontuurlijke nummers als de korte instrumentale intro en outro 'Rein en 'Raus en de nummers Fluss en Himmelgeist. Deze hebben muzikale verwijzingen naar het werk van bijvoorbeeld Manuel Göttsching (van Ash Ra Tempel) en Kraftwerk.

Tracks als Graffitis en Pirata laten echter een meer gepolijst geluid horen en dat schiet door in Rendezvous, dat nummer vind ik echt tenenkrommend.

Alles wordt echter volledig in de schaduw gezet door het absolute hoogtepunt van het album, het ook op single uitgebrachte Dreiklangsdimensionen. Vanaf het het intro met gitaar en bas, met lekker veel echo en het typische jaren tachtig drumcomputergeluid is het raak. De staccato-zang, het jaren zestig orgeltje, de heerlijke break net na de helft van het nummer, ik kan door blijven gaan. Een echter NDW-klassieker.

Het nummer bereikte ook de Nederlandse Top 40 en kwam daarin tot nummer twintig, als was dat pas in in 1982. Ook bij Avro's TopPop mochten zij hun opwachting maken.

In 2005 verscheen er een geremasterde versie van de LP op CD, met daarop vijf bonustracks: twee single-versies, een b-kantje en Engelstalige versies van Fluss (River) en Dreiklangsdimensionen (Triad Dimensions). De Duitstalige versies klinken echter veel zelfverzekerder. 

Er zouden nog een mini-album en twee LP's volgen voordat de band stopte in 1984. In 2007 keren ze nog terug met een cover-album en on 2017 verschijnt zelfs nog een nieuw album, maar als voorman Bodo Staiger in 2019 overlijdt is het klaar.

© 2024 TTZL


Discogs: Rheingold
Wikipedia DE: Rheingold
Wikipedia NL: Rheingold

YouTube: Rheingold [album]
Spotify: Rheingold [album]

YouTube: 'Rein
YouTube: Fluss
YouTube: Graffitis
YouTube: Himmelgeist
YouTube: Pirata
YouTube: Rendezvous
YouTube: 'Raus

YouTube: River
YouTube: Dreiklangsdimensionen [video: Avro's TopPop]
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 1 december 2024

#629: The Residents - Ozan (2010) / Chicken Scratching With The Residents (2010)

In 2010 en 2011 ondernamen The Residents de Talking Light tour. Het was de eerste tournee waarbij de band zich als een driemanschap presenteerde en het is het eerste deel van The Randy, Chuck And Bob Trilogy. Bij de concerten werden ook twee nieuwe uitgaven verkocht.

Ozan en Chicken Scratching With The Residents waren echter geen LP's, CD's of DVD's. Het waren respectievelijk een backstage pass + lanyard en een dogtag. Op de achterkant stond een web-adres en een downloadcode.

Deze downloads werden alleen verkocht bij de concerten en de (kleine hoeveelheid) restanten gingen van de hand via de website van hun platenmaatschappij. 

Ozan is een EP van elf korte tracks die samen zo'n 25 minuten duren. Het zijn onuitgebrachte schetsen uit 2009 die hadden moeten leiden tot een nieuw album, dat echter niet tot stand is gekomen. In plaats daarvan is het Talking Light project opgezet.

Ondanks de fragmentarische opzet boeit het wel en met name tracks als Arkansas, Hill en Notchi maken nieuwsgierig naar volledig uitgewerkte versies. De nummers van deze EP zijn later verschenen, verspreid over albums als Ozark, 
Morning Music en Beautiful Eyes.

Chicken Scratching With The Residents is ook een EP van ongeveer 25 minuten, verdeeld over acht tracks. Het zijn onafgemaakte instrumentale nummers uit de periode 1985-2009. Muzikaal is het allemaal net wat spannender dan op Ozan en dat hoor je goed op de drie langere nummers: Centerless, Menu Music en Pink.

De track The Eye's Scream werd opgenomen voor de documentaire The Eyes Scream: A History Of The Residents uit 1991 en staat ook op de heruitgave uit 2021 van het album Freak Show uit 1990 (in de pREServed serie). De meeste nummers van deze digitale EP zijn niet (of niet in deze versies) ergens anders verschenen.

Deze twee EP's zijn misschien geen essentiële albums uit het Residents-oeuvre, maar voor de liefhebber behoorlijk interessant.

© 2024 TTZL


Officiële website: The Residents

YouTube: Ozan [album]

YouTube: Arkansas
YouTube: Hill
YouTube: Notchi

YouTube: Centerless
YouTube: Menu Music
YouTube: Pink
Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 23 november 2024

#628: The Zombies - She's Not There (1964)

In 1963 bracht John Lee Hooker zijn album The Big Soul uit met daarop het nummer No One Told Me. De strekking van de tekst van die track inspireerde toetsenist Rod Argent, van de Engelse band The Zombies, tot het schrijven van She's Not There in 1964. Hij nam de titel zelfs op in het refrein.

De track was één van de vier nummers die werden opgenomen tijdens de eerste opnamesessie van The Zombies en zou de A-kant worden van hun eerste single, met op de B-kant You Make Me Feel Good. Die B-kant zou niet terecht komen op hun debuutalbum Begin Here (getiteld The Zombies in de US, met een iets andere track listing), maar de A-kant wel omdat de single een groot succes werd aan beide zijden van de Atlantische Oceaan (#12 in de UK, #2 in de US).

Het is dan ook een ijzersterk nummer dat rust op pijlers uit vele genres zoals pop rock, beat, baroque pop, R&B en jazz rock. Het prominente geluid van de elektrische piano (een Hohner Pianet) en de close-harmony vocalen vallen op, naast de lekkere bas van Chris White en de zang van Colin Blunstone.

Het nummer is inmiddels opgenomen in Rolling Stone's 500 Greatest Songs of All Time en in 2016 in de Grammy Hall Of Fame.

Onvermijdelijk zijn er ook tientallen covers gemaakt van het nummer. Al heel snel werden er vertalingen uitgebracht, zoals Te Voila van Noël Deschamps en Ma Non È Giusto van I Kings en een instrumentale versie van She's Not There van The Ventures.

Niet alleen snel na het verschijnen van het origineel, maar ook jaren later werd het nummer nog veelvuldig gecoverd. Zou neemt Vanilla Fudge in 1967 hun eigen versie van She's Not There op, is er in 2001 een prachtige live-versie van  de combinatie She's Not There/Crossroads van Frank Marino & Mahogany Rush en is er in 2011 een eigentijdse versie van She's Not There door Neko Case & Nick Cave voor de soundtrack van True Blood (Series 3).

De bekendste (en misschien wel beste) cover is opgenomen door Santana voor het album Moonflower uit 1977. De versie van She's Not There die op dat album (met een mix van studio- en live-opnamen) staat, begint ingetogen en bouwt dan langzaam op naar een uptempo middenstuk en geweldige climax. 

The Zombies hebben in 1964 een klassieker gecreëerd en uit al die verschillende versies blijkt in ieder geval dat het nummer onverwoestbaar goed en onverminderd populair is.

© 2024 TTZL


Officiële website: The Zombies
Wikipedia EN: The Zombies
Wikipedia NL: The Zombies

YouTube: She's Not There [The Zombies]
YouTube: You Make Me Feel Good [The Zombies]

YouTube: No One Told Me [John Lee Hooker]
YouTube: Te Voila [Noël Deschamps]
YouTube: Ma Non È Giusto [I Kings]
YouTube: She's Not There [The Ventures]
YouTube: She's Not There [Vanilla Fudge]
YouTube: She's Not There/Crossroads [Frank Marino & Mahogany Rush]
YouTube: She's Not There [Neko Case & Nick Cave]
YouTube: She's Not There [Santana]
Gepost door op Geen opmerkingen:

zondag 17 november 2024

#627: Long Tall Ernie & The Shakers - Meet The Monsters (1979)

In een aantal eerdere blogs (#122, #258, #503) heb ik al blijk gegeven van mijn voorliefde voor B-films en dat ik ook de muzikale equivalent kan waarderen. Misschien is dat de reden dat ik een zwak heb voor de Arnhemse band Long Tall Ernie & The Shakers. Alhoewel de muziek niet innovatief is of van een hoog kaliber, hoor je dat ze het met volle overgave uitvoeren én zichzelf niet al te serieus nemen. 

Long Tall Ernie (Arnie Treffers) begint zijn muzikale carrière vanaf midden jaren zestig in bandjes als  CS'65, Limited'65, Soul, het Spijkerkwartet, Palace, Arnhem, The Moans en Moan. De leden van laatstgenoemde band dubbelen als Long Tall Ernie & The Shakers en als die band in 1972 beter aanslaat wordt Moan opgeheven.

Na een handvol singles hebben Long Tall Ernie & The Shakers een eerste voltreffer in 1973 met You Should Have Seen Me (Rock 'n' Rollin'). Daarna volgen onder andere Big Fat Mama, Get Yourself Together en Allright (In The Middle Of The Night). In totaal zou de band tien Top 40 hits produceren, maar de maar laatste twee waren het succesvolst. 

Samen met producer Jaap Eggermont (Sandy Coast, Earth and Fire, Livin' Blues, Catapult, Patricia Paay) maakten ze de rock 'n roll medleys Do You Remember (1977, #1 hit) en Golden Years Of Rock 'N Roll (1978, #6 hit). Een paar jaar later zou Eggermont wereldwijd scoren met zijn Stars On 45 project. De eerste single Stars On 45 stond vier weken op #1 in de Top 40.

Daarvoor maakte Long Tall Ernie & The Shakers echter met Eggermont hun vijfde en laatste reguliere studioalbum: Meet The Monsters (een thema-album over klassieke filmmonsters).

Net als bij de rock 'n roll-medleys wordt het geluid van de band hier aangevuld met met disco-invloeden, ongetwijfeld in de hoop het succes te herhalen (wat overigens niet lukte). Het levert een album op dat je melig of cheesy kunt noemen, maar de losse en over-de-top manier waarop het gebeurt tovert toch iedere keer weer een glimlach op mijn gezicht. De gesproken in- en outro's, die  de nummers ook aan elkaar verbinden, dragen zeker bij aan dat gevoel. 

De A-kant opent met het vrolijke uptempo (I'm The) Mummy. Na dit nummer weet je direct of je kunt (glim)lachen om dit album of dat het je tenen doet krommen. Het daaropvolgende Frankenstein is vergelijkbaar, maar bij Quasimodo gaat het tempo iets omlaag en horen we wat Franse muziekinvloeden. In het afsluitende Phantom Of The Opera (compleet met kerkorgel) horen we veel nadrukkelijker de disco-invloeden.

Die invloed zet zich door op de B-kant. Niet alleen in opener Voodoo Stomp, het minste nummer van het album wat mij betreft, maar vooral ook in het bijna twaalf minuten durende Witches. In dit nummer slaagt de opzet wel en het zijn vooral de langgerekte instrumentale delen die heerlijk wegluisteren.

Meet The Monsters is geen hoogtepunt van de Nederlandse popmuziek, maar het is voor mij wel een heerlijke guilty pleasure die ik zo af en toe nog eens opzet. De muziek van Long Tall Ernie & The Shakers is prachtig verzameld op CD. Zo is er de 2CD The Golden Years of Dutch Pop Music (A&B Sides And More), maar nog mooier is de box The First Five + Bonus CD. Gelukkig kun je het meeste streamen, want de CD's zijn helaas alleen nog tweedehands op de kop te tikken.

© 2024 TTZL

Spotify: Meet The Monsters [album]

Youtube: (I'm The) Mummy
Youtube: Frankenstein
Youtube: Quasimodo
Youtube: Voodoo Stomp
YouTube: Witches

Youtube: Big Fat Mama [video]
YouTube: Do You Remember [video]
YouTube: Stars On 45 [Stars On 45]
Gepost door op Geen opmerkingen:

zaterdag 9 november 2024

#626: Quincy Jones (1933-2024)

Met het overlijden van Quincy Jones (1933-2024) is er weer een gigant uit de Amerikaanse muziekwereld heengegaan. Hij heeft een carrière van meer dan zeventig jaar gehad als producer, songschrijver, componist, arrangeur en film- en televisie-producer. 

In al die jaren ontving hij tientallen prijzen en nominaties zoals Grammy, Emmy en Tony Awards, naast Academy Awards ('Oscars') en Golden Globe Awards.

Jones was al jong actief in de muziek. Als veertienjarige leeftijd had hij al contact  met de slechts twee jaar oudere Ray Charles en een jaar of vijf later trad hij als trompetist, pianist en arrangeur toe tot de band van Lionel Hampton. Hij werkte daarna met de groten der aarde zo divers als Dizzy Gillespie en Elvis Presley en formeerde zijn eerste eigen big band.

In 1957 vertrok hij naar Parijs en studeerde compositie en muziektheorie bij Nadia Boulanger en Olivier Messiaen. In Frankrijk werd hij ook de 'directeur muziek' bij platenmaatschappij Barclay die Mercury Records in Frankrijk vertegenwoordigde. Zo kwam hij bij de vestiging van die laatstgenoemde maatschappij in New York terecht en begeleidde onder andere de carrière van Lesley Gore (zie blogs #196 en #197).

Eind jaren vijftig had hij kennis gemaakt met Frank Sinatra bij een door Jones georganiseerd benefietconcert in Monaco en dat leidde ertoe dat Sinatra hem vroeg als arrangeur en dirigent voor het tweede album van Sinatra met Count Basie: It Might As Well Be Swing. Het feit dat Jones' naam prominent op de hoes wordt vermeld zegt iets over de status die hij inmiddels verworven had. Ook voor het live-album Sinatra At The Sands werd Jones' hulp ingeroepen.

Gedurende de jaren zestig en zeventig blijf hij actief en succesvol als (onder andere) platenbaas, producer, componist en muzikant, maar zijn uitbreiding naar het terrein van de popmuziek leverde hem een nog grotere bekendheid op. In 1978 produceerde hij de soundtrack voor de musicalfilm The Wiz met onder meer Diana Ross en Michael Jackson. 

De samenwerking met die laatstgenoemde zou ertoe leiden dat hij het vijfde, zesde en zevende studio-album van Jackson zou produceren en arrangeren. Die albums (Off The Wall, Thriller en Bad) zouden Jackson tot de King Of Pop maken.

Als 'band leader' en solo-artiest maakte hij tientallen albums waarop vele grote artiesten hun opwachting maken. Hij was verder ook van groot belang als componist en co-producent bij de totstandkoming van de film The Color Purple van Steven Spielberg. 

Vanaf de vroege jaren tachtig boekte hij dus grote successen in de popmuziek, maar hij bleef ook de jazz trouw. Zo overtuigde hij in 1991 Miles Davis om nog één keer de muziek te spelen waarmee deze beroemd was geworden. In de arrangementen van wijlen Gil Evans maakten ze het album Miles & Quincy Live At Montreux. Krap drie maanden later zou Davis overlijden.

Mocht je nog meer willen weten over deze gigant van de muziekindustrie, kijk dan naar de documentaire Quincy op Netflix.

© 2024 TTZL


Officiële website: Quincy Jones [gearchiveerd]
Wikipedia EN: Quincy Jones
Wikipedia NL: Quincy Jones

YouTube: Frank Sinatra & Count Basie - It Might As Well Be Swing [album]
Gepost door op Geen opmerkingen:
Abonneren op: Posts (Atom)