TTZL Muziekblog: #622: Malcolm McLaren

zondag 13 oktober 2024

#622: Malcolm McLaren - Fans (1984)

Malcolm McLaren kwam eind jaren zeventig in het middelpunt van de belangstelling te staan als manager van de Sex Pistols. Dat was echter niet zijn enige bezigheid, want naast het managen van die band (en bands als New York Dolls, Adam and the Ants en Bow Wow Wow) was hij ook actief als muzikant en mode-ontwerper.

Dat laatste vloeide voort uit zijn studies aan diverse kunstacademies in Engeland. Vanaf 1971 bestierde hij diverse winkeltjes waar hij onder andere platen, afspeelapparatuur en kleding verkocht.

De winkels hadden fantasievolle namen als "In The Back Of Paradise Garage", "Let It Rock" en "Too Fast To Live Too Young To Die". Vanaf oktober 1974 heette zijn winkel "Sex", werd hij samen met zakenpartner Vivienne Westwood succesvol met zijn kledingontwerpen. In die winkel ontstond ook het project "Sex Pistols".

Begin jaren tachtig begon McLaren zich ook te manifesteren als uitvoerend artiest. Zijn eerste album was Duck Rock uit 1983 en dat maakte hij samen met onder andere producer Trevor Horn en The World's Famous Supreme Team, een Amerikaans duo dat bekend was van een hip hop radio show. Het album gaf hip hop bekendheid bij een breed publiek in Engeland, mede door de hits Buffalo Gals en Double Dutch. Hij bevestigde hiermee zijn gevoel voor de tijdgeest, maar raakte ook verstrikt in plagiaat-rechtszaken omdat hij schaamteloos had gejat van Zuid-Afrikaanse artiesten. Hij werd gedwongen schikkingen te treffen.

Zijn tweede plaat was een mini-LP en bevatte heel andere muziek. Op Fans uit 1984 mengt hij namelijk Dance, R&B en Opera tot een uniek geheel. Het album kreeg een gemixte ontvangst, maar het kan mij wel bekoren. Al moet ik wel zeggen dat niet ieder van de zes nummers even geslaagd is.

Fans (Nessun dorma) [uit Turandot], Death of Butterfly (Tu Tu Piccolo) [uit Madama Butterly] en Boys Chorus (Là Sui Monti Dell'Est) [uit Turandot] zijn nummers waarin de pop- en klassieke muziek eerder naast elkaar staan dan dat er sprake is van een geslaagde fusie.

Heel anders is dat in Carmen (L'Oiseau Rebelle) (uit Carmen). De pop- en klassieke elementen kronkelen hier om elkaar heen, gaan uit elkaar en komen dan weer samen in een elegante dans. In het prachtige, langzame Lauretta (O mio babbino caro) (uit Gianni Schicchi) is die samensmelting ook aanwezig, maar nergens wordt het zo mooi als in de openingstrack en eerste single van het album.

Madame Butterfly (un bel dì vedremo) [uit Madama Butterly] is zoals je zou wensen dat het hele album klinkt. Het gesproken woord en de klassieke zang vertolken het verhaal van de opera, alleen ondersteund door een hip hop ritme. Daar tussendoor zitten R&B-achtige stukjes zang gemixt met rap en dat werkt wonderwel.

Misschien kun je niet het hele mini-album als geslaagd beschouwen, maar het feit dat het maken van de plaat het nummer Madame Butterfly (un bel dì vedremo) heeft opgeleverd, maakt het al meer dan de moeite waard.