TTZL Muziekblog: #623: The Cure - Seventeen Seconds (1980)

Nog dertien nachtjes slapen en dan is het zover, want op 1 november a.s. verschijnt er (zestien jaar na 4:13 Dream) een nieuw album van The Cure: Songs of A Lost World. Laten we echter voor het zover is eens terugkijken naar hun doorbraakalbum uit 1980: Seventeen Seconds.

The Cure-voorman Robert Smith was ontevreden met het debuutalbum Boys Don't Cry waarvan de songkeuze, songvolgorde en hoesontwerp zonder zijn inbreng was bepaald door producer Chris Parry, tevens eigenaar van Fiction Records. Desondanks werd het album goed ontvangen door pers en publiek.

Smith had echter een andere koers voor ogen en dat botste met bassist van het eerste uur, Michael Dempsey. Smith verwoordde het eens als: "He wanted us to be XTC part 2 and – if anything – I wanted us to be the Banshees part 2. So he left.".

Die andere koers was een donkere, dreigende, sombere mengeling van new wave en post-punk die later gothic rock genoemd zou gaan worden. Het resultaat was een album dat in 1980 (en ook daarna) zeer frequent op mijn draaitafel te vinden was.

De A-kant van de plaat opent met A Reflection en die titel dekt de lading. Zeer traag toetsenwerk verklankt een melodie die treurig en lieflijk tegelijk klinkt. Dit gaat naadloos over in het uptempo Play For Today, met heerlijke gitaarmotiefjes van Smith. Na het door bas (Simon Gallup) en drums (Lol Tolhurst) gedreven Secrets volgt In Your House, één van de beste tracks van het album. De hoofdrol is hier voor de ijle klanken van toetsenist Matthieu Hartley. Kant A wordt afgesloten door het instrumentale Three dat eerst even op gang lijkt te moeten komen, maar daarna een heerlijk stuwend ritme heeft en licht experimenteel is (met name het outtro vind ik briljant).

Op de B-kant horen we als eerste nummer The Final Sound. Het is een slechts 52 seconden durend fragment in de stijl van de opener van kant A. Ik zeg met nadruk 'fragment', want het nummer had veel langer moeten zijn. Er was echter niet veel budget (ca. 2500 pond) waardoor het album in zeven dagen (van ieder zo'n 17 uur) werd opgenomen en gemixt. Toen The Final Sound werd opgenomen was de tape ineens op (vandaar het vervormde geluid aan het einde van het nummer) en er was geen tijd meer om het opnieuw te doen.

Op één of andere manier gaat het nummer wel mooi over in het bekendste nummer van het album, de single A Forest. Die geweldige track is onverminderd populair, getuige de constante notering in de Top 2000 (tussen 30 en 87). Op de tracks M en At Night weet The Cure het hoge niveau moeiteloos vast te houden en met titeltrack Seventeen Seconds wordt het album met weer een hoogtepunt afgesloten. Met name de heerlijk lijzige zang en het puntige gitaarspel van Smith in dit nummer zijn prachtig, naast de lekkere baspartij van Gallup.

Seventeen Seconds zou het begin blijken van te zijn van een, tot op de dag van vandaag, zeer succesvolle carrière voor The Cure. Na dit album volgde in 1981 de geweldige 'studie over verlies' Faith (zie blog #43) en in 1982 een nog donkerder album: Pornography. Voor mij zijn die drie albums een soort trilogie, maar Robert Smith beschouwt dat laatste album samen met Disintegration (uit 1989) en Bloodflowers (uit 2000) als trilogie, getuige de videoproductie Trilogy (uit 2003).