TTZL Muziekblog: #621: Roxy Music

Na het verschijnen in 1975 van Siren, het 5-sterren vijfde studio-album van Roxy Music, zou het vier jaar duren voor er een nieuwe album verscheen. Natuurlijk, in 1976 verscheen het live-album Viva! en in 1977 Greatest Hits, maar het wachten was op Manifesto.

De bezetting was uitgedund tot de kern van Bryan Ferry (zang, toetsen, mondharmonica), Andy Mackay (hobo, saxofoon), Phil Manzanera (gitaar) en Paul Thompson (drums) en er was ook een accentverschuiving in de muziek.

Waar op de eerste vijf albums de balans tussen (experimentele) art rock en sophisti-pop nog doorsloeg naar art rock (zie ook blog #28), verandert dat vanaf Manifesto. Dat wordt misschien ook wel geïllustreerd door het hoesontwerp van feestende mannequins (waarbij de picture disc version in 1979 een afbeelding had waarbij de mannequins geen kleding aanhadden).

Die verandering is het duidelijkst aanwezig op de 'West Side' van de LP (kant B). Hierop staan de uptempo tracks Ain't That So en Cry, Cry, Cry, de mid-tempo track My Little Girl en de ballad Spin Me Round die het album afsluit. Temidden van dit alles bevindt zich nog de grote hit met disco-invloeden, Dance Away.

Alle nummers op die plaatkant zitten min of meer in het 'gepolijste romantiek' kamp. Dat is niet erg, want het is waar Bryan Ferry zich thuis voelt. Er is dan ook zeker een link met zijn solo-albums.

Op de 'East Side' (kant A) is dat gevoel ook aanwezig, maar de balans is hier meer in evenwicht omdat de art rock een grotere rol speelt.

Openingstrack Manifesto is daarvan een mooi voorbeeld. Ferry is nog steeds de grote verleider, maar muzikaal gebeuren er achter hem allerlei spannende dingen en tijdens de outro lijken de vroege jaren zeventig teruggekeerd.

Trash is een lekker kort, puntig en uptempo nummer voordat de tweede hit van het album losbarst: Angel Eyes. Hierin is het art rock-gevoel veel meer aanwezig dan in bijvoorbeeld Dance Away.

Still Falls the Rain en Stronger Through the Years sluiten deze LP-kant af en dat zijn beide heel sterke tracks. De eerste is een prima uptempo track waarin Manzanera's gitaar en Mackay's saxofoon op de voorgrond treden. De tweede is een zich ruim zes minuten lekker langzaam voorslepend nummer waarin op de achtergrond en onder de oppervlakte van alles gebeurt. Het is misschien wel mijn favoriete track van het album.

De single-versies van de twee hits (Dance Away en Angel Eyes) verschillen overigens flink van de originele album versies. De single-versie van Dance Away is een remix en Angel Eyes is een geheel nieuwe opname. Op latere versies van het album (zowel op LP als CD) kan een combinatie van die LP- of single-versies staan.

Je kunt natuurlijk het verschil horen, maar je kunt ook aan de lengte zien welke versie het betreft. Zo duurt de LP-versie van Dance Away 4:21 en is de single-remix 3:48 lang. De 're-recorded version' van Angel Eyes duurt 3:06, terwijl de LP-versie 3:32 lang is. Van beide bestaat ook een 12-inch versie van ruim zes minuten, maar die is niet gebruikt om de LP-versie te vervangen.